Στην αναμονή….

Βρισκόμαστε αγαπητοί μου αναγνώστες στην αναμονή. Μια αναμονή που δε θα διαρκέσει πολύ , παρά μόνο ως την επόμενη βδομάδα. Τι περιμένουμε ( στην «αγορά» συναθροισμένοι ) το γνωρίζουν και οι πέτρες , αλλά δεν τολμούν να το εκφράσουν ευθέως :

Αυτό που διακυβεύεται σε τούτη τη φάση είναι η συνέχεια της πολιτικής που χάραξαν από τη περασμένη άνοιξη οι διεθνείς αφεντάδες. Η δυνατότητα δηλαδή των διεθνών κύκλων να παρεμβαίνουν για να «διασώσουν» κλονιζόμενες οικονομίες με δανεισμό και  υπέρβαση της εθνικής κυριαρχίας και της θέλησης της τεράστιας πλειοψηφίας των πολιτών , που αποδεδειγμένα ( και σε αυτό δε σηκώνω αμφισβητήσεις ) είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται.

Το παίγνιο παίζεται τώρα πάνω στο σώμα της Ιρλανδίας , όπου όμως  οι συσχετισμοί και οι συνθήκες δεν προσομοιάζουν στη δική μας περίπτωση. Παρά το γεγονός ότι οι διεθνείς «αναλυτές» σκίζωνται να δείξουν ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι διαφορετικής υφής από το ελληνικό , μένωντας μόνο στα νούμερα και τις παραμέτρους , δεν μπορούν να εξαφανίσουν από τα μάτια του κάθε καλοπροαίρετου και σχετικά ενήμερου παρατηρητή – πολίτη τη γενεσιουργό αιτία που και στις δύο περιπτώσεις ( ημών και των Ιρλανδών )  , αλλά και σε μια χορεία άλλων υποψηφίων σφαγίων είναι μία και κοινή.

Αυτό αντιλαμβάνωνται και στην Ιρλανδία , πολίτες , συνδικάτα , δημοσιογράφοι και ασκούν σκληρή και βίαιη κριτική στο κο Cowan και τους νεοφιλελεύθερους «μάγους» . Μόλις έφθασε η παγκόσμια κρίση και ύφεση η μικρή και «δυναμική» τίγρη της Δύσης καταρρέει , επειδή το κράτος έτρεξε να αναλάβει τα χρέη του τραπεζικού συστήματος. Χρέη έναντι ξένων «οίκων» που οι εγχώριες τράπεζες αδυνατούν να καλύψουν επειδή η οικονομική δραστηριότητα γνώρισε κάμψη και οι προσδοκίες ψόφησαν.

Προβλέπωντας την επερχόμενη λαίλαπα οι θιασώτες της κας Μάργκαρετ ( Άιζενχάουερ ) επιχείρησαν και κατόρθωσαν χωρίς πολλές αντιδράσεις να φορτώσουν επί διετία τη κρίση και την ύφεση στη πλάτη του κοσμάκη. Σχεδόν αδιαμαρτύρητα δέχτηκαν οι Ιρλανδοί , μαθημένοι στα δύσκολα , τότε τις περικοπές και τις θυσίες. Τους είχαν μάθει να σκύβουν και να υπομένουν τις νεοφιλελεύθερεες συνταγές επί μια εικοσαετία σχεδόν. Αλλά τότε ακόμα ήλπιζαν ότι με το πέρας της κρίσης και της ύφεσης , δια της παγκόσμιας ανάκαμψης , σταδιακά θα επιστρέψουν σε καλύτερες μέρες ,  με παραγωγικότητα υψηλή , ανταγωνιστικότητα επαρκή , επιχειρηματικότητα δραστήρια και ευνοημένη από τη φορολογική πολιτική και την έλλειψη ελέγχων. Τους σέρβιραν λοιπόν μούσια και μάλιστα όσο οι αγορές πίεζαν το μικρό κράτος ( το χωρίς περιττά βαρίδια ) , όσο το στρίμωχναν στη γωνία επειδή ακριβώς ανέλαβε να διασώσει τις ίδιες τις «αγορές» , ο κος Cowan  και οι συν αυτώ έλεγαν συνεχώς ψέμματα ( όχι κατά συνθήκην καλέ μου Max Nordau , αλλά κατ’ ανάγκη για να προφτάσουν να σώσουν τους αφεντάδες τους ) στο «πόπολο».

Όμως εκεί οι συσχετισμοί δεν είναι τόσο ευνοϊκοί όπως στη περίπτωση του γιωργάπη. Εκεί δεν έχουν όπως εδώ ξεπουλημένους δημοσιογράφους , ανδρείκελα βουλευτές , λαμόγια συνδικάλες ( που εσχάτως πενθούν αφήσαντας και μούσια ) . Και το παίγνιο ακόμα παίζεται μέχρι και την ενδεχόμενη ψήφιση του προϋπολογισμού – γκιλοτίνα. Στις πρόσφατες συμπληρωματικές εκλογές για μια έδρα οι κεντροδεξιοί ( ή μήπως κεντροαριστεροί my ass )  έφαγαν μαύρο και η τύχη του σχεδίου «διάσωσης» επαφίεται στα χέρια δύο ανεξαρτήτων  βουλευτών που δια της ανοχής συνιστούσαν μέχρι τώρα το δεκανίκι της κυβερνητικής οριακής πλειοψηφίας.

Εκεί δεν έχουν «ανέσεις» τύπου Δημαρά , ούτε πατριώτισσες Ντόρες και το εκλογικό σύστημα ( παρόμοιο με το βρεταννικό ) είναι καρμανιόλα για όποιον σκεφτεί να αγνοήσει την ουσία της λαϊκής εντολής. Εκεί είναι βαθειά εμπεδωμένη η συνείδηση ότι η συμμετοχή στην ΕΕ και την ευρωζώνη  δεν ήταν δα και πανάκεια , ότι οι συνθήκες που  έχουν υπογραφεί δεν είναι οι καλύτερες , γι αυτό και τα οριακά δημοψηφίσματα προ καιρού.

Δηλαδή , ενώ για τη ψωροκώσταινα η τύχη μας ήταν προδιαγεγραμμένη επειδή υπήρχαν επαρκείς οι «πρόθυμοι» , επειδή ουδείς εγνώριζε τι πραγματικά θα υπογραφόταν ( όπως και τι θα υπογραφεί στη συνέχεια ) , επειδή τα ΜΜΕ , υπηρέτες πιστοί , είχαν καταφέρει να τρομοκρατήσουν επαρκώς το κοσμάκη , επειδή οι ευθύνες για το κάζο είχαν ήδη επιρριφθεί στη προηγούμενη διακυβέρνηση του Δάμαλου και τέλος επειδή ο γιωργάπης ήλεγχε το μαγαζί του , και άλλα ορέα ων ουκ έστιν αριθμός…

…. αντίθετα εκεί οι συνθήκες και οι συσχετισμοί δεν είναι οι ίδιοι. Οι αφεντάδες το δικό μας σγούψιμο το είχαν σίγουρο και εξασφαλισμένο γιατί το πόπολο δεν θα τολμούσε τελικά να «κάψει το μπουρδέλο» , αυτό το θέατρο όπου ακκίζωνται οι διάφορες καλοπληρωμένες πριμαντόννες , και τη πλήρωσαν οι τρείς φουκαράδες έγκλειστοι στη Μαρφίν. (  Για όποιον εδώ νοιώσει τα «δημοκρατικά» του αντανακλαστικά  να εξανίστανται να σημειώσω ότι αυτό το πόπολο και αυτό το μπάχαλο , που τελικά δεν τόλμησε , είναι δικό τους διαχρονικό δημιούργημα και πεδίο άγρας ψηφοφόρων – πελατείας ) .

Όμως εκεί , στη δυτική άκρη της Ευρώπης τα πράγματα και πιό συγκροτημένα είναι και οι συνειδήσεις πιό ξεκάθαρες αλλά και οι συμπεριφορές πιό πολιτικά συγκροτημένες. Πιθανολογώ ότι τελικά ο προϋπολογισμός θα περάσει οριακά , επειδή αλλιώς  το αδιέξοδο για την Ευρώπη θα είναι ανυπέρβλητο . Θα επιστρατευτεί κάθε μέσο , κάθε δυνατότητα , κάθε πίεση προς όσους κυβερνητικούς ή ανεξάρτητους βουλευτές θελήσουν να  τιμήσουν την εντολή των ψηφοφόρων τους που είναι σαφής.

Αλλά  συνάμα σκέφτομαι ότι μέχρι να περάσουν αυτές οι μέρες , μερικοί καλοί κυριούληδες και κυράτσες στα Λονδίνα , τας Βρυξέλλας , τα Βερολίνα , χωνεύωντας το βραδυνό  τους φασιανό θα χρειάζονται διπλό και τριπλό το ζαντάκ και μπόλικες σόδες. Θα τινάζωνται το βράδυ στον ύπνο τους και θα ξυπνούν πιό δύσκολα από το Φίνεγκαν. Δεν περιμένω να έρθουν στη δική μου θέση , γιατί λεφτά για ζαντάκ ( πόσω μάλλον για φασιανό ) δεν έχω και ύπνο ήσυχο δεν είχα όλα αυτά τα χρόνια , αλλά όπως και να το κάνουμε είναι κι αυτό μια μικρή εκδίκηση ( το ίδιο ανούσια όπως και το μέλλον μας ) . Είναι μια μικρή ηδονή να ξέρεις ότι αυτοί οι κολοσσοί της εξούσίας , της οικονομίας της πολιτικής και του πνεύματος θα χρειαστούν πάλι ένα … Κατσίκη