Αν ψάχνετε ν’ αδειάσετε το πρωϊνό καθήκι
ιδού για τους πελάτες μου η παρακαταθήκη
όσα ορέα στιχηρά τα πάθη τους στοιβάξαν
μπορούνε να τ’ αδειάζουνε εδώ στην καρακάξαν
Βέβαια καταλαβαίνετε , αγαπητοί μου φίλοι
ότι του μοντερέισον η αιμοβόρος σμίλη
θα εξαφανίζει πάραυτα πεζότητες και σχόλια
που δεν αρμόζουνε εδώ ή έχουν φύση δόλια.
| papoylis στη Dear Piers…. |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Dear Piers…. |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Αγωνίες……. |
| papoylis στη Αγωνίες……. |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Αγωνίες……. |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Αγωνίες……. |
| papoylis στη Αγωνίες……. |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Αγωνίες……. |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη It’s five o’clock… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Στη θερμοκοιτίδα |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Όταν το κοριτσάκι χωρίς σπίρτα… |
| papoylis στη Τώρα που ηρεμήσαμε (προς … |
The evil witch 
Γερό είναι τούτο το πουλί κι ανθεκτικό προσέτι.
Του εύχομαι υγείαν καλή, να ζήσει πολλά έτη.
Να μην το πιάσει αετός ούτε και καρακόλι,
Ούτε των λαθροκυνηγών να το βαρέσει βόλι.
Να κράζει όπως του’ ρχεται αλλά και όπως πρέπει
Για να μαστε απερίσπαστοι και να συνθέτουμε έπη.
Και μην περιφρονήσετε όσους θα βγάζει ήχους,
γιατί θα’ ναι εφάμιλλοι με τους δικούς μας στίχους.
Δολία της ποιησεως η φυσις δεν νοειται
κι αν το δεχθουν οι ποιηται τους περιμενουν ητται,
μα ειναι αστοχο να φερεσαι ως ποιητης της ηττας
οταν τον τοπο κυβερνα ο υιος της Μαργαριτας
Γιαυτο και μην μας απειλεις κραδαινοντας την σμυλη
διοτι θ’ακουσεις οπως πας, Παπου, κανα καντυλι.
Και τελος ως προς πεζα, τον στιχο τον ανομοιο,
ας πανε -οσοι ειναι πεζοι- απο το πεζοδρομιο!
Από Νοσφεράτο χθεσινό εκ μεταφοράς :
γλιτρωντας στα Βρυα
μια νυχτα κρύα
τη Νυχτα των Βρυοκολάκων
εν μεσω ανοιχτων των λάκων
(και νοσταλγουντες την Βρυσούλαν
– αλλά και την Σουλαν ..)
Υ. γ παει ..δεν εχω εμπνευσιν πλεον .καταστραφηκα..
Αν και πολλοί θα έλεγαν πως από Χελιδόνα
Είν’ ξεπεσμός να γράφεις πια σε μια Κορακαηδόνα,
Θα διαφωνήσω κάθετα και θα υποστηρίξω
πως μ’ όλες τις δυνάμεις μου εγώ θα τη στηρίξω
τη φινετσάτη ασπρόμαυρη πηδηχτερή πουλάδα
που ακόμα και οι άγγληδοι της φκιάσανε καντάδα
σε τραγουδάκι παιδικό -το γράφω παρακάτω-
και όποιοι τη σνομπάρουνε να πάνε εις τον πάτο!
Ιδού λοιπόν το άσμα τους, και αν ξενίζει ο ήχος,
εμάς δε μας απασχολεί, μας νοιάζει μόνο ο στίχος!!!
THE MAGPIE SONG
One for sorrow Two for joy
Three for a girl Four for a boy
Five for silver Six for Gold
Seven for a secret, never to be told
Eight for a wish Nine for a kiss
Ten for a bird you must not miss!
Οσοι πεζα πορευονται κι οσοι πεζα τυρβαζουν
να πανε τα σκουπιδια τους αλλου να τα στοιβαζουν
και να μην ερχονται εδω σ’αυτη την καρακαξα
που αποτελει της ποισης τη σεχτα και τη φραξια
ουτε και να μπερδευονται στων ποιητων τα ποδια
στον τζογον της στιχουργικης αν φερνουνε ασσόδυα!
Ο τζογος και η ποιησις εχουν δικους τους νομους
που απαγορευουν στους πεζους να κλεινουνε τους δρομους,
ουτε εχουν θεση οι πεζοι στις ποιητικες τις λεσχες
εαν δεν προσκομισουνε πρωτα το ποθεν εσχες!
Χίλια καντάρια ζάχαρη η ποίηση σου Μπέρνυ
δροσιά και χάρη περισσή στη Καρακάξα φέρνει
μα και των υπολοίπωνε οι ρίμες δε λαθεύουν
τη καρακάξα στη καρδιά με βέλος σημαδεύουν
στη ταπεινή τη σκήτη μου της ποίησης οκτάπους
σαλεύει τα πλοκάμια του και λέγεται Προπάπους
ο Άκυρος δεν άντεξε και στο μεζέ ορμάει
η καρακάξα υψώνεται , στον ουρανό πετάει…
Με αυτο το μοδερεσιον που εισαι, Παπου, ζωσμενος
φαινεσαι σαν σε σκαφανδρο μεσα να’σαι χεσμενος,
για αναρτησεις και λοιπες παρομοιες υποθεσεις
καλυτερα στα’ρχιδια σου ενα σκοινι να δεσεις
και οποιος θελει ποιημα εδω να αναρτησει
θα σου τραβαει το σκοινι για να σε ειδοποιησει
και οταν θα εχει εμπνευση το καθε ποιητονι
η τεχνη της ποιησεως θα σου τονε σηκωνει!
Και ως προς αυτο ολα καλως, ομως κατα τα αλλα
στην ποιηση θελει γρηγορη κυκλοφορια η μπαλα,
θελει την καθετη μπαλιά, την γρηγορη την πασα
αλλιως η καρακαξα σου θα σκουζει σαν γκρανκάσα.
Γιαυτο πολυ μας τα’πριξες μ’αυτο το μοδερέσιον
και οπως πας μου φαινεται τελος δεν θα’χουμε αισιον,
φεης κοντρολ οι ποιητες αν να περασουν πρεπει
στιχους σε ημερολογια θα γραφουν και οχι έπη.
Πατέρα , όπως πάντοτε , στην ώρα σου αρριβάρεις
για να μου δώσεις συμβουλές ή να με αποπάρεις
γιατί αν δεν κατάλαβες εδώ και μία ώρα
τα σχόλια είναι λεύτερα , το θωρηκτόν Αβρόρα
σήκωσε τα κανόνια του με στόχο το Παλάτι
οι ποιητές καβάλησαν της έμπνευσης το άτι
και γκρέμισαν οριστικά της Evil Witch το φράχτη
βρήκες πατέρα τη στιγμή να βγάλεις σου το άχτι… 🙂 😉
Σας χαιρετώ και σας φιλώ συνάδελφοι ποετάστροι
δείχνετε πως αυτό το μπλογκ δεν είν’ ανεμογκάστρι
μακροημέρευση, χαρά εύχομαι στον Παπούλη
να τον χαιρόμαστε εμείς οι σχολιαστές του ούλοι
κι ας ήμαστε ναύτες απλοί στο θωρηκτόν Αβρόρα
το ’17 μας καρτερεί, η ώρα είναι τώρα
(που έλεγε και ο παλιός, ο μάστορας Τσιτσάνης
διαλύοντας τα δολερά τα σύννεφα της πλάνης)
Αν δεν σε ψεξω εσενανε και αν δεν σε ψεκασω
-οπως εκανε του Νταλή και ο Παμπλος ο Πικάσο
οταν τη σμυλη δουλευε αντι για το πινελο
ενω εξυνε τα’ρχιδια του πιο κει ο Πιραντελο-
ποιονε να χεσω ρε Παπου, να του γαμω τα θεια
για την παλιοκατασταση και τη γραφειοκρατεια
που σε πολυ δυσαρεστη θεση με εχει φερει
να περιμενω στην ουρα με τα χαρτια στο χερι;
Ποιος ποιητης θα δεχοταν να περιμενει ωρες
(αντι εις της ποιησεως να παιζει τις αιωρες)
να εγκριθει το ποιημα του απ΄την λογοκρισια
χωρις ομως του στιχου του να κανει οπλοχρησια;
Ο σεβασμος στην ποιηση και ιδιως στους προγονους
ισχυει απ’ τους Παπουληδες μεχρι τους δισεγγόνους.
Ελπίζω με τις ρίμες σας καλοί μου ποιητάδες
έμπνευση να χαρίσετε και στους στιχοφυγάδες
όπως αυτός ο τρομερός της ποίησης ο γάτος
που έχασε την έμπνευση , ο μέγας Νοσφεράτος
γιατί , όπως ομολόγησε , γυρνάει ως Πειναλέων
( μαζί του κάνει συντροφιά και ο Μυρμηγκολέων )
βρυσούλες ψάχνει ο καψερός και δροσερά κορίτσα
κι αναφωνεί στην έρημο ; » Αχ πούσαι θειά Μου Νίτσα »
Έλα βρε Νόσφη κατά εδώ και ξύσε τη γραφίδα
τη Καρακάξα πότισε με το κρασί του Μίδα
ξύσε και τη κεφάλα σου , ακόνισε τα δόντια
κάνε μια πτήση κατά δω , δεν είναι υπερΠόντια 😉
παπουλη εχει η ζωή τα πάνω και τα κάτω
και εχασα την εμπνευσιν ,με πηρε απο κάτω
κι ειμαι παπούλη να σου πώ , σαν χελιδόνί- καργα
κι ενα δαιμόνο μεσα μου μου λεει :Νοσφυ αλάργα..
Ο σεβασμός στον ποιητή αλλά και στους προγόνους
Είναι ένα αίσθημα βαρύ, φέρνει μεγάλους πόνους.
Ακάθεκτοι προσγειώθηκαν στην κεφαλή του πάπου
Κι ήταν βαριοί σαν σίδερο οι στίχοι του προπάπου.
Μα εγώ σαν το δισέγγονο που ακούει παραμύθια
Την ώρα που η νόνα του τού βράζει κολοκύθια
Γιατί ήτανε δυσκοίλιο και είχε δυσκολίες
Και στο σχολειό δεν πήγαινε κι έκανε απουσίες
Σαν βλέπω τους προγόνους μου με τόση μαεστρία
Με στίχους να διαλέγονται για τη λογοκρισία
Και σεβασμό στον προπαπού ο πάπος να δηλώνει
Ενώ κρυφά στην τσέπη του στίχους ανακατώνει
Με πιάνει το φιλότιμο κι ανοίγω τα βιβλία
Και πιο πολύ μια ποιητική που’ χω ανθολογία
Να γράψω στίχους λυρικούς που θέλγουν τις ωραίες
Και να κρυφτούν του προπαπού οι ρίμες οι ακραίες.
Βλέπεις εκείνο το δεντρί με τη χοντρή αχλάδα
που κάθεται και καρτερεί καρτερική πουλάδα;
Η καρακάξα είναι βρε, η μοσχαναθρεμένη
που με λαχτάρα περισσή τον Νόσφυ περιμένει
(για την πουλάδα σου μιλώ, όχι για την αχλάδα,
αυτή μπορεί πολύ-πολύ να γίνει μαρμελάδα)
Κι αν δήλωσε πως έχασε τη Θεία έμπνευσή του
(που και μου-Νίτσα αποκαλεί, και ο Παπούς μαζί του)
Ακόμα δεν μας έπεισε, θαρρώ πως κάνει νάζια
και κλωθοπλέκει ποίματα στου νου του τα γρανάζια
να μας αφήσει άφωνους και να μας καταπλήξει
σαν έρθει η ώρα κι η στιγμή τις ρίμες του να ρίξει
(Ακόμα μένεις σιωπηλός αχρείε Νοσφεράτε;
Για βγες και δώσε το «παρών». Αδέρφια, βοηθάτε!)
Νόσφυ μου λέγαν οι παληοί πως όταν δε σου βγαίνει
η έμπνευση δε σούρχεται και δε σου κατεβαίνει
μη κάτσεις να ζορίζεσαι όπως στη τουαλέτα
σαν δε σου βγαίνει το σκατό , άνοιξε τα κλαπέτα
και γράψτα όλα ανάκατα , ρίχτα στη Καρακάξαν
ποέτες χαμηλότερου βεληνεκούς αράξαν
εδώ μέσα στη σκήτη μου κι εσύ όλο διστάζεις
και στη γωνίτσα κάθεσαι και βαριαναστενάζεις ;
Και αν ο δαίμων μέσα σου , σου λέει «Νόσφη αλάργα»
να σου ανοίξω άλλο τσαρδί που θα το λένε «κάργα»
διότι πούλοι υπάρχουνε για κάθε είδους γούστο
όπως κρασάκια διάφορα από τον ίδιο μούστο 😉
( το προηγούμενο σου σχόλιο / το εκράτησε η Πόρσε
μα εγώ τη καταχέρισα / της είπα «παρτα… όρσε » )
αλιμονο . Μου φαινεται πως εχασα την Ρίμα
και δεν μπορω παπουλη μου να γραψω αλλο ποιημα
κι οι στιχοι μου με τσουζουνε σαν των πληγων τ’αλάτι
σαν καποιος να μου εβγαλε μοναδικό μου ματι ..
οι ποιηταί που πνίγονται απ’την πολύ αγάπη
μοιαζουν κρυμμένοι σκελετοι στης Ρίμας το ντουλάπι
καποιες φορές κανουμε Λαθος
και βυθιζομαστε μεσα στο παθος
καποιες φορές μενουμε μονοι
κι εχουμε χασει το τιμονι
καποιες φορες αλλο ζηταμε
λες και δεν ξερουμε που παμε
καποιες φορές ξυπναμε μονοι
σαν δολοφονοι στην αγχονη
Αυτό το τελευταίο σου καλέ μου Νοσφεράτε
αλήθεια με συγκίνησε, φλεγόμενέ μου βάτε
κι αν ήταν κάποιος μουσικός να το κάνει τραγούδι
θα γίνονταν υπέροχο ασμάτιο-λουλούδι.
«οι ποιηταί που πνίγονται απ’την πολύ αγάπη
μοιαζουν κρυμμένοι σκελετοι στης Ρίμας το ντουλάπι»
Τούτος ο στίχος Νόσφη μου ανέτως υπερέβη
τα εσκαμμένα του Νομπέλ , τα σκότη , τα ερέβη
που είν’ ανεξιχνίαστα της έμπνευσης τα βάθη.
Έφτασες λέω στο απόγειο κι όχι στο κατακάθι.
Κατι για την περισπαση
Τα ποιηματα μου παντοτε όταν ξαναδιαβαζω
εξισταμαι και απορω, τονους γιατι δεν βαζω
μα μονο στον προφορικο λογο τον τονο υψωνω
κι αναρωτιεμαι ανησυχων: Μην ειμαι κανα ψωνιο;
Εν αντιθεσει -θα’λεγα- με την στιχουργικη
τονων κανω καταχρηση εις την μαγειρικη:
Τονοσαλατα αν θα φας φτιαγμενη απο ‘μενα
θα χασεις το αερόπλανο τα πλοια και τα τρενα
αφου θα θελεις παντοτε στο πλαϊ μου να μεινεις
τονοσαλατα για να τρως μεχρι που θα παχυνεις.
Το μυστικο στη συνταγη οταν θα ετοιμαζεις
τονοσαλατα για να φας ειναι τι τονο βαζεις.
Θα μπεις σε περιπετεια και σε δοκιμασια
αν στην σαλατα που θα φας ο τονος θα ειν’ η οξεια,
διοτι καθως τα πνευματα μεσα θα της προσθεσεις
τα πνευματα θα οξυνθουν και οι αντιπαραθεσεις.
Αν θελεις με τους φιλους σου να ‘σαστε αγαπημενοι
οταν σε γευμα τους καλεις βαζε περισπωμενη,
οι φιλοι δεν θα αντιδικουν, παρεες δεν θα διασπωνται
οταν σαλατες και φαγια ολα θα περισπωνται!
Και του Τόνου!
φίλος του τόνου δεν μπορώ να πω πως είμαι τώρα.
γιατί ως ψάρι με βρωμά,σαν νάναι από ώρα
βγαλμένο έξω στη στεριά αφήνον την καλή του
στα χέρια άλλου τρίτονου ,χαμένου και αλήτου.
του τόνου του βαρύτονου , ωστόσο είμαι θαμώνας
παρόλο που στις μέρες μας,μόνο στους καλαμώνας
όπου μοναχοκάλαμα φύονται δίχως τέλος
μπορώ να βρώ πιά την ψιλή ,τον τόνο ,και το μέλος.
δ
Τι είδαν τα ματάκια μου, τι ακούσανε τ’ αφτιά μου;
Γυρίσαν τα πουλάκια μου, όλα μαζί δω χάμου;
Νέες και νιοί μαζεύτηκαν, οι πάποι κι οι προσπάσποι
κι αρχίσαν να γεμίζουνε καρακαξοκιτάπι;
Πώς θα τα καταφέρετε, εσείς παιδιά μου ούλα
αν στο σαντζάκιο αυτό δεν έρθει κι η Γιαγιούλα;
Είναι βαριά τα πόδια μου -αλήθεια και απαλήθεια
μα θα το επισκέπτομαι -σαν μια παλιά συνήθεια.
Είμαι γριά κι αδύναμη, δεν έχω αντοχές
(κι άσε που κάτι αΛέφτηδες, με μπλέξαν σ’ εκλογές…)
Θα ‘ρχομαι να σας συναντώ, κρυφά και τοίχο-τοίχο
θ’ ακούτε τα μαντάτα μου καθώς θα ξεροβήχω :
1. Θα συλλογιέμαι τα παλιά (τα έρημά μου νιάτα
όταν μαζί τα πίναμε με μια κρασοκανάτα)
2. Θα υποφέρω, 3. θα θρηνώ (και δάκρυ θα κυλήσει
που στη ζωή μου νήστεψα) & 4. -αλλά- θα στρέψω λίγα μίση*…
* [Σου το λέγω εκ βαθέων:
Ωωωω, συγγνώμη Ναπολέων!]
ΥΓ:
Τριτοξάδελφε παπούλη (συγγενή απ’ αδελφογαμία)
ευχές σου στέλνω νότιες: Καλή σταδιοδρομία !
Των τόνων η συζήτηση μου θύμισε πως πρέπει
να πάω στη κουζίνα μου αφήνωντας τα έπη
λόγω που λείπει η κυρά Παπούλαινα , η γάτα ,
είναι σειρά των ποντικών να πλύνουνε τα πιάτα.
Αργότερα σαν ευκαιρώ και έβρω λίγο χρόνο
θα κάτσω να ασχοληθώ λιγάκι με το τόνο
πώς τον κρατούν οι ποιηταί αλλά και πού τον βάζουν
όταν πολύ διεγείρονται και όταν οργιάζουν
καλός ο τόνος σε όργια , μα και σε γλέντια πάνω
και η δασεία κι η ψιλή , δε λέω, ωραίο πλάνο.
μα δες αυτή την αλλαγή τού ωμέγα εν τω συνόλω
που μόνο του απόμεινε με τον διπλό τον θόλο
ξεβράκωτον να καρτερά σαν γκόμενα στον μώλον
την υπογεγραμμένην του που τούφυγε απ τον κώλον.
δ
και τώρα εσύ παπούλη μου να με πληροφορήσεις,
γιατι παραπονιάρικα ζήτηξες να γεμίσεις,
της karakaxa τα φτερά με ρίμες και στιχάκια
και μ αφησες αδέσποτη σε δρόμους και σοκάκια
δ
Κάντε πέρα οι νεολαίοι, οι δήθεν σθεναροί και ακμαίοι
που ψαρεύετε τους τόνους, μα μουγκρίζετε απ τους πόνους.
Και καθίστε στο κρεβάτι να σας ξεπιαστεί το πάκι.
Καταφθάσαν οι γιαγιάδες κι ετοιμάζουν τραχανάδες.
Δια της παρούσης έρχομαι για να παρακαλέσω
αυτές που συνωστίζονται μέσα στη Καρακάξαν
και στων σχολίων τη σειρά πολλά τα νικς αλλάξαν
μια μούρη να διαλέξουνε , γιατί δε θα μπορέσω
να κάνω τα κουμάντα μου , τα σχόλια να τηρήσω.
Βέβαια αντιλαμβάνομαι : το παίγνιο είναι αθώο
αλλά αν συνεχίσουμε δεν θ’ απομείνει σώο
το σκηνικό που στήνεται , θα πρέπει να το κλείσω
Αν με τα νικς τα διάφορα βρε τσούπρες μου ζητάτε
εδώ που συνωστίζεσθε να δείχνετε πως είστε
περσότερες από δυό τρείς , να αυξηθούν αι λίσται
σας λέω , δεν χρειάζεται , με ένα νικ ελάτε
γιατί δεν είναι σκόπιμο , εμείς σαν τη ρεπούση
όταν συνωστιζόμαστε μπροστά στη προκυμαία
να δείχνουμε περσότεροι για να περνάμ’ ορέα
σαλών μια δράκα είμαστε και όχι ένα λεφούσι… 🙂 🙂 🙂
Εγώ πάντως παπούλη μου από την πρώτη ώρα
το ίδιο νικ εκράτησα, δε θα τ’ αλλάξω τώρα!
Όμως και τους συν-ποιητές μη μου τους αδικήσεις,
γλυκά παιχνίδια κάνουνε, όχι δημοσκοπήσεις!
Γιατί σαν στην παραβολή της Νέας της Διαθήκης,
άμα είν’ ο άλλος αλεπού, μαγκάκος και ασίκης
έστω και μόνος εφορμά και κάνει κυκεώνα
σαν κείνο το δαιμόνιο που λέγαν Λεγεώνα!
Και άντε σύρε μάζεψε από την karakaxa
την έρημη τη Δημητρώ να μην τη φάει η κλάψα!
Τη βλέπω και τη συμπονώ που η δόλια έδωσε βάση
και πήγε κι έγραψε εκεί. Και όποιος τη διαβάσει
θα του φανεί πως έχει μπει άδικα τιμωρία
και στέκετ’ ολομόναχη μπροστά στη γαλαρία.
Μα σε καλό σου βρε Παπού, μπορείς να μου ξηγήσεις
τι σκέφτηκες, πώς έτυχε να το αξιολογήσεις;
Τι σου ‘ρθε στα ξεκούδουνα και δη λατινοφώνως
μια karakaxa αμόλησες Σταδίου και Κλαυθμώνος;
Η μούρη είναι open gov
κι εγώ σού γράφω απ το Ροστώβ:
Στην Καρακάξα ήθελα να μπω σαν σουσουράδα
Το νόμιζα πολύ σωστό να έρθω ως πουλάδα
Σαν είδα να μαζεύονται εδώ τόσοι προγόνοι
κι όλοι μαζί να προσπαθούν για ν ανεβούν οι τόνοι
Σκέφθηκα ένα μήνυμα να στείλω στη γιαγιά
να της θυμίσω που παλιά φτιάχναμε τραχανά
Και ήρθα και υπόγραψα μετά σαν προγιαγιά.
Σού υπόσχομαι αυτό το νικ μόνιμο να κρατήσω
Το βρίσκω θεσμικώς ορθόν να το διατηρήσω.
Στους τόνους, έχω πρόβλημα εγώ με την οξεία
Μη βάλω λάμδα αντί γι αυτήν πάντα έχω αγωνία.
(Μήπως συγχλίσω τους ποιητές από την ατονία).
Καλως μας ηλθες Προγιαγια με τα μακρυα προγουλια
αλλα να ξερεις ραντεβου πως εχω με τη Τζουλια
γιατι μια πατριωτικη γυριζουμε ταινια
γιαυτο εκτος απο εμας θα παιζει κι η Ευγενια
Προσφυγοπούλα -ο ρολος της- απο το Αϊδινι
οπου τη συνωστισανε στου πολεμου τη δινη
και η μικρη αδελφουλα της (που τηνε παιζει η Τζουλια)
με το λαρυγγι το βαθυ και τα ψηλα καπουλια
πηρε το δρομο τον κακο που ειναι ολο λουμπες
ενω η Τζενη ηταν σωστη κι ετυλιγε γαρδουμπες!
Μα η ζωη όπου συχνα περιεργα μας ξαφνιαζει
(γιατι αλλοτε είναι σκληρη και αλλοτε μες το ναζι)
εριξε και τις δυο ορφανες κι αθωες προσφυγοπουλες
(που γυριζαν ξυπολητες κι εβοσκαν γαλοπουλες
και ψαχνανε μες τη ζωη να στηριχτουνε καπου)
τις εριξε στην αγκαλια …, ποιου λετε? Του Προπαπου!
Ο Προπαπούς στα νιατα του ητανε πολυ λερα
και μοναχος τις μπίσταε εφτα φορες τη μερα
και ηταν μερες ατελειωτες τοσο που στο φιναλε
τις ποναγε ο κωλος τους από το μπασεβγαλε!
Μεσα στο βουρκο της ζωης κυλιστηκαν και οι δυο
ομως η Τζενη κρατησε ανεπαφο το αιδοιο!
Μια μερα εκει που γυριζε κλαμενη μες την πολη
συναντησε ένα νεαρο τηλεσαβουροπωλη
στα ματια τονε κοιταξε την κοιταξε κι εκεινος
κι επαθε μια αναφλεξη σαν φλεγομένος σχίνος
κι απίκου αρπαξε κι αυτή σαν φλεγομένη ασφάκα!
Τωρα άρπα και το μηνυμα καλη μου Προγιαγιάκα:
«Αλαργα από τον Προπαπού μη γινετε πουτανες»!
Πιστευω θα σαρωσουμε στο φεστιβαλ στις Καννες.
βλέπω πως συσσωρευτηκαν καμποσοι Ποιητάδες
και ηρθαν -απ το παρελθόν – και καμποσες Γιαγιάδες
και εγινε συνωστισμός σαν σε Γηροκομείο
Παππους Γιαγιά και Προγιαγιά … Μα δεν βλέπω τον Θείο…
Είπαμε νοσφερώτατε , από έμπνευση σακάτης
μα δε νομίζω βρε αδελφέ πως σούλειψεν ο μάτης
και η μύτη να νοσφίζεσαι , αγέρα να μυρίζεις
των ποιητών ταυτότητες εσύ να ξεχωρίζεις.
μα επειδή οι βάμπιρες μένουν για πάντα νέοι
των κορασίδων δρέπωντας τα πλούσια τα ελέη
δεν καταδέχεσαι μαθές τα χούφταλα , τους γέρους
που στο χειμώνα έχουν μπεί , αφήσαντες του θέρους 🙂
Εις των Καννών το festival
κώλοι μαζεύονται oval
το πράγμα γίνεται banal
πουτάνες απ τη Place Pigalle
στη προμενάδα των Anglais
κάνουνε βόλτες negligees
και μεις οι γέροι στα caffes
πίνουμε ούζα κι argile
…καποιες φορές οταν βαδιζουμε
παραπαταμε και λυγιζουμε
καποιες φορες τα πόδια σπαμε
οταν δεν ξερουμε που πάμε
Με την περσόνα ηλικιωμένη
μέλλον δεν έχεις και πας χαμένη.
Εκεί που ψάχνεις να τιτιβίσεις
σού απαντάνε με αναμνήσεις.
Η Τζούλια και η Τζένη ήταν ποστάκι
για διαδηλώτριες, για ένα κορμάκι
Τώρα εσύ μου τις συνωστίζεις
και γκουσγκουνιές μ αυτές γυρίζεις.
Κι είναι κι ο άλλος ο Νοσφεράτος
πόντιος ήταν και τώρα πιλάτος.
Παθαίνει λέει άρνηση ίππου
όταν ιππεύει επί του στίχου.
Ψάχνει το θείο, δε λέει να στρίψει
κι άλλη συγγένεια ν΄ ανοίξει.
Με τέτοιους ποιητές δεν κάνεις χαϊρι
θα πάω γύφτισσα να μπω σε τσαντήρι.
Και αν δεν μπορέσεις να φτάσεις στις Κάνες
Πρόθυμη θα μαι να σού αλλάζω τις πάνες.
(Τι σύγχλιση!)
ειμαι σακατης του ερωτα και με σπασμένο πόδι
κι ειναι φορές παπουλη μου που νιωθω ναμαι Βόδι
σαν ναμουν ο Μινωταυρος που κυνηγά ο Θησεας
σαν ναμουνα η Μεδουσα που σκοτωσε ο Περσεας
σαν ναμουν εκατογχειρας μα με κομένα χερια
η σανπαππους αοματος που πλεκει τα πανερια
σαν ενας κομπος ναμουνα σε ενα κομποσχοίνι
ή σαν κουβαρι πετονιας που ενας ψαράς το λύνει.
αυτή την λέξη προγαγια που ειπες συγχιλισμένη
μ’ανοιξε μεσα απ’ τη καρδια, μνημη ερωτευμένη
και κολησα στο παρελθόν και στην προιστορια
συγχλιστικα καταστηθα μ’αυτήν την ιστορια ..
Τί θέλεις βρε μάνα
με τους ποιητάδες
άλλοι είναι πόντιοι
και άλλοι λαπάδες
λάχανο βράσε
να κάνεις ντολμάδες
εσύ να ταΐσεις
τους καλοφαγάδες
εσένα σου πρέπουν
τραγούδια , καντάδες
μα τι περιμένεις
με γέρους , μπαρμπάδες ;;;
κάνε αγάντα νόσφη μου , να φτάσουμε στις «κάλτσες»
οι στίχοι σου συνέρχονται , το λένε κι οι μπεκάλτσες
γιατί πολύ συγχλίστηκες μ’ αυτά οπου διαβάζεις
γι αυτό μέσα στο φέρετρο ξυπνάς και ανταριάζεις 🙂
και αιφνης καπου ξυπνησε βαθια μια νοσταλγια
και να . Ξαναθυμηθηκα αγαπημένη θεια
σε μια βαρκουλα του ψαρά εις τον αφρο κυματων
σαν μνημη αιωρουμενη περσόνων ασωμάτων
σαν ξεθωρη -απο καιρο παλια φωτογραφια
σαν της γιαγιας μου γραμματα με την Καλιγραφία
-μα να που παλι χυθηκε το Μελανοδοχειο
Η καρακάξα μας αυτή ειναι Ξενοδοχειο
και ερχονται φαντασματα εν μέσω των ερημίας
και να π’ ακουω την Φωνή της Θειας μου Ευθυμίας …
(ποτες δεν μιλησα γι αυτήν την αλλη μου τη Θεια
που ολο μασουσε τον καπνό σαν νατανε Πυθια
και καθε τοσο ελεγε κατι πολύ γριφώδες
ειχε υφος αλλοκοτο ολιγον τι στομφωδες
στην πολυθρονα καθονταν σαν νατνα Βαλκυρια
Ναι! ητανε Περιπτωσις η Θεια Ευθυμια …)
Οσοι ερωτευτηκανε τους εφαγε η λάμια
γιαυτο και η καρακαξα τους εγινηκε σα μπαμια,
εχασανε το μπουσουλα κι ενω ησαντο πότες
και μαγκες και αλανιαρηδες, εχουνε γινει κοτες.
Θαρθει μια μερα καποτε που ολοι οι ερωτευμενοι
θα καμουνε επανασταση της γης οι κολασμενοι
απαρτοι, κοντοψωληδες, μαγκουφηδες, μπακουρια,
αμπαλοι και τριλίγουρες του κοσμου τα καψουρια
θα εξεγερθουν εναντια σε αυτή την αδικια
και θα στηθουνε εκτακτα λαϊκα Πρωκτοδικεια
Ο Πρωκτοδικης θα ρωτα: «-Γιατι δε τονε θελεις
αυτόν τον νέο τον λαμπρο που λεγεται Βαγγελης
κυρια Τσιμπουκιδου μου? Κι εσεις κυρια εκει κατω
γιατι τονε πληγωσατε βαθεια το Νοσφερατο
και δεν μπορει να εκφραστει ουτε να γραψει ποιημα
διοτι της αγαπης σας ο Νοσφυ επεσε θυμα».
Θα απαγγελονται πολύ βαριες κατηγοριες
θα πεφτουνε χοντρες ποινες, μεγαλες τιμωριες
Σαραντα οχτω μπιστίματα για κάθε χυλοπίτα
θα τιμωρειται η κάθε μια ερωτικη μας ηττα
Σαρανταοχτώ μπιστίματα για κάθε μια ήττα
αν δώσουμε σ’ όλες αυτές που μου χουν ρίξει πίτα
θα δέρνουμε νυχθημερόν για δεκαετίες
και θα τις στοιβάζουμε σε πολυκατοικίες
οι πίτες που ‘χω φάει εγώ αρκούν για να στουμπώσουν
της χώρας τα εφετεία να βραχυκυκλώσουν
ενάντια μου θα στραφεί η ιατρική επιστήμη
«με τόσες πίτες θα ‘πρεπε να ‘χε χοληστερίνη!»
Ο Τύπος θα ασχοληθεί με ‘με εκτεταμένα
θα κάνουν ολοσέλιδα και θα ρωτάν για ‘μενα
φίλοι παλιοί και συγγενείς, γείτονες θα δηλώσουν
«καλό παιδί, χρυσό παιδί, που να το φανταζόσουν;»
και τότε θα με λυπηθεί κάποια γκαβή παρθένα
που έχω φάει μια ζωή πηγμένος μεσ’ το σπέρμα
θα έρθει βράδυ να με βρει στο σπίτι από πίσω
κι έτσι θα καταφέρω επιτέλους να γαμήσω
Φταιει η άμελη Αμελί που εχεις αμελησει
Θανασημε, οι στιχοι σου μοιαζουνε με μελισσι
που ζουζουνιζει προσχαρα, αλλα κατα τα αλλα
πως στην εξεδρα με τη μια βλεπω πετας τη μπαλα.
Εχεις μια κλιση, δυστυχως δεν ξερω ποσες μοιρες
γιατι η ωρα ειναι αργα και εχω πιει και μπυρες
αλλα εχεις και μια εφεση, βλεπω, προς τα εφετεια
ενω για τα επαναστατικα λεμε Πρωκτοδικεια
Θα πρεπει να’σαι σιγουρος αγαπητε Θαναση
οτι θα γινει καθαρση με σκουπα και φαρασι
απο τον πρωκτο το βαθμο και στη δικαοσυνη
σαν εισαι τύφλα να εχεις μια τυφλη εμπιστοσυνη
και να κοιτας την τυφλα σου, εναντια της μη βαλεις
κι θες να πας στη Εφεσο για να εφεσιβαλεις!
Στην καρακάξα μπήκες,
Προπάπς σαν αστραπή
ήταν σκοτάδι μάλλον
και την πήρες για καπή
ήπιες μερκά δεκάδες
μπυρόνια απανωτά
κ’ οι στίχοι σου ανεβήκαν
σ’ ύψη πλανητικά
έθεσες μια απορία
(που είναι και ορθή)
και είναι νομίζω κρίμα
να μην απαντηθεί
ιδού λοιπόν η κλίση μου,
χωρίς πολλά πολλά:
γέρνω ενενήντα μοίρες
και δώδεκα λεπτά
γι’ αυτό κι άπο βρέφος
(νομίζω από τον δέκατο)
όλοι με φωνάζουν
«καλώς τον πάρα τέταρτο»
(εκτός απ’ την γυναίκα μου
-την γκαβήν παρθένους-
που όλο μου φωνάζει
«ε, σήκω επιτέλους!»)
άλλο εγώ ενόμισα
κι εισήλθα ως τριχούλα
εντός εις το προζύμιον
να κάνω κανταδούλα
Γιά καρακάξα μούπανε ,
αυτήν ,τη μαύρη έστω.
πως θάχει εις το ράμφος της
σπουδαίο μανιφέστο
αντί γιά άσχημον πτηνόν
έπιψα εις μουζίκους
που με καημό κοιτάγανε
των άλλωνε τους οίκους
μέσα σε μπύρες που άφριζαν
νασντράβια κι εις υγείαν
άλλος γιά γκούλαγκ τράβαγε
κι άλλος γιά Κορινθίαν.
πως τα εκαταφερατε
γέροντες και χαχώλοι
να τρώγετε χωρίς φαί
και μέμνησον τοις κώλοι;
δ
Όλοι ποέτες,
ένας κι ένας!
Μα γράφουν όλοι
σα να ‘ναι …ένας!
Το χιούμορ τους το χάσανε;
Γιατί δεν μας μιλάνε;
Τάχα από το Λέφτηδες
μόνο το ‘φτ’ κρατάνε;
Ασπέτα ορέ λέφτηδες είναι νωρίς ακόμα
το βράδυ θ’ ασελγήσουμε στης ποίησης το πτώμα
γιατί τη μέρα οι γέροντες έχουν το καφενεία
να στρίβουν το μουστάκι τους , να φεύγει η ανία
Εκτός απ’ τους αργόσχολους
που πίνουν καφεδάρες
είμαστε και εμείς εδώ,
οι σούπερ κοροϊδάρες
που για το μεροκάματο
στενάζουν τα πισιά τους,
δουλεύοντας νυχθημερόν
κι ακούν και τη βρισιά τους! (κατάααλαβες φίλε μου; :roll:)
Άστε με ρε στον πόνο μου
που απ’ τις έξι η ώρα
σπάζω τα δαχτυλάκια μου
στα πλήκτρα μέχρι τώρα
και βγάζω τα ματάκια μου
(με την καλή την έννοια 😉 )
στη σκατοθόνη εμπροστά
τη γαμωκερατένια
σελίδες εβδομηνταοχτώ
το δύστυχο στραβάδι
να μεταφράσω προσπαθώ
και θα με πάρει βράδυ (γκρρρρ :twisted:)
Kι εσείς να με προγκήξετε
βρήκατε μασκαράδες
άεργοι ανεπρόκοποι
καφεδορουφηχτάδες! (ουστ! :mrgreen:)
με αναψε τα αιματα αυτή η bernardina ….
που της στεναζουν τα πισια (και εχω και μια πείνα)
και βγαζει τα ματακια της ( με την καλή την εννοια)
σαυτήν την ατιμ ζωή την γαμωκερατένια
τα της ευγένειας περιττά
και της φιλοξενίας
ομολογώ πως πρόσεξα
το πτού εις τας κυρίας
μόνο αυτός ο ειδεχθής
ο μαύρος νοσφεράτος
εκαταδέχθη εμφανώς
απάντησι εσχάτως
πέστε το ντε πως θέλετε
ως άντρες να παλεύετε
και πως δεν δικαιούμαστε
εμείς να ομιλούμαστε.
προς γνώσιν και συμμόρφωσιν
α! και καλά να πάθω
κι άλλη φορά κάθομαι
στο σπίτι μου, να μάθω.
δ
Τα είδες ωρή Δημητρώ;
Μας έχουνε πτυσμένας!
Μόνο αυτός ο βάμπιρας
τους ζοφερούς πυθμένας
να καταλείψει εδέησε
και ήρθε κι απαντούσε.
Μόνο που, μάναμ’, σκιάχτηκα
τι τάχα εννοούσε
λέγοντας πως τον έβαλα
στα αίματα η δόλια;
Μπας και ορέχτηκε μεζέ
-διαόλια και τριβόλια!- 😈
ρέζους μηδέν αρνητικό
(που γράφει κι η ταυτότη)
και κινδυνεύω να το πιει
(σε ικανή ποσότη)
σάμπως και δε μου φτάνανε
οι βδέλλες με τας τρόμπας
που μου ρουφάν το αίμα μου
με τα μπουριά της σόμπας,
τον τίμιο ιδρώτα μου
με φόρους, φιπιάδες
τέβεδες κι άλλες εισφορές
σ’ όλους τους κορβανάδες,
μον’ θα χω και το βάμπιρα
τώρα να με στραγγίζει
ως ν’ απομείνω κάτασπρη
σαν βουτυράτο ρύζι;
ε;; ε;;;; τι, τάχα, πες μου εννοεί
πως τ’ άνοιξε η πείνα;
Άντε, κι αποξεχάστηκα
με τούτα και μ’ εκείνα
και πήγε πίσω η δουλειά.
Και όχι πως με νοιάζει
όμως σαν θα μαζεύονται
ως πιάσει και βραδιάζει
όλοι οι άλλοι οι σαλοί
κι αρχίσουνε τους στίχους
εμένα θα με κλείσουνε
στους τέσσερις τους τοίχους! (αμαπια σταδγιάλα :mrgreen:)
Τι είναι τούτοι Κάρολε;
Βόηθα Βλαδίμηρέ μας!
Κι εσύ Μουστάκια σίμωσε
και πανωσκέπασέ μας!
Μία κουβέντα είπαμε,
αυτοί σαράντα πέντε!
Εμείς τα λιανοντούφεκα,
κι αυτοί τα εκατοπέντε!
Λέφτηδες ανασύνταξη,
μη χάνετε το θάρρος!
Νυχτερινή επίθεση,
και όποιον πάρει οΧάρος!
εμείς φιλτάτη είμεθα
πουλάκια της μέρας
που τρέχουν και φροντίζουνε
να φέρουνε εις πέρας
όλα που πρέπει να γενούν
έτσι ,ούτως και ώστε
να μην υπάρξει το κενόν
του σμπρώξτε και του χώστε.
τώρα τι θέλει αυτός εδώ
το τέρας του ερέβους
το αίμα να λιμπίστηκε
ή ηδονήν του σκεύους;
ποτέ μην εμπιστεύεσαι
το έρμαιον της κάψας
και ρώτησέ τον να ντιφάϊν
τι εννοεί , ο ανάψας.
άλλο δεν έχω να σου πω
περι διαγραμμάτου
αφού η μαύρη κόλαση
διά του νοσφεράτου
στο ματι έβαλε ευθύς
αθώον έτι αίμα
πρόσεξε τα μανίκια σου
νάναι κατεβαζμένα.
δ
είστε εσείς δεκαοχτώ
και μεις μονάχα δύο
πούναι το πλήθος που θωρείς
από το θεωρείο;
αν είναι να αναμονείς
βοήθειαν καρόλου
σε βλέπω ολοσούμπιτον
να πας κατά διαόλου.
🙂
δ
Ώωωπα! Να και τα τζόβεναααα!
Γυναικες! Εις τα όπλα!
(Σε σένανε μιλάω μωρή,
ξύπνα, κουνήσου, χόπλα!)
Άιτε, ξεκούνα Δημητρώ
Κι εσύ καλέ γιαγιούλα!
Πού πήγες και εχάθηκες;
Μα θα τα κάνω ούλα
εγώ εδώ μανάχη μου;
Θε να σας πάρει ο δγιάλος
έτσι και ψυχανεμιστώ
πως δεν υπάρχει άλλος
τα μπόσικα ν’ αναβαστά
σ’ αυτό το μετερίζι
κι απόμεινα μονάχη μου
σαν βουτυράτο ρύζι!
(αμάν, και το ξανάγραψα
ετούτο το στιχάκι
παθαίνω ένα deja vue
το δόλιο κοριτσάκι
απο την υπερκόπωση
τη ναπολεοντία
να απαντώ ταυτόχρονα
σε δέκα υπουργεία
γαμώ τα υπουργεία μου
κι όλες τις γραμματείες
που αντί να ξύνω τη μαϊμού
γεννοκοπώ σοφίες
σε δύο γλώσσες εναλλάξ
και σε οχτώ κιτάπια
ενώ τώρα θα έπρεπε
να κάνω και την πάπια
και ν’ αλητεύω γενικώς
στην όμορφη λιακάδα
κι όχι να γράφω ποίματα
με φράκο και βελάδα).
Τι έλεγα; Ξεχάστηκα…
Α, ναι, με τα γιαννάκια
τα είχα βάλει γενικώς
και τρώγαμε μουστάκια.
Αγόρια, συχωράτε με,
ήταν ρεφλέξ κι ανάγκη
παλαιόθεν μη μας πάρουνε
οι άρρενες φαλάγγι 😉
Ήταν αντίδραση τυφλή
από παλιά συνήθεια
μη με ξεσυνερίζεστε,
γιατί σας λέω αλήθεια
θα ήτανε πολύ χαζό
(έξι είμαστ’ όλοι κι όλοι!)
να γίνουμ’ από δυο χωριά
χωριάτες σαν χαχόλοι!
Μπιζέριασα, βαρέθηκα όλο στο καφενείο
κι από τις γέροι’μ έκανα μόλις σκασιαρχείο…
Μην και πετύχω μια παλιά φίλη -αντροχωρίστρα.
Σε μπάνισα ρε προγιαγιά!!! Και ‘μω τη Βαγγελίστρα !!!
Συνάντησα με έκπληξη το μαύρο Νοσφεράτο
που ‘παιζε το φλαούτο του με άψογο βιμπράτο.
Ωωω! Τι κάν’ς ωρέ προπάπο μας; Πώς την περνάς την κρίση;
Τα πίνεις τα κρασάκια σου; ( ή μόνο με γαμήσι; )
***
Λοιπόν, τα νέα μου είν’ αυτά: Ήμουν μ’ έναν Αρκάδα
(για εκλογές και τα λοιπά) μα…βρέθηκα στη ΓΑΔΑ !
Έπιασε το βαφτισιμιό προχτές ο πολιτσμάνος
γιατί στο σύνδεσμο -αραχτός- βρέθηκε μ’ ένα….κράνος !
Χέστηκε το πουλόπουλο, δεν είχε εμπειρία
να δει τρεις μέρες κάγκελο κι όλη τη μπατσαρία…
Φωνάξανε και τη γιαγιά, που τα παλιά τα χρόνια
τα έπαιζε στα δάχτυλα τα μοχθηρά κοθώνια.
Τέλος καλό, όλα καλά κι απ’ τον εισαγγελέα
και χτες ξαναγυρίσαμε στα πατρικά ορέα.
Κι άντε ξανά ματαμανά στη γύρα (όλος ο στόλος)
Ουφφφ… Δε θα μου μείνει ξύγκι πια (θα με πονάει κι ο κώλος…)
[Καλησπέρα…
πέρα ως πέρα!]
μα τι άλλο νάκανα μαθές
ποίματα γράφω δύο
ας μην αρχίσουμε και μεις
καλλίγραφο αιδοίο.
την μία τρέχω για να δω
μη μου καούν οι πίτες
την άλλην αντιμέτωπος
με βόλια και σαίτες.
εδώ είμαι ρε ,μη χολοσκάς
ως άλλες μπουμπουλίνες
στο μετέρίζι θα στηθώ
γιά το βραβείο γκίνες.
δ
Και τα μανίκια σήκωσα
ωρέ και τους γιακάδες
δεν είναι να εμπιστεύεσαι
τοιούτους βαμπιράδες
είτ’ αίμα ορεχτήκανε
είτε τίποτε άλλο,
το νου μας πρέπει να χουμε
μη βρούμε κάνα δγιάλο.
Όμως τώρα το σκέφτηκα
πως πριν ολίγας μέρας
βοήθεια εζήταγα
απ’ όλους τους πατέρας
το Νόσφι τον βαμπίραρο
να τον ξεθαλαμιάσουν…
μήπως λοιπόν τα θέλαμε
και τώρα θα μας πιάσουν
στον ύπνο όλα τα βαμπίρ
και όλοι οι βουρκολάκοι
και περιμένουν ανοιχτοί
των δυώνε μας οι λάκκοι;
Αλίμονό μας Δημητρώ
και τρισαλίμονό μας
στ’ άνθος απά της νιότης μας
γαμώ και το στανιό μας
αν θύματα θα πέσουμε
του μοχθηρού βαμπίρη
(αν κι έτσι όπως κλαίγεται
πιότερο για μπατίρη
τον κόβω τον κακόμοιρο).
Ή μήπως είναι μούφα
και μόλις χαλαρώσουμε
θα κάνει ντου και ρούφα;
Τούτες εδώ οι τσούπρες μας, πολύ με ανεβάζουν!
Έχουνε τόνο θηλυκό (της νιότης μου ομοιάζουν).
Στη Μπέρνι και στη Δημητρώ αγόρια στοιχηθείτε,
γιατί γιαγιά και προγιαγιά… αφήστε το! (μην πείτε…)
κράτα και κάνα μπόσικο
μη τα πετάς με μίας
να μη γνωρίζει των αντρών
αυτά περί μανίας.
αλλη κουβέντα άρχισα
τας πίτας θα εκθειάσω
και τότε όλους αυτουνούς
ευθύς θα ζοχαδιάσω
η μιά αλαφροίσκιωτος
πίτα με μανιτάρι
κι άλλη τίγκα στον κιμά
της μανας της καμαρι
μόνο που εντός μισής ωρός
και γω θα τηνε κάνω
γιά ένα σπίτι όμορφο
εις το βουνό επάνω.
δ
ποιός είναι ο εισοδιστής
που τονε λέν γιαγιάκα;
εσύ που είσαι πιό παλιά
μην πέσεις εις την φάκα.
νομίζω πως μας έπιασε
στη γλύκα, στο σορόπι
γιά έναν πονηρό σκοπό
γιά ένα γλεντοκόπι.
δ
δ
Παπούλη μόλις πρόσεξα ένα σπουδαίο μ’ λάθο..
Εκεί που λέω για φλάουτο και για το Νοσφεράτο!
( >>> που ‘παιζε το φλαούτο του με άψογο βιμπράτο.)
Κάνε -αν θες- διόρθωση την πρόταση ετούτη
μην λεν οι άλλοι για εμέ: από μυαλό…κουρκούτι !
8)
Κορίτσια μου κι εγώ ευθύς πρέπει ν’ αναχωρήσω
το βράδυ σε ρεμπέτικα θα πάω να γλεντήσω!
Ρεμπέτικα και λαϊκά, με μια ορχήστρα πλήρης
σ’ ένα χωριό -όχι μακριά- (και θα βρεθώ κλινήρης)
Σας δίνω την ευχούλα μου για να καλοπερνάτε
κι αν δείτε τους αΛέφτηδες, πάντα να τους γαμάτε…
Βρε άνω κάτω και τουρλού
τουρλού μανιφατούρα
γενίκαμε και μπλέξαμε
μπούτια σκατά και ούρα
και χάσαμε το μπούσουλα
δεν ξέρουμε που πάμε
τρία ποιήματα εγώ
δυο η Δήμητρα και άμε
τώρα να ξεχωρίσουμε
ποιος είναι η γιαγάκα
η προγιαγιά κι ο βάμπιρας
κι εκείνη εκεί η δράκα
συλλογικώς με τ’ όνομα
λέφτηδες και δεν ξέρω
τι άλλο θε να σκαρφιστούν
πριχού γινώ Αστέρω
Αστέρω τα μαλλάκια σου
τι τα χεις λερωμένα
σαν τα μαντίλια του Γιαννιού
τα χρυσοκεντημένα
από την Πόλη έρχομαι
μου άνοιξε η κούτρα
μου σκίστηκε και το καλσόν
και σας φιλώ στα μούτρα
και για την ώρα χαιρετώ
τρέχω για να προφτάσω
τις δεκαδυό σελίδες μου
μπας και τις μεταφράσω
να έχω να ασχοληθώ
αργότερα λιγάκι
όταν και άλλοι μαζευτούν
σε τούτο το κονάκι
ματς μουτς μιτς φιλιά φιλιά μπάιιιιι!
Τα τιμημένα γηρατειά τ’ απόγιομα σωπαίνουν
μόνο σαν έρθει η νυχτιά οι βουρκολάκοι βγαίνουν.
Χαμένες στη μετάφραση ή στων πιτών τις ζύμες
κι εκείνες που φροντίζουνε τα νύχια τους με λίμες
( να πάνε στα σκυλάδικα και τα χαμαιτυπεία )
δεν μας πτοούν τους γέροντες . Μια άθλια σκευωρία
τοιμάζουνε οι τίγρισσες το δειλινό ετούτο :
να κλέψουνε του βάμπιρα το φλογερό φλαούτο.
Ντομάτα μου και φλογερή εσύ μου Μπερναρντίνα
που πρόσφερες ευγενικά το γαίμα σου στη πείνα
του μιαρού του βάμπιρα , θέλω να σας συστήσω
μια παλιά συγκάτοικο και να σας εξηγήσω
πως η (εδώ) «γιαγιάκα» μας πολέμησε στο Γράμμο
τις νάρκες ανακάλυπτε και ξέχωνε απ την άμμο
και το Δεκέμβρη έσφαζε στο πόδι της τους Γκούρκας
γι αυτό και την αγάπησε ο καπετάνιος Φούρκας
( θέλω να πω με όλα αυτά πως είμαι συγχλισμένος
αφού δεν το περίμενα εις τα στερνά ο καημένος
να ξαναζήσω τις στιγμές να ξαναδώ περσόνες
που πριν δυό χρόνια πέταγαν ωσάν τις χελιδόνες )
Α-τειχία
———
(αφιερωμενο στο Νοσφερατο)
-Ηρθε η ωρα να σου πω
πως επαψα να σ’αγαπω
αυτό συμβαινει μαλλον
αφου το μονο που ποθω είναι να παω μ’αλλον
Η αληθεια ηχησε σκληρη
οπως στο αμονι το σφυρι
ηχάει καθως χτυπαει
κι η αγαπη ετρομαξε πολυ, και χαθηκε, και παει!
-Πλην όμως αν πας μ’αλλονε
-της ειπε και τη μαλωνε-
θαρω πως δεν θ’αντεξω
που ανεπαισθητως μ’εκλεισες απο τα τειχη εξω.
Αποκλεισμενος των τειχών
και βλασφημωντας των τυχών
σε εκεινη τοτε εστραφη:
-Αρατε, ειπε, των πυλων είναι στ’αληθεια τραγικο να παει η αγαπη στραφι.
*
Αφησε πια τα δακρυά
λαβε μια σκαλα μακρυά
σκαρφαλωσε στα τειχη
τολμη -η αγαπη- κι αρετη της πρεπει, όχι τυχη!
Ειναι απο τον κυκλο ποιηματων «Γαμω την ατειχια μου»
Παπούλη, τη γιαγιάκα μας, σεβάσμια πρεσβυτέρα
(καλά, ας μην το χέζουμε, μην πάρει και αέρα,
γιατί απ’ ότι διάβασα σε εκδοροσφαγέας
μου φέρνει περισσότερο και λιμανίσιας λέρας
μα τέλος πάντων, είθισται σέβη να υποβάλλει
ο νέος στον πρεσβύτερο δίχως να αναβάλλει)
χαίρομαι που τη βρίσκω εδώ, χαίρομαι και γουστάρω
μα για την ώρα αποχωρώ, κοντεύω να κλατάρω.
Και θα τα πούμε αύριο, φρέσκιοι και ορεξάτοι
να έρθουν και οι λέφτηδες μα και οι Νοσφεράτοι
και όλοι οι άλλοι εκλεκτοί μπλογκίσιοι ποιητάδες
να γράψουμε ποιήματα, limericks και καντάδες.
Mουτς και καληνυχτούδια
–Ο ήλιος εβασίλεψε
και το φεγγάρι εκρύφτη.
Λέφτηδες ήρθ’ η ώρα μας!
Προτάξετε τα στήθη!
Ώρα να τους την πέσουμε,
τώρα που ροχαλίζουν.
Τα σκάλπια να τους πάρουμε,
φράγκο κι ας μην αξίζουν!
Γερόντια είναι μαθές,
τι μπράβο να μας πούνε;
Παράσημο δεν παίρνουμε,
τον κώλο να μπιστούμε!
Μα γλώσσα πολύ εβγάλανε,
τον Κάρολο προσβάλλαν!
Λέφτηδες τέτοια πράγματα,
δεν κάνουνε γαργάραν!
–Αυτά τα λές στρατιωτικέ,
γιατί ’ναι η δουλειά σου,
μα ’γω που ’μαι επίτροπος,
σου λέω: για στοχάσου!
Σε ποιους θα τήνε πέσουμε;
Σ’ οχτρούς ή για σε φίλους;
Μου φαίνεται το δεύτερο.
Τι κι αν φοράνε πίλους!
Τι κι αν κοιμούντ’ απ’ τις εννιά
και πίνουν χαμομήλι;
Συντρόφοι είναι μας μαθές,
δεν είναι δα και σκύλοι.
Κι αν λίγο παρεκκλίνουνε,
δε χάλασε ο κόσμος.
Κι ούτε στη Ρώμη πάει πια,
μονάχα ένας δρόμος!
Έτσι οι δυο μιλήσανε.
Και για ν’ αποφασίσουν
τα χέρια εσηκώσανε
ευθύς για να ψηφίσουν.
Τρεις με τον επίτροπο
και δυό με τον καπτάνιο.
Tα πίσω μπρος γυρίσανε
και πόλεμο δεν κάναν!
Καινούργιες μπύρες φέρανε,
αμέσως τις ανοίξαν,
κι ύστερα ετσουγκρίσανε,
και στην Υγειά τους ήπιαν!
καρδολες μου, γιαγιουλες μου και των Νιπτήρων Δυτες
και Μπερναντινα εμμορφη και νεραιδοσαίτες
και Δημητρουλα, Προγιαγια , Γεροντια Προπαπουδες,
και Λεφτηδες που κανου φτου, κι ολες οι σουρλουλουδες
που μαζευτηκατε εδώ στο στεκι του Παπουλη
-σαν συναξη των ξωτικών,αυτή η παρεα ούλη,
σαν μαγεμένα πνευματα σε στεκια Βρυκολακων
αναστημένα ασώματα εν μεσω αδειων λάκων
στριγγλιζοντας αλλοκοτα – και τα πισια στεναζουν
και σταλαγμιτες της σπηλιας το στεναγμό σταλάζουν
και συσσωρευεται ζεστό το αυλο σας αιμα
– ποιος διακρινει αραγε αλήθεια απο ψεμα –
ομολογώ καρδουλες μου ειμαι συγκινημένος
μου λειψαν τα ποιηματα και ημου σαν χαμένος
και επαιζα αδακρυτος το Φλογερον Φλαούτο
Και να ! που βλεπω εκθαμβος ξανά το θαυμα τουτο…
Από της γης τα έγκατα , τα σκοτεινά τα βάθη
κραυγές , λυγμοί ακούγωνται των Βουρκολάκων πάθη
όταν τους δέρνει ο Διάβολος με το τριπλό το κνούτο
μόν’ ένας αντιστέκεται και παίζει το φλαούτο :
είναι ο μαύρος βάμπιρας , ο μέγας Νοσφεράτος
που έχει ρίμα δυνατή κι ο στίχος του αφράτος
τον λάβωσε ο έρωτας , τον πήρε η νοσταλγία
στη καρακάξα πορπατεί και ψάχνει νάβρει Θεία
Βλέπω -σα νάγινε φετίχ ετούτο το φλαούτο
στης καρακάξας το τσαρδί το χιλιοπαινεμένο
ωσάν φλογέρα φλογερά, διώχνοντας το σκορβούτο
από το πλοίο του παππού, μακριά ταξιδεμένο.
To φλογερόν φλαούτο μας Ω ! δυτα των Νιπτηρων
ειχε χαθει απο καιρό εν μέσω Ολετήρων
σαν Αγιο Δισκοπότηρο σαν του Γκραάλ Ποτηρι
και οι Δαιμόνοι γελαγαν κανοντας μπανιστηρι
στα πιο μεγαλα μεγαλα μυχια των Βουρκολακων πάθη
-κι οι Νοσφερατοι φορεσαν στεφάνι απο αγκάθι..
περπατησαν σε καρβουνα και περασαν τη Λίμνη
κι ακουγονταν υποκωφα θανατεροι οι Υμνοι…
Μα να που ξαναβρεθηκε τον Φλογερόν Φλαούτο
Που ολοι αποραγανε και λεγαν : »τι ναι Τούτο;’
H Μούσα και η Ποίηση για λίγο ξαποσταίνουν
Και ύστερα ξανατραβούν και στα ψηλά ανεβαίνουν.
Για σένα Νοσφεράτε μου το λέω. Μην πτοείσαι,
αν κάποτε η έμπνευση σού ‘πε «ρε δε γαμείσαι
που κάθομαι η ηλίθια μ΄εσένα κι ασχολιέμαι
που ζέχνεις ξένα αίματα και σκάω και χαλιέμαι;»
Γι’ αυτό σου λέω, χέστηνε τη σαχλοσνομπαρία.
Βλέπεις που μόλις έστρεψες την πλάτη στην κιουρία
αμέσως ξαναγύρισε γιατί η μαύρη ζήλια
την έπιασε και τ’ άντερα τής γίνανε φυτίλια
μόλις μαζί μας άρχισες ωραία κουβεντούλα
με λέφτηδες, προπάπηδες, δύτες και Δημητρούλες;
(Μα στόμα που το έχει πια και θέλει να νομίζουν
πως είν’ κιουρία, να σέβονται και να τη λιβανίζουν!)
Χα!
Τώρα να δεις πως θα λαλεί το φλογερό φλαούτο
(αλήθεια, μωρέ τ’ είν’ αυτό; Υβρίδιο; Λαούτο
με φλάουτο γαμήθηκε και βγήκε τ’ οργανάκι
που γλυκοπαίζεις μόνος σου να φεύγει το μεράκι;)
Γιαννάκια Λεφτουδάκια μου, (από το «λεφτ», βεβαίως)
πολύ με συγκινήσαν
τα όμορφα λογάκια σας
γιατί σας ετιμήσαν
που έχετε επίγνωση
και σέβας μα και θάρρος
και τη σωστή απόφαση
πήρατε. Κι έχει βάρος
μια τέτοια διακήρυξη.
Λοιπόν, συγχαρητήρια
και θα χουμε να γράφουμε
εδώ τα νικητήρια
ποιήματα της evil witch
στιχάκια, μαντινάδες,
ιαμβικά, εξάμετρα
μα και γλυκές καντάδες!
αχά! εξεπροβάλλαμαν
πάλι σαν σαλιγκάρια
που άρχισαν το σούρσιμο
εις τα ψηλα χορτάρια.
κι εδώ είναι το περίεργον
αυτός ο νοσφεράτος
πρώτος τον μάτην ήνοιξε
και ήρθεν ορεξάτος
άλλα μας μάθαιναν εμάς
συμβαίνουν στις κολάσεις
αλλά κατά πως φαίνεται
γίνονται απελάσεις.
κατοπιν ο παπούλης μας
αγουροξυπνημένος
και ο δύτης εμφανίστηκε
ως γουλιέλμος -τέλος.
οι λέφτηδες μόνο αργούν
ψάχνουν την καπαρτίνα
και το γιαλί της καγκεπέ
που έχουν γιά κουρτίνα
το είδες μπερναρντίνα μου
τι λένε τα πουλάκια;
σαν πιάνουν το κελάδημα
και τρώνε τα φρουτάκια;
πόσο αγαπησάρικα
το πιάνουν το μαρκούτσι
κι από το φρούτο φτύνουνε
αυτό που λεν κουκούτσι;
και από το φτύσιμο μακράν
αυτού του κουκουτσίου
εφύτρωσεν αγραπηδιά
πλησίον Μαρουσίου.
παρότι όλα τέλεια
και τριανταφυλλένια
εγώ υφίσταμαι σαφώς
πάλι την ίδια έννοια
αύτό το τέρας του βυθού
αυτό το λυσσαζμένο
Έστι μεν ούν βρυκόλακας
ή κλάψας τις και κόλακας;
και ετούτο το φλαούτο του
γιά ποια χρήση το κάνει;
το έχει διά παίγνιον;
συν γυναιξί κι οργάνει;
ή είναι όργανον μακρόν
αισχρόν τε μα και πονηρόν
που απειλεί διά σκοπόν
όλας τα κορασίδας
εις όρη και νησίδας;
δ
Ταβάρισσα Μπερνάντινα
τα λόγια σου ένα χάδι
παρηγοριά στο μελαγχολικό,
πικρό Κυριακοβράδυ…
Να ‘σαι καλά ταβάρισσα
κι όλο χαρές να έχεις
κι εμείς θε να αντέχουμε
όσο εσύ αντέχεις!
Ο Δαίμων μάς την έκανε
την κασκαρίκα πάλι!
Σα θα ‘ρθουμε στα πράγματα,
θα χάσει το κεφάλι!
Έτσι θε να δικαιωθεί
κι αυτός που είναι 2
και λέει πως στους Λέφτηδες
πρέπει στρατοδικείο!
Τι κάνει το αντμινιστρασιόν;
Μπας κι είναι μεθυσμένο;
Πάει και σβήνει το καλό
κι αφήνει το βλαμένο!
Εψές δεν είχε κίνηση μέσα στη καρακάξ ( ι ) α
οι τσούπρες έφυγαν νωρίς , των πάππων δε η φράξια
αντί να γράφει ποιήματα το είχε ρίξει έξω
( το βίο μου τον άστατο δεν ημπορώ ν’ αντέξω )
Αν εξαιρέσω λέφτηδες , νόσφυ και το «πατέρα»
όπου κρατάει τη ποίηση στη στιβαρή του χέρα
ενώ ο Νόσφης με σαφή σημάδια από το κνούτο
άρχισε πάλι να λαλεί το φλογερό φαλούτο
κανένας άλλος μουστερής δεν ήρθε χθες το βράδυ
και εγώ ο ίδιος έλειψα , μ’ έφαγε το σκοτάδι.
Ποιός θα μπορέσει , πέστε μου , από τους προγερόντους
στις τσούπρες κόντρα να σταθεί , μας βάλαν δέκα πόντους 🙂
Και σαν να μην μας έφτανε των σερνικών ( λέμε τώρα ) η νίλα
μας βάλαν και δύο τρίποντα σήμερα , τι ξεφτίλα
που θέλαμε , τρομάρα μας να πάμε και στις Κάννες
γερόντοι καταντήσαμε να μας αλλάζουν πάνες
Διπλό το είδα Λέφτηδες το ανωτέρω σχόλιο
δεν το λυπάστε το παπού που μέθυσε , το δόλιο
αλλά αν σεις το θέλετε ευθύς να διορθώσω
να βάλω πάλι το καλό , τ’ άλλο να παραχώσω
Ταβάρις τ’ είναι αυτά που λές;
Για όνομα του Λένη!
Η Μπεναρντίνα ‘ναι έξυπνη,
ΘΕ να καταλαβαίνει!
«οι λέφτηδες μόνο αργούν
ψάχνουν την καπαρτίνα
και το γιαλί της καγκεπέ
που έχουν γιά κουρτίνα»
Αν ειν’ αστείο, ειν’ καλό
και με το παραπάνω.
Κι αν πάλι είναι σοβαρό,
καλώστονα τον Πάνο!
Λέφτηδες δε χρειάζεται συνέχεια να τσιμπάτε
και όταν σας πειράζουνε εσείς να απαντάτε
ο Κάρολος εδίδαξε διαλεκτική και πρέπει
ευέλικτα να γράφετε τα εδικά σας έπη
όσο για αυτόν που φέρνετε σε τούτο το τσαντήρι
το έχω πεί από καιρό : δε κάνω το χατήρι
ούτε σε σας τους Λέφτηδες , ούτε και σε κανένα
να πεί γι αυτόν λόγο κακό εδώ έστω και ένα… 😉
Μπρρρρρ φτου γκάρληκς!
Ωρε! Δεν είν’ αστεία αυτά
σύγκρυο μ’ έχει πιάσει!
Λέφτηδες, θα τ’ ακούσετε
έχω ανατριχιάσει!
Μα σκόρδα δεν κρεμάσαμε
ούτε για τον βαμπίρη.
Τώρα μας αναγκάζετε
να πιάσουμ’ αγιαστήρι;
Για φτύστε ρε στον κόρφο σας,
μην κακομελετάτε
και κόψτε πια τις γρουσουζιές
άκλαφτη θα με πάτε! (κακοχρονοναμηνέχετεφαρμακομύτηδεςφτου!)
Καλώςτηνε τη πέρδικα τη μοσχαναθρεμμένη
στους στίχους είν’ ευφάνταστη και κοσμοπαινεμένη
όμως εις την ανάγνωση δεν δείχνει να προσέχει
το τελευταίο στίχο μου , το νόημα που έχει.
Ας είναι , δε βαρυγκομώ , αλλά να το σκεφτείτε
θα πάθω κάνα έμφραγμα και μη με λοιδορείτε
αν τούτη η συζήτηση εδώ θα συνεχίσει
αυτήνε που οι Λέφτηδες την έχουνε αρχίσει
κεί που τα τεκταινόμενα όλα πηγαίναν πρύμα
πάλι φωτιές μ’ ανάψατε και είναι τόσο κρίμα…. 😉
Ταβάρις να μας συμπαθάς
κι ό,τι ‘πες, κειό θα γίνει!
Μα λόγο κακό δεν είπαμε
που νάπιουμε χλωρίνη!
Μια σπόντα τηνε ρίξαμε
(για ψέμματα δε λέμε).
Η ρίμα όμως το γύρευε
(τραβάτε μας κι ας κλαίμε!…)
Πάνος είσαι και φαίνεσαι
που δίχως χιούμορ ένα
πήρες το ξεσκονόπανο
και σκόνισες και μένα
μπα τι με βρήκε σήμερα
να πέσω εις δυσμένεια
του λέφτη όπού έχασε
και γέν-ι-α, και χτένια.
να σε χαρώ λεβέντη μου
το λόγο πάρε πίσω
διότι εκ καταγωγής
θα σε μονομαχήσω.
δ
εγώ το σταματώ εδω
αφού ούτε με νοιάζει
μόνο εσένα δεν μπορώ
κανείς να σε ταράζει
αλοίμονο, δεν θέλουμε
τέζα να σε ιδούμε
έλα, σταμάτα , ν’ απειλείς
τιποτα δεν θα πουμε.
αλλά να πεις και αυτουνων
του Καρλου και του Λένη
να μη μου ξαναστρίψουνε
δολίως την ωλένη.
δ
Παπούλη μου, συχώρα με,
δεν είχα δει το ποίμα!
Την ώρα που το έγραφες
συνέθετα τη ρίμα
τη ρίμα τη ρημάδικη
που φτου και ξαναφτού μου
αν σε κακοκαρδίσω εγώ
ξανά γλυκέ παπού μου!
Ήμαρτον, ήμαρτον, ήμαρτον, δεν το ξανακάνω καλέεεε!
παρεπιπτόντως λέφτη μου
(μ’ αφήνεις να σε λέω)
αυτό το πίνον χλώριον
ήτανε κορυφαίο.
δ
Δήμητρα μονομάχισσα,
βάλ’ το σπαθί στη θήκη.
Εμείς δεν ήρθαμε εδώ
για καπετανιλίκι!
Κι αν χιούμορ ‘μεις δεν έχουμε,
εσύ δεν έχεις μάτια!
Δυό ‘αν’ σου εκοτσάραμε!
Το δείχνουν τα κιτάπια!
λοιπόν ; τι λέγαμε παιδιά;
α ναι ! γιά το φλαούτο
αυτό του νοσφεράτιου
που ο γέρων λέει φαλούτο.
άρα κοντά επέσαμε
αγαπητέ παπούλη
αυτή η αναρώτησις
μόφαγε το μεδούλι
λίγο πριν έρθεις και φανείς
σήμερα στο λημέρι
αυτό αναρωτιόμουνα
κατά το μεσημέρι.
και όσο γιά τα τρίποντα..
σιγά μωρέ, δύο -τρία.
δέν έγινε και τίποτα
είχαμ ‘ εφημέρία.
δ
Βλέπω εδώ εκράζουνε οι καρακάξες όλες,
Ήχο γλυκό εβγάζουνε, σαν σταρ ανοιχτοκώλες
Τα τύμπανα πίσω χτυπούν, κρατάνε ρυθμό τούτο,
Ώστε να αναδεικνύουνε το φλογερό φλαούτο
Ενθουσιασμένη ομολογώ, παπούλη μου πως νιώθω,
Ετούτο το πουλερικό ευθύς μου φέρνει πόθο
Να γράψω ποιήματα πολλά, μαστόρικα, βαρβάτα
Και λίγο ψυχανώμαλα, όσο πατάει η γάτα
Έτσι αμέσως ξεκινώ, τώρα που βρήκα μέτρο,
Να κάνω ποίημα αψηλό, ωσάν το Μέγα Πέτρο
Που με καρφιά και κούτσουρα, καθώς και πλήθος σκλήθρες
Έβαλε την αρκούδα μας μέσα στις μπουρμπουλήθρες
σε τουτα εδώ τα χωματα ,σε τουτα τα λημέρια
μεσα στα ιστολογια ανάμεσα στ’ αστερια
στη κοχη του Αυγερινού,στης Πουλιας την Ουρίτσα
(φαινεται τρυπωσε εδώ και η μικρή Πιπίτσα
περασαν χρόνια βεβαια κι εγινε γηραλέα)
-κι ερχονται και οι Λεφτηδες τα Σεα και τα Μεα
τωρα ξαναθυθημήθηκα ως και τον Αρκουδεα-
και κατω η Ζωή γλιστρά σαν να φαγε Γλιστριδα
ξαφνου ξαναθυμηθηκα τον Φιλο Πελοπίδα
-θυμαστε που τον εχασα καπου στην Παραλία;
οταν κατηγοραγαμε κείνον τον Μητραλοια ;
(τον Μητσοτακή εννοώ που εφιλοχωρουσε
μέσ’ σε δικο μου Ονειρον και αερολογουσε; )
http://nosferatos.blogspot.com/2009/02/blog-post_6908.html
Απόψε αναγνώστες μου έχει μεγάλο γλέντι
που όλα τα κανάλια θα παίζουν το λεβέντη
το Γιώργη το καμάρι μας τον άξιο ποδηλάτη
το μόνο του σοσιαλισμού μεγάλο κωπηλάτη
δεν θάχει απόψε reality και το Νησί δεν παίζει
μα οι οθόνες της ΤιΒι θα στάζουν πετιμέζι
θα είναι ο Αιμίλιος , ο Σρώυτερ κι η Τρέμη
( μην είδε αυτή το DVD του πονηρού του Θέμη ; )
και όλα τα καλόπαιδα , οι έγκυρες οι πέννες
όπου για τη περίσταση φόρεσαν κράνη , χλαίνες
να κατεβούν στο πόλεμο και άφησαν τα λούσα
θάναι στη πρώτη τη γραμμή και η Χούκλη η θεούσα
και σκηνοθέτης άριστος , όλα τα πεταλώνει
ψύλλους , κουνούπια , μέλισσες , ξέρει το ματσακόνι
όλοι για να μας πείσουνε : πίσω χρεωκοπία
μόνο μπροστά με ΔΝΤ υπάρχει σωτηρία.
Γιατί μας λεν το δίλημμα είναι πολύ μεγάλο
θα κάνουν ερωτήματα στο green το παπαγάλο
χάζι πολύ θα κάνουμε ώσπου να πέσει η αυλαία
της έξοχης παράστασης , θάναι πολύ ορέα…
κάποιος θα πρέπει να του πει πως τα μικρά παιδάκια
δεν παίζουνε ξεβράκωτα απάνω στ αγγουράκια
και πως τα όπλα δεν βαστούν τάχα εις το τραπέζι
γιά να τρομάξει ο καθείς που θα τα περιπαίζει.
δεν είναι που του πήρανε το όπλο του μαλάκα
και τούπανε , αει από δω, τελείωσε η πλάκα.
είναι , που δεν το βάλανε ευθύς στον κρόταφό του
αλλά βαθειά στον κώλο μας αντι γιά τον δικό του.
είναι περπάτημα αυτό; γιά να μας βλέπουν όλοι
ποτέ να μη ξεχάσουμε που μπήκε το μπιστόλι.
δ
Μες στη μεσημεριανή ραστώνη, ήρθε και η…….Κατσαντώνη;
[Φιλιά μικρή…]
***
Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά
στα παραθύρια βρε θα βγείτε να θωρείτε;
Aυτό το βράδυ θα γλυτώσω από δουλειά (!!!)
κι εσείς για ΓΑΠη απ’ τα τώρα γρηγορείτε;;;
Ήμουν στρατιώτης, καπεταναίος στις λαϊκές
όλες τις μέρες (και τις νύχτες…) και ζητάω
πώς να ξεφύγω, να σωθώ απ’ εκλογές…
να πάω στους γέροντες, για να τα πιω -και ας μη φάω !!!
***
[Τρέχω ευθύς για τσίπουρα, με ή χωρίς πίτουρα… Μουτσσσσ!]
Τρεις τέχνες έχει ο Έλληνας: πρώτον να μετατρέπει
σε διπυρίτη θρεπτικό ό,τι απ’ τον πάτο δρέπει,
δύο, να κοκορεύεται για τα δικά του χάλια
και τρίτο, να σβερκώνεται κάτι σαλά παρτάλια
ξεχνώντας πριν από καιρό πώς τα ‘χανε σκατώσει
και τώρα του ζητούν ξανά μανά να τους δικαιώσει
με θράσος και απύθμενη αυθάδεια διακηρήσσουν
πως με τα λόγια τα παχιά το χρέος θα μηδενίσουν
μ’ άμπρα κατάμπρα και χοντρές βαρβάτες μαλακίες
(σαν κείνες που τους έκαναν κομμάτων ηγεσίες)
και κάτι εθνοσωτήριες παπάρες ξαναρχίζουν
τη μνήμη του χρυσόψαρου ευθύς να βαυκαλίζουν.
Και επειδή οι Έλληνες ζυγόν δεν υπομένουν,
κάτι όνους ξεσαμάρωτους ακούν και περιμένουν
λύσεις να τους προτείνουνε κι ευθύς χειροκροτάνε
το καθε πυροτέχνημα που βρίσκουν και πετάνε
Αλλά το τραγικότερο δεν είναι παρά τ’ ότι
άμα τολμήσεις να τα πεις σε λενε και προδότη
ή πουλημένο, ή τρελό, ή πως αλιθωρίζεις
αν δυο γαϊδάρων άχυρα ξέρεις να ξεχωρίζεις…
Προς ανάταξιν Νοσφεράτου:
-Που ήσουν πουλάκι μου που έτρεχες πάλι
Κι είν’ οι φτερούγες σου σε μαύρο χάλι;
Τι ήχοι μυστήριοι απ το ράμφος σου βγαίνουν
Και τ’ άλλα πουλιά βιαστικά ξεμακραίνουν;
-Μανούλα μού λένε τα άλλα πουλάκια
Πως δεν έχω ράμφος μα έχω δοντάκια.
-Τι λες πουλάκι μου, πώς έγινε τούτο
Μήπως σού έπαιξε κανένας φλαούτο;
-Αχ ναι μανούλα μου, εχθές στην τσουλήθρα
Ξεχάστηκα παίζοντας και μ΄ έπιασε η νύχτα.
Να φύγω, πέταξα, με μια λουπίνα
Μα στάθηκε μπρος μου μια καμπαρντίνα.
Τεράστια ήταν και αιωριζόταν
Να τη φοράει κανείς δεν φαινόταν.
`Ένιωσα φόβο, τρόμο και φρίκη
Καθώς με ρούφηξε με το μανίκι.
Έσκασα κάτω σαν το καρπούζι
Πονάν τα φτεράκια μου κι ο κώλος μου τσούζει.
Μέσα σε μαύρη ήμουν σπηλιά
Δεν είχε φως, δεν άκουα λαλιά.
Μα έξαφνα μέσα στο έρεβος τούτο
Λυπημένο ήχησε ένα φλαούτο.
Όταν το άκουσα ένιωσα θλίψη
Και την κάθε χαρά την θυμόμουν με τύψη.
Αποκοιμήθηκα μέσα στο κλάμα
Πως γύρισα σπίτι είναι ένα θάμα.
Μα από τότε τσίου δεν κάνω
Μονάχα στριγκλιές απ΄ το στόμα μου βγάνω.
-Αλί πουλάκι μου μας βρήκε κακό
Μα μη φοβάσαι θα σωθούμε απ’ αυτό.
Για πιάσε μου την κατσαρόλα κείνη
Ριξ’ της λαδάκι και λίγη φυτίνη
Φέρε το λάχανο και τους κιμάδες
Ήρθε η ώρα να φτιάξω ντολμάδες.
Επιμύθιον: Νόσφυ μου σύνελθε μη σε κάνω αβγολέμονο.
Νοσφυ βλεπω η Προγιαγια για μαστερ σεφ σε πραει
και τους ντολμαδες μολις φας θα γινεις πολυ χάι
μα του Προπαπου οταν φας τα γαργαρα βρυσιδια
στα συνεφα θα ανεβεις, θ’αφησεις τα γρασιδια.
*
Καλωστηνε την Προγιαγια που τα φροντιζει ολα
κι επροβαλε στην γειτονια κρατωντας κατσαρολα
αμα δεν τρωει ο ποιητης και εχει ανορεξια
ανηκει στων καψουρηδων τη συνομοταξια
και οσο και να τον κυνηγας στο δρομο με το πιατο
θα σου ανεβαινει στις σκεπες σαν τον καψουρη γατο
Τα λογια σου ειναι βαλσαμο στα ελκη του επανω
σα νατανε θεοκουφος και να του παιζεις πιανο
και οι στιχοι σου υψηπετεις σαν καρακάξων σμηνη
μα αυτος ψηλα ζαλιζεται και θελει ντραμαμινη
…’Φτυχώς! Φτάσαν οι πρόγονοι και τα ‘πανε του Νόσφυ
– γιατί οι ευχές μίας γιαγιάς δεν έχουν ….αυγοκόψη* !!!….
* ( χωρίς το «την» -ωσάν το φλαούτο! )
***
[Λοιπόν] Μπήκα στην «επιμήκυνση» στο λόγο του ΓΑΠίδη
και τρέχοντας στο γέρο μου, του είπα : «Βρε αρχίδη…
Αυτοί θα τον μακρύνουνε -ρε άχρηστε! ρε Λέφτη !!!
κι εμένα μου ‘βαλες νωρίς στον κώλο μου το νέφτι;;;
Να τρέχω για τις άλληνε με έχεις όλη μέρα
για τη δικιά μας αλλαγή «φυσάει αγέρας πέρα…»
Μήτε σε κατασκευαστικές εσύ δεν είχες έξη >>> [η έξις/η, της έξης….πώς γράφεται αυτό ρε Σαραντάκο;]
Κι άσε τις διαφάνειες….. Ο κώλος σου θα φέξει!
Συνέχεια μου τσαμπουνάς για τη χρεοκοπία
[Μόνο η ζωή είν’ συνέπεια -αυτά δεν είν’ αστεία…]
Όσο πιο γλήγορα μπορείς -και πριν το δεκατρία
γιατί όλοι θα φωνάζουμε: -Φάτην κι ας είν’ και κρύα!
«Ξάπλωσε και το σύστημα» (και πού θα βρω κουβέρτα)
τι είν’ αυτό το «όπεν-γκόβ»; (…τα ‘πιαμε πάλι…αβέρτα…)
Στην αξιοπιστία σου, δίπλα δεν είχες ένα
και απ’ τη βαθειά διαφθορά σπάσανε και τα φρένα…
Είσαι ευθύς, είσαι ταχύς -ωσάν τον Κοκοράκι (ς)
μα δεν αρκεί στο δρόμο μας μόν’ ένας Καλλικράτης…
Νάμαι σε επιτήρηση; Εεεε, πια ! ( Δεν το αντέχω !!! )
Σε Μπάτμαν και σε Ψαριανό θα στρίψω (που το «έχω»…)
***
[Αντί να λιώνω στα κρασά, άκουγα (και) Γιωργάκη
-μήπως στην Καρακάξα μας σταυρώσω ένα στιχάκι-
Με βλέπαν οι γερόντοι μου και λέγαν: Θα συνθέσω,
τα βάσανα του τόπου μας πως θα δημοσιεύσω…
Σκιάζομαι τώρα μοναχή (για’ ο Καταώ* μουγκρίζει)
σε πουπουλένιο πάπλωμα, τρέχω (και η κλωστή γυρίζει…)]
_______
[*Καταώ = Κατά εδώ >>> Ο βορειοδυτικός άνεμος από τη Ζάβιτσα… για να μαθαίνετε!]
8)
Στο ύπνο μ’ ξεσηκώθηκα
γιατί είδα στ’ όνειρό μου(t)
ότι δεν έδωκα ευχές
στην κυρα-Δημητρώ μ’ (t)
Σήμερις είν΄του Άη Μητσιού
-γιορτάζουν ούλοι οι Μήτσοι-
Κι όποιος τους έχει αποκοντίς
έχειν όλη την κτήση !!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ [;;;;]
&
ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΚΑΞΑ ΔΩΣΤΑ ΟΥΛΑ !!!
Σαν άνοιξα το μάτι μου
η πρώτη πρώτη έγνοια
είν’ να ευχηθώ στη φίλη μου
τη χρυσοσεντεφένια
Χρόνια πολλά σου Δημητρώ
καλά κι ευτυχισμένα
με τους αγαπημένους σου
κι εμάς τα… σαλεμένα! 😛
Χρόνια πολλά στους Μήτσηδες
κι όλες τις Δημητρούλες
εδώ και σ’ όλο το ντουνιά
τους στέλνουμε ευχούλες
πόση χαρά αισθάνθηκα
όταν με τον καφέως
είδα τους φιλους μου εδω΄
να στέλλνουνε ευθέως
ευχάς και υγειαίνετε
άπ την καρδιά τους μέσα
χωρίς τις κόνξες τις πολλές
και άλλα νιτερέσα.
νάστε καλά ρε λεβεντιές
που μέσα εις την μνήμη
απόμεινε λίγο κενό
γιά μένα το ψοφίμι.
πολύ με συγκινήσατε
οι γέροι και οι νέες
και γω επιφυλάσσομαι
γιά ρίμες και ιδέες.
γιαγιάκα μου τόν ύπνο σου
σαν έβρεις ,κάνε φίνις.
μόνο διά κατούρημα
το στρώμα σου ν’ αφήνεις
και εις εσένα Μπέρνυ μου
του καλυτεροτέρου
σου εύχομαι συνύπαρξιν
μετά του άλλου ταίρου.
παπούλη μου γλυκύτατε
κύρη της καρακάξας
ασμένως όλοι φτάνουμε
με βόδια και αμάξας
νάστε καλά κι ανθεχτικοί
διότι βλέπω ουδόλως
πως θα τη βγάλει καθαρή
ο δόλιος μας ο κώλος.
δ
χρονια πολλά στη Δημητρα και καθως και καθε Μήτρο
σας ευχομαι να εχετε χαρουλες με το Λίτρο..
αισθανομαι παραξενα σ’αυτές τις αναρτησεις
σαν τ’αλμπατρος που σκουντουφλαν σε υπερποντιες πτησεις
σαν καποτες πουχα( παλια) τις συνεχειςμου στύσεις
σαν εξετασεις πουβρισκα απ ‘το λυσαρι λύσεις
αισθανομαι παραξενα στο στεκι του παπουλη
που ξαφνου ξαναβρεθηκε παλιο παρεα Ούλη
που ξαναβρισκω τρεμοντας περσονες πουχα χασει
που στριμωχτηκανε εδώ των ποιηματων οι Ασοι..
α;ισθανομαι παραξενα σαν να γλιστω σε πάγο
σαν να ανατικρισα ξανά τον Μερλιν μου τον Μαγο
σαν τον Ιππποτη που θωρει τον βασιλια Αρθρουρο
σαν πεινασμένος που τρυγά στο δασος ενα μουρο ..
τι θα απογινω αραγες στο στεκι των Γερόντων ;
σ’ αυτό το ολοσκοτεινο δασος των Μπλογκο οντων;
Νόσφι, μην αντιστέκεσαι, ‘τι μάταιο το βρίσκω.
Κάθε τέτοια απόπειρα θα κρύβει μέγα ρίσκο.
Γι’ αυτό λοιπόν, όπως σοφοί πλήθος σε συμβουλεύουν
-αν και συνήθως είν’ αυτοί που πλάγια την πουλεύουν- (αλλά τέλος πάντων 😉 )
να τ’ αποφύγεις δεν μπορείς -άρα αποφάσισέ το
χαλάρωσε, μη σφίγγεσαι, κάτσε κι απόλαυσέ το!
μη μου τους κυκλους ταραττε ωραια Μπερναντινα
μη μου αναβεις τα πισια :εχω μεγαλη πεινα
και αμα βλέπω ναρχεσαι να λές:απολαυσε το
θα μου ξυπνησεις τ’αιματα και θα 🙂 😉 😉 😉 😉 🙂 το ….
Τι έγινε και χάθηκαν,
πού πήγαν οι ποέτες;
Εστέρεψε η έμπνευση,
για γέμισαν οι τσέπες;
δεν φτανει ο Μαυρος πόνος μας δεν φτανει η μαυρη φτωχεια
δεν φτανουν οι πλημμυρες μας απο τα Πρωτοβροχια ..
δεν φτανει ουτε ο Σαμαράς κι ο πονηρος Γκιουλέκας
Δεν φτανει ο Ψωμιαδαρος δεν φτανει ο Κατω Βλέπας
εχουμε και τους Λεφτηδες να φτιαχνουν δηθεν Στιχους
αιντε απο κει ρε Λεφτηδες ..αφηστε μας Ησύχους
Τι λες μωρ’ Λέφτη σήμερις; Τι σ’ έπιασε ‘σα τώρα;
Όλοι μαζί προσμένουμε της αλλαγής την ώρα
(κυριολεκτικώς…)
Περιμένω να κερδίσουμε τη μία την ωρίτσα,
-το κουρασμένο μου κορμί να κάτσει λίγο ίσια…
Κι αν θα μου πεις: Γιαγιάκα μου, τι θες εσύ στο στρώμα;!
Με παρρησία θα σου πω : …..Να συνηθιώ το χώμα !!!
😀 8)
ΣΤη Γιαγιακα
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_7956.html
Βουρκόλακα, σ’ ευχαριστώ για τον απάνω linkο
[αφού ήτανε προσωπική αφγιέρωση -ωρέ gringo…]
Αλλά, καλέ μου Βάμπιρα… Πού να πρωτοκοιτάξω,
σε διάβασμα… Τα του έρωτα; Ή τ’ αχαμνά (του μέρμηγκα) να πιάσω;
Βρυκόλακα οι λέφτηδες είναι παιδιά τζιμάνια
ανήκουν στην αριστερά μα είναι και αλάνια
μη τους προγκάς βρε νόσφη μου εδώ στη καρακάξια
γιατί έχουνε δικαίωμα με τη δική τους φράξια
στίχους εδώ να γράφουνε και να συνομιλούνε
αφού το μπλόγκ που έστησα έγινε για να μπούνε
μουτσούνες σαν ελόγου σου και άλλοι πολλοί αντάμα
μη μου χαλάς τη φτιάξη μου , πρέπει να κάνω τάμα ;;;
παπουλη μου τους ΓνωΡισα τους Λεφτ τους εφτακοσια
που σμιγουνεσα μια γροθιά και ταχουν τετρακοσια
και μες τα Μπλογκια μπαινουνε και κανουν αγκιτατσια
– αχ ! που σαι Θειέ που εφυγές και χωθηκες την Ντατσια
– τους γνωρισα Παπου τους Λέφτ και που και που… τα λέμε
και καπου καπου και μαζί τον Πόνο μας τον κλαιμε
μα ειναι ωρες που οι Λέφτ λένε και λαμακίες
και στο Γινατι χανονται και λένε και κακίες
Ασε παπουληη να χαρεις να κραξει η καρακάξα
Μη παρεμβαινεις και πολύ στου καθε Λέφτ την κλάψα
αφεσου εδώ ελευθερα κι ασε να βγουνε στιχοι
Γιατι ειναι πολύτιμοι της Καρακαξας οι ΗΧΟΙ …
Αν σού’ναι Νόσφ πολύτιμοι της καρακάξας στίχοι
τότε να χαίρεσαι διπλά που τόφερε η τύχη
λαβών των ομματιώνε μου να έρθω εδώ στη σκήτη
και να τη κάνω ποιητών απολωλότων σπίτι.
Νομίζω πως δε θάπρεπε να σας μαθαίνω τρόπους
αφού εμπειρία έχετε όλοι από ιστοτόπους
που κάποτες διαβήκατε μέσα στη μπλογκοσφαίρα
και έχετε πάρει του ιντερνέτ το στύλ και τον αέρα
κι αν μιλάμε για κλωτσιές , σπρωξίματα , διαμάχες
είστε όλοι έμπειροι εδώ από του νετ τις μάχες
και έχει φάει η μούρη σας λάσπη πολλή και χώμα
όλοι θαρρώ μπλεχτήκαμε στη μπίχλα και τη βρώμα
Σκέψου το Νόσφυ κι όλοι εσείς πούχετε το ζωνάρι
αμολυτό να σέρνεται , κι έχετε στο θηκάρι
από τα προηγούμενα παλιά «ημαρτημένα»
δικά σας και των άλλωνε , νοιώθετ’ αδικημένα
ουδείς εδώ ανύποπτος μπαίνει και σχολιάζει
τα ποιήματα του άνετα δω μέσα ανεβάζει
κι αν το πουλάκι τούτο εδώ πετάξει κάποια μέρα
αφήνωντας ξοπίσω του μια πορδή αέρα
γνωρίζω και γνωρίζετε , τουλάχιστον οι πλείστοι
απ’ όσους μπήκανε εδώ με κέφι και με πίστη
πως κάποιοι θε να χαίρονται και να πανηγυρίζουν
«τα χελιδόνια φεύγουνε και πίσω δε γυρίζουν»
τούτο το μπλόγκ δε γύρεψε στατιστικές και φήμη
εβγήκε στο διαδίκτυο , στου ιντερνέτ τη ρύμη
για να βρεθεί , όπως παληά , μια όμορφη παρέα
που άλλο δεν εζήλεψε , μα να περνάει ορέα
όποιος γουστάρει να σκιστεί , υπάρχουν μπλόγκια άλλα
πολλά για τις διαμάχες σας , όπου συχνά η μπάλα
είναι μια νάρκη βρωμερή φτιαγμένη για να σκάσει
και ό,τι ορέο με σκατά ευθύς να το σκεπάσει
Γι αυτό το λέω μια φορά κι ας είν’ η τελευταία
αν θέλετε η Καρακάξ να αποθάνει νέα
είναι σαφώς στο χέρι σας , για όλα έχω λύση
( πριν να το καταλάβετε τα σχόλια θάχουν κλείσει ) .
Κι όσοι ακόμα θεωρούν πως μπήκαν σε τσατρούμι
να τρώγονται σαν τα σκυλιά , φάπα με το τουλούμι
να σας το πω ξεκάθαρα εδώ δεν είν’ το Σούλι
είναι το μπλόγκ του φουκαρά . του δόλιου του παπούλη
όπου μαζεύτηκαν ξανά πεντέξη νοματαίοι
γριές αλλά και γέροντες , όμως για πάντα ορέοι
και αν αυτό στη σκήτη μου δεν ημπορεί να γίνει
θε να τα πάρει ο διάολος όλα μέσα στη δίνη…. 😉 🙂 🙂
Κακία ‘μεις δεν έχουμε
μέσα εις την ψυχή μας·
ειν’ η καρδιά μας καθαρή,
μον’ μαύρο το ψωμί μας.
Κι αν όλοι μάς προγκήξουνε,
κουδούνια μας κρεμάσουν,
κι αν τις βρισιές αρχίσουνε
και μας καταγελάσουν,
εμάς μας φτάνουν μοναχά
του τάβαρις τα λόγια·
αυτά είναι η σκέπη μας
σα βγαίνουμε στ’ ανώγια!
Σα θέλει αυτός θα ‘ρχόμαστε
και ποίματα θα λέμε,
για το μακρύ και το κοντό·
και κάποτε θα κλαίμε…
Νόσφυ βλέπω θειολογείς και πάλι επί ματαίω
Να σε συλλάβω μού ‘ρχεται να σε περάσω ΚΤΕΟ.
Νοσφυ μου θέλω να σου ειπώ, θέλω να σου γνωρίσω
Καινούριο αυτοκίνητο θα πάω να ψωνίσω.
Και δεν το κάνω επίτηδες, δεν είναι προβοκάτσια
Μα έβαλα στο μάτι μου ένα μεγάλο Ντάτσια.
Στις τρεις σειρές καθίσματα θα βάλω τις Σερβίδες
Και στο τεράστιο πορτ μπαγκάζ πολλές χειροβομβίδες.
Σκοπός μας να εξορμήσουμε σε όλα τα ΚΑΠΗ
Τους γέρους να οργανώσουμε σ’ αντίσταση γερή.
Μαζί μας θα σε πάρουμε, όχι δεν θα δεχθούμε.
Και είτε θα νικήσουμε ή θα ανατιναχθούμε.
ακου παπούλη να σου πώ και γω μια ιστορία
απο τα χρονια τα παλια εχω μιαν απορια
και πορευομουν απορος και πορευομουν μόνος
– και μοναχή παρεα μου ητανε ενας όνος
αυτός ο όνος ο ανοος παπουλη ,μου μιλουσε
και καθε τοσο ανοητα ,περιαυτολογουσε
και μουλεγε γαιδουρινά πως ειναι πεισματάρης
και ειναι και αριστερός και ειναι κι αλανιαρης
ποτες μου δεν διεκοπτα το Γκαρισμα του Ονου
ημουν υπομονετικος : ετσι κιαλλιως του Μόνου
που τουλαχε ενας γαιδαρος δεν εχει επιλογή
Ο Μόνος και τον Γαιδαρο οφειλει να λουστεί …
———————————————-
τον προσεχα λοιπόν πολύ τον αλανιαρη Ονο
μα καπου καπου ενιωθα στο στηθος εναν Πόνο…..
με πληγωνε καταστηθα η τοση του Βλακεια
-που τα γαιδουρια εχουνε ροπή προς μα…κία..
και καπου καπου ενδομυχα ελεγα »δεν αντεχω
τον αλανιαρη Γαιδαρο πλεον να τον προσεχω »
και οταν μου αμολαγε γαιδουρινή κοτσανα
Μουρχοταν ενα ουρλιαχτο : Να ουρλιαξω ενα :ΜΑΝΑ
γιατι με γεννησες να μπλεκω με Γαιδουρια
και ωρες ωρες μουρχεται να κανω ενα Γιουργια
να επιχειρησω εξοδο οπως στο Μεσολογγι
με τυραννουν αφανταστα οι Γαιδουρένιοι Ογκοι ..
Μα συνερχομουν γρηγορα διοτι ημουν Μόνος
και οσο κιαν με επιανε ο Γνωριμος μου Πόνος
ηξερα πως την μοναξια την συντροφευει Ονος
– ετσι λοιπόν παπουλη μου και πάλι θα τ’αντεξω
το μαλωμα σου το σκληρό και αδικο συνάμα
αφου η μοιρα τοφερε να μαστε παλι αντάμα
δεν εχω πιά επιλογή ..δεν εχω να διαλέξω
– και με τους ονους προθυμα και παλι θα( τα) παιξω
–
Γιαγιάκα να μας συμπαθάς
που late απαντάμε
και αγενείς φανήκαμε
χωρίς ν’το πεθυμάμε.
Μα τέτοια λόγια μη τα λες
και μη κακομελέτεις
ότι ο καιρός είναι κακός
μαθές και τζαναμπέτης.
Χατίρι στο ζητάμ’ εμείς
οι Λέφτηδες οι πέντε
που σαν στο κέφι έρθουμε
χορεύουμε και reggae.
Κι αν μας το κάνεις, κι άλλο
πια δεν κακομελετήσεις,
και στο ταψί χορεύουμε,
εσύ αν το θελήσεις!
σαν παραμυθι μοιαζουνε ετουτες οι Σερβιδες
που ολο ανατινασσονται με τις χειροβομβιδες
και στα καλά καθουμενα τραβάνε την περόνη
και γινεται η εκρηξη που ολους μας σκοτωνει
ειναι πολύ δυναμικές ετουτες οι Σερβιδες
δεν μοιαζουνε με γκομενες πουχουν στριμένες βιδες
κανουνε σεξ στα ορθια, ορθιως κατουρανε
καμμια φορά στον ερωτα,ερωτικώς βογγανε..
ειναι μια φαντασιωση ετουτες οι Σερβιδες
στην τριτη ηλικια μας σπερνουνε τις ελπίδες
Για ενα Γιουκάλι ερωτικό ..για μια Ουτοπία
Αλιμονο …δεν βλεπω πια ,εχω πρεβυωπία
και οι Σερβιδες χανονται σε κατι ομιχλώδες
κια γυρω μένει σκοτεινιά και δασος ερεβώδες …..
Παπουλη βλεπω πως νωρις εβγαλες το καθηκι
μα τωρα που ξαλαφρωσες βαλ’ το σπαθι στη θηκη
ασε στη ακρη τα αιματα κι ασε τα νεα μετρα
και κατσε να ξεκουραστεις πανω σε μια πετρα
κι αφησε του ημιονηγου τον πονο και την κλαψα
να εκδηλωθει απροσκοπτα εδω στην Καρακαξα
κι αφου θα κλαψει υστερα θα μας χαμογελασει,
το ξερεις πως ο ποιητης: θα σκασει αν δεν κλασει!
Στριψε κι εσυ και παρτο αλλιως κι ακουσε τον πατερα
που λεει πως ειναι η ποιηση: κλανιες εις τον αερα!
ο ποιητής κιαν περδεται και κλανει σαν τρομπόνι
κι αν με κλανιες ποιητικώς τρομαζουνε οι Ονοι
– οι Ονοι που σας ελεγα μόλις προηγουμένως
που οντως περδονται κι αυτοι και κλανουνε ασμένως
μα δεν μετρουνε οι κλανιες που περδονται οι Ονοι
αλλά μετρουν των ποιητων που κλανουν πάντα Μόνοι ..
Ο ποιητης με τις πορδες που ηχουνε στον Αερα
κι ακουγονται σαν κανονιες στη μαχη Περα ως πέρα
και σκιζουνε τον ουρανό και φτανουν ως τη Κρητη
και προκαλουν τον Στεναγμό του Χρονου του Αλήτη
– γιατι κ ιο χρονος περδεται: αυτός ψυχή δεν εχει ;
κλανιες του Χρονου ειμαστε που κι ο Θεός προσεχει –
ακομα και ο Ανθιμος πουναι μητροπολιτης
μηπως κι αυτος δεν περδεται; Δεν ειν΄αυτός πολιτης;
Ναι . Περδεται και ο Ανθιμος περδεται κι ο Μπουταρης
εν τελει ολοι περδονται κι ο Αρης και ο Χαρης .
Δυο ερωτηματα καυτα με απασχολουσαν παντα
στα μονοπατια της ζωης και στην αουτοστράντα
και την απαντηση αν δεν βρω ποτε δεν θα ησυχασω:
«Να ζει κανεις ή να μην ζει?», «να σκασω ή να κλασω?»
σαν μεσα στον Λαβυρινθο βρεθεις με να μαχαιρι
και ψαχνεις τον Μικωταυρο και πιανεις χερι χερι
τον Καρατζαφερη
και μπερδευτεις μεσ τον λαβυρινθο και ξαφνου
μια μυρωδια αλλοκοτη σου ρθει,μη φοβηθεις ,μη ταραχτεις και μη λιποτακτησεις
γιατι αυτή η Μυρωδια ειναι ο Μιτος και ειναι η Αριαδνη που σε συντροφευει…και οταν
με τον Μινωταυρος βρεθεις φατσα με φατασα και σκιαχτεις
παλι θυμησου το μυστικό σου οπλο την πορδι(τσα).. Η Αριαδηνη σ’αγαπά Θησεα και σε συντροφευει.. Και η πορδι(τσα ) αυτη ειναι ο Μιτος
που το κουβαρι της ζωής σου ξετυλιγει
(Ναι ! ειμαι περηφανος γιαυτο το ποιημα κιας μην εχει την τελεια Ριμα!)
τι έγινε; τι βλέπω εδώ;
ποιός τάσουρε; σε ποιόνα;
κι ήρθαν και πέσαν οι μπηχτές
εντός του καταπιώνα;
εγώ εδω ως κούνελος
εισήρθα μασουλούσα
καρότον που απήγαγα
της μάνας του απούσα.
οπότε κρίμα κι άδικο
εμού της μπάνυς κόρης
να μόρθει στο δοξαπατρί
η σφυρ της πηλοφόρης
τι είναι πάλι τούτο δω
που σκάνε οι οβίδες
τριγύρω απ την ουρίτσα μου
ως ξέκωλες σερβίδες;
γερόντια και παπούδες μου
και αξιοι προπαπούδες
και πλάσματα της άβυσσος
και νέοι μα και θρούμπες
αφού δεν εκατάλαβα
γιά που το πήγε η πλάκα
μου βάλατε και διλλημα
του αφελούς και βλάκα
ή εις το κούγκιν να εγκλειστώ
μετά των σαμοήλων
και στας κολώνας να δεθώ
μετά των άλλων φίλων
ή άνευ ξέρω γω γιατί
θα μείνω με την κάψαν
διότι άνευ ποίησης
θα βρω την καρακάξαν.
δ
Νόσφυ νομίζω βρέθηκε να βγάλει από τη φάκα
τον Μόνο ( όπως πάντοτε ) η άξια προγιαγιάκα
αυτά που λέει διάβασε με προσοχή μεγάλη
η αγουρίδα γίνεται μέλι αγάλι – αγάλι
Πατέρα τούτο το τσαρδί , εσύ το ξέρεις πρώτος
για σκίσιμο δε φτιάχτηκε και των σπαθιών ο κρότος
τρομάζει τα πετούμενα , διώχνει τα χελιδόνια
και έμφραγμα παθαίνουνε μπεκάλτσες και αηδόνια
δεν θελουμε η ποιησις ανωδυνη να μεινει
θελουμε να αναπτυχθει να κλανει και να πίνει
θελω σαν βέλη αιχμηρά να γινου τα στιχακια
κιοχι στιχο ξενερωτο που σ’ολους στελνουν μάκια
—-η ποιηση μαραινεται οταν δεν ρεει αιμα
και οι στιχοι μαραινονται,βουλαζουν μες το ψεμμα
δεν πλλονται σαν την καρδια ,δεν ειναι καρδιοχτυποι
αγκομαχουν στην αρνηση της ποιησης οι Ιπποι
η ποιησις θελει νερά , θελει ιπποποταμους
θελει μαιανδρους και φτερά θελει Παραποτάμους
θελει αληθεια ρεουσα θελει κραυγές της μάχης
θεει και ριμα βεβαια και (δεν βρισκω…:(
(………………………………………………….)
θέλει και ρίμα βέβαια, κι όχι πόνους στηθάγχης ,
σου κάνει γιά ρίμα;
δ
Αυτά τα λες Βουρκόλακα γιατί πολύ γουστάρεις
όταν ρουφάς τα αίματα , συγχρόνως να ριμάρεις.
Παραποτάμους ερυθρούς να κάνεις μπάνιο μέσα
και εις πελάγη αίματος να βράζεις μπουγιαμπέσα 😉 🙂
Κυριακή βράδυ,
και στο σκοτάδι
όλα στο φλου.
Πώς θα ‘ναι αύριο
χωρίς πια Λαύριο
και για λιουμπλιού;
Το γραψα για την Ένη, αλλά με την ψυχολογία που έχουν οι Λέφτηδες λέω να τούς το αφιερώσω
(Δεν είναι υποχρεωτικό να τούς αρέσει)
ΟΙ ΟΥΓΓΡΟΙ
Καλόγερε τι καρτερείς κλεισμένος μες το κούγκι;
(Δεν φθάνουνε οι Σερβίδες μου θέλεις να ‘ρθουν και Ούγγροι;)
Το παραπάνω το ‘γραψα για να το δει η Ένη
Πώς τον ποιητή αναπόφευκτα η ρίμα παρασέρνει.
Και κει που ο ήρωας ο Σαμουήλ τους Τούρκους περιμένει
Και μια μολότωφ με μακρύ φυτίλι έχει αναμμένη
Για να αφανίσει τον εχθρό και να τον ξετινάξει
Στο τέλος το μαρτυρικό που η μοίρα του χε τάξει
Να σου οι διεθνίστριες με τις χειροβομβίδες
Κι αναθαρρεί ο καλόγερος και είναι όλο ελπίδες.
Το τι θα γίνει στο εξής κανένας δεν το ξέρει
Στην κούτρα καθενού ποιητή η ρίμα τι θα φέρει.
Εγώ σε άλλο στόχευσα, άλλο έχει σημασία
Και τους Μαγυάρους έφερα κάπως για ισορροπία.
Από μικρή, απ τα κλασσικά τα εικονογραφημένα,
Αυτά που Ούγγρους έδειχναν, είχα για αγαπημένα.
Τους έδειχναν πολύ ψηλούς, ωραία παλικάρια
Πάνω σε άγρια άλογα, με ξίφη στα θηκάρια
Αλλά και με βιολιά χιαστί στον ώμο τους δεμένα
Και τα μαλλιά τους λεύτερα, σγουρά, περιποιημένα.
Μακριές μπότες φορούσανε και είχαν ζώνες με χάντρες
Αλήθεια ωραιότεροι δεν θα υπήρξαν άντρες.
Το τι θα γίνει και μ αυτούς αγνοώ και αναρωτιέμαι.
Από της ρίμας την κλωστή όπως αυτοί κρατιέμαι.
Μα φευ, όπως οι πιο πολλοί από σας δεν είδατε Σερβίδα
Έτσι κι εγώ στη ζήση αυτή, Ούγγρο ποτέ δεν είδα.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
————–
ανημποροι ειμαστε κι εχουμε χασει και τα αυγά και τα πασχαλια
ομως μας μένει ακομα η πιστη μας ΘΕΕ μου
φυλαγε μας.. Μην τον καλεις στον υπνο μας κρατα τον μακρυα απ τονειρα μας . Ανατριχιαζουμε συγκορμοι και δεν αντεχουμε
Θεουλη μας κανε το θαυμα σου και ταζω μια λαμπαδα δυο μετρα στον Αγιο Δημητριο, γονυπετής θα ερθω για να προσκυνησω , ομως κρατα τον μακρυα , εκεινο το ΣΤΟΜΑ του θεε μου ,.
.θεέ μου φυλαγε μας απ’ τον Ανθιμο
Ωδη στην χαμενη Ριμα
———————-
παει εχασα την ριμα μου σε μια χαραδρα
σ’αυτο το υψιπεδο της Μπλογκοσφαίρας
και να! Λυσσομαναει ο αερας
την εχασα την ριμα μου μεσα στα Κάδρα
παρατηρωντας μια Φωτογραφια
κα προσκυνωντας αγιογραφια
στην ακρη
στο δακρυ
την εχασα την Ριμα μου ξανα ..
ηταν πολυτιμη για μενανε η Ριμα
και πως ξανά θα ξαναγραψω ποιημα;
ηταν η ριμα μου αυτή σαν φυλαχτο
που με προφυλαγε στον κοσμο τον φριχτό..
Γυρευοντας την ομοιο καταληξια
κοντευουμε να παθουμε καταπληξια
Ριμα στη Ριμα , ο χρονος γινεται κουβάρι
αυτη η ριμα ειναι του χρόνου χαλιναρι
ειναι το παιδικό μας μαξιλάρι
αει πεσευων ειναι ο χρόνος και Ριμάρει …
η Μαγυαροπούλα
——————–
προσεχως .
Τα εχω βαρεθει τα ιστολογια
μου φαινεται πως ειναι σκετα λόγια
δεν μπαινουμε βαθιά μεσα στον πόνο
στην επιφανεια κινουνται μόνο
τους εχω βαρεθει τους Μπλογκεραδες
μουμοιαζουνε με τους πολυλογάδες
κιενω βαθια βουλιαζουμε στη κριση
αυτοι εμμενουνε στα πιο ανουσια Μίση
τα μπλογκς μου μιαζουν με σπασμένο ωρολοι
ενω πικρή ζωή κανουμε ολοι
Τι να σου πω βρε Προγιαγια
ετσι που τάμπλεξες εδωδά
ουγγρους σερβίδες λέφτηδες
ολοι τουρλου-τουρλου κι’ η ‘Ενη
σενάριο Τζον λε Καρρέ
να γράψεις πια απομένει 😆
Είπαμε να θυμίσουμε
του έρωτα τον πόνο
μπας και τους συγκινήσουμε
κι αλλάξουνε τον τόνο
όπως και τα ρολόγια τους.
Του κάκου προσπαθήσαμε
αυτοί δεν χαμπαρίζουν
πηγάδι κατουρήσαμε
τριάντα μέτρα βάθος.
Κι ύστερα δώσαμε βουτιά
μπας κι εύρουμε σερβίδες
μ’ αντί γι’ αυτές ευρήκαμε
Ούγγρους μουστακαλήδες!
η Μαγυαροπούλα
———————–
αραγε τι ζητάς να βρεις Μικρή Μαγυαροπουλα ;
στις οχθες του Δουναβεως ,ντυμένη βοσκοπουλα
με την φουστανελιτσα σου και με τα αφρατα ποδια
και με το ντεκολτέ βαθύ και τα βυζιά σα Ροδια
κι ανατριχιαζεις συγκορμη και τρεμεις σαν το ψάρι
και την ζεστη καρδουλα σου την επαιξαν στο ζαρι
αυτοι οι ατσαλακωτοι αυστριακοι Μαγυάροι;
Τι ψαχνεις αραγε να βρεις στη Βουδα και στη Πέστη
που τωρα ολοι παγωσανε μα τοτε εκανε ζεστη
κι οι αντρες λιγωνοντουσαν σαν σ’εβλεπαν Αφράτη
ησουν μικρη και στρουμπουλή και ησουν σαν Χιονατη
που μια κακια μαγισσα της εδωσε ενα Μήλο
κι ο πατριος της ο κακός της πλακωνε στο Ξυλο
και ολο αναστεναζες μικρή Μαγυαροπουλα
και οι κακές σου αδελφές σου φερονταν σαν δουλα ;
(συνεχιζεται)
η Μαγυαροπούλα(συνεχεια )
Οι Ουγγροι την αγαπησαν το ιδιο κι οι Κροατες
καθε Φορά που εκαναν Αυστριακές Παρατες
και οι σολντατοι βλεποντας μικρη Μαγιαροπουλα
το καρδιοχτυπι ενιωθαν ως των Δοντιων τα Ουλα
Λιγωνονταν σαν εβλεπεαν την Δροσερη μας Ουγγρα
και Γερμανοι κι αυστριακοι ακομα και μια Λουγκρα
-και οι Φαλλοι ορθωνονταν σαν περναγε η Ουγγριτσα
– Ομως την ζηλευαν πολύ η Τιτσα κι η Κικιτσα (δις )
Λεφτηδες μ’αναγκαζετε να γραψω κιαλλο ποιημα
κατι μου λεει μέσα μου για ενα μεγάλο Βλημα
που εσφηνώθηκε βαθιά στα χρόνια του σαράντα
-το βλημα αυτο σας προσφερε μια μεγαλη αβάντα
και γινατε αθυροστομοι και λέτε οτι ναναι
κι οι εφτακοσιοι μεσα σας που ολο σας κουνανε
και γινατε σαν σέηκερ που φτιαχνουμε Φραπέδες
καποιες φορές θυμιζετε ως και τους ΚΟΥΚΟΥΈΔΕΣ
-Παρεμπιπτόντως Λεφτηδες ο παραπάνω Ονος
εβάλθη μές στο ποιημα μου ως Ριμα με το Μόνος
οι ποιηται στη Ριμα τους ολα τα υποτασσουν
μπροστα στη Τεχνη τολμουν αλλα πολλά να χασουν
– Δεν αναφερονταν σε εσας ο Ανοος ο Ονος
μα ειναι φορές που προτιμώ να μένω πάντα Μόνος –
ωχ το σβησες των Λεφτηδων ..και τωρα τι κανουμε ; ε; Τι;
δε πιστευω να σβησεις και τα στιχακια μου ..;
Μα τώρα να με αφήσετε να κοιμηθώ ησύχως
και μόνο να ακούγεται νανουρητού ο ήχος
γιατί πολύ κουράστηκα μ’ αυτό το μεροδούλι
πονάν τα κοκκαλάκια μου ίσα με το μεδούλι
Να ! προς στιγμήν φοβηθηκα το Λεφτικο μου ποιημα
που παραπάνω εγραψα και λέει για το Βλημα
και απαντουσε σχολιο που αφησαν οι Λέφτες
-που μοιαζουν του Αλη Μπαμπά και τους σαραντα κλεφτες
να μη τοσ βησει ςκαι αυτο οπως το δικο τους
-οι Λεφτηδες μας μπερδεψαν μαυτο το σχολιο τους
ομως τεσπα
κοιμησου κι ονειρα Γλυκά και ειθε οι επτά Νανοι
πλαι στα προσκεφάλι σου να λέν το Νανι Νανι
–
Τι έσβησα ορέ Βάμπιρα και σ’ ‘επιασε μουγγρίτσα
οι στίχοι σου που τραγουδείς για τη γλυκειά Ουγγρίτσα
εμείνανε ανέπαφοι σ’ αυτό το πορτοφόλιο
των Λέφτηδων ξαπόστειλα ένα διπλό τους σχόλιο
κάποιες φορές στα ξαφνικά στης νύχτας τη Γαλήνη
– στο πιο βαθύ σου όνειρο λαβώνει η Σαγήνη
και σου Δαγκώνει τη καρδιά αφήνοντας σημάδια
σαν Γυναικός το χάιδεμα με με σκληρά τα χάδια …
κάποιες Φορές στον Ύπνο μας αγγίζουμε τα στήθη
που σαν το Μάννα οι πρόγονοι μας στέλνουν το ουρανού
και Λικνιζόμαστε απαλά μες στης Νυκτός τη Λήθη
στα πιο βαθιά μας μυστικά στο Λίκνο του Θεού
κάποιες φορές μες τη Νυχτιά μας έρχεται ένα Βέλος
που μας ξεσχίζει τη καρδιά μέσα στη σιγαλιά
και μια κραυγή αφήνουμε πνιγμένοι μέσ το Έλος
που είναι της αλήθειας μας η τελική μιλιά
Νόσφυ τώρα μιλείς υψιπετώς
πλανάροντας στης ποίησης τα ύψη
του Μορφέα σε οδηγεί ο αετός
και βέλος δεν μπορεί να σε συντρίψει.
Όμως το έλος και η άμμος καρτερούν
να μας ρουφήξουν της αυγής την ώρα
να το πετύχουν σίγουρα μπορούν
και τους βοηθά η μαυροφορεμένη μόρα.
όταν ξυπνήσουμε εν μέσω των λεπρών
σ αυτή τη χώρα που πεθαίνει μέρα μέρα
μέσ’ την ρουτίνα και μες των μπλόγκς τη Σφαίρα
στη Σπιναλόγκα μας των ζωντανών νεκρών
θα περπατήσουμε για λίγο στη σιωπή
σαν τους ανάπηρους που παν με δεκανίκι
σ’ αυτή τη χώρα που όλο γύρευε τη Νίκη
κι έπεσε μέσα στης κατήφειας την οπή ….
και θα καθίσουμε να κλάψουμε πικρά
μες τα ερείπια της ρημαγμένης χώρας
πόσο τα Βήματα μας γίνανε Μικρά
και μεις διαβάτες πια της τελευταίας Ώρας
(συνεχιζεται )
συνεχεια…
σ’ αυτή τη χώρα που μας έκανε λεπρούς
όσοι ξυπνάνε περπατάνε πάντα μόνοι
τα βήματα μας οδηγούνε στην αγχόνη
στη Σπιναλόγκα τη γεμάτη από νεκρούς
Αυτό σου το στιχούργημα ισάξιε του Λόρκα
με κάνει να αισθάνομαι μια gelosia porca
γιατί στο λέω βάμπιρα με έχεις συγκινήσει
πνοής μεγάλης το γραπτό που έχεις αρχινήσει
σαν το τελειώσεις Νόσφυ μου κορνίζα θα του βάλω
την άδεια σου παίρνωντας , με πατατράκ μεγάλο
θα το αναρτήσω εδωδά για να το βλέπουν όλοι
έχει ακόμα ποιητές των μπουγατσών η πόλη… 😉
μα αφου δεν ολοκληρωσα καν την Μικρή Ουγκριτσα
– που την ζηλευουνε πολύ η Λιτσα κι η Κικιστα
και ζητησα βοηθεια και απο του Προπάπου
-προβοκαραν κι οι λεφτηδες κι ηρθαν τα πάνου κάτου
κ εχω να διηγηθώ πως τελικώς η Ούγκρα
τα εφταξε ερωτικώς με κεινη να την Λούγκρα
κι εγινε μεγα σκανδαλο ψηλά στη Βουδαπέστη
κι ως κι ο Ψινακης τομαθε και ως και κεινη ..η …Πέστη
την πως τη λένε …η δεξια ,,,,που βγαινει στις ειδήσεις
που ειναι με τον Σαμαρά και σου ρχεται να ..σεις
οταν την βλέπεις ξεκωλη να σου μιλά για ηθος
-= εν τελει ειν ‘ ΠολύΤρυπος της Δεξιας ο Πιθος ..
Γι αυτό σου λέω νόσφη μου όταν ολοκληρώσεις
της σπιναλόγκας το έπος σου και των ηθών τις πτώσεις
μα πριν μας βρεί ο Αλτζχάιμερ και του μυαλού η φθίση
τότε η ουγγρίτσα θα σου ρθεί στο γόνα σ’ να καθίσει 😉
Η ουγγρίτσα δεν θα πάει στο γονα τ΄να καθήσει
γιατί προγγάει τους Λέφτηδες που τ΄ς έχει συμπαθήσει
(Δεν είπαμε να ψάχνεις για αίματα μόνο στο λαιμό ευειδών κυριών;)
αφηνουμε προς το παρον την εμορφη Μαγυάρα
Γιατι ειναι κρισιμου καιροι κι η δαμαλογαιδάρα
που απο καιρο λυμαινεται την πολή της Μπουγάτσας
-με τροπους που θα ζηλευε και ο Αρτεμης Μάτσας
οταν παλια στο σινεμά εκανε τον προδότη
στων Γερμανων την κατοχή … ακουστε ρε ΓΑΜΟΤΙ
Φτανει με Ψωμαδηδες Φτανει και με Γκιουλέκες
φτανει και με τους Ανθμους , φτανει με Βεληγκέκες
φτανει και με τους ασχετους που κανουν τους καμπόσους
τους ΔΗΘΕΝ ταχα αριστερούς και με τους μυριους οσους
που απο την πολή ερχονται και στην κορφή κανέλα
και στη πιο κρισιμη στιγμή ασκουν το πηγαινέλα
-διοτι κρυφα βολευονται με τουτη την ΔΑΜΆΛΑ
-κι καποιοι κρυφοπινουνε απ την Δαμάλα γάλα …
Αν ήσουνα άλλο πτηνό
κοινό αποδημητικό
θα σου κουνούσα το μαντήλι
μ ένα χαμόγελο στα χείλη
Μα τώρα κράζεις από πάνω
βουίζεις σαν αεροπλάνο
κι απ το πρωί μέχρι το βράδυ
φωνάζεις για τον Ψωμιάδη
Ηρέμησε δεν είναι τρόπος
να βγεις στο φως από το σκότος.
Θα ρθει μια ωραία Κυριακή,
ίσως μια άλλη, ίσως αυτή
το μαύρο χρήμα να στερέψει
και ο Ζορό να ξεπεζέψει.
Ως τότε κάνε ησυχία
και μ έπιασε ταχυκαρδία.
τους εχω βαρεθει τους καριεριστες
που εμφανιζονται μόνο στις εκλογές
και υστερα μας κανουν τους τουριστες
στην Πόλη αυτοι
δεν θελουν αλλαγές
Τους εχω σιχαθει οππορτουνίστες
που παριστανουν τους …»αριστερους»
και κανουνε Ντεμέκ και τους Γκωσίστες
και τελει υποχωρους μπρος τους ΦΑΣΙΣΤΕΣ
Βαρεθηκα το κουτο – Πονηρο το στρίβειν
κι αυτοι που Δηθεν φωναζαν εχουν λουφάξει
– την πολη μου την εχουνε Ρημαξει
αυτή εναι η τελευταια ευκαιρία
για να τιμησετε δική σας Ιστορια
Σ αυτή την πόλη που της λειπει ο Αέρας
το χρεος μας ας βγαλουμε εις πέρας
αλλιως Δειλοι Βουβοι και αβουλοι αντάμα
Ματαιως θα προσμένουμε ενα Θάμα
Νόσφυ διψάς για αίματα και τρυφερά λαιμούδια
σε βλέπουν και τρομάζουνε της γής όλα τα ζούδια
καθώς μεταμορφώνεσαι σε μαύρη νυχτερίδα
και σαν το Βλάντ ορθώνεσαι να σώσεις τη πατρίδα
Μάζεψε ρε νόσφυ του βλαντ το παλούκι
δεν χρησιμεύει με τέτοιο τουρλουμπούκι.
Ούτε μπορεί να σώσει την πατρίδα
αν μπει σε βεληγκέκα τη λοκοτρυπίδα.
αναμεσα στον Κυνισμό και την υποκρισία
στο θΛιβερο μας βαλτωμα και στην απελπισια
– καλώς μας κοροιδευουνε οι ΔΑΜΑΛΟ ΓΑΙΔΑΡΟΙ
και την Κωνσταντινουπολη πολιορκουν Αβάροι
καθώς και Πρωτοβούλγαροι κι ο Μέγας Χανος Κρούμο
Βρεθηκαμε αναμεσα σε παλαιστες του Σούμο
κι ο Βασιλευς Λαδίσλαος πηδάει την Ουγγριτσα
κι η Παπαρήγα ταισε το Κου Κου Ε με πίτσα
κι ο Συμεών διεκδικει τον Θρόνο των Ρωμαίων
κι εικοναμαχος εγινε ο Αυτοκρατωρ Λέων
μεσα σαυτο τον Κουρνιαχτο και στην Αναμπουμπούλα
που χανει η μάνα το παιδι κι ο Περικλης τη Βούλα
-μόλις τα ξαναφτιαξανε που ειχανε χωρισει
ομως η Βουλα εδωσε στο γαμο τους τη Λύση
Λύση που ηταν τελική : στη μεση μπηκε ο Φωντας
που εγινε και εραστης απο κουμπαρος οντας –
τι ελεγα ; το ξεχασα Α!για Υποκρισια
που δειχνουνε οι Ρητορες (θυμαμαι τον Λυσία )
οταν μιλανε για πολλά και λένε αρες μαρες
στο δια ταυτα Τελικώς πετανε κουκουναρες
κι οταν προκυπτει διλημμα και λές : Τι να ψηφισω ;
εμπρος στον ημι- Φασισμό ποιά ψηφο μου ν’αφήσω;
αρχιζουν τα τεχνασματα , σαν ναταν η Αλέκα
στη Σαλονικη εχουμε αυτονα τον Γκιουλέκα
που κανει το καλό παιδι μα κατι μου μυριζει
μου φαινεται πως και αυτος να εθνολαικίζει
Αλίμονο ! μας ελαχε ακομα ο Ψωμιαδης
και την Θεσσαλονικη μας την καταπίνει ο ΑΔΗς …
Πριν μάθουμε το Κάπα κάπα,
μάθαμε το σκέτο Kάπα.
Και πριν το τι θα πει ‘κοπτάτσια’,
να ξεχωρίζουμε την ‘προβοκάτσια’!
μες της Ζωής τα μονοπάτια τα στριφνά
-που ο καθένας στο λαβυρινθο διαλέγει
σαυτη τη Χωρα που για παντα μας παιδεύει
τους πονηρους τους αρμαντίλλους συναντά
————————-
που ναι ντυμένοι με ενα θωρακά παχύ
στο κεφαλάκι εχουν περικεφαλαία
και γραφουν Ρωσικα και παντα ΚΕΦΑΛΑΙΑ
-και σαν τους δεις κανε το βημα σου Ταχύ..
(συνεχιζεται)
μαζί με καθε στιχο μας μια εκπνοή ξεφεύγει
κι ο χρόνος γινεται παιδι που παντα μας παιδεύει
-μεσ στην εντος την ταξη μας κανοντας αταξίες
ποιος θα συλλαβει αραγε τους χρόνο ταραξίες ;
που κανουν προβοκατσιες και ειναι καπα καπα
μες στο μπουκαλι βαλετε ,του χρόνου, μια τάπα ..
(δοκιμαστικοι στιχοι ..Παπουλη κατι δεν παει καλά ..εστειλα αλλα δυο σχ. και εξαφανιστηκαν .. τα στοιχεια ηταν τα ιδια ειμαι σιγουρος …)
Αν ψάχνεσαι βουρκόλακα γιατί σου τρώει τα σχόλια
το σύστημα κι ανησυχείς άν είν’ ενέργεια δόλια
κανόνισε κάθε φορά να βάζεις εις την Π(όρσε)
τα ΙΔΙΑ τα στοιχεία σου να μη σου λέει ΟΡΣΕ.
( γιατί όπως διαπίστωσα εκτός απ τ’ αϊ-πί σου
τα ρέστα δεν ταιριάζουνε , στο έχω πεί θυμήσου
πως έχω πλέον κουραστεί με τούτο το ταμάχι
να συμμαζεύω όλα τα σπαμ , μου έπεσαν τα πάχη )
…………………………………….
Βάμπιρα με κατέπληξες , η τελευταία σου ρίμα
μαρκονιστή επίτευγμα κι ας λείπουνε οι παύλες
τι άλλο μάτια μου να πείς και ποιό να γράψεις ποιήμα
είναι σαθρές οι εποχές κι οι μέρες είναι φαύλες
Αλλά νομίζω είναι καιρός γιατί σιμώνει η ώρα
της τελευταίας Κυριακής για τη θεσσαλονίκη
όπου θα πρέπει να τεθεί τέλος στη κατηφόρα
και να σταλούν για γδάρσιμο του Άνθιμου οι λύκοι
αυτή τη πόλη Νόσφη μου την έχουνε ξεσκίσει
οι βάρβαροι στριμώχνονται ποιός θα τη πρωτοπάρει
εδώ που φτάσαμε λοιπόν δεν έχει άλλη λύση
παρά να βγάλτε δήμαρχο το Γιάννη το Μπουτάρη
Bάμπιρα και παπούλη μου,θα ‘θελα για μια μέρα
να ήμουνα Σαλονικιά πάπου προς πάπου, βέρα,
να μπόραγα να ψήφιζα εκεί, κι όχι εδώ κάτου
(μα χαμουτζήδες είμαστε που λέει κι ο Νοσφεράτου!)
Αχ, να ‘χα το δικαίωμα στην κάλπη την ερίφω
του μπαρμπα-Γιάννη δαγκωτή να έριχνα την ψήφο!
Να φύγει η πανούκλα πια απ’ τη Μακεδονία
γιατί στη μπόχα πνίγηκε κι έγινε μπανανία
κι αυτή η κοσμοπολίτισσα, χιλιοτραγουδισμένη
αρχοντοπούλα του Βορρά, η λάγνα αγαπημένη,
κατάντησε σαν μέγαιρα με ρόμπα ξηλωμένη
παντόφλα βρόμικη καρώ και στραβοπατημένη.
Μα δυστυχώς και στο Νοτιά το πράγμα επίσης ζέχνει
η αδιαφορία σύννεφο κι η ρεμούλα τέχνη,
μαφίες να λυμαίνονται το Πρώτο το Λιμάνι
και στην Αθήνα να γαβριά εκειό το Κακλαμάνι
που μού ΄ρχεται στη μούρη του να ρίξω μια σφαλιάρα
γιατί μας έχει πήξει πια από τη μπαλαφάρα
και βγαίνει, κοκορεύεται, νομίζει πως θα πείσει
με παπαριές το πόπολο να τον ξαναψηφίσει.
Όξ’ αποδώ λεχρίταροι, Άνθιμοι και Πανίκοι
Θαρείτε πως μας γίνατε της γούνας μας μανίκι!
Κι εσείς οι Κακλαμάνηδες και οι σαπιοκιΚοίλιες
που πάτε να μας ρίξετε με σφούλες και καντρίλιες
Αέρα ρε! Μαζεύτε τα και γκρεμοτσακιστείτε
χαθείτε απ’ τα μάτια μας, άντε να ………..
μπας και αλλάξει κάτι πια σ’ αυτή την έρμη χώρα
μπουχτίσαμ’, απαυδίσαμε, να φύγετ’ όλοι ΤΩΡΑ!
Μπέρνυ μου όλα σου καλά μα μόνο σε ένα πράμα
ενίσταμαι , τι δεν μπορώ των πράσινων το κλάμα
που θέλουν έτσι και καλά στη κάλπη να εκλέξουν
και μερικούς λαμόγηδες , οι κώλοι τους να φέξουν
Καλός βρε Μπερναντίνα μου ο ήπιος Καμίνης
και ο κυρ Γιάννης συμπαθής αλλά μην επιμείνεις
να βάλουμε στο σβέρκο μας το κόμπο της αγχόνης
να εκλεγούνε δηλαδή Μίχας , Τεστοστερόνης 😉
Σαν ήμασταν μικροί
μας λέγαν οι μεγάλοι:
για ζέσταμα, απ’ το κερί
κάλλιο ειν’ το μαγκάλι!
Μα μην ξεγράψετε ποτές
απ’ το μυαλοτεφτέρι,
πως κι απ’ τα δυο καλύτερο
ειν’ το καλοριφέρι!
bernardina (και παπουλη ) μου επιτρεπεις(τε) να κλεψω το ποιημα σου και να το βαλω στη σπηλια μου πανω πανω να σκασουν (οι ξεφτιλες) οι Οχτροι μου(οι ..μπλογκο ντεμεκεπαναστατες );
απανω ‘κει που ενιωθα ως Βόας των ερημων
και βόαζα μοναχικά εν μεσω στιχων- ρίμων
σα βαλσαμο στη μοναξια μου ηρθες Μπερναντινα
και ταρακουνησες ξανά ελπιδας μου την ινα
αχ! ναρθει το Ξημερωμα ναρθει ξαν΄η αυγουλα
να φευγαν τα φασισταριά που φερνουν αναγουλα
να φευγε και ο Ανθιμος ναφευγε κιο Ψινάκης
– αλιμονο εμποδιο στεκεται πάντα ο Λακης *
————————————————-
συνεχιζεται
* Φανταστικο ονομα .. ο Λακης ο Τακης η Σουλα κλπ
Θα τραγουδούσα για τα μαύρα τα κοράκια
αυτά που είχανε τα νύχια τα γαμψά
μα είναι ύβρις στη φωλιά της καρακάξας
στίχους να γράφουμε για τ άλλα τα πουλιά.
Γι αυτό ιστορία θα σας πω για νυχτοπούλι,
Το συνηθίζω να μιλώ συχνά γι αυτό,
Ας είναι ένα μικρό και τοσοδούλι
Φωνάζει τόσο που σηκώνει κουρνιαχτό.
***
Φυσάει νοτιάς στην βορεινή την πόλη
είναι ένας άνεμος ανάποδος γι αυτήν
σηκώνει στέγες, δέντρα ξεριζώνει,
φτερό να ισιώσει η νυχτερίδα δεν μπορεί.
Έχει υψηλή αποστολή να εκτελέσει
σημαντική, ιστορική κι αιματηρή
Από σπασμένο παραθύρι να τρυπώσει
και σε λαιμό εχθρού να χώσει ένα καρφί
Όχι από σίδερο μα ούτε κι απ΄ ατσάλι
μόνο ένα όπλο πολύ σατανικό
σκυλόδοντο σκληρό σαν το οπάλι
που έκλεψε από τον οδοντογιατρό.
Μη με ρωτάς γιατί κλεμμένο δόντι
χρειάζεται η νυχτερίδα για να πιει
το αίμα του οχτρού και να χορτάσει
πριν σκάσει μύτη ο ήλιος την αυγή.
Μας έλαχε πουλάκι ναν’ καημένο
που από μικρό, από αταξία σοβαρή
έχει το δοντάκι του σπασμένο
και δεν μπορεί πια να το χρησιμοποιεί.
******
Η ιστορία είναι μακριά και πονεμένη
και παίρνει ώρα για να ειπωθεί
την ώρα που ο Τσίπρας στην οθόνη
βαρύγδουπα στον Τσίμα απαντεί:
«Μας έβαλε το όπλο στο τραπέζι
Και ήτανε στυγνός εκβιασμός
Δεν ξέρω πια από μας τι περιμένει
Μα ούτε και γουστάρω να σας πω.»
Πέτα λοιπόν, μικρό πουλάκι, πέτα
αγνόησε τον, τον τρελό νοτιά
φτάσ’ τον οχτρό και τράβα την κουβέρτα
και ριξ’ του στο λαιμό μια δαγκωνιά.
(Πάνικ ρουλς)
Συγνώμη παπούλη με δάγκωσε κι είναι μεταδοτικό.
προγιαγια το θελω κιαυτο μαζι με της Μπερναντινης
Τσου
ρε λακη;
ειμαστε ξανα στη Γερμανία
ζουμε μερες του τριαντατρια
είμαστε ξανά στη Βαιμάρη
-που ολοι τη χτυπουν σα το σαμάρι –
ειμαστε μια Χωρα πληγωμένη
την πληγή της τρωει και βυζαινει
την πληγη ποτιζει με αλάτι
κι οι ναζί τηςβγαζουνε το μάτι
ειμαστε ξανά στη Βαιμαρη
την ψυχή μας παιζουμε στο ζαρι
με σπασμενο πόδι που χωλενει
ειμαστε μια χωρα που πεθαινει
αχ ποσο αργει Ηλιος να φέξει
ζουμε μέρες του τριαντα εξι
ειμαστε ξανά στη Βαρκελώνη
κι ο εχτρος την τυχη μας ζυγώνει
κανουμε ξανά τα ιδια λάθη
Η ιστορια δεν μας εχει μάθει
ζησαμε ξανα τη βαιμαρη
τη ψυχη μας χασαμε στο ζάρι
«Είμαστε, μάγκες μου, πολλοί μα είμαστε… σκρόπιοι» συνήθιζε και έλεγε παλιά
ένας μικρός σοφός σαν άλλος Βούδας, σε βόρεια γραφική ντοπιολαλιά.
Κι αυτό είν’ το κακό: το σκορποχώρι -μα αν αλλιώς το πράγμα ιδωθεί
θα ‘ρθει η στιγμή π’ αυτό το μέγα πλήθος θα βρει τον τρόπο για να ενωθεί.
Γι’ αυτό ωρέ, μη σκιάζεστε στα σκότη -είν’ νομοτέλεια, είν’ νόμος φυσικός:
μετά απ’ το μεγάλο φαγοπότι γρήγορα να ‘ρχεται και ο λογαριασμός…
Κι εσύ κατακαημένε Νοσφεράτε, κάνε καρδιά, βρες λίγη ακόμα απαντοχή
κι αφού το θες, χαλάλι και το ποίημα… και πού θα πάει, θα λήξει η Κατοχή…
Όμως παπούλη μου καλέ κι αγαπημένε, μη μου χρεώνεις δα και όλο το ΠΑΣΟΚ!
Εγώ δυο άτομα καλά, συγκεκριμένα, εκθείασα. Μη μου παθαίνεις σοκ
και βλέπεις άλλα πράγματ’ αντί άλλων. Αφού το ξέρεις μάτια μου πως προτιμώ
ανάλογα τον βίο και την πολιτεία του τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά να εκτιμώ 😉
Δε σου χρεώνω Μπέρνυ μου προσωπικά εσένα
τους πράσινους του βάτραχους που κράζουν μανιασμένα
απλά νομίζω ο ταπεινός δε πρέπει να ξεχνάμε
πως άνθρωπο ψηφίζουμε στις κάλπες όταν πάμε
και επειδή οι στόχοι τους δεν είναι δα κι αθώοι
νομίζουν πως αν βγάλουνε δημάρχους απ το σόι
θα δικαιώσει ο λαός και τη πολιτική τους
και θα κρατήσουνε ψηλά τους βρωμερούς τους μύτους
ας το ξεκαθαρίσουμε , όλοι δεν είναι ίδιοι
για να μη μας δουλεύουνε λαμόγια , επιτήδειοι
Αυτή τη Κυριακή και πάλι
-κουρασμένοι ,απογοητευμένοι, θυμωμένοι
οπως και τοσα χρόνια αλωστε
παγιδευμένοι μεσ τις συμπληγάδες
και
τον καθε εσωτερικό μας πόνο,τα γεραματα και
τις μνημες των αγαπημένων και
ανησυχοι και για το μέλλον των παιδιων μας ,
– Κρατει χρόνια αυτή η Πολιορκια ,στην αρχή λέγαμε »Αντέχω »
Ομως λιγοψυχουμε »πόσο ακόμα θ’αντεξουμε;’
στην Προδοσία
στην ασθένεια
στη συναισθηματική μολυνση
στη μνησικακία
στην ανία
στην Τηλεόραση
στο Ιντερνετ
στην Απουσία –
Ομως
αντεχουμε ακόμα
-Δημοκρατια
-Θυμομαστε
-Τη Χουντα
-τα Νιατα μας που μας τα Ματωσαν
Την αγάπη
Ψηφιζουμε
Αγαπάμε ακομα
Σ’αυτή τηναγάπη που ξεφτιζει
και μας ρουφά σα Δίνη
Ομως
ακομα
δεν χασαμε την ικανοτητα μας
να κανουμε διακρισεις και να ξεχωριζουμε το Κακό.
Νόσφι, σε εγκατέλειψε, βλέπω, η πιστή σου ρίμα
και την ανάσα άλλαξες, κατάργησες το μέτρο
και στο blanc verse το γύρισες, όμως τον ίδιο πόνο
βγάζουν κι εδώ τα λόγια σου, και τον καημό τον ίδιο…
Νοσφεράτε
Ομως δεν χάσαμε το μυαλό μας
για να μπορεί ,να σκέφτεται, να θυμάται
και να ξεχωρίζει την ηρα απο το στάρι
Όταν οι κόμποι σφίγγουνε και το μυαλό θολώνει
οι ρίμες πλέον χάνωνται , αχ βρε Τεστοστερόνη
εσεις που δια της αποχής Ψηφιζετε Ψινακη
κι υστερα πατε βλέπετε Λαζόπουλο τον Λάκη
εσεις που ειστε αμολυντοι και βάλατε Χλωρίνη
Νομιζοντας πως το λευκό τον φασισμό τον σβηνει
Εσεις που βαφτιστηκατε μες τα μεγάλα λόγια
και που εξωραιζετε της δεξιας Λαμόγια
εσεις που στα πιο κρισιμα την κανετε κοπάνα
-και ειστε τοσο αριστεροι οσο και η Τατιάνα –
(συνεχιζεται αναλογως του αποτελεσματος )
πάλι ,μας γυριζουν στα παλιά
πάλι, με κομμένη τη λαλιά
παλι ,κανουν δηθεν ενα σάλτο
παλι ,μας βουλιαζουν με στο βάλτο
παλι μας γυρίσανε τη πλάτη
παλι καμουφλαρουντην απάτη
Ζησαμε ξανά τη Βαρκελώνη
Βουρκος ειν η πολη και Βουρκώνει
Παλι κάλπηδες μ’ωραία λόγια
πάλι θα μας ψαλλουν μοιρολόγια
Δεν τελειωνει το παιχνίδι αυτο .
Πάλι ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΟΧΤΩ
[…]
εμάς μας φτάνουν μοναχά
του τάβαρις τα λόγια·
αυτά είναι η σκέπη μας
σα βγαίνουμε στ’ ανώγια!
Σα θέλει αυτός θα ‘ρχόμαστε
και ποίματα θα λέμε,
για το μακρύ και το κοντό·
και κάποτε θα κλαίμε…
ανέβαλα για αλλη φορά
το ΑΚΟΥ ΨΥΧΟΒΓΑΛΤΗ
Στη Σαλονικη βγαλαμε
Δήμαρχο εναν άλτη
που εκανε στα ξαφνικά
εν’ άλμα με κοντάρι
και τον Γκιουλέκα πήδηξε
βγαλαμε τον Μπουτάρη
παρολα τα προγνωστικά
τ’Ανθίμου τις κατάρες
εν τελει βγηκε ξαφνικά
-τωρα τρωνε παπάρες
οσοι δεν πιστευαν ποτέ
οτι θα βγει ο Μπουτάρης
-το ντερμπυ αυτο το τελικο
το κερδισε ο Αρης-
Ανθιμε αθυροστομε
και τρομερέ Γκιουλέκα
την καραμπόλα πετυχε
η του Μπουταρη στέκα
εσείς καλά εκάνατε,
είχατε κι ένα λόγο.
μα όλοι οι υπόλοιποι
βλέπουν το παραλόγο
να κυβερνάν δυό κόμματα
με είκοσι και κάτι
κι ασκήσεις με τα χρώματα
να κάνουν εις τον χάρτη.
δεν ειναι η πρώτη δα φορά
που βάζουν όλοι πλάτη
γιά να μπορέσει η πράσινη
να βολευτεί η πάρτη.
ούτε και τούτες οι κραυγές
που απαιτούν εμμόνως
«τρεχάτε ποδαράκια μου
να μη μας χέσει ο κώλος»
άλλες φορές με απειλές
άλλες διά δακρύων
υπάρχει η απαίτησις
να μπούμε στο ψυγείον
πότε εμφανώς και άηδώς
διά στόματος Παγκάλου
συμφάγοι οριστήκαμε
του αχόρταγου τσακάλου.
και πότε παρακαλετά
«μέμνησο τους γονείς σου»
να κλέψουν πάλι θέλουνε
την ψήφο τη δική σου.
άλλος δεν υπανδρεύτηκε
μόνο η Μαριώ το Γιάννο
και δημοκράται είμεθα
όνλυ μόνο επάνω
σε ψηφοδέλτιο πράσινο
βάλουμε το σημάδι ,
αλλιώς πεσκέσι είμαστε
στον βελζεβούλ και άδη.
πάλι προδόται είμεθα
και τέκνα του ιούδα.
σιγά μωρέ! σας σέρνετε
η μακρυά σας κούδα.
αυτήν εδώ την άποψην
την τόσο ελεφθέρα
πάρα πολλοί πολέμησαν
περ μαρε και περ τέρα
καπέλωμα τη λέγαμε-
στέρηση ελευθερίας-
αυτό ήταν πρίν να γίνετε
παιδιά της εξουσίας.
μα υπάρχει λύση δυνατή
και που την θέλουν όλοι
τη λένε αναλογική
απλή σαν το πιστόλι.
κιάν θέλετε ένα καλό
να σας θυμούνται αλήστως
βοηθήστε να τον βγάζουμε
τον δήμαρχο βελτίστως
από την πρώτη κυριακή .
Και ό,τι ο καθένας πάρει,
είναι το προτιμότερον
με του λαού τη χάρη.
δ
Δήμητρα μονομάχισσα και σημαιοβαστούσα,
που σαν μιλείς σωπαίνουν τρεις
και σαν φωνάζεις πέντε,
κι άμα εβγάλεις το σπαθί
τρέμουν σαρανταπέντε,
ότι καλώς εμίλησες
κι ότι καλώς τα είπες
τα δόλια τα λεφτόπουλα
δε φτάνουν να το πούνε.
Μον’ ας το πούνε τα πουλιά
κι η μαύρη Καρακάξα.
Πουρνό πουρνό να έρθουνε,
πουρνό πουρνό να φύγουν,
να πάνε πάνω στα βουνά,
ψηλά στα κορφοβούνια,
να το φωνάξουν από ‘κει
για να το μάθουν ούλοι:
τα δαχτυλίδια κι αν πέσανε,
τα δάχτυλα όμως στέκουν!
Μπροστα στο Μαυρο μέτωπο μια μόνο ειν’η Λύση
το ειπε και η Λεφτουρια .. Δεν εννοουν ..μησι
δεν εννοουσαν βεβαια αυτο το σκορποχώρι
που εγινε η αριστερά λές κι ειχε κανα Ζόρι
κι αντι με ολη την καρδια να Ψηφιζε Μπουταρη
-εν τελει απεδειχθηκε ειχε μυαλό Μοσχάρι –
τι ελεγα ; το ξεχασα ..Α!!!! η αριστερα
μπροστα στο μαυρο μέτωπο αντι να γινει ουρά
να φερεται Μικροψυχα σαν ναναι κακιασμένη
σαν να της πηρανΠαρθενιά, σαν και καμμια καυμένη
επρεπε αντιφασιστικά , πρωτη να προχωρησει
και της Θεσσαλονικης μας τα Γορδια να λύσει
…αντι για αυτο αλιμονο .. !προτιμησαν ν’απέχουν
δεν ακουσαν τους Λεφτηδες. Τωρα μπροστα τους εχουν
την Σαλονικη ολοκληρη να τους περιφρονεί
Αριστερα! Δεν ακουσες των Λεφτηδων Φωνή!!!
νάστε καλά λεβέντες μου
κι ας είσαστε καμπόσοι
μ αυτόν το λόγο τον καλό
έγινα άλλη τόση.
αμ δεν θα πάρω τα βουνά
στο σπίτι μου θα κάτσω.
έχω παιδιά και φίλους τους
φωτιές νά βάλω μάτσο.
σιγά ορέ λεφτόπουλα
μη πάρουμε τις ράχες
κι αφήσουμε τις όμορφες
να ψάχνονται μονάχες
άστε αυτούς ν’ αρχίσουνε
τραγούδια και παράτες
και πάλι να νομίζουνε
πως γίναν βοναπάρτες
κι ακόμα δεν κατάλαβαν
πως τούτη η ιστορία
σε μας θα φέρει το καλό
σ αυτούς την υστερία.
γιατι τώρα χορεύουνε
αφού σταριστερά τους
διάφορα γκρουπούσκουλα
ξύνουνε τ αχαμνά τους.
μα να ,κι αυτοί που ξύνονται
παρόλο πούναι ανάρια
αν χρειαστεί , να μαζευτούν
θ’ αφήσουν τα πουρνάρια
όπως σας βλέπω και εσείς
βλέπετε τώρα εμένα,
την σκέτη αναλογική
θα θένε , τελειωμένα.
και τότε μη σας μολογώ
ού ψύλλος εν τω κόρφω
αυτοί θα πάρουν τα βουνά
και θα γεννούνε γκόλφω.
ίσως γιατί δεν σκέφτονται
πως πίσω της ακομα
έχει η αχλάδα την ουρά
και ο κοσμάκης στόμα..
δ
Στου Παπούλη την ταβέρνα βλέπεις πρόσωπα μοντέρνα
Πάνε όλοι ένας κι ένας οι αστέρες της ταβέρνας
Εκεί πάει ο Παπαρούνας, ο Βαρέλας κι ο Μουρούνας
Πάει ο Σκόρδος ο τεμπέλης και ο Λεφτης ο τσιγκέλης
Πάει κι η κυρά η Εvω με το μαύρο της το βέλο
Και η μερακλού η Φώτω που μεθάει με το πρώτο
Εκεί πάει κι η προγιαγιακα που μεθά και σπάζει πιάτα
Πάει και η bernardina για να πιει καμιά ρετσίνα
Εκεί πάει ο Νταμιτζάνας, Μαϊντανός κι ο Μελιτζάνας
Πάει ο Ρέγγας κι ο Προπαππος , Νεροχύτης κι ο Ταμπάκος
Εκεί πάει ο Νοσφερατος, ο Γαρδούμπας και ο Λάμιας
Πάει κι ο Χατζηραπάνης, Παστουρμάς και Πεχλιβάνης
Σ’ ένα τέτοιο ραβαΐσι ποιος μπορεί να μη μεθύσει
Άλλος τραγουδά, χορεύει κι άλλος έρωτα γυρεύει
Άλλος πίνει και πλερώνει κι άλλος ζούλα την καρφώνει
Βρε παπουλη ταβερνιάρη γράφ’ τα κάτω απ’ το σφουγγάρι»
Γειά σου νόσφυ μου ποέτα
σου το λέω νέτα – σκέτα
μάγκα μου το ραβα’ί’σι
έχει μόλις ξεκινήσει
το μπουζούκι παίζει γάτος
ο καλός ο Νοσφεράτος
και στο μπαγλαμά παπούλης
εις το πιάνο ο «προεδρούλης»
σίσσας , βάγγος στα σεγκόντα
όλο ρίχνουν καμμιά σπόντα
στη κιθάρα ο Αναγνώστης
πούναι μερακλής και χώστης
Μαυροπρόβατος ντραμίστας
των τυμπάνων τζαζμανίστας
και οι Λέφτηδες στο πόδι
φέρνουν ούζα και χταπόδι
μα ξεχνάω τα κορίτσα
που μας δέρνουν με τη βίτσα
και μας φτιάχνουνε ντολμάδες
για να φεύγουν οι νταλκάδες
Μπερναρντίνα , Κυρα Ένη
αχ μας πήρε το ντουζένι
Δήμητρα μα και γιαγιάκα
μας εβάλανε στη φάκα
και στο πάλκο μες τη σέντρα
η Κυρά μας και αφέντρα
με τσουκάλια , μαστραπάδες
ετοιμάζει τους σαρμάδες
Όπα ορέ …. 😉
η μόνη μας ελπίδα ειν’ η λήθη
ενα σαρακι στη κοιλια μας ειν’ οι μυθοι
Η μνημη ειναι πάντα απελπισία
σε τουτη την ατελειωτη φωτο χυσία
απελπισία ειναι
να θυμασαι
τις νυχτες τις ατελειωτες
που δεν κοιμασαι
Ήσουνα τι ήσουνα μια παξιμαδοκλέφτρα
τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις σούρτα φέρτα
Ήσουνα ξιπόλητη και γύρναγες στους δρόμους
τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις ιπποκόμους
Ήσουνα στην αγορά και μάζευες τους σπόρους
και τώρα που σε πήρα εγώ ζητάς αεροπόρους
Ήσουνα ξιπόλητη και μάζευες κοσάρια
τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις κατοστάρια
Ήσουνα στην αγορά και μάζευες ραδίκια
τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις σκουλαρίκια
Έριξα τα ζάρια μου κι έφερα έξι πέντε
και τους μπάτσους στη γωνιά τους πάει πέντε πέντε
κάποτε η Αριστερά καπνιζε ναργιλέδες
τωρα της την Πεφτουνε »αριστεροι» ΛΕΛΕΔΕΣ
Πενήντα χρόνια φυλακή τιμώρησα το χάρο
να ‘σαι πάντα ελεύθερη μαζί σου να γουστάρω
κάποτε Τηγανίζαμε κεφτέδες στα Τηγάνια
τωρα μας την πέφτουνε κατι παλιοτσογλάνια
Τωρα π’αργοπεθαινουμε στου κόσμου μας την ακρη
που βυθιζομαστε αργά στο ιδιο μας το Δάκρυ
τωρα που διχως εκρηξη μα ουτε και Λυγμό
παρατηρηρουμε αδιαφορα τον ιδιο μας Πνιγμό
Τωρα π’αργοβουλιαζουμε μες το δικο μας χρέος
κι οι ευρωπέη δειχνουνε ενα μεγάλο πέος
τωρα που πιά πληρωνουμε τα αμαρτηματα μας
και ηρθε ο λογαριασμός για τα ατοπήματα μας
Τωρα που το καραβιι μας μπατάρει πια και γέρνει
και μια Μαούνα γέρικη αργά αργά μας σερνει
Τωρα που της τα βγαλαμε τα μάτια της πατρίδας
και πεσαν στα χωράφια μας τα σμηνη της ακριδας
τωρα που δεν απεμεινε τιποτε να καεί
και εχει απομεινει ερημη η δολια μάνα – γή
τώρα που σακατέψαμε τα ιδια μας τα δάση
τιποτε δεν απεμεινε να μην εχουμε χασει
τωρα που Βουρλιζομαστε στο δασος με τα Βούρλα
τριγυρω μας επικρατει το χάος και η μούρλα
-και μόνοι μας πληγωσαμε το ιδιο το Κορμί μας
μαζί με την πατριδα μας, χασαμε τη τιμή μας …
τωρα π’αργοπεθαινουμε στου κοσμου αυτου την ακρη
και π’ απ’τα αδεια μάτια μας δεν βγαινει ουτε δακρυ …
στο βαλτο καθώς πλέουμε με Ινδική πιρόγα
Θα νοσταλγησουμε ξανά του Μανιτου τη Ρόγα
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_7988.html
The Raven
[First published in 1845]
Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary, Over many a quaint and curious volume of forgotten lore, While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping, As of some one gently rapping, rapping at my chamber door. `’Tis some visitor,’ I muttered, `tapping at my chamber door – Only this, and nothing more.’
Ah, distinctly I remember it was in the bleak December, And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor. Eagerly I wished the morrow; – vainly I had sought to borrow From my books surcease of sorrow – sorrow for the lost Lenore – For the rare and radiant maiden whom the angels named Lenore – Nameless here for evermore.
And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain Thrilled me – filled me with fantastic terrors never felt before; So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating `’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door – Some late visitor entreating entrance at my chamber door; – This it is, and nothing more,’
Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer, `Sir,’ said I, `or Madam, truly your forgiveness I implore; But the fact is I was napping, and so gently you came rapping, And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door, That I scarce was sure I heard you’ – here I opened wide the door; – Darkness there, and nothing more.
Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing, Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before But the silence was unbroken, and the darkness gave no token, And the only word there spoken was the whispered word, `Lenore!’ This I whispered, and an echo murmured back the word, `Lenore!’ Merely this and nothing more.
Back into the chamber turning, all my soul within me burning, Soon again I heard a tapping somewhat louder than before. `Surely,’ said I, `surely that is something at my window lattice; Let me see then, what thereat is, and this mystery explore – Let my heart be still a moment and this mystery explore; – ‘Tis the wind and nothing more!’
Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter, In there stepped a stately raven of the saintly days of yore. Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he; But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door – Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door – Perched, and sat, and nothing more.
Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling, By the grave and stern decorum of the countenance it wore, `Though thy crest be shorn and shaven, thou,’ I said, `art sure no craven. Ghastly grim and ancient raven wandering from the nightly shore – Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!’ Quoth the raven, `Nevermore.’
Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly, Though its answer little meaning – little relevancy bore; For we cannot help agreeing that no living human being Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door – Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door, With such name as `Nevermore.’
But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only, That one word, as if his soul in that one word he did outpour. Nothing further then he uttered – not a feather then he fluttered – Till I scarcely more than muttered `Other friends have flown before – On the morrow will he leave me, as my hopes have flown before.’ Then the bird said, `Nevermore.’
Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken, `Doubtless,’ said I, `what it utters is its only stock and store, Caught from some unhappy master whom unmerciful disaster Followed fast and followed faster till his songs one burden bore – Till the dirges of his hope that melancholy burden bore Of «Never-nevermore.»‘
But the raven still beguiling all my sad soul into smiling, Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird and bust and door; Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore – What this grim, ungainly, gaunt, and ominous bird of yore Meant in croaking `Nevermore.’
This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom’s core; This and more I sat divining, with my head at ease reclining On the cushion’s velvet lining that the lamp-light gloated o’er, But whose velvet violet lining with the lamp-light gloating o’er, She shall press, ah, nevermore!
Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor. `Wretch,’ I cried, `thy God hath lent thee – by these angels he has sent thee Respite – respite and nepenthe from thy memories of Lenore! Quaff, oh quaff this kind nepenthe, and forget this lost Lenore!’ Quoth the raven, `Nevermore.’
`Prophet!’ said I, `thing of evil! – prophet still, if bird or devil! – Whether tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore, Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted – On this home by horror haunted – tell me truly, I implore – Is there – is there balm in Gilead? – tell me – tell me, I implore!’ Quoth the raven, `Nevermore.’
`Prophet!’ said I, `thing of evil! – prophet still, if bird or devil! By that Heaven that bends above us – by that God we both adore – Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn, It shall clasp a sainted maiden whom the angels named Lenore – Clasp a rare and radiant maiden, whom the angels named Lenore?’ Quoth the raven, `Nevermore.’
`Be that word our sign of parting, bird or fiend!’ I shrieked upstarting – `Get thee back into the tempest and the Night’s Plutonian shore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken! – quit the bust above my door! Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!’ Quoth the raven, `Nevermore.’
And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting On the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming, And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor; And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted – nevermore!
σε χαιρετώ παπούλη μου
και σε καλημερίζω
μιάς και ο μόνος είσαι δω
που βλέπεις να βαδίζω
γιατί ενόμιζα καιρό
πως είμαι του αοράτου
αφού κανείς αξιότιμος
δε με θωρεί μπροστά του.
Δεν μπαίνω στα ενδότερα
τα σχόλια της μαγίσσης
και παραμένω εδωνά
στις καρακάξιες λύσεις.
και χαίρομαι μα τω θεώ
εδώ να τριγυρεύω
να λέω ότι σκέφτομαι
χωρίς να κινδυνεύω
από σαγράδα φάμιλυ
και άλλους οδοιπόρους
που έχουν το αλάθητο
στου δέρμα τους τους πόρους.
μόνο λιγάκι θλίβομαι
-μη δίνεις σημασία
χέστηκε ο πολύδωρος
δεν έχει και αξία-
απλώς δεν επερίμενα
και ‘δω να βρω τα ίδια
που έβλεπα και αλλαχού
πως διώχναν τα βαρίδια.
με κάνει εντύπωσιν πολλήν
η θέρμη και η ζάλη
όταν περιλαβαίνουνε
τον άτιμον ,που πάλι
την ίδιαν γνώμην με αυτούς
δεν έχει ο μαύρος τάλας
και δεν του επιτρέπεται
η εκφορά της μπάλας
μπλόγκζζζ εχωμεν πολλοί
μα αφήνομέν τους όλους
αυτό που έχουν να το πουν
διχως θαλαμηπόλους
θέλω να πω ,πως άσχετον
αμα δεν συμφωνούμεν
δεν κάνομεν τον δάσκαλον
δεν τον περιφρονούμε
δεν του ορμάμε όλοι μαζί
με ζήτω και με γιούρια
και ούτε με ειρωνικά
σχόλια και παλιούρια
δεν τον χαρακτηρίζομεν
σαν δήθεν ταραξία
μόνο και μόνο επειδή
έχει άλλη αξία.
είναι εξ ίσου πιθανον
να πάθω και τα ίδια
και της περιφρονήσεως
ν ακούσω τα τσακίδια
αλλά να ξέρεις πως κανείς
δεν έχει την πατέντα
της εξουσίας εσαεί
παρά μονάχα ρέντα.
δ
Κυρα Δήμητρα συγχώρα
το παπού τούτη την ώρα
ότι θέλεις κυρά πές μου
μα δεν είμαι στις καλές μου
κι αν εδώ συμβαίνουν τόσα
μήτε κάμα μήτε κόσα
ούτε και κανα πριόνι
το κακό το διορθώνει
Αν λοιπόν βλέπεις πως στέκω
είναι γιατί δεν αντέχω
το δραγάτη για να κάνω
και μυαλό για να τους βάνω 😉
’Παιδί μου κοιμάσαι; Δεν βλέπεις ότι Καίγομαι ;
———————————————————————–
Πλάι στο φέρετρο και στη νεκρή ,με μάτια κόκκινα
Την ξαγρυπνούσε….
Από την οροφή –κρεμόταν νυχτοπούλι και κοιτούσε ,
Η τηλεόραση ανοιχτή, και το κερί να καίει ,
και για λίγο
Ξεχάστηκε να βλέπει επισήμους ,να βγάζουν λόγους για τις εκλογές και υποσχέσεις , τα λαμπερά χαμόγελα των κυριών και τις παράτες ,
Υστέρα
για λίγο έκλεισε τα μάτια κι εκοιμηθη .
Στ’ όνειρο της
Είδε πως ήτανε μικρή ,ξανά μαζί της μες το Δάσος και εκείνη
Στοργικά χαμογελούσε..
Εν τω μεταξύ, έγειρε το κερί
Και άρπαξε Φωτιά η κάσα και η Μάνα
Αίφνης στ’ Όνειρο της μπήκε και της είπε::
‘’Παιδί μου κοιμάσαι; Δεν βλέπεις ότι Καίγομαι ;
καθε φορα που απο τη μνημη γαντζωνομαστε
σαν κρεμασμένοι σενα δεντρο του χειμώνα
στα νυχια αυτου του πλεον ασπαχνου αιωνα
μες την ενδοτερη μας ψυχα ,βυθιζομαστε…
και μες τα μυχια του νου και της καρδιας
στα παραμυθια του παπου και της γιαγιάς
στην αγκαλιά και το νανουρισμα της μανας
και στην αναμνηση ενος φιλιου της Αννας
στην θαλπωρη των παιδικών μας χρονων
στης εφηβειας των ερωτικώνμας πόνων
μεσ’τη ενδοτερη αγαπη βυθιζομαστε
καθε φορα
που απο τη μνημη
γατζωνομαστε
πλεον ασπαχνου=ασπλαχνου
————————–
τα παραπανω
στην αγαπημενη
προγιαγιά
στην ερημιά αυτου του Μιζερου αιώνα
ειμαστε μόνοι σαν κογιοτ στη Αριζονα
ειμαστε μες τη Στέπα αυτη οι Λύκοι
και αλυχτουμε περιμένοντας τη Νίκη
….
Ομως
τς Νυχτες μόνοι μες τη Μονάξιά μας
κουρνιαζουμε μεσα στα εντος τα σωθικά μας
ειμαστε μονοι μες τη Στεπα ειμαστε Λύκοι
σ’αυτή τη λιγοστη ζωή που μας
ανήκει ..
………………………
κιοταν θαρθεί η πολυποθητη η Νικη
σαυτή τη λιγοστη ζωή που μας ανήκει
θαμαστε ακομα μόνοι μες την Αριζόνα
απομεινάρια αυτού του μιζερου αιώνα
πως μπλεξαμεμε τα ευρά και με τις αρες μάρες
και καθε περισπουδαστος μας λεει χαζαμάρες
κι αυτου του εξωτερικου οι πολυσπουδαγμένοι
που εξωθεν την βγαζουνε κιεναι καλοβαλμένοι
μας λένε υπεροπτικώς »Γυριστε στη δραχμουλα»
-θεε ας μη μου πόναγαν τα των δοντιων μου ούλα
να ειχα τους κυνοδοντες που μου δωσε η φυση
να δινα μια διεξοδο σαυτην εδώ την κριση….
Σαν νιώσουνε το Τέλος τους ,λένε , οι Ινδιάνοι
-Αυτοί που με πνεύματα μιλούν κι είναι Σαμάνοι
Φορτώνουν τα υπάρχοντα σε μια παλιά Πιρόγα
Και προσπαθούν να φτάσουνε του Μανιτού τη Ρόγα …
Μες την Πιρόγα κάθονται και έτσι γλιστρούν στο Έλος
Το Νεκρικό σαν αισθανθούν ,το των Σαμάνων Τέλος
Και προχωράνε σιγανά μες του Θεού τον Βάλτο
Κι όταν φτάνουν στο κέντρο του , Κάνουν εκεί ένα Σάλτο
Κι εν τέλει ο Βάλτος τους Ρουφά στην Θεία αταραξία
Και οι Σαμάνοι σβήνουνε μες την Ανυπαρξία
Βυζαίνουνε το γάλα τους στου Μανιτού τη Ρόγα
Και άδεια πλέει απαλά η Νεκρική Πιρόγα
κουβέντες άκουσα πολλές
πολλές και μαλακίες
όταν ανοίγει ο στόμας του
επίσης και κακίες
μα τόσο παχυδερμικόν
και τόσο των ερώτων
ποτέ δεν τον φαντάστηκα
τον τρίτον εκ των πρώτων
άσχετον,
κάθε που βλέπω στην τιβί ,
τον πάγκαλον ακόμα
μιά αναγούλα μόρχεται
ευθύς μέσα στο στόμα
αφού εκείνος ήδη ζει
μέσα στην ευτυχία
και μένα εκ της αφραγγιάς
βουίζουν τα ηχεία
των άδειων μου των τσέπεων
εμού και των παιδίων
ενώ η παγκαλοκοιλιά
βαδίζει εκτός σχεδίων.
είναι κανείς να απορεί
που βρίσκει τόση αγάπη
στην αγκαλιά του δουνουτού
στης Μέρκελ το κρεββάτι.
με τόσον πόθον δυνατόν
και τόσην ευτυχίαν
νταλκάν ακατανόμαστον
να συντελεί μοιχείαν
τόσον που αναρωτήθηκα
μην είμαι εγώ η φταίχτρα
όπου δεν αντιλήφτηκα
του έρωτα τα μέτρα
αυτά που με περίσφιξαν
με αγάπη κι ευτυχία
κι απο το σφιχταγγάλισμα
μου έφυγ’ η τραχεία;
δ
ομού μετά παγκάλου
AKOY ΨΥΧΟΒΓΑΛΤΗ
προσεχως
AKOY ΨΥΧΟΒΓΑΛΤΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
μες στην στενή μπλογκοφαιρα και την στενοχωρία
που κάθε τόσο γίνεται το από δυο χωρία
μέσα σαυτον τον βόρβορο μέσα στον συρφετό
Που κάθε τόσο σουρχεται να κανεις εμετό
Όμως ακόμα προχώρας και σφίγγεις το στομάχι
Γιατι είναι ατέλειωτη αυτή εδώ η Μάχη
Δεν είναι μάχη μ’ ήρωες -είναι μάχη με κτήνη
και κάθε τόσο έρχονται και άλλα τόσα Κτήνη
και είναι ακατανίκητα με όπλο την Βλακεία
και κάθε τοσο αμολάν και μια μαλακια
– Και όταν μένεις άναυδος μπροστά στην Κτηνωδία
– Τα κτηνη όλα- εν χορώ -κάμνουνε χορωδία
–
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Νόσφη μου τα ματάκια σου
έχουνε κοκκινήσει
κι οι φοβεροί κυνόδοντες
σου έχουνε ξασπρίσει
Μα αντίς να πίνεις άλλωνε
σχολιαστών το αίμα
κατάλαβε το νόσφη μου
το νετ είν ένα ρέμα
και μόνο όταν κολυμπάς
άνετα σαν δελφίνι
μέσα στα μαύρα τα νερά
γλυτώνεις απ τη δίνη
Για αυτό λοιπόν ηρέμησε
κανείς δε θα σ’ αγγίξει
εδώ στου γιάκοβ το τσαρδί
μη σ’ ανεβεί η σφύξη 🙂
Στίχοι: Γιώργος Γιαννακόπουλος
Μουσική: Μανώλης Χιώτης
Πρώτη εκτέλεση: Στελλάκης Περπινιάδης & Μανώλης Χιώτης ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Στελλάκης Περπινιάδης & Ιωάννα Γεωργακοπούλου ( Ντουέτο )
Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ
Τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα
Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε
Ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα
Κάθε σου φίλημα το βρίσκω πια πικρό
Και τον καημό μου δεν μπορείς να τον γλυκάνεις
Μαζί μου έρχεσαι μπαμπέσικο μικρό(τροπος του λέγειν βεβαια) 😉
Γιατί γυρεύεις κόνξες σ’ άλλονε να κάνεις
Φύγε λοιπόν αφού το θες αλλού να πας
Κι άσ’ τες τις μουρμούρες και τις κλάψες και τις γκρίνιες
Κι όταν θα σμίξεις με τον μάγκα π’ αγαπάς
Να μην του πεις ότι για πασατέμπο μ’ είχες
στον παπουλη με την αγαπη μου…
βΡΗΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΑΣ ΣΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΥΝΑΨΩ για να μη το φανε τα σκοτάδια ..
———————————————————————————–
o καναρινογάτος
Ιούνιος 22, 2007 στο 9:33 π.μ.
Νοσφεράτος
Μεσα στα βαθειά μεσάνυχτα , κίτρινος και βαρβάτος
Μουρθε , παράξενο γατί: ο καναρινογάτος
Ήταν παχύς και με ουρά ,με κεφαλήν Τουιτη
Δεν ξέρω απου που τρύπωσε , μες το δικό μου σπίτι
Ηρθε και ξάπλωσε φαρδιά, απάνω στο γραφείο
Και χάιδευε με την ουρά την φωτο με τον Θειο
Με κοίταξε περίεργα ,κι είπε κάτι σαν, τσιαου!
Και βαθειά χασμουρήθηκε κι έκανε ένα μιαου !!
Κάτι με ανησύχησε η επίσκεψη αυτή
Το νοιωσα, το πουλόγατο είχε κάτι να πει
Και το ρωτώ τρεμαμενος ω! κίτρινο γατί…
Μη θέλεις κάτι να μου πεις ,ψιθυριστά σ΄αυτί ;
Το ρώτησα διστακτικά, ομού με μια φοβία-
φοβόμουν μη παράδοξη συμβεί μια ιστορία
Μ’ αυτό αφού τανήθηκε και έξυσε τα νύχια
Μου είπε-και με τάραξε ,βαθειά μέχρι τα μύχια
‘’ένα μονάχα θα σου πω! φιλάρα Νοσφερατε
Πως την Πιπίτσα .όλοι εσείς ,ποτέ δεν θα τη Φάτε
Δεν είναι καμιά σουρλουλού ,καμια τρελοκαμπέρω
Μα υψηλής περιωπής Γατόνι , απ’ όσο ξέρω
Και έχει τρίχωμα στιλπνό και όταν κανει Μιαου
Την τρέμουν όλα τα σκυλιά , Ιδίως τα Τσιουαου
Και καρδερινικα φτερά και όταν κελαιδεί
Είναι σαν να άκουσες ,σπανιότατο πουλί
Αμέσως εκατάλαβα τι ήθελε να πει
Ετούτο το παράδοξο καναρινογατι
Που η Πιπίτσα το στειλε για αγγελιοφόρο
το» Never more’’για να μου πει
Κι ένιωσα σαν τον Πόε
-Όταν κι εκείνος άκουγε απ’ το γνωστό κοράκι
Το» ποτε πιά ‘’που τουλεγε με σκοτεινό γελάκι
Κι ηταν η ωρα δώδεκα ,βαθειά στο μεσονύχτι
Κι ένοιωσα να τυλίγεται η καρδιά μου σ’ ένα δίχτυ……
και ενα από τη συλλογή ..
οι Μπεκαλτσούλες του Θείου Ισιδωρα
Σήμερις που σηκώθηκα αγουροξυπνημένος –
γιατί το βράδυ ως αργά ήμουν ξεδιπλωμένος
και έγραφα αλύπητα στους Ιντερνέτ τους μπλόκους
να λύσω τα μελλούμενα και της ψυχής τους κόμπους –
και πάνω εκεί που μάταια πάλευα με την κάλτσα
και αναλογιζόμουνα κι εκείνη την Μπεκαλτσα
Ηκουσθη εντός μου μια φωνή που ήταν μάλλον Φάλτσα :
‘’ Νοσφυ –μου λέει -πρόσεχε τι κάνεις στη Ζωή σου
Και με τα Μπλογκια που μπλεξες μη χάσεις την Ψυχή σου
Τες ηδονές σου μέτρησε και μη το παρακάνεις
Γιατί απ’ την απόλαυση μπορεί και ν αποκάμεις
Γιατί αυτό πούνε γλυκό , ύστερα σε πικραίνει
Και το λουλούδι της χαράς ύστερα σε Μαραίνει
Γιατί όλα τα πράγματα έχουν αρχή και τέλος
Κι αν δεν το δεις, βυθίζεσαι μες στης ζωής το Έλος
Πρόσεχε την υγεία σου … Σταμάτα τους καφέδες
Και κόψε και το κάπνισμα κιολους τους ναργιλέδες
Γιατί από το κάπνισμα και το πολύ χαρμάνι
Καπνίζει όλη η φύση σου και γίνεσαι Ντουμάνι
Θυμήσου τον Επίκουρο και τα σοφά του λόγια
Και άσε τα μπερδέματα μ’ αυτά τα μισοφόρια
Για μέτρα και την πίεση ,πρόσεχε την κοιλίτσα
Πριχού να σου ρθει κουτσουλιά από την Μπεκαλτσιτσα
-Ήταν του Ισιδωρα η φωνή , του αγαπημένου Θείου
Και ήταν όλο διδαχή κι απόσταγμα του Βίου ….
Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάιος 24, 2008
Mια μπεκαλτσα εκατσε απανω στην κρεμαστρα
-την κουστουμια ετοιμαζα και εψαχνα και για καλτσα-
Με συλλογη με κοιταξε και μου ρε Πι-Αρ,
σα να βαλες πολλα κιλα – τι τρως? …Κανα κριαρ?
…στην καθησια , η τοριξες παλι στις σοκολατες,
σαν χοιρινο εγινηκες και θα σε κλαιν οι γατες.
Τι 8ες? Σκληρα τη ρωτησα, δεν ειμαι πια Πι-Αρ,
με διωξανε οι δαιμονες, οικονομιες γαρ,
μα εκανα μοναχος μου μια ποιο ωραια μπαζα,
διαφημιστης του Τιποτα – αγορασα και βαζα,
για λελουδα να ευφραινεται της Σφηνας* η καρδια,
βλεπεις μου γλυκοκοιταζε ενα μαντραχαλα,
μονο πολυ επαχυνα – ολο μεστο γραφειο
ιδεες να γυρνοβολουν στο ερμο μου κρανιο,
-Ο Τιποτας θελει δουλεια, γιατι ειναι ενα αστειο.
Πολυ λοιπον καθιστικη γινηκε η ζωη μου
μονο με πιτσα προσφορα τρεφομαι πια παιδι μου
πληρωνεις μια, παιρνεις δυο – με σφιγει το βρακι μου…
………………………………………….
Που λες, σκονη γινηκανε ολα οσα θωρουσες
απ’του ΙΘΙ την οροφη με τις μορφες τις ρουσες,
στα ομορφα ακροκεραμα, απο οπου ξεκινουσες,
του Θειου τα θεληματα ταχια, ταχια να κανεις
και ευθυς για την αναφορα στη ντατσα του να φτανεις .
Αραχνιασε το κτηριο- και ολα τα πουλια
την κανανε στα γρηγορα για μερη μακρυνα.
………………………………….
Αλλα εδω τι σε’φερε, μεσα στο μπουντουαρ,
χαιρεκακα να μου χτυπας οτι ειναι πια μοσχαρ,
μηπως θελει ο Ισιδωρας τον Τιποτα για κατι?
Θελει μια καταχωρηση η κανα μπιλιετακι?
Εχεις σχεσεις ο Τιποτας – πολλες οι επαφες
με δημαρχο, με υπουργους και με ολες τις αρχες.
…………………………………
Παραρτημα εγινηκε? Ποιου ρε, της χελιδονας?
Αλλο μαυροασπρο πτηνο? Τι λες? Ποιας τσαπερδονας,
κατεβηκε στη γκλαβα της να κανει μαγαζι,
τα ποιηματακια να στρωθουν σε κοκκινο χαλι?
Ειν’ μια «μαγισσα κακια»? – Πως το πες, καρακαξα?
Με κοροιδευεις θεωρω κι αν δεν ησουν μπεκαλτσα,
που λογω του παλιου καιρου εχω μες στην καρδια,
θα σε μαγειρευα ευθυς να φανε τα παιδια.
Ααα, τα παιδια? Καλα ειν΄- καλα, ο ενας ολο παιζει,
ο αλλος επανασταση – ο κωλος του τα θελει,
προχτες μαλιστα τρεχαμε σαν βλακες στη ΓΑΔΆ
γιατι τον μπαγλαρωσανε κατι καλα παιδια.
Τουλαχιστο ο Τιποτας ακομα με πλερωνει
κι ο δικολαβος εφαγε καλα – γιατι ειναι και γατονι.
………………………………………..
Λοιποοον, δεν εχω «ποιηση» που λες μες στη ζωη μου,
στην καρακαξα θα κοιτω καμμια φορα μικρη μου,
ελπιζοντας μια συνδεση με ταλλο παρελθον
-δεν συζητω ποσο σκ..τα ειναι πια το παρον,
βλεπω αλλες ταυτοτητες αλλες μασκες στη μουρη,
μα το κουσουρι φαινεται – καμπουρα στον καμπουρη…
Ευθυς τους γνωρισα εγω, ειμαι γνωστο τομαρι,
ο Satanas με εμαθε και ταλλο το γομαρι,
ο Χαρος, του Αχεροντα ο ορεινος βαρκαρης
κι ο Τιποτας μ’εξασκησε στην τεχνη – οτι παρεις….
Πι-αρ η διαφημιστικο, παντα εγωπαρασιτω
αναγνωριζω μυρουδιες απο κρυφο σκ..το,
κι αναλογα το υλικο το χρησιμοποιω.
……………………………….
Στην ποιηση, ναι, η βρωμα της ζωης ειν’ υλικο μεγαλο
το αιμα ειναι η τροφη της τεχνης και το σπερμα,
τα παθη και παν’ στη κορφη του Τιποτα ο γιος
ενας πελωριος ασκημος εγωισμος χοντρος.
Καθρεφτες χρειαζομαστε – να βλεπουμε εμας,
ποσο καλα τα γραψαμε με μιας…
…………………………………..
Λοιποοον, καλα τα ειπαμε – οι χρονοι χαλεποι
αλλα μεσα μας ειμαστε ακομα δυνατοι,
παιδια οπως παλιοτερα μα με γκριζα μαλλια,
αλοιθωρα κοιταζοντας στου πιθου την κοιλια,
κλωτσαμε μπαλες ομορφες και χαρωποι αρλεκινοι
στην τρυπα ολο μας οδηγουν με τουμπες οι κρετινοι,
το χρεος και το ελλειμα μας αλλαξαν τη μερα
εφυγε πια η δεξια και ηρθε η χολερα.
Απόψε φίλοι θα χαρώ που θα καλωσορίσω
μες το φτωχό μου το τσαρδί τον φίλο Αλκιβιάδη.
( Το σχόλιο του άργησε έπρεπε να το αφήσω
ως πρώτο του «ελεύθερο» , σαν το πουλί να άδει )
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ ΑΓΑΠΗΤΕ 🙂
Καλως σας βρηκα μαγισσα με την λευκη μουστακα…
Μα τι νικνεημ ειναι αυτο? Τυρακι παν’ στη φακα?
Τεσπα – πολυ το χαρηκα και παλι θα ξαναρθω….
Πινω λοιπον ενα κρασι σε σενα – ασπρο πατο.
Και εγώ θα πιώ τη κούπα μου ορ’ Άλκη στην υγειά σου
χαρά μου που βρεθήκαμε , ελπίζω και δικιά σου 🙂 🙂 🙂 🙂
Νόσφη , Προπάπε , Προγιαγιά , Δόκτωρα , Πιδύε , Γιαγιάκα και όλη η παρέα , ΗΡΘΕ Ο ΑΛΚΗΣ )
ΥΓ Άλκη , αν μπαίνεις εδώ με διάφορα νικς θα υπάρχει στοπ από τη Πόρσε και θα με βάλεις να τρέχω … 😉
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_9113.html
Στην εποχή μας Αλκη μου , ως και τα χελιδόνια
Κρύβονται μες σε μυστικά , υπόγεια αλώνια
Κάνουν κρυφά πετάγματα, μπαίνουν στις καμινάδες
Και μοιάζουν με ασπρόμαυρες, μικρές Χιoνονιφάδες
……….
Γλιστρούν κρυφά μες τις ψυχές, όπως τα ουράνια Χιόνια
Και ξάφνου εμφανίζονται και μέσα στα Σαλόνια
Κάθονται τιτιβίζοντας πλάι , στον καναπέ
Την ώρα που μακάρια ,ρουφάς τον Ναργιλέ
Τα χελιδόνια σαν γλιστρούν στο εσωτερικό μας
Μοιάζουν ανάσες λευτεριάς που πνίγονται εντός μας
Ένα τραγούδι εσώτερο που βγαίνει σαν λυγμός
Και μοιάζει η αγάπη μας να’ ναι σα στεναγμός
Στον έξω κόσμο κείτονται Νεκρά τα χελιδόνια
Μα μέσα, τιτιβίσματα ,ακούγονται αιώνια
Ο έρωτας είναι μια πλάνη που μας γνέφει
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_5784.html
Ο Αλκης αριβαρισε αποψε απ’τα παλια
με τις αρθρωσεις δυσκαμπτες και ασπρα τα μαλια
Κι ελεγε για έναν Τιποτα κι ολο παραμιλουσε
ενω απ’ τη συγκινηση το δακρυ του κυλουσε
καθως θυμοταν το ΊΘΙ, ηθη και παραδοσεις
-τα ρέπος τοτε ειχανε τεραστιες αποδώσεις-
τον θειο τον Ισιδωρο γερό και κοτσονατο
με τις χοντρες τις ακριες σε Αμερικη και ΝΑΤΟ
κι ολων τις μασκες εβγαζε να βρει παλιους συντροφους
από του Γραμμου το βουνο κι από τους γυρω λοφους.
Παπουλη αναψε φωτια και σφαξε μια γιδα
γιατι αποψε χαρηκα που τονε ξαναειδα
παλι με χρόνους με καιρους παλι μ’αυτή την Κριση
-που δεν μπορει μανουλα μου ο Βηχας να μ’αφήσει
-εν μέσω ταβανόμυγων- μεσω καλικαντζαρων
Περσων , Μόγγόλων εισβολών και Σλάβων και Αβάρων
και τωρα που ωρύεται Αμερική και Νάτο
και η Ουγγριτσα η μικρή γυρευει Μαντολάτο
και που Υπονομεύεται και ολη Η Ευρώπη
και μας την βγαινει αλυπητα η καθε Παρθενόπη
τώρα που καταρρεουμε μεσα στα Βαλτοτόπια
και μας κλωστουν τ’αφεντικά και νιωθουμε σαν Τόπια
και που παγιδευτηκαμε σαν ποντικοι στη Φάκα
και θα μας κανουν μια χαψια ,ετσι ..στο τσακα τσακα
Τωρα που ολα χανονται και σειέται η γη απο κάτω
να που ανταμωσαμε ξάνά με τον παλιοο μας Γάτο
και να που ξαναειδαμε τον μέγα Αλκιβιάδη
-τα ματαια μας πριν κλεισουμε, πριν παμε για τον Αδη –
μια τελεταια αναλαμπή του ΙΘΙ, μεσ ‘στα ερέβη
-χρωστάω μια απάντηση και στη κυρια Evη………………….
Το χάρηκα ορέ satan μπροστά μου που σε βρήκα
να βάλει κάνα λαϊκό, θα πω και στη Μαρίκα.
Λίγο μου κακοφαίνεται που αντί για γουρνοπούλες
το ριξες σε σκληρούς καιρούς σε Domino πιτσούλες.
Όμως μη σεκλετίζεσαι, κι ο Τίποτας είναι κάτι
και θάρθουν πάλι οι καιροί μ ένα καλό πελάτη.
Τότε θα φύγουν περιττά κιλά κι ευρώπουλα θα δούμε
σώβρακα σμολ θα φοράς ξανά και στο salero θα βρεθούμε.
Τι γίνονται οι σκύλοι σου; Πως πάει το σφηνάκι;
σε σκέφτονταν οι φίλοι σου και βγήκε ποιηματάκι.
για τον ερχομο τΟυ σοφου Αλκιβιαδους
θυσιαζω την ΤΕΤΑ ΤΗΝ ΣΙΤΕΥΤΉ
http://nosfy-myblognosfy.blogspot.com/2008/07/blog-post_3922.html
Εδω δεν θελω αιματα, δεν είναι εδώ το Σουλι
Δεν είναι του Παπουλη εδώ, είναι του Προπαπουλη!
Εδώ πετουνε οι αετοι οπου τα πανθ’ορουνε
και όλα τα σκανάρουνε όταν ψηλα πετουνε
κι οταν δουνε αιματα μεσα σε παποιο ποστ
ζωνονται φετες με ψωμια και γινονται Αητόστ
σαν καμικαζηδες ορμουν τοτε και παπαριαζουν
γιατι γνωστο είναι τα αιματα με το κετσάπ πως μοιαζουν!
* * *
Μετεφερα το ποιημα από ένα άλλο ποστ
και το σουταρισα εδώ, σε τουτο το γκολποστ
Στο ποστ αυτο ο Αητοστ δεν ηρθε να γαμησει
ηρθε σκληρα να εργαστει και να σταδιοδρομησει
ηρθε να κανει ονομα και διεθνη καριερα
και όχι να καθεται αραχτος μεσα στη γκαρσονιερα
την καρακαξα ολημερις να τηνε απαυτώνει
ως που να γινει αλκολικος, αλητης και κλεφτρονι.
Κυριες μου και κυριοι κι εσεις μαλακιστηρια
που σας αρεσουν τα πουλια –κυριως τα μυστηρια-
υποδεχθειτε τον Αητόστ με θερμη και με αγαπη
κι αν δεν σας κανει ο Αητοστ θα φερω τον αραπη!
Τη γιδα αμοληστε τη να τρεχει στα βουνα
– δεν της αξιζει να τη φαει, κανενας και καμμια.
Μια πιτσα βετζετεριαν μπορει να μοιραστουμε
στον νοστο του ιδρυματος μαζι να βυθιστουμε.
Για λιγο – μονο το παρον εχει καποια αξια
το να κολλας στο παρελθον ειναι μια μαλακια…
…………………………………
Το παρελθον ειναι βαρυ σαυτο το εθνος -κρατος
ειναι βαριδι μόλυβδου που σερνουμε με παθος,
τα αιματα τα τοτινα οπλιζουν πια τις γλωσσες
και κακαριζουν νευρικα -κοπαδι απο κλωσσες…
…………………
Λοιπον Παπουλη ο Πι-Αρ ειναι ο Αλκιβιαδης
τον Χαρο και το Satana τους εφαγε ο Αδης
δεν δυναμαι να χειριστω πια διαφορες περσονες,
την Πορσε θα τανε καλα γεματη τσαπερδονες
να την παταγαμε γερα για καμμια παραλια
μα ειναι ο καιρος βαρυς και εχει και θηρια.
Λοιπον δαιμονικες δεν θαχω μαριονετες
κι η Πορσε η σαραβαλη δεν θα μας κανει φετες.
………………………………………….
Χαρηκα που τα ειπαμε, καλα ειναι η Σφηνα,
ΟΚ ειν’ και τα παιδια – παρα των ΜΑΤ την πεινα,
οι σκυλοι- καποιοι γερασαν και φτανουν στο πηγαδι
του Κερβερου το παιγνιο θα ειναι μεσ’τον Αδη.
………………………………………….
Λοιπον σας θελω ζωηρους, ναχω τι να διαβασω,
ξενυχτια πεφτουνε πολλα – ταχει του Τιποτα η δουλεια.
Σχολια πολλα δεν προκειται εγω να σας φορτωσω,
αλλα αν με τσιτωσετε θα μπω και θα τα χωσω.
Δεν ειν’ το μπλογκιν για εμε, να γραφω μου ‘ναι βαρος,
μου ειναι δυσκολο πολυ, μπερδευομαι ο μαυρος.
Μα κανα ποιμα απαυτα που λεν σατιρικα
μπορει να σκασει τη μουριτσα του εδω πα.
(Νοσφυ !!!!)
….Η γιδα τη σκαπουλαρε, αλλα αυτη την Τετα,
την παιρνω για ενα γρηγορο – να φυγουν τα κλαπετα…
Που ηταν αυτουνος ο τσολιας τοσο καιρο βρε Νοσφυ?
Θα κανω μια ερευνα μην εχει παγοκοφτη
κι ευθυς σπονδη 8α κανουμε στους Ερωτα και Βακχο
δεχομαι τη θυσια της – πιανω τον κορφο βραχο!
Καληνυχτες βρε!
ειναι Ρευστός, ειναι Υγρος παντα ο Χρόνος
και μεις ,στη οχθη αυτού του ανυδρου αιώνος
ειμαστε μονοι, και στην ακρη, Διψασμένοι
κι ολα ο Χρόνος,ποταμός τα παρασέρνει..
Ειναι Υγρος, σαν τη Ζωή παντα ο Χρόνος
και μεσ τα βάθη του πνιγμένος ενας Φόνος
καποιος που βουλιαξε ,τον πηρε το ποτάμι
ειναι σκληρό ,παντα ,του χρόνου το πλοκάμι
Φευγει αδυσσωπητα του ποταμου ο Χρόνος
κι ειμαστε μόνοι μας στις οχθες του Αιώνος
τους δαιδαλώδεις του μαιάνδρους ,κυνηγάμε
Μεχρι το τελος μας ,το άπιαστο ζητάμε
…
αναρωτηθηκες ποτέ τι ναναι ο χρόνος ;
αυτο φευγει, ενώ μενεις πάντα μόνος
ειναι ενας χειμμαρος που ρεει μανιασμένα
και συ βαστιεσαι απο κλαδι απεγνωσμένα…
Μην ανατιστεκεσαι στον χρόνο οταν ρεει
εισαι σταγονα ΄σε ρυακια π’απορρεει
δεν εχει τελος ουτε αρχή αυτος ο Χρόνος
και συ μια σταλα στο ποταμι του Αιώνος.
και συ διαβάτης
Καλώς τονα καλώς τονα τον άξιο Ιθιστή
Κι αν λίγο βάρος έβαλε αυτό δεν μας λυπεί
Είναι τερτίπι επίκαιρο να βάζουμε κιλά
Για να προσγειωνόμαστε σε μόρια μαλακά.
Γιατί είναι δύσκολοι οι καιροί και όπως κι αν τα στρώσεις
Σε κυνηγούν οι ανατροπές κι είν΄ εύκολες οι πτώσεις.
Μας είπες για τον Τίποτα, είπες για τα παιδιά
Πώς την εσκαπουλάρανε και πώς ειν’ η κυρά.
Χαρά πολύ μας έδωσες κι έφερες αναμνήσεις
Απ’ όταν για τα ομόλογα μιλούσαν οι ειδήσεις.
Τότε που ήταν άνοιξη κι ούτε κι ο Νοσφεράτος
Δεν φανταζόταν, πού μπορεί, να φτάσει αυτό το κράτος.
Εδώ λοιπόν θα κράζουμε με μέτρο και με ρίμα
Και κοίτα μην ξαναχαθείς θα ναι μεγάλο κρίμα.
Έμπνευση εγώ σου εύχομαι στης ποίησης τ’ αμόνι
Μόνο που από ανεψιός έγινες δισεγγόνι.*
*τουλάχιστον για τις προσφωνήσεις
( Άσε που πρέπει να βάλεις ένα χεράκι για την ανάταξη του ηθικού του Νοσφεράτου που είναι πολύ δύσκολη, μέχρι και την Τέτα εξαφάνισε).
πηγα να ψησω αητοστ σε αητοτοστιερα
μα ο αητοστ μου ξεφυγε γυρευοντας Αερα
κι ολημερις φτεροκοπά αναμεσα στους τοιχους
κι απελπισμένα με κοιτα βκαι βγαζει αητοΗχους..
να τον καλμαρω δεν μπορω και πως θα τονε Ψησω ;
μου φαινεται στον ουρανο παλι θα τον αφησω………….
Τούτη τη μέρα την ψυχρή που πάγωσε τους τοίχους
ένα μονάχα θα σου πω: Είσαι αετός στους στίχους.
Ένας αητόστ καθότανε
στον ήλιο και ψηνότανε
κι ήτανε θέρος -εποχή
της θερινής ραστώνης
μα ήταν βαρβάτος αητόστ
αητοστεστοστερόνης
Ω !αητε αητητε κι αητοστερόνη
-προσεξε οταν την τραβάς εκεινη την περόνη
δεν ειν’αετισιο αυγό , ειναι χειροβομβιδα
φοβαμ’ αητε πως σουστριψε και πάλι εκεινη η βιδα ……
άγριος ο αητόστ
άγριος κι ηχηρός
άγριος σα θάνατος
αλώνισε κι εμάς
(διακρίνω μια προϊούσα κατάπτωση της στιχοπλοκίας. Περαστικά μας)
μπερνι σου χαριζω
μιας κιερχονται και Χριστουγεννα
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_109.html
Φεγγάρι , μισοφέγγαρο….
———————————
Φεγγάρι , μισοφέγγαρο, σα φέτα από καρπούζι
Και σα χαμόγελο μικράς που βγαίνει από τζακούζι
Και κρέμεσαι στον ουρανό εν μέσω της νυκτός
Σαν λάμπα σ’ οίκο ανοχής που μένει ανοιχτός.
Και μέσα στ άστρα βρίσκονται οι ουράνιες πουτάνες
Αστραφτερές σα γκέισες ή σαν Αγγέλων μάνες
Κι εμείς της νύκτας βροχερής, μοναχικοί διαβάτες
Μες το μπουρδέλο μπαίνουμε , του ουρανού πελάτες
Κι εσύ φεγγάρι που κοιτάς και είσαι Φαναράκι
Ετούτων των Χριστούγεννων τ’ ερωτικό Βραδάκι
Και λαμπυρίζεις σιωπηλό, νυχτερινός λωτός
Φεγγάρι που χαμογελάς σα μια σχισμή φωτός
Σελήνη , Καρπουζόφλουδα σ’ ουράνιο μποστάνι
Δείξε και λίγο στους αμνούς που μένουμε στη στάνη
Και όλο κοντοστεκόμαστε στο χείλος της απάτης
Μια δόση απ’ τα μελλούμενα ,μια γεύση της αγάπης…
και στην πολυαγαπημένη προγιαγιακα
αυτο:
Δεκτό!!!!!!
το ηξερα οτι θα σου αρεζε 🙂
Στο καταφύγιο τούτο εδώ , στη ποίησης τη ντάτσα
προσφεύγουν όσοι τραγουδούν χωρίς να κάνουν φάλτσα
και όσοι δε γουστάρουνε να τρώνε τ’ άντερα τους
με άλλους να μαλώνουνε για τους μικρούς θανάτους
που ζούμε τώρα όλοι μας καθώς ολόγυρά μας
πυκνώνουνε τα σύγνεφα και καίγεται η ουρά μας.
Κι όταν κάθε ποιητής είναι βαθειά χωσμένος
στου βίου μέσα τα σκατά ως το λαιμό θαμμένος
ή σαν δεν έχει έμπνευση νιό πόστ για ν’ ανεβάσει
στη καρακάξα έρχεται , στη ζέστη να κουρνιάσει
να βλέπει φίλους γκαρδιακούς αητούς να αμολάνε
και στιχουργίνες εκλεκτές με χάρη να μιλάνε 🙂
Θενκς Νόσφι!
ΥΓ. Κι εμένα μ’ αρέζει ο Ταρκόφσκης
Στο καταφύγιο τούτο εδώ , στη ποίησης τη ντάτσα
προσφεύγουν όσοι μπούχτισαν να τρώνε όλο χλαπάτσα
γιατί όση υπομονή κι αν κάνει η ψυχή του
μαύρισε πια το σκώτι του κι εκάη το… σκουτί του
Κι όταν κάθε ποιητής είναι βαθειά χωσμένος
στης βιοπάλης τα σκατά, πατόκορφα χεσμένος,
να ξαποστάσει έρχετ΄εδώ και έμπνευση να πάρει
όσο της πόρνης της δουλειάς κρατάει το φανάρι.
Την έμπνευση αναζητά και την καλή παρέα,
τον προπαπού, τον βάμπιρα, την κοτσωνάτη γραία,
-την προγιαγιά λέω καλέ, μην παρεξηγηθούμε
νομίζοντας πως εννοώ άλλον, και φαγωθούμε!-
Και τώρα, πολύ πρόσφατα, ήρθε κι ο Αλκιβιάδης
και γέμισ’ από λούλουδα της ντάτσας ο λιβάδης.
Φέρε παπούλη το κρασί και στρώσε το τραπέζι
και τα φαρμάκια θα γενούν μέλι και πετιμέζι!
Σ αυτό το καταφυγιο , σε τουτο το Κονάκι
οσοι διψουν για ποιηση πινουνλίγο νεράκι
και οσοι δενζαλιζονται στου Βίου παραζάλη
οσοι τη φαντασια τους εχουν για προσκεφάλι
οσοι δεν περνουν σοβαρά πολύ τον εαυτό τους
οσοι μες τη μιζερια μας σηκώνουν τον σταυρο τους
οσοι κοιμουνται μ’ανοιχτα τα ματια της ψυχής τους
κι ακουλουθουνε σιωπηλά ταξιδια μιας ευχής τους
αυτοι που ονειρευονται ακομα μεσ τα Μύχια
και κολυμπούν στα Ονειρα απ’τη κορφή ως τα Νύχια
οσοι δεν χανοναι ποτέ στην ιδια τους τη Λήθη
και ξεδιψουν με το νερό π’ αφηνουνε οι Μύθοι
ολοι αυτοι κουρνιαζουνε σε τουτοτο κονάκι
που μοιαζει μ’αποτσιγαρο που σβήνει στο τασακι ..
στους παπούλη προπαπουλη γιαγιακα προγιαγακα
————————————————————
Πολλές φορές σκεφτόμαστε ,όταν τελειώνει ο Χρόνος….
Πολλές φορές σκεφτόμαστε ,όταν τελειώνει ο Χρόνος
Και βγαίνει απ’ τα βάθη του ο Γνώριμος μας Πόνος
Όταν συλλογιζόμαστε ξανά παλιά συμβαντα
– όταν πια τα περάσαμε –τα χρονιά τα σαράντα .
(ηντα)
Όταν τελειώνει ο χρόνος μας και μπαίνει ο Νέος χρόνος
Γκαρίζοντας…..Σαν Γάιδαρος .
Σαν ναναι Χρόνος- όνος
Και φεύγουν οι ελπίδες μας και δεν μένει καμία
και μένει αμανάτι μας Μόνο η Αστυνομία
Και νιώθουμε τη σήψη μας ,τα λέπια στο κορμί μας
Κι εξαφανισθη για καλά της νιοτης η ορμή μας
Κιο Χρόνος από διπλά μας κοάζει σαν βατράχι
Και όλοι γύρω μαίνονται κι αδημονούν για Μάχη
Κι ανοιγοκλείνουν αι Οπαι σαν νατανε Αιδοία
Και σφάζει τα παιδάκια της κι η Τρομερή Μηδεία
Κι ο Έκτορας σαν σέρνεται στο Άρμα Αχιλλέως
Κι ο Κρόνος μπαίνει στη Σκηνή και είναι Πειναλέος
Σαβαρακατρανέμια του λέμε του Αιώνα
Γεννιούνται τα’εγγονακια του-σαν Βατραχάκια : Μόνα
Κι ένα χρονακι στεκεται στο κέντρο σαν Χαμίνι
Και γυρω του τ’ακολουθούν Χρόνια πολλά : Γυρίνοι
Και μεις αναρωτιόμαστε : Που να μας παει ο Χρόνος ;
Και σαν τον σφάχτη απαντά ο Γνώριμος μας Πόνος .
αφιερωμένο στον αλκιβιαδη με τον οποιο καποτε καναμε μια ωραια συζητηση για τις Μαριονέτες του Κλάιστ και τις περσονες στα Μπλογκια
—————————————————
Στη Καρακάξα πλήθυναν περσόνες- μαριονέτες
κι ολες το ρίξαν στον χορό, και κάνουν πιρουέτες
Σ’αυτό το κουκλοθέατρο, η Αλήθεια ανασαίνει
Κι η μύτη του Πινόκιο ολο και πιο μακραίνει
.Ποιό ειν’ αραγε το σύνορο Αλήθειας και Ψεμμάτων;’
Και ποια στ αλήθεια η διαφορά περσόνων ή σωμάτων;
Που πρίν ανοιγοκλείσουμε τα ματια δυο φορές
Ολα τριγύρω αλλάζουνε , το Τωρα ειναι Χθές …”
Καποιες φορές οι άγγελοι
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_1675.html
στην προγιαγια
To whom it may concern
Μην ξαφνιαστείς αν αισθανθείς
φωνή να ρθει κοντά σου
χρόνια πολλά ήρθε να σου πει
για τα γενέθλια σου
Ποτές μου δεν καταλάβα τι λένε αι Γυναικαι
φταιει που και απο μικρος φλερταρα με το ΕΚΚΕ
οι ΕΚΚΕτζουδες ειχανε πολύ μακρυ ποδαρι
και στις πορειες πηγαιναν ολο δροσια και χαρη ..
Μα δυστυχώς δεν προλαβα να ενταχθω στο ΕΚΚΕ
κιετσι και μου Διεφυγε τι ειναι αι Γυναικαι..
Κι υστερα κλωθογυρναγα σε πιο μικρουλες Γκρουπες
Οπου Γυναικαι Λιγοσται κιολες στο Σουπα Μουπες
Κι ετσι εχαθην Δυστυχώς η Τοτε Ευκαιρια
Να συνδεθώ στα νιατα μου με Εκκετζου ΜΑΡΙΑ
και απο τοτε Ροδον μου μόλις μου δειχνουν Πόδι
αισθανομαι αλλοκοτα ..σουπα Γινομαι Βόδι ..
( αχ ! Τωρα που Θυμηθηκα Γουσταρα και μια ΟΠΑ
Ομως μπουκαλα μαφησε και καπνισα μια Γόπα
και απο τοτε καπνιζα χρονια τριαντα πέντε
Τωρα μουντζωνων εαυτόν του λέγω: Παρε Πέντε .
τωρα που ολοι μπηκαμε στη σκοτεινή πλευρά σου
Φεγγαρι που ονειρευεσαι εμάς στα Ονειρά σου
κι ειμαστε εμεις μικρές σκιές και οντα φαντασιας
Αγνωστων κοσμων Φεγγαριων ,μιας μυστικής Ουσίας
που ξεπερνά τον κοσμο μας και καθε αλλο Κόσμο
και αναδυει μυρωδια απο Φεγγαρο Δυόσμο
ειμαστε εμεις τα Ονειρα που βλέπει η Σελήνη
Γιαυτό οταν την βλεπουμε νιωθουμε μια Γαλήνη
Απο την Φεγγαροσκονη πλαθονται τ’ονειρά μας
κτυπα μεσα απ’τα στηθη μας η Φεγγαροκαρδιά μας ..
ο κόσμος μας ειν’ ελικόπτερο που πεφτει
σαν πεφταστερι
σε αγνωστα μερη
σε αρχαιους τοπους , στην ερημος
εκει κοντα στις Πυραμίδες
ειναι ο κοσμος ενα αρχαιο Αποτυπωμα
που η Χρονομηχανή τοφερε απο τα μέρη μας
το Μεθυσμένο καραβι
της Ιστοριας
της πιο αρχαιας Αποριας …
Και μεις οι αρχαιοι
ακομα ερωτευμενοι με την Νεφερτιτη
κομματια παγου σε Μετεωρίτη
ταξιδευουμε αναμεσα στους αστεροιδεις
στον Χρόνο ,
κατατρακυλαμε στιςτρυπες του συμπαντος ,σε μια ατερμονη εκρηξη
σα Σουπερ νοβα αστερια που εκρηγνυται , σταχτη ηφαιστειου της Πομπήιας,αγκυλωμένοι μεσ’την οδυνη της αιωνιοτητας ,θνητοι αναμεσα στους αθανατους
παγιδευμένοι
σαυτο το ασανσερ της ιστορίας……….
http://nosferatos.blogspot.com/2010/12/blog-post_3663.html
http://nosferatos.blogspot.com/2010/01/blog-post_6408.html
Αυτος ο Χειμώνας
αντιθετα μ’αυτόν που πέρασε
(που ηταν ο χειμώντας της φωτιάς που εκαιγε )
ειναι σαν πετρωμένη λάβα
(σαν εκεινη που σκεπασε τα σωματα κατω απ’τον Βεζουβιο: ενα παιδί που παίζει,ενας δουλος που κοιμαται ,μια γυναικα που μόλις εχει κανει ερωτα , ενας σκυλος που πασκιζει να ξεφυγει δεμένος …”
μας προλαβε ολους η λάβα … και τωρα
ειμαστε εμεις οι πέτρες που σιωπηλά
μεσα στη φυλακή της κρυας λάβας πια ακουμε την καρδιά μας να κτυπά
κι ειμαστε ολομοναχοι σ’αυτήν την πόλη που δεν υπάρχει πια .
Ισως δεν υπήρξε ποτέ. Ισως την φανταστηκαμε -οπως την υπαρξη μας –
εκεινην αιφνης τη στιγμή που νιωσαμε να μας τυλίγει η λάβα .
παπούλη μου νάσαι καλά
καθώς κι η οικογένεια
θα ήτο δε παράληψις
ομοίως και αγένεια
χρόνια πολλά να μη σου πω
και γιά καλά κουράγια
αφού τα χρόνια πούρχονται
θα χρειαστούν τρισάγια
να ξορκιστούν ετούταδώ
τα κέρατα τα τράγια.
ευχή σου δίνω φίλτατε
κράτα γερά και πάλι
γιά να γεμίσουμε ξανά
το έρμο το τσουκάλι
αφού ετούτοι βάλθηκαν
άλλους να τραπεζώσουν
και μας τα δόλια και πτωχά
στα όρνια να μας δώσουν.
Κράτα γερά και έτοιμος
έσο ποικιλοτρόπως
διότι εκείνο που μετρά
είναι μόνον ο ΤΡΟΠΟΣ
——————————-
καλή χρονιά και υγεία προπαντός.
🙂
δ
http://www.youtube.com/v/SFaEY92jGHI?version=3
Αι μπεκάλται και αι Καλτσαι
Θειος Ισίδωρας
———————————–
(από τη συλλογή ..οι Μπεκαλτσούλες του Θείου Ισιδωρα
κεφαλαιον IV
(Αι μπεκάλτσαι και αι Καλτσαι )
Πρέπει να πω πως ολοι εμεις που εχουμε κοιλίτσα
Ασθμαίνοντας παλευουμε να βαλουμε Καλτσίτσα
Γιατί Αι κάλτσαι δύσκολα μπαινουνε στο Ποδάρι
Με μια κοιλίτσα φουσκωτή σαν ενα μαξιλάρι
Λυσσομανάς, ιδρωκοπάς να βάνεις μια Κάλτσα
και στη κοιλιά σου σούρχεται να ρίξεις Αυτο -μπάτσα
σε πιανουνε οι ενοχές* για όσα εχεις φάει
και το φαί βγαινει ξινό κι ας ειναι και σπετσοφάι..
(……………………………….)
Αυτό λοιπόν τ’ οδυνηρό το πρόβλημα της Κάλτσας
ελύθη μέσω Θει(ι)κής – Ισίδωρου – Μπεκάλτσας
* βλ σχετικά: Ντροπή και Ενοχή
¨Οταν κάποιος θέλει νανασάνει
πάει μια βόλτα στο λιμάνι
εκεί οι γλάροι όμορφα πετούν
στο κύμα κάθονται και συζητούν
λένε νέα κι αστειάκια
σαν τους φίλους στα σοκάκια
όμορφα λάμπει η θάλασσα γαλάζια και πλανεύτρα
με τίποτε δεν φαίνεται πως μπορεί νάναι ψεύτρα
άγρια κιαδυσώπητη σαν πιάνει το μπουρίνι
ποτέ να μη μας ξεγελά η τόση της γαλήνη
σαν τη ζωή είναι σκληρή όμως και ξελογιάστρα
γιαυτούς που δεν κοιτούν με προσοχή τα άστρα
ούτε κιαυτό όμως είν αρκετό ψηλά μόνο να βλέπεις
τριγύρω σου και χαμηλά το βλέμμα να το στρέφεις
στην ρίζα από τα βράχια της ακτής εκεί που σκάει το κύμα
κάτι ψιλοακούγεται, λες ειν ανθρώπου βήμα;
καθώς ο ήλιος πλάγιασε οι ακτίνες του εις την σκιά περνούσαν
και τα καβούρια φάνηκαν εκεί που κρυφοσυζητούσαν
αλαφιασμένα έτρεξαν στα βράχια να χαθούνε
σαν συνωμότες έκαναν που θέλουν να κρυφτούνε
πολύ αστείοι ήτανε πως τρέχαν με τις πάντες
ωσάν να ήταν βρώμικοι και παλιοσυκοφάντες
γιατί ο συκοφάντης φίλοι μου πάντα πλαγίως τρέχει
την χάρη ναι του καβουριού φαίνεται να την έχει
γιατί μωρε συ κάβουρα δεν περπατάς στα ίσια
καθόλου δεν εζήλεψες τα ντούρα κυπαρίσια;
εμέ έτσι με εφτιαξε ο άρχοντας στην πλάση
και των ανθρώπων οι βρωμιές δεν μέχουνε χαλάσει
στο πλάι πάντα περπατώ και πάω με τις μπάντες
αλλά μη με μπερδεύετε μάθλιους συκοφάντες
ετούτη η βρωμοδουλειά είναι δική σας χάρη
κιμένανε ποτέ δεν μέχει συνεπάρει
των ανθρώπων τα καμώματα τα βλέπω και γελάω
γιαυτό κιεγώ στα στέκια τους ποτέ μου δεν πατάω
μόνο στο κύμα τραγουδώ, στην θάλασσα χορεύω
στη ησυχία μου άστε με, μόνο αυτό γυρεύω
έτσι ο κάβουρας απάντησε κιέφυγε με το πλάι
στο βράχο πήγε κιάραξε κιακόμη θα γελάει
με των ανθρώπων την ροπή προς την συνωμοσία
γιατί πάντα είναι αστείρευτη η ανθρώπινη βλακεία
ο ήλιος τώρα χάθηκε στο σκιερό παλάτι
οι γλάροι εκοιμήθηκαν εις το υγρό κρεβάτι
το δρόμο της επιστροφής κιεγώ ο δόλιος παίρνω
με την αποκοτιά που έκανα εγώ εδώ να σπέρνω
στων ποιητών το λαμπερό κιευωδιαστό κονάκι
που δεν ειμάξιος να περνώ ούτε απέξω στο σοκάκι
παρόλα αυτά σας εύχομαι καλή χρονιά κιυγεία
όλοι να κατακτήσουμε και κάποια ευτυχία
όχι δεν εννοώ την διπλανή νταρντάνα
ίσως όμως να γίνεται και δυο φορές το θάμα
Νικάλφα μην ανησυχείς και μη στεναχωριέσαι
πως για ελάσσων ποιητής τάχα μου εσύ περνιέσαι
γιατί αυτή του κάβουρα πούγραψες ιστορία
είναι σταθμός κι ορόσημο εις τη λογοτεχνία
Στα βράχια και τα κύματα της ποίησης να παίζεις
τους κριτικούς πατόκορφα συνέχισε να χέζεις
το σκώμμα κράτα οδηγό , τον αυτοσαρκασμό σου
στη ρίμα σου την εύστοχη αγαπητέ μου δώσου
Με γλάρους και με κάβουρες, θάματα και νταρντάνες,
φίλε Νικάλφα εσώριασες τους στίχους σου σε ντάνες.
Αποκοτιά μην ξαναπείς που ‘ρθες εδώ και σπέρνεις,
του ποιητή τα εύσημα με το σπαθί σου παίρνεις.
Κι είναι μεγάλη η χαρά για μας τους στιχοπλόκους
νέα σκαριά να δένουνε στης ποίησης τους ντόκους
Γιατί, όταν μοιράζεται, αμέσως αυγαταίνει
της ποίησης η ηδονή, κι αυξαίνει και πληθαίνει.
Τα όσα είπε ο παπούς εγκρίνω κι επαυξάνω:
τους κριτικούς τούς γράφουμε με κεφαλαία πάνω
στων παλαιών μας παπουτσιών τις τρυπημένες σόλες
και στίχους εκτοξεύουμε στη μούρη τους σαν φόλες
γιατί στους δύσκολους καιρούς που έλαχε να ζούμε
λίγα είν’ αυτά που βοηθούν μην αποτρελαθούμε
μα και για να μην πάθουμε καμιά αποπληξία
ρίχνουμε πυρ κατα ριπάς μ’ ομοιοκαταληξία!
ως κάτω
Παπούλη μου σευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
πάντα σου ήσουν λαρτζ το τραγουδούν τα πιο μεγάλα σόγια
άλλωστε είσαι γνώστης ,πιο καλά απόλους εσύ ξέρεις
γιατί σαν ποιητής πολλά ,στα σίγουρα ,μπορεί να υποφέρεις
η ποίηση είναι έξοδος στα πιο μεγάλα ζόρια
όταν τα στήθη μας βαριά πλακώνει η στενοχώρια
«ως κάτω»
απομεινάρι… αποκηρυγμένου στίχου. Παρακαλώ να μη ληφθεί υπόψη 😆 😆 😆
Μα είχα σήμερα τόσο μεγάλη τύχη φίλη μου Μπερναρντίνα
τόση φορα που μούδωσες θα φτάσω στην Αθήνα
γιατί είναι τρομερό σου δίνει ευτυχία
το να σου δώσει έπαινο μια τόσο ωραία κυρία
της ποίησης εργάτρια άξια προκομένη
σόλο τον κόσμο ξακουστή και χιλιοπαινεμένη
κιεγώ γιαυτό υπόσχομαι πως φυλακτό θα κάνω
τωραίο δώρο ποίημα αυτό το αποπάνω
θα τόχω στην καρδούλα μου και όλο θα θυμάμαι
πως πρέπει πάντα άξιος της προσοχής σου νάμαι
ακολουθουν οι ποιητες τον ρουν του Ιχνηλατου
η ποιησις αναπτυξις στιβοντος ποδηλάτου
σε σκοτεινές διαδρομές και μες τους Λαβυρινθους
– πως χτισαμε τα μελλοντα με λασπερους τους Πλινθους;-
στις κατακομβες τις βαθιες , της Ρωμης μας , κρυμμένοι
μας τριγυρνουν Μιτωταυροι και ειναι πεινασμένοι
μεσα απ’τα εγκατα της Γης, βγαινει ιδρωτας- Λάβα
το τελευταιο γευμα μας : Της ποιησης η Φάβα .
Προσεχώς : Η Κοπριτοπουλίτσα και ο Κακός Παγκαλύκος.
αλληγορικόν
———————-
εψές εις το εστιατοριο που πηγα
ειδα μεσα στη σουπα μια μύγα
που κολυμπουσε με αξιοπρεπεια και χάρι
κι ενιωσα μια κλωτσιά εις το παπάρι
Γκαρσόν -φωναζω -μες το πιατο εχει μυγα
και με κοιτάει μενα υφος Πομφολύγα
λές και του εθιξα τα πιο τα Ιερά του
ετσι αποφασισα να πάω με τα Νερά του
Ομολογώ πως δεν την εφαγα τη Σούπα
Γυρισα σπιτι , μόνος, Ασος Κούπα
και μέ ενοχές γιατι του προσβαλα την Μύγα
του Γκαρσονιου ,που ειχε υφος Πομφολύγα
παναθεμα σε ατιμη Μικρή Κοπριτοπούλα
που μπηκες στο δημόσιο με μέσον και στη ζούλα
κι αντι να μας υπηρετεις ,να σεχουμε για δουλα
στο μουχαμπετι τοριξες μ’εκεινηνα την Κούλα
και πηγες και παντρεφτηκες με κεινον τον Κοπριτη
– που επιασε ο Παγκαλος μια μέρα – τον Αλήτη-
να βγαινει με τα τεσσερα μεσα απο μια Τρυπα
Καλά του ειπε ο Υπουργός » Ρε συ δεν εχεις Τσιπα;»
……….
και πηγες και μας εκλεψες κεινα τα κουταλάκια
απ’το σερβιτσιο το καλό μαζι και φλυτζανάκια…
και σε επιασε ο Παγκαλος μικρό μου Κοπριτακι
καισουπε:» ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ!! ..Τι θες το κουταλάκι ..;»
===================
χορος:
Τό κουταλάκι τι το θες, το πιατο ,το Ποτήρι
εδώ ειναι Δημόσιο δεν ειν΄κανά Τσαντήρι !!!
γιατί εισαι ατιθαση μιρκή Κοπριτοπουλα
δεν βλεπεις που οι αγορές μας λένε » Πούλα!! Πούλα !!
γιατί μωρη κοπριτισσα το σκάς απο τις τρυπες;
δεν θαπρεπε να καθεσαι και να μας κανεις ….ες;
που ησουνα ξυπολυτη και μαζευες ραδικια
και μπηκες στο δημοσιο και κανεις φικι φικια !
Κιεκεί που κορδωνοτανε ο Πάγκαλος βρε Πόπη
πως έκοψε σε όλους τους το άγριο σορολόπι
μία πορδή του ξέφυγε εις της τιβι το σπίτι
έσπασε τα μικρόφωνα ξύπνησε κιο Τουήτι
πέτεξε γρήγορα ψηλά έφτασε στο ταβάνι
κιαπτόν Σιλβέστερ γλύτωσε στο στόμα δεν τον βάνει
είδατε που ο Πάγκαλος έκανε καλοσύνη
δεν είναι μόνο άξιος τη (μύτη ) του να ξύνει
γιαυτό βρε να του δώσετε μεγάλο το βραβείο
να γίνει επίτιμος καθηγητής στο πιο καλό ωδείο
καθώς στα νιάτα του ήτανε τραγουδιστής μεγάλος
ο Παβαρότι μόνο τούμοιαζε αυτός και κανείς άλλος
ποτέ να μη ξεχάσετε πως είναι παληκάρι
από το ομορφότερο το πιο λαμπρό νταμάρι
και τώρα που εχύθηκε τωραίο του σουλούπι
έσπασαν οι ζηλιάρηδες το φοβερό καλούπι
είναι ανεπανάληπτος και τίμιος ιππότης
γιαυτό και τον τιμά όλη η ανθρωπότης
που πάνω της θρονιάστηκε δεν λέει να κουνήσει
με τις βρισιές του αύξησε δραματικά τα μίση
των κοπριτών δημιουργός και των συνδαιτυμόνων
πανάξιος υπαρχηγός ψευτών και όλων των δαιμόνων
οπα.
Γιατί στεναζεις και βογγάς Μικρή Κοπριτοπούλα
και φουσκωσε ο Παγκαλος κι ειναι σαν Γαλοπουλα ;
γιατί δεν καθεσαι στα αυγά σαν νασουν καμμια Κλωσσα
να μη σε επιανε ποτέ του Παγκαλου η Γλωσσα ;
κι ολο λουφαρεις, κρυβεσαι και βγαινεις απ τις Τρυπες
και περπατας στα τεσσερα και δεν μας κανεις …ς;
αχ τι τραβά ο άνθρωπος πολιτικός αν γίνει
του κατεβάζει ο καθείς κιαπό ένα καντήλι
μα τα ζητά ο κώλος τους τους τρώει η καμπούρα
όπως την μουτσουνάρα τους στολίζουνε τα πούρα
καθώς μας καταντήσανε και την δημοκρατία
μία κοντή κωλόγρια σαν την ολιγαρχία
γιατί το λαουτζίκο μας κανένας δεν ρωτάει
άλλος τους λέει αποδώ και όπου θέλει τους πάει
κιολοι τους εξεχάσανε πως τρώγαν μακαρόνια
μονάχα τώρα θέλουνε μεταξωτά σεντόνια
ωσαν να είναι φίλοι μου σόι του Λουδοβίκου
ευλογημένοι όλοι τους απτη μονή του Κύκου
θέλουνε να τους κάνουμε μεγάλους τεμενάδες
όπως αγκαλιαστήκανε και με τους ταυραμπάδες
ελέω λαού την πήρανε την όμορφη εξουσία
μα τώρα το ξεχάσανε και προσκυνούν τα θεία
μα όχι τον Χριστούλη μας ούτε την εκκλησία
όλοι τους τώρα πάσχουνε κάργα από μυωπία
και προσκυνούνε του Τρισέ την τραπεζοαγία
Νοσφεράτε σούφεξε μας λέει η Κοπριτοπούλα
την άδεια σου όμως ζητά και την δικιά σου βούλα
γιατί πρέπει να τάχουμε όλα κανονισμένα
τα μάτια σου να μη τα δουν όλοι κοκκινισμένα
ειμαστε οχλος σε τρελο λεωφορειο
σαν τους αμνους οταν τους πανε στο σφαγείο
παγιδευμένοι μες το δασος με τις Λέξεις
ουτε τα ονειρα πια δεν μπορεις να αντεξεις .
μες τον χειμωνα αυτον που δερνετ’ απο το κρυο
ειμαστε μόνοι σα σφαχταρια στο ψυγειο
κοπριτη μ’είπες μια βραδιά
χωρίς καμιάν αιτία,
μα του κοπριτη ή καρδιά
δε σου κρατάει κακία.
Θα ‘ρθει καιρός όμως, μικρέ (Παγκαλάκο-τοσοδουλη)
να το μετανοήσεις,
για τουκοπριτη την καρδιά
θα κλάψεις, θα δακρίσεις.
Αλήτη μ’είπες, μα κι εγώ
χώρίς να σε μισήσω,
|: γελώ, ακόμα κι αν πονώ,
για να μη σε λυπήσω. 😐
Νίκο μου το καντήλι σου
μετά χαράς μεγάλης
το βλέπω ανάβον εκτενώς
εν μέσω της αιθάλης
που μας γεμίσαν οι ατμοί
του κλάνοντος Παγκάλου
οπου εβγήκε παγανιά
προς εύρεσιν σκανδάλου
Μα βρήκε μόνο μοναχή
μικρή κοπριτοπούλα
που γύρναγε στα τέσσερα
χωρίς αιδώ η τσούλα
είχε φακιόλι στο μαλλιέ
και ρίμελ εις τον μάτη
κι απ’ το πολύ το τέσσερα
της βγήκε η ωμοπλάτη
διότι ετούτη η μικρά
παιδί του λαουτζίκου
ευρών την πόρταν ανοιχτήν
εισήλθεν εντός οίκου.
Που από μακρυά εφαίνετο
μιάς άλλης εποχής
ωστόσο αποδείχτηκε
είς οίκος ανοχής.
δ
Νόσφη θα δώσεις άδεια να στείλω εδώ (της Κοπριτοπούλας) το ποιμα
ή να το θάψω τώρα εγώ στο σκοτεινό το μνήμα;
Γιατί εμέ καλό μου φάνηκε την άδεια του ποιητή πρώτα να την ζητήσω
πριν την απάντηση της κοπελιάς εδώ να αμολήσω
Δήμητρα γλυκομίλητη της Κοπριτούλας φίλη
που τσάκωσε ο Πάγκαλος να τρώει το σταφύλι
το μυστικό της έκανε τούμπανο για καμάρι
πως είναι τούτος τάχα μου άξιο παλικάρι
τους λουφαδόρους έπιασε στα τέσσερα τους πάει
κιαπό την δίκη γλύτωσε δήθεν τους αγαπάει
έτσι λοιπόν φανέρωσε στον κόσμο πλαστή μούρη
γιατί εκείνος ήξερε πως όλοι τον λέν καμπούρη
με τούτα τα καμώματα και τις παρασπονδίες
εις τα σαλόνια τριγυρνά με όμορφες κυρίες
στα ραδιόφωνα και σόλα τα κανάλια
νόμισε έτσι έκρυψε τα μαύρα του τα χάλια
μα ποιό είν αυτό το ράδιο
και ποιά εκείνη η σάλα
οπού χωρούν τον Πάγκαλον
και όλη του τη σπάλα;
διότι άλλο να κρυφτεί
η τσούλα κοπριτούλα
που και στο κάτω της γραφής
του πάγκαλου ήτο δούλα
κι άλλο αυτό τ’ αρσενικό (σικ)
με τη μεγάλη ανδρεία
και την ισχύ που κουβαλά
η αντιπροεδρία
δ
Aπό Έκθεση για τη Ρωσία μαθητή του Γυμνασίου Καρδίτσας
Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας
ασπουτάνα
Aπό Έκθεση για τη Ρωσία μαθητή του Γυμνασίου Καρδίτσας
Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας
Η χιλιετηρίδα είναι ερπετό και αυτό, αλλά με χιλιάδες πόδια, και κατά πολύ μεγαλύτερο από την κατσαρίδα.
…………………………………………………
Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα χερουβίμ χερούβιζαν(δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (πέταγμα αριστερό). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ, για πέταγμα κατευθείαν στη μέση
Η αναφορά που ακολουθεί ανήκει στον Ιωάννη Πετράκη, υπαστυνόμο του Κιλκίς, ο οποίος στις 7 Απριλίου 1923 αναφέρει στο τοπικό αστυνομικό τμήμα εγγράφως:
«Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά λίμνην Δοϊράνης εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε «σταθήτε, ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας» και απαντησάντων «κλάστε μας τ΄αρχίδια», απέδρασαν»
Είναι και αυτοί που αναχωρούν δια χειραψίας
και αφήνουν τεθλιμμένας τας κυρίας.
Η ποίηση είναι βαθύ, εντός μας, ορυχείο
Κι αυτό που εξορύσσεται είναι στιλπνό και λείο
είναι του βιού μας Λάφυρο,πολύτιμο πετράδι
μοιάζει περίβλημα Αυγού ,μοιάζει ματιού ασπράδι
μοιάζει μ’ ένα κατάλευκο ,στο πέτο μας μαντήλι
η ,στο καντήλι, που η μαμά , άναβε, το φιτίλι
μοιάζει με τον πλακούντα (μας) και τον ομφάλιο λώρο
που η Φύση ,αν και άστοργη ,μας έδωσε για δώρο…
Που όμως το πετάξανε από την γέννηση μας
-ενώ κουκούλι θάτανε για αναγέννηση μας-
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_6175.html
ΜΗ ΕΜΜΕΤΡΗ ΑΛΛΑ ΑΝΓΚΑΙΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Να δηλώσω εδώ ότι μη ποιητικά σχόλια ανήκουν αλλού 🙂
Η Καρακάξα υπάρχει μόνο για ποιητές ( αυτούς τους εκ του προχείρου ) 😉
Μη με αναγκάσετε να αρχίσω να διαγράφω μη έμμετρα σχόλια 🙂
Για όσους επιχειρήσουν να δικαιολογηθούν ισχυριζόμενοι ότι συγγράφουν μοντέρνα ποίηση χωρίς μέτρο και ρίμα , τους παραπέμπω να τα στείλουν στα λογοτεχνικά περιοδικά , το Δέντρο , το Πλανόδιον , στο κο Γαραντούδη , στο κο Βεντούρα ή τον πολύ κο Χάρη Βλαβιανό. Εδώ οι άμετροι και άριμοι δεν έχουν θέση
δεν εχουννε οι αμετροι στην Καρακάξα Θεση
– αλλέως ο παπουλης μας θαρθει για να ξεχεσει
οποιους παραβιαζουνε την ποιηματων ταξη
-ανευ του μετρου η ποιηση στο κλαμα θα πλανταξει
θα καταλήξει ανευρη, της Μουσας παραπαιδι
θα κυλιστει στα απονερα ,θα γινει αποπαιδι
θα τριγυρνά στις κοπριες στην Κοπρο του Αυγειου
θα κολυμπα σ’ υπονομους ρευματος υπογειου
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ομως παπουλη σουλεγα, πως εχασα την ριμα
σε μια σχισμή π’ανοιχτηκε ,σε χαραμάδας Ποιημα
σε μια πλαγια ποιησεως, σενα βουνό αχυρων
την εχασα στα απονερα , γευμα παμφαγων Χοιρων
Την εχασα την ριμα μου σαν μια κλωστη βελονας
σαν μια καρφιτσας κεφαλή ,σαν εν’αυγο χελώνας
την εχασα την ριμα μου στα χιονια του αιώνα
πηγε και παγιδευτηκε μες σενα Παγετώνα
την εχασα τηνΡιμα μου σε ενα Σπιτι – αχουρι
μου ξεφυγε :ενα Πρωι τοριξα στο Χουζουρι
Ηταν πρωι της Κυριακής και βγηκα για Τσιγάρα
κι η Ριμα μου Μουλαρωσε και εγινε Μουλάρα
Που θα την εύρω. πεστε μου , τηνε Μουλαρο ρίμα
Ανευ της Ριμας δενμπορω να γραψω πλεον Ποιημα .
ανευ της ριμας δεν μπορει ποιησις να υπάρξει
γι αυτο καλειται παραυτα ο ποιητης ν’αδράξει
τα φλογερα φλαούτα του, τη ριμας του τις κάλτσες
να κυνηγησει στα βουνά ποιησεως μπεκάλτσες
Σε τουτο το Βουστασιο, στο δάσος με τις λεξεις
της αγελαδας τον μαστο καλεισαι να Αρμέξεις
την Ρογα της ποιησεως γλυκα να γαραγαλήσεις
και στην καρδάρα ,την λευκη ,την ριμα της ,να χυσεις
ειναι πολύ παχυρευστη η ριμα της γελάδας
-μονο προσεξτε ποιηται και τεκνα της Ελλάδας
να μην το παρακάνετε αρμέγοντας την Ρίμα
κι αντι για γάλα βγαλετε ,καφε με γάλα, Χυμα
ζουλωνντας, πασπατευοντας μαστους του Τερεσια
οι ποιηται ζαλιζονται , βλεπουν μια οπτασια
βεπουν την ριμα ζωντανή , σαν μια γυμνη γυναικα
– και ειναι ομορφη πολύ και ειναι και μπεμπεκα-
πανε να την αγγιξουνε,πανε να την φιλήσουν
– κι ακομα οι τολμηροτεροι ,ελπίζουν να ..αμίσουν
Μα η οπτασια ,δυστυχώς , αυτή η γυναικα -ποιημα
ολοταχώς μαραινεται και μενει μόν’ η Ρίμα
κι η ριμα μας που φανταζε φανταχτερό παγώνι
μενει φτερό στον ανεμο, στο κρυο και παγώνει
Ένα μικρό παράπτωμα κάναμε οι καημένοι
έν΄τόσο δα παράπτωμα, οι παραστρατημένοι:
απ΄ το ρυθμό ξεφύγαμε, ξεχάσαμε τη ρίμα
και βάλαμ΄ αθυρόστομο και ιοβόλο ρήμα
κι έπεσε και μας έφαγε ο αυστηρός παπούλης,
με διαγραφή μας απειλεί σαν να ΄ναι… «Πατερούλης»
και μ΄ εξορία σ’ αλλότρια και του blanc verse κονάκια
λες και λοξοκοιτάξαμε συμμαθητή σκονάκια!
(Είναι που με παρέσυρε ο άτακτος ο Νόσφις
σαν της παλιάς διαθήκεως κατηραμένος όφις
και το ραπόρτο έβαλα λιγάκι να γελάσει
το έρμο το χειλάκι μας που έχει μαραγκιάσει)
Εντάξει βρε παπούλη μου, αμάν, μην κάνεις κι έτσι,
ευθύς θα το διορθώσουμε, θα μπούμε στο κοτέτσι,
θα γράφουμε πια μοναχά ποιήματα με ρίμα
για να μην έχουμε βαρύ κι αβάσταχτο το κρίμα
κι η καρακάξα η καλή μαζί μας μη θυμώσει
κι η έμπνευση των ποιητών στερέψει και στομώσει
γιατί αν μέχρι και αυτή την πλάτη μας γυρίσει
χαιρέτα μας τον πλάτανο που ΄χει την κρύα βρύση
Ο Παππούς στο Όνειρο μου
———————————————
Εψές σ ’ένα ταξίδι με τον Νου μου
Είδα στο όνειρο μου τον Παππού μου
Ήταν στο σπίτι το παλιό με την Τουλούμπα
-Πως ταφερε όλα η ζωή μας : Τούμπα-
Στεκόταν πλάι στο ξερό ,παλιό πηγάδι
Πουταν βαθύ , κι είχε στο βάθος του Σκοτάδι
-Κι εκεί στον πάτο είχε κρυμμένο ένα πετράδι-
Βαστούσε ένα Καρπούζι στη μασχάλη
Οταν τον είδα μου ρθε κάτι σαν μια Ζάλη
Και με κοιτουσε κι ακατάληπτο είπε κάτι
Κι ύστερα σαν να μου ’έκλεισε το μάτι
Κι έκανε κρυο όπως και τώρα ,καλή ώρα
Κι ένοιωσα πως μου είπε ένα :’’Προχώρα’’
Κι ύστερα σα να μου γύρισε τη πλάτη
Κι έσβησε καβαλλώντας ενα Άτι ‘’
μπερδευεις της Αριστερά με μια Μονομαχία
κι εν τελει αναλωνεσαι σε καθε αψιμαχία
Μου φαινεται σε κουρασε το μεσα και το εξω
μου θελεις επανασταση, μα θελω να διαλέξω
κιετσι ορμάς στα συννεφα φωναζοντας Αερα
κι ‘επικαλεισαι στα κρυφα το Ονομα του Πατέρα
——————————————————
πλαι σε καθε αληθεια μας υπάρχει ενα Ισως
μα μα που εσύ διαλεξες της αμυνας το Μίσος
Κι ετσι Μισός πορευεσαι μεσα την Ου-τοπία
και μαλλον σου προχωρησε πολύ κι’η Μυωπία…..
Αυτά τα δώρα που μας έδωσες-τον Φθόνο
Εγωισμό , τη ζήλια και τα σχετικά
Σε ευχαριστούμε !!!–θες να κάνουμε και Φόνο;
Παιδιά του Κάιν με φωτιά στα σωθικά
Η μοχθηρία μας ,ο φθόνος κι η κακία
-ως το μεδούλι αυτού του κόσμου διαπερνά
Στα κόκαλα μας – χαραγμένη η αμαρτία
Σα μια ρουφήχτρα που το αίμα μας ρουφά
Κι εσύ Αφέντη που μας παίρνεις στάλα στάλα
Το μερτικό σου από τον Πόνο τον κρυφό
Εσύ φωλιάζεις μες την Πιο παλιά Κουφάλα
Μέσα στο Δάσος των ψυχών το σκοτεινό..
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_8548.html
Τον Πόντιο μου τον παππού τον σκότωσαν στο ξύλο
Κι απ’ τη ζωή δεν πρόλαβε να δρέψει ούτε μήλο
Από’ τα βουνά της Λαζικής τον φεραν εδώ πέρα
Τον ρίξαν σ’ άνυνδρη γωνιά μα με βουνίσιο αέρα
Και στους καιρούς του Μεταξά του είπαν : ‘’Βγαλτα πέρα’’
Κι ύστερα ηρθε η κατοχή κι ’έψαχνε τα παιδιά του
Που πήγαν στο αντάρτικο και ράγισε η καρδιά του
Όταν τον γυιο του τον μικρό πήραν στην Γερμανία
Τον έριξαν στην κόλαση να σκάβει στ’ ορυχεία
Και η μεγάλη κόρη του πήγε στους Ελασιτες
Και τον Παππού τον σκότωσαν ματοβαμμένοι Χιτες
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_5925.html
Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
Που πηδάει χαρούμενα την
ιπποποταμινα του μέσα στη λάσπη
μουγκρίζοντας
Χωρίς να τον Νοιάζει αν –πάνω στα
δέντρα- οι γατζωμένοι Πίθηκοι τον
κοροϊδεύουν και του πετάνε Διάφορα
πράγματα
Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
Που όταν βγαίνει από το έλος, περπατά καμαρωτός και γυαλίζοντας και με μουσούδα όλο χάρη και μ’ένα πονηρo γελάκι
Ενώ κολλάνε πάνω του διάφορα έντομα και βδέλλες και παράσιτα
Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο
Που όταν ανοίγει την στοματάρα του,ρουφάει τον ουρανό ολόκληρο , σφυρίζοντας(κι αστράφτουν διαμαντένια τα δυο μπροστινά μοναχικά του δόντια)
Και όταν Πλατσουρίζει ευτυχισμένος στον βάλτο του ευγνωμονεί τη θεά Ιπποποταμίνα για τα καλούδια του,
Γιατί δεν είναι αχάριστος
Και είναι και φτερωτός …
Κι όταν δίνει ένα σάλτο και πηδά από τον Βάλτο ,απογειώνεται Μαζί με τα ιπτάμενα γαϊδούρια που τα λένε Πηγάσσους , και τους ρινόκερους, τιςνεράιδες, τις μπεκάλτσες ,τους καναρινόγατους και τους Μηρμυγκολέοντες
-Και τα καρχαρίνια με τα φτερά νυχτερίδας και τα χελιδονόψαρα
Και στήνουμε ουράνια πάρτι για πάρτη τους και γελάνε μέχρι δακρύων , -και μετά κλαίνε-κι ύστερα ξαναγυρνούν όλοι στο βάλτο και κάνουν λασπόλουτρο και κοιμούνται –άπαντες- μακάριοι ….
ευτυχισμένοι
αυτό που λεγεται ζωή, είναι καμένο ξύλο
που κάποτε στην άκρη του υπήρχε ενα μήλο
και ηταν στον Παράδεισο και ητανε της Γνώσης
κι ο Οφις μας προέτρεπε : Ελα να το Δαγκώσεις…
κι ηταν πικρή η γεύση του και ηταν σαν φαρμάκι
και ολο το ξυλο τόφαγε της Μοίρας το σαράκι
και ο Θεός -Δημιουργός που εφτιασε το Ξύλο
-εχει στη θεση της καρδιας φαρμακωμένο μηλο..
Καθε λεξη που γράφουμε ειναι βουτιά στη μνήμη
-και μοιάζει ναναι βατραχος που κατοικεί σε λίμνη-
ή σαν Αστρι του Δειλινού και σαν Αποσπερίτης
και σαν σκυλί που αλυχτά -εντόσθιος Κοπρίτης –
Κθε λέξη που γράφουμε ειναι προγόνων αίμα
-ειν’ η αλήθεια μέσα μας πλεγμένη με το ψέμα –
ειν΄ολα τα μελουμενα που λάμπουνε σα Θάμα
Ειν’ η Γιαγια μας πούκανε -από το Μνήμα -τάμα
–
Ειναι οι λέξεις της Ψυχής ,αναλαμπές της νιότης
ειν’οι ψυχάλες της δροσιας , ειν΄ολη η ανθρωπότης
Το Λαμπερό το υφασμα της Χαμερπους ζωής μας
η πιο βαθιά μας ‘πεθυμιά,μια στάλα της Ψυχής μας.
Ακόμα και στη Ποίηση η ομορφια τελειώνει
σαν Ζωγραφιά που σβηνεται , Ως Παγετών που λυώνει
σαν το νερό που Χύνεται απο ‘ναν Καταρράχτη
Η σαν σφαχτάρι που θρηνεί στα Χερια ενός Σφάχτη
Ακομα και στην Ποίηση οπως και στην Αγάπη
ολα πέρνουν το τελος τους , στην Ωρα του Χασάπη
και τοτε αποκαλύπτεται ξανά, ωμή Αλήθεια
να σπαρταρά στα στήθεια μας ,σαν ψάρι μες τα διχτυα…
Νάσαι καλά βρε Βάμπιρα κι όσο μπορείς να γράφεις
των στίχων νάσαι η πηγή , των άστρων ο ελάφης
μα κειός ο ιπποπόταμος , ειν’ εύρημα μεγάλο
κι ας μη ριμάρει , φίλε μου αξίζει ένα ρεγάλο
γι αυτό και σήμερα ευθύς ως ποστ θα τ’ ανεβάσω
να τον διαβάζουμ’ οι φτωχοί που μείναμε στον άσσο
γιατί απ’ το Ρινόκερο αυτό του Ιονέσκο
το θκο σ’ είναι καλύτερο ( και είναι και πιό φρέσκο )
Τα παπάγια πα στα πλάγια
χλαπακιάζανε οι Μάγια.
Κι ένα μικρό ναυτόπουλο
ένα μικρό ναυτάκι,
και μάλλον Ισπανάκι,
εζήλεψε ,και φώναξε και άλλους
το σκατάκι.
Και πλάκωσαν οι Ισπανοί ,
τους έσφαξαν τους Μάγια,
κιέτσι μονάχα απόμειναν
στά πλάγια τα παπάγια.
Αυτά παθαίνει ο καθείς
αγνός Αταχουάλπα ,
όταν δεν παίρνει εξ αρχής
τα μέτρα του ο μαλάκα.
Αντί στα πλάγια να γυρνά
του Πίτσου και του Μάτσου
κατάντησε σφαγειασθείς
κατόπιν του στραπάτσου.
Μετά βεβαίως έγινε
και άγαλμα του δρόμου
αιώνια να δέχεται
τις κλάψες του ατόμου
που χυλοπίττες έφαγε
άνευ μεγάλης χάρης
εξ ου και πάγαινε καρσι
αυτός και ο φεγγάρης.
Ενώ ο τσάτσος Ισπανεύς
εντός της κατσαρόλος
οπού φορούσε γιά στολή
-γιαυτό βρωμούσε όλος- ,
στις παπαγιές ανέβηκε
με όλους του τους μούτσους
διό οι Μάγια εκ χαμηλού
ετρώγαν μόνο π@@ς.
Εξεπεσαν εις μαρασμόν
κατόπιν τα παπάγια
γιατί μονάχα ήθελαν
να τρώγονται από Μάγια.
και όχι νάναι έρμαια
στου καθενός το στόμα
που δε ρουπώνει εύκολα
και που μασάει ακόμα
δ
Απορώ κυρά ντομάτα
μας τη πέφτεις στα γεμάτα; 🙂
τι σου φταίξαν τα παπάγια
που τα τρώγανε οι Μάγια ;;;
Έγινε μεγάλος ντόρος
όταν ο κονκισταδόρος
πίψας κάτω από το άτι
απ’ των μάγια το γινάτι
με τα σίδερα του όλα
τα σκουτιά , τη κατσαρόλα
και το κράνος του καπέλλο
ο καημένος κωλονέλο…
ενδιαφερον φαινεται
το ποιημα με τους Μάγια
που γραφτηκε στα ξαφνικά
σαυτην εδώ την Κάργια
γιατί χουάϊ και πορκέ
γίνομαι πιπτομένη
ενώ έν φρούτον ξωτικόν
ξεχώρισα η καημένη;
είδα πως έχουν πέραση
τα τρόπικαλ τα είδη
κι εκτός τον ιπποπόταμον
τον μεσοδαχτυλίδην
είπα να δοκιμάσωμεν
το εύγεστον παπάγια
που φύεται στων άνδεων
τα έμορφα τα πλάγια
εξ άλλου , έτσι έρχονται
στην κάργιαν οι εμπνέυσεις.
Αίφνης και μεσοβδόμαδα
και πως να τις αντέξεις;
δ
Για να μη Ξεχναμε και το Κυριο εργο μας
– Μια ναμνηση απο την Χρυση εποχή των Χελιδωνων
ΚΟΡΗ ΜΕ ΤΟ ΞΕΓΥΜΝΩΜΕΝΟ ΚΩΛΑΡΑΚΙ
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/k.html
Γνωμικο 137
Στη συναναστροφή με λόγιους και καλλιτέχνες μπορεί κανείς να πέσει έξω από την αντίθετη πλευρά : βρίσκει πίσω απο έναν αξιόλογο λόγιο οχι σπάνια έναν μέτριο άνθρωπο , και πίσω από έναν μέτριο καλλιτέχνη συχνά – έναν αξιόλογο άνθρωπο
(Νιτσε περα απο το καλό και το κακό ,μτφ Ζησης Σαρικας εκδ Βανιας 2008,)
ΕΤΣΙ που βυθιζομαστε βαθια μεσα στη Κριση
και δεν υπαρχει πουθενα μη Φως και Μηδε λύση
κι ετσι που μουλαρωνουμε και ετσι που πονάμε
ειναι τα ποδια μας βαρεια και ουτε που τα κουνάμε ..
Αλιμονο δεν βλεπω φως σ αυτο το Τουνελ μέσα
και βλέπω πως κι η Τροικα δεν εχει καμια Μπέσα
και ετσι βυθιζομαστε βαθεια στη Κριση μέσα
– και σβυνει κι η αναμνηση εκείνου του ΜΠΟΥΧΕΣΑ .
πεταξαμε στον Ουρανό με Κέρινα φτερά
και τωρα μας απεμεινε του χρεους η Ουρά
κι ‘αν καποτε αγγιξαμε τον Βασιλέα Ηλιο
Λυωσαν και τσακιστηκαμε σε εναν κοσμο ανήλιο
η Ισις και ο Οσιρις και ο Θεός ο Ρά
μας ριξαν σαν τον Ικαρο στου χρεους την Πυρά …
τι κιαν αναστησουμε νεκρους απο τους ταφοι
και ψαξουμε τα δοντια του να βγαλουμε Χρυσάφι
Τι κιαν πουλήσουμε νεφρά ,και σκωτια και ΠΑΠΑΔΕΣ
μαλλον δεν θα μαζεψουμε τοσους πολλους Παραδες
Τι κιαν Βογγάνε οι Θεοι κι οδυρονται Μαινάδες
Τι κιαν στη Μαυρη Τροικα κανουμε Τεμενάδες
και κλαιμε κι οδυρομαστε χυνοντας μαυρο δάκρυ
σ’αυτο το τέλμα τ’απατο δεν θα βρεθει η Ακρη ..
Σιγά σιγά γεμισαμε με αίμα το πηγάδι
κι υστερα κατεβηκαμε βαθια μεσα στον Αδη
παρέα με τον Γκιλγκαμές και μέ τον Οδυσσέα
και μένα Μάτι Μεδουσσας σ’ασπιδα του Περσέα
στη Λίμνη συναντήσαμε του Ηρακλη τα Πάθη
και αναμετρηθήκαμε με τα δικά μας Λάθη
κι αντις να κλάψουμε πικρά καναμε τον Σταυρό μας
στη Βάρκα ανεβηκαμε να πάμε στον Χαμό μας
στα πιο Βαθιά πνιγήκαμε στην Αχερούσια Λίμνη
κι ακουγονταν υποκωφα , θανατεροί οι Υμνοι…
εσκαψες μες την ερημο μια μεγαλη τρυπα
και εκει μεσα εθαψες τα λογια που σου ειπα
και υστερα τα σκεπασες με της ερήμου αμμο
τα λογια μου ξεχαστηκαν στην τρυπα εκει χαμω…
και υστερα ταξιδεψες ταξιδι με καμήλα
και βρηκες μες την ερημο το δεντρο με τα μήλα
καθως το μηλο δαγκωνες και του κανες μια τρυπα
αξαφνου αναδυθηκαν τα λόγια που σου ειπα
και τωρα πια τα γευτηκες σα ψυχα απο μήλο
ειναι τα λόγια σα δροσια που υγραινει ενα φυλλο
Εδώ προφανώς και παρά τις προτροπές του Νόσφη ΔΕΝ προκειται να σβηστεί οτιδήποτε. Τελεία και πάπαλα 🙂
ε ηρθες στα λόγια μου παρολο που τα πριονισες
Νοσφερατος says:
02/18/2011 στις 6:18 μμ
εσκαψες μες την ερημο μια μεγαλη τρυπα
και εκει μεσα εθαψες τα λογια που σου ειπα
και υστερα τα σκεπασες με της ερήμου αμμο
τα λογια μου ξεχαστηκαν στην τρυπα εκει χαμω…
και να που μας επέστρεψε η Νεωτερικο(φ)της
με μια σκουπα Μαγισσας σαν ενας Νυχοκόφτης
κιαντις για την ανοιχτωσια μας εφερε Πριονι
ειν’ ο Χειμώνας μας Βαρύς και ολους μας Παγώνει….
στη …Σώτη
——————————————————————
για μια φουχτα αλάτι, για ενα
παρτυ,μια κουκλα Μπαρμπυ
για μια ψευδαισθηση,για μια τουαλέτα,για ενα μπιφτεκι,
για ενα αμαξι
για μια φαντασιωση , ταξιδια στο εξωτερικο και πιστωτικές καρτες
τσιχλοφουσκες
και μπιχλιμπιδια ,καθρεφτακια ,για ενα σκαφος, ενα
εξοχικό, για λιγο Life style,για να δουμε τ’όνομα μας τυπωμένο στα εξωφυλλα
ριξαμε τη καρδια μας στο πηγαδι
και τωρα μαζευουμε τα συντιμμια της, συντετριμμένοι δηθεν
αλλά και παλι ετοιμοι να το ξανακανουμε στο κατω κατω
τι μας χρειαζεται;
για
μια φουχτα αλάτι,
για ενα
παρτυ,
μια κουκλα Μπαρμπυ
για μια ψευδαισθηση,
για μια τουαλέτα,
για ενα μπιφτεκι,
για το χαμογελο που παγωσε στο προσωπειο που μας απεμεινε
αντι για προσωπο
δεν διάβασα τους στίχους σας, δεν πρόλαβα καθόλου
μα μ’ έπιασε κάτι τρελό, θέλω να στιχουργήσω,
μόλις το ανακάλυψα το κάλεσμα ετούτο
της καρακάξας, ένιωσα πως βρήκα για σκορβούτο
(που προκαλεί των στίχων, που δεν βγαίνουν, το ψυγείο)
το φάρμακο το δυνατό – της νιότης εκμαγείο
ιδού λοιπόν στιχοειδές το πόνημα διαόλου
δεν ημπορώ να κρατηθώ για θα λιγοθυμήσω
όσο για το ναυτόπουλο το μάλλον Ισπανάκι
που όλως τυχαίως συνάντησα λίγο (ή πολύ;) πιο πάνω
καλόν θα ήτο στο φαΐ να τού ‘χετε σπανάκι
σαν τον ποπάυ δυνατό να ‘ναι, μην το βασκάνω
πράγματι και στην ποίηση όπως και στην αγάπη
πολλά κοινά συνάντησα, μα ένα μ’ έχει γδάρει
που η προδοσία καρτερεί κρυμμένη στο ντουλάπι
των αισθημάτων που ένιωσε η Ελένη για τον Πάρι
γι’ αυτό δεν γράφω ποιήματα μα ούτε σταυρούς καρφώνω
να μην προδώσω την ψυχή του καθενός που ψάχνει
και μόνο όταν το ούτι μου καμιά φορά γραπώνω
νιώθω παιδί του μηδενός ιστού που υφαίνει-η-αράχνη
της ποίησης της πεθυμιάς του άτοπου του τόπου
του χρόνου του ανυπόφορου και του παλιού του τρόπου
την έγκριση το σχόλιο περιμένει
σάμπως πελάτης που στο τέλος μπαίνει
στην κάμαρη της πόρνης που υπομένει
του σχόλιου τη στύση τη φρυγμένη
καλή μου καρακάξα μην αργήσεις
το σχόλιο ετούτο να τ’ αφήσεις
να βγει απ’ του καθηκιού τις γκρι εκκρίσεις
εν ώρα ευθύνης τρομερής, εν ώρα κρίσης
αχ καλή μου καρακάξα (και συγγνώμη για την κλάψα)
παρ’ την αιμοβόρα σμίλη κι ό,τι βγαίνει από τα χείλη
σε γραπτή μορφή βεβαίως σχόλιον ειπείν ευθέως
χάιδεψέ το μοναχά μην το εξαφανίσεις – χα
χε-χε-χε…
Ταμίστα καλωσόρισες σε τούτο το κονάκι
συχώραμε που έπρεπε να καρτερείς λιγάκι
γιατί σαν λείπει ο παπούς τα σχόλια εκκρεμούσι
απ΄ το ταμάχι το πολύ μου έπεσε το μούσι 😉
για το ταμάχι ευχαριστώ (δεν ήξερα τη λέξη)
μα ταμαχιάρης είμαι εγώ και γλίστρησα όταν φέξει
γι’ αυτό πολύ σ’ ευχαριστώ για τη φιλοξενία
το μόνο που δεν ημπορώ είναι η στιχοπενία
καποιες φορές που φτανουμε βαθια μεχρι τον Πάτο
και ενδομύχως νιωθουμε πως πιά δεν εχει κατω
και νιωθουμε καταθλιψη και δεν μας βγαινει Ηχος
που πιά στην Κσρακάξα μας δεν στιχουργει ο στιχος
και νιωθουμε συντριμματα σαν τηνν πεσμένη Ρωμη
που απο μεγαλουπολη εμεινε απλώς μια κώμη
( και μεσα στα ερειπια βόσκαγαν κατι Γιδαι
ο Αυγουστινος τογραψε που πηγε και τις ειδε
και εγραψε την Θλιψη του στις Εξομολογησεις
και πια δεν μας απεμειναν Μεγαλαι Αφηγησεις
-τωρα τι θα απογινωμεν χωρις την Κρακάξα
και μαλλον ειναι ματαιον να αρχισουμε την Κλάψα
κι ελεγα παει χαθηκε κι αυτο το αποκουμπι
η καρακαξα ητανε για με σαν Ημισκουμπρι *
* δε ξερω τι σημαινει αυτο , δε μουβγαινε η Ρίμα
για αυτο και το παρεθεσα σε τουτο εδώ το ποιημα
και να που εκπλησσομαι ξανά στην δόλια Μπλογκοσφαίρα
σαν νανοιξε παραθυρο ν’ανεπνευσα αερα
θελω να πω με εξεπληξε ετουτος ο Ταμιστας
που μοιαζει στα ποιηματα ναναι ΧελιδΩνιστας …..
ο στίχος είναι βάλσαμο κι η ρίμα είναι λυχνάρι
το ‘να γλυκαίνει τη ζωή το άλλο φωτάει τ’ αχνάρι
που, έτσι κι αλλιώς, θε να σβηστεί κι από τις αναμνήσεις
αν κύριε Νοσφεράτε μου δεν το ξαναπατήσεις
χαίρομαι που σας πέτυχα στου ιστού το μαύρο χάος
δεν είμαι τίποτα τρελός κι είμαι, συνήθως, πράος
έτσι είναι, βλέπεις, ο καιρός, γυρνούν σε κύκλο οι στίχοι
κι ο έρωτας δεν κρύβεται, ούτε κι αυτός που βήχει
οι στιχοι ειναι φαρμακο μα ειναι και φαρμάκι
κι αν ολοι καταντησαμε να’μαστε ανθρώποι Ράκη
οι στιχοι ειναι μπαλωμα στα αθλια Κουρέλια
σαν το σουσαμι π’ανοιξε τα ανθρωπινα παστελια
σαν θησαυρός του Αλη μπαμπα με τους σαραντα κλέφτες
– αλιμονο : Οι στιχοι μας ειναι κι ολιγον ψευτες
ποτε κανεις δεν θα την βρει την τελεια την Ρίμα
δεν ξερω πώς θα κλεισω εδώ το ατελές μου ποιημα
ισως να ειναι αδυνατον ζωή να συμπυκνωσεις
σε στιχους και ποιηματα’ ….πως αραγε να χωσεις
στων ποιηματων την οπή τον Ζωτικόν Φαλλό σου
σαν τον τσιγγουνη καταντας : ριχνεις τον οβολο σου
σε ενα παγκάρι ποιησης , μες τη στενή σχισμή του
αχ νατανε να διανοιγε ο Πόθος την οπη του
Να ανοιγαν τα ποιηματα σαν νατανε αιδοία
να γινονταν πανωρια αγαλματα Φειδία
ναταν να ζωντανευανε ετουτα τα στιχακια
να χορευαν ζειμπεκικο χτυπώντας παλαμάκια
ναταν οι στιχοι μας πανιά σε μια Καραβέλλα
-μες τη ζωή τη μιζερη οι στιχοι ειν’ η Τρελα ,
το Δωρο του Διονυσου και Γυναικών Μαινάδων
μα χαθηκαν οι στιχοι μας εν μέσω των Παπάδων
σε ψααλμουδιες στην εκκλησια , σε λίβανο και σμυρνα
Ελα πουλι της Ποιησης ,Ξανά κοντα μας Γύρνα . ……
παπούλη μου δεν ξέρω πως
μα, βρες εσύ τον τρόπον
να μην αργουμε είσοδον
εις καρακάξας τόπον
ακόμα και αν θέλωμεν
να πίψωμεν τιμίως
είναι αργός ο θάνατος
κι είσοδος ομοίως
μήπως , εν βού παράρτημα
ν’ ανοίξεις εσπευσμένως
να μην δυσκολευόμεθα
να γράφωμεν ασμένως;
όταν τελέψεις τας δουλειάς
και του μεροκαμάτου
έλα και φτιάξε γρήγορα
τα σέα του αυτομάτου.
παρόλο που μετά χαράς
διέκρινα ταμίστας
ομοίως και βουρδούλακες
να τρέχουν ως ραλίστας.
το νέον αίμα εισελθόν
εντός της καρακάξας
της δίνει ώθησιν τινά
ομοίαν της αμάξας
αλλά τι ποίμα να γραφτεί
και ποία μαντινάδα
αν πρέπει μοντερέισον
να υποστεί η αρμάδα;
δ
Χιονίζει. Κρύο. Πα σ’ ένα κλαδί.
Στης Καρακάξας έξω απ’ το τσαρδί
ξεροσταλιάζω.
Πυκνό το χιόνι. Ορατότης λιγοστή.
Τέντα του βλέμματός μου η κλωστή,
γύρω κοιτάζω.
Ξάφνου σαλεύει. Μια σκιά τρεμάμενη.
Πώς να το νιώσει η κίσσα η λεγάμενη.
Γι’ άλλα τυρβάζει.
Η Demetrat θα ’χει ώρα που κατέφθασε.
Κρατάει τους στίχους που από χθες τους έπλασε,
μα ξεπαγιάζει.
Όμως, φοβάμαι πως αυτό είναι δευτερεύον.
Οι στίχοι, ένα αλλόφρον τάγμα εκστρατεύον,
ράβουν μπαλώματα.
Όπως τα λέει ο Νοσφεράτος, στα κουρέλια
γραφίδες κάνουν βελονιές, προσθέτουν ρέλια,
χαϊδεύουν πτώματα.
Που ζωντανεύουν απ’ τα στιχοχρώματα.
Είσαι ποέτας φοβερός αγαπητέ Ταμίστα
τη ρίμα έχεις εύκαιρη το στίχο a prima vista 🙂
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΩΝ ΛΕΦΤΗΔΩΝ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος – Λέφτηδες
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Λέφτηδες
Άλλες ερμηνείες: —
Εκεί που φύτρωνε ο λόγος ο αβέρτα
κι η οθόνη άνθιζε σα να ’τανε κυκλάμινο
τώρα τα πλήκτρα γίνανέ σαν τα τσιμέντα
κι ουδέ φωτιά ουδέ καπνός στην υψικάμινο.
Κοιμήσου ορέ товариш
για να ξεκουραστείς
σαν γίνεις πάλι Άρης
δίπλα σου θα μας βρεις.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι Λέφτες
κι ακόνιζαν τις λέξεις για να κόβουνε
οι νουνεχείς διοργανώνουν φιέστες
στη σιωπή εκείνοι βασιλεύουνε.
Κοιμήσου ορέ товариш
για να ξεκουραστείς
σαν γίνεις πάλι Άρης
δίπλα σου θα μας βρεις.
Εκεί που η αντίθεση γινόταν ευλογία
το στάρι από την ήρα ως ξεχώριζε
τώρα νεκρών λέξεων τα εκμαγεία
χρώματα που ο καιρός ξεθώριασε.
Κοιμήσου ορέ товариш
για να ξεκουραστείς
να γίνεις πάλι Άρης
πριν να καεί η γης.
παπούλη μου σ’ ευχαριστώ δια τα κοπλιμάν σου
το περιβάλλον που έφτιαξες ειν’ όλο το αρζάν σου
κι οι λέφτηδες κοπιάσανε, όπως το είδες πρώτος,
πήραν του γκάτσου την ορμή κι ακούστη μέγας κρότος
της καρακάξας η μεριά την ποίηση εμπνέει
το ξέρανε οι πιο παλιοί, το μάθανε κι οι νέοι
οι λέφτηδες ανέκαμψαν που είχαν απ’ το νοέμβρη
και άλλοι βλέπω να ‘ρχονται, γι’ αυτό ας πούμε αλεύρι
μεγαλεξανδρινό όνειρο στην παραλία της Θεσαλονίκης
Και τωρα θα σας διηγηθω το Ονειρο που είδα
Στην Παραλια ήμουνα με καποιον Πελοπίδα
και περπατάγαμε μαζί και ηταν Αυγούλα
( κι απο την Μπόχα ειχαμε κι οι Δυο μας Αναγούλα
-δεν καθαριζουνε ποτές κι η θαλασσα Βρωμάει-
και να ! που ξάφνου είδαμε μια Παπια να πετάει-
Θαυμάσια!- ανεφωνησε ο Φίλος Πελοπίδας
-πρεπει να πω στα νιάτα του πως ήτανε ατσίδας
μα τωρα στα γεράματα αρχισε να τά χάνει….
ολοι το ξερουνε αυτο ως και οι επτά Νανοι-
στο Ονειρον μου ερχονται κι αυτοι και η Χιονάτη
και μια Μικρουλα ζουμπουρλή, χαιδαρα και αφράτη
κι ολοι μαζί χορευούνε το Γύρω Γύρω Ολοι
και Ελληνες και Σκοπιανοι ακομα και Διαβόλοι
ετσι λοιπόν Ξαναγυρνω : Ημασταν Παραλία
και κριτικαραμε σφοδρά Κεινον τον Μητραλοία
τον Μητσοτακη εννοώ που εμφιλοχωρούσε
μέσ’ εις το Ονειρον κι αυτός και αερολογούσε..
Τι έλεγα; το ξεχασα ..Α ναι για τ’ονειρο μου
ε ! πανω που περπαταγα κι εκανα το σταυρό μου
κι ελεγα Δόξα τω Θεώ που εχω την Υγειά μου
Βλεπω κατι το Τρομερόν και λεω : Παναγιά μου !!!!
Να μη σας τα πολυλογώ Βλεπω τον Ψωμιάδη
Αργά να αναδύεται σαν μέσα απο τον Αδη
Απο την μαυρη θάλασσα ,ναναι σαν Ποσειδώνας
– του επεφτε μαλλον Κοντός ο Αρχαιος του Χιτώνας
και φαινονταν τα μπουτια του και φαινονταν κι οι Γάμπες
και καπου κάπου εσκουζε λές και τον πιάναν Κράμπες
Κρατουσε μια Τριαινα στο ενα του το Χέρι
Ενω με τάλλο Χέρι του , κρατουσε Χερι Χερι
το Αλλο του το Ταιρι του , τονε Καρατζαφερη….
και εταραχτηκα πολύ , μ’επιασε Πανικός
Φουρτουνιασμένος ητανε και ο Θερμαικός
Ψυχρός Βαρδαρης Φύσαγε και ητανε Αυγούλα
και μενανε μου ρχοτανε κατι σαν Αναγούλα
Και ειδα να αναδύεται Σώος κι Αρτιμελής
Ως Γιγας απ’ την Θάλασσα ..Ο Παπαθεμελής!!
Φοραγε αρχαιο Θωρακα και περικεφαλαία
και κραταγε κιενα σπαθί , στρατιωτική σκελέα
και μας αγριοκοίταζε και ηταν σα Θηρίο
και ο Βαρδαρης Φύσαγε! και εκανε και Κρύο
-και με την ακρη του Ματιου , ειδα τον Πελοπίδα
που φόραγε στο πόδι του μια Περισκελίδα
”Τί πας να κανεις , -τον ρωτώ – Ω Φιλε Πελοπίδα;
Το Νόημα του Βίου μου – μου απαντάει – είδα …”
δεν προφτασα να του το πώ ”Μη Πελοπίδα , Μή ”
και βουτηξε στη θαλασσα εκεινη τη στιγμή!
ολογυρα τριγύρω μου δεν ακουγες Ψυχή
Στη Παραλία το πρωί υπάρχει σιωπή ….
και ανοιξαν οι Ουρανοί και άρχισε να βρέχει
και η καρδια μου αρχισε-στο Ονειρο- να τρέχει
και φθανει μεχρι τ’ αγαλμα του Μέγα Βουκεφάλα
πισω απ’ τα καπούλια του που ειναι και Μεγάλα
(που ολοι τα θαυμάζουνε τ’ αλογου τα Καπούλια
κουρνιαζουνε και στη κογχη τους και τα θαλασσοπούλια)
και οταν έφτασα εκει , κατω απ’ τον Βουκεφάλα
βλεπω εναν φιλο μου παλιο(τον λέγαμε ”κεφάλα ”
γιατί τανε λαμπρο μυαλό και ηταν διαβασμένος
και πηγε στην Αμερική γυρισε σπουδαγμένος
και τωρα ασχολιότανε με την Φιλοσοφία
Ομως βαθιά πληγώθηκε απο καποια Σοφία
την ειχε -λένε- Γκόμενα – μ’αυτή τουκανε Νάζια
και κάπου μπλοκαραν πολύ του Φιλου τα Γρανάζια
-κι αρχισε να παραμιλά να λεει αρες μάρες
και η Μαρίδα γελαγε ,πετωντας κουκουνάρες –
ταβαλε με τον Εγελο ο Φίλος μου ο Κεφάλας
– τι τραγωδία ομως κιαυτή ..μες τη ζωή μας ..΄Αλας!
ποτε κανεις δεν προβλεψε πως θα τα φερει η Μοιρα!
η μόνη η προβλέψιμη ειναι η Καλομοίρα!
ειδα λοιπόν περιδεή τον φίλο τον Κεφάλα
να καθεται ανακουρκουδα κατω α΄τον Βουκεφάλα
και να διαβάζει τ’ Εγελου Φαινομενολογία ”
-πρεπει να πω πως σπουδασε και Κοινωνιολογια
και ηταν και καθηγητης εις την Σχολήν Παντείου
κι οι Φοιτηται τον Φωναζαν ”Κεφάλα αααίοοουυυ”
”εκει πουναι τα δόρατα πλαι στον Βουκεφάλα
με τις αιχμές τις μυτερές τα ακοντια τα μεγάλα
που υψωνονονται στον ουρανό,θαρρεις θε να τον σκίσουν
και πάνω στο Γαλάζιο του, σημαδι να αφήσουν
στα Υψωμένα ακοντια απάνω εις τις λόγχες
-το ειδα και μου βγήκανε τα μάτια απο τις κογχες-
καθοντουσαν μακάριοι καπου επτά Στυλίτες
φοραγαν ρασα κοκκινα και μοιάζουν Αγιορίτες
– Κρυφά αναρωτηθηκα : αραγε δεν τσιμπιούνται
στων σαρισσων τις μυτερές τις ακρες , Πως κοιμουνται;
Ειν’ αραγε φακιρηδες; ή ειναι Ρασόφοροι;
Βρε μπάς και εινα αναρχικοι ; Πρωην Κουκουλοφόροι;
που τωρα μετανοιωνουνε για τα αμαρτηματα τους
και καθονται στις σάρισσες να πουν τ’αιτηματα τους;
μη κανανε καταληψη ;Βρε μπάς και απεργουνε ;
αραγε τι τα μάτια μας ακομα θε να δουνε;
Αυτα αναρωτιομουνα μα εκεινοι σιωπηλοι
στις λογχες πάνω καθονταν και ησαν σφριγηλοι
Κιεγώ βουβος παραμεινα και μαλλον απορουσα
”ητο πραγματικότητα ή σ’ονειρο πια ζουσα
πως γινεται κι ανεγγιχτοι μενουν απ τα παλούκια
μου φαινονταν μυστηρια ολα αυτά τα λούκια”
……………………………………………..
επανω κει που θαυμαζα τους επτά ερημιτες
που καθονταν στα Δόρατα και ηταν στηλίτες
Αξάφνου εμφανίσθηκε και η Θεά Αθηνά
ρίχνει μια με το Δορυ της , Γυρνά και λέει ; Να!
γυρνώ εκει και τι να Δω! παει ο Βουκεφάλας
κι’ εξαφανισθηκε μαζι κι ο φίλος μου ο κεφάλας
στη θέση του αγαλματος είχε κορμό ελιάς
κι ανεβασμένος στα Κλαδιά και ο ..Καραμπελιάς
Με κοταξε παραξενα , και καπνιζε μια Γόπα
τον είδα και αναφώνησα -στην εκπληξη μου: ΟΠΑ!*
Με κοιταξε παραξενα οταν του είπα :
ΟΠΑ”
μου θυμισες τα νειατα μου,γιαυτό”- μου λεει- :”ΣΩΠΑ!!””
και ξεχνα πιά το Παρελθόν και τις μεγάλες ΡΗΞΕΙΣ
Απομεινάρια μεινανε μόνο κι Αφίξεις – ήξεις”
(κι αστραπιαια έστρεψα τα μάτια στο Ρεμέτζο
και έκπληκτος αντίκρυσα να στεκει εκει τον….Μέρτζο
με Μύστακα πελώριο να κανει Πιρουέτες
ντυμένος Μακεδονικα , κι ακουγονταν Τρομπέτες ”
Συνεχιζεται …
http://nosferatos.blogspot.com/2009/02/blog-post_6908.html
Товариш Яков Федотович Павлов,
Έστω κι αν είναι κλεψιμαίικο, το τελευταίο πόνημά μας μάς αρέσει και θέλουμε να είναι κατά το δυνατόν αξεγάδιαστο. Κάποιος φίλος μάς υπέδειξε ένα λάθος. Στην τρίτη στροφή το ‘βασιλεύουνε’ παίζει μπουνιές με το ‘κόβουνε’. Πρέπει να αντικατασταθεί από το ‘ξεσαλώνουνε’ για να ‘ρθει το πράγμα στα ίσα του. Θερμή παράκληση να παρέμβεις για τα σχετικά. Επειδή δεν ξέρουμε τα κόλπα της Πόρσε σού το ξαναστέλνουμε όλο και διορθωμένο με επόμενο σχόλιο, μήπως αυτό διευκολύνει και σε απαλλάσσει από μπελά.
Увидимся
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΩΝ ΛΕΦΤΗΔΩΝ
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος – Λέφτηδες
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Λέφτηδες
Άλλες ερμηνείες: —
Εκεί που φύτρωνε ο λόγος ο αβέρτα
κι η οθόνη άνθιζε σα να ’τανε κυκλάμινο
τώρα τα πλήκτρα γίνανέ σαν τα τσιμέντα
κι ουδέ φωτιά ουδέ καπνός στην υψικάμινο.
Κοιμήσου ορέ товариш
για να ξεκουραστείς
σαν γίνεις πάλι Άρης
δίπλα σου θα μας βρεις.
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι Λέφτες
κι ακόνιζαν τις λέξεις για να κόβουνε
οι νουνεχείς διοργανώνουν φιέστες
στη σιωπή εκείνοι ξεσαλώνουνε.
Κοιμήσου ορέ товариш
για να ξεκουραστείς
σαν γίνεις πάλι Άρης
δίπλα σου θα μας βρεις.
Εκεί που η αντίθεση γινόταν ευλογία
το στάρι από την ήρα ως ξεχώριζε
τώρα νεκρών λέξεων τα εκμαγεία
χρώματα που ο καιρός ξεθώριασε.
Κοιμήσου ορέ товариш
για να ξεκουραστείς
να γίνεις πάλι Άρης
πριν να καεί η γης.
Λέφτηδες
λέω να αφήσω και τις δύο εκδοχές για τους φιλόλογους του μέλλοντος 🙂
Товариш Яков, ό,τι πεις·
χατίρι δε χαλάμε σου.
Κι αν κάπου στο χαλάσαμε
ρίχτο στης λήθης τ’ άβυσσου
λέφτηδες μες τις φλέβες μας τρέχει το ίδιο αίμα
και για το ποιήμα σας αυτό σας λέω νιέτ προμπλέμα 🙂
αφήστε τον τον άνθρωπα
να βγάλει το ψωμί του
και μη τον κατατρώγετε
αυτόν και τη δομή του.
μία δουλίτσα τούκατσε
του τάλα γιά να κάνει
να θρέψει τη γυναίκα του
κι όλο το παιδομάνι
έτσι που μας κατάντησαν
δουλειές να ντουφεκάμε
εγίναμε όλοι κυνηγοί
και τύχη προσδοκάμε.
αλλά κι αυτή εχέστηκε
να δώσει στους χαμένους
γιατι λέει δεν κάθεται
ποτέ στους πηδημένους
δ
απίθανο, απίστευτο και λογικόν διόλου
το βλέπω, μάγκες μου, κι εγώ, πάμε κατά διαόλου
ανάθεμα την ώρα τους, κατάρα τη στιγμή τους
και την καταραμένη τους κι αδίστακτη πυγμή τους
ανάθεμα για τη ζωή, σκατά και του θανάτου
τουτέστιν ό,τι κι αν συμβεί θα είναι του αποπάτου
διότι ο καπιταλισμός δεν ξέρει από ξόρκια
κι οι καπιτάλες έχουνε πρωθυπουργάκια ζόρικα
μόνον ετούτο θα σας πω για τη γλυκιά πατρίδα
σα δόλωμα μου φαίνεται – το μάτι σας γαρίδα
να το ‘χετε, ρε μάγκες μου, κότσους να μη μας πιάσουν
και νέες δόξες τάζουνε, μην πω τι να μας κλάσουν,
διότι η ανάπτυξις είναι του κεφαλαίου
που μας σερβίρει σκορδαλιά μα άνευ του γαλέου
..γιατί γαλέο κι αστακό τον έχουν κρατημένο
για τα δικά του γεύματα κι εμένα το καημένο
μ’ αφήσανε τη σκορδαλιά , αυτή μόνο μου μένει
ματζούνι για τη πίεση που όλο ανεβαίνει 😉
παπς άσ’ τα περίεργα και κόπιασε και πέρνα
να πά’ να κατεβάσουμε καρτούτσα σε ταβέρνα
κανόνισε τα το λοιπόν σαν εύρης ευκαιρία
να ‘ρθεις εδώ να στήσουμε μεγάλη ‘φασαρία’ ..
μη μου μιλάς για πίεση μη μου μιλάς για ζορια
Για λίγο μιλα μου ξανά για αυτά τα μισοφορια
ετσι κι αλλιως ανέκαθεν την ανδρική την μποτα
παντα την εκουμάντερνε η θηλυκια κιλοτα
μη μου μιλάς για πισεη μη μου μιλάς για κριση
τωρα που μπηκε η Ανοιξη αρχιστε το …
http://nosferatos.blogspot.com/2010/03/70-malizia.html
οι στίχοι είναι νήματα και πιάνονται απ’ την άκρη
τα ποιήματα κοινότητες της κοινοκτημοσύνης
κι η καρακάξα του αδραχτιού είναι η συντονίστρια
μην πέσει δολιότητα, να δράσει εξαπίνης
οι στίχοι που συνέχισε ο φίλτατος παπούλης
βρήκαν ό,τι τους έλειπε για να σωθούν ως πρέπει
omnia sunt communia εδώ κι όλοι ας στιχιθούμε
γιατί ίσως να συνθέσουμε της εποχής τα έπη
μα έτσι κι αλλιώς της ποίησης αν είμαστε οι μύστες
εμείς θα διασκεδάσουμε κι ας φέρνουν τα έπη νύστες
Ταμίστα μου και Νόσφη μου και Δόκτωρα μου Σούη
το βλέπω , είναι δύσκολο , σαν έχεις τέτοιο χούι
όπως αυτό της ποίησης , να βρείτε θεραπεία.
Η νόσος είναι φοβερή δεν έχει σωτηρία 😉
ο Σουιγένερης να πιει, ο Νόσφης ν’ αγαπήσει
κι ο Ταμιστάς, αλίμονο, αμ’ έπος κι επιτόπου
ο παπς αδύνατον ποτέ στη θεραπειά να ελπίσει
η ίασις ασθενούς ψυχής είναι αδίκου κόπου
δι ο ας χαλαρώσωμεν, τα χούγια να χαρούμε
αφού το να γλιτώσουμε ποσώς το ημπορούμε
είναι η ζωή του θάνατου προθάλαμος ρε μάγκες
κι η Γιαπωνία τη χώνεται για νέες ματσαράγκες
γι’ αυτό μη χάνουμε καιρό, που έλεγε ο Σεξπήρος
με χάι και χο και τριαλαρό, καρτούτσα και κιλότες
ό,τι έχουμε ευχαρίστηση, αυτό μας δίνει κύρος
διότι το κύρος, κύριοι, αλλιώς το τρώνε οι κότες
ο ποιητής φόρεσε τη ρόμπα
κάθισε μπροστά στο τζάκι
κοίταξε με ληγμένο πάθος την ιουλίτα
φαινόταν να ’χει πρησμένα πόδια
κάποιος τον αποκάλεσε τεμπέλη
έπειτα από χρόνια πολλά στην ποίηση που γιορτάζει την παγκόσμια μέρα της
και θαρρείς όλοι αφήνουν στίχους στις οθόνες δεν έχουν πια λευκώματα
και τι να πεις εσύ ο νεκρός με τόσα χώματα
στο στόμα
θα παρατηρούσε ο κ. τάκης
Ζήτω η 21η Μαρτίου!
η ποίηση έχει πείρα
και μέρα του μαρτιού
μας μίσεψε κι η φύρα
πορφύρα του ματιού
ελύτης και ελίτσες
σεφέρης και σφυριά
δρεπάνια στις κοιλίτσες
για όλη τη γκλαμουριά
αλί και τρισαλί μου
η ποίηση γιορτά
ζει κάτω απ’ το χαλί μου
κι η αγάπη ομερτά
όσο για των ποιητών το γήρας…
αυτος ο Ταμιστας
που εισεβαλε στα Μπλογκια ολο Ποιηση
χειροποιητος
σαν αχυρενιος Δονκιχωτης
περνωντας μεσα απο τις σχισμές των κλειστων παραθυροφυλλων
αερικό μιας αλλης εποχής
-σαυτο το Ολο ξηρασια μελλον που ζουμε τωρα
και δινει πνοή σεμας τους ξεπνοους
-λιγο αερα ρα γμτ ,κλεισαμε τα παραθυρα , κατεβασαμε τιςγριλιες , χασαμε τις σκιες μας
σε αυτη την μονοτονη επαναληψη
στη ματαη αναζητηση της αναπνοής ,κουρνιασαμε
στη νεκρική φωλια εντος μας , ο Ταμιστας
ειναι το τζινι που χασαμε… ανοιξαμε γρηγορα το μπουκαλι και εφυγε
μα τωρα επιστρεφει
σαν την πληγή που απωθησαμε
σαν την αγαπη που αρνηθηκαμε
σαν το πουλι της νιοτης, σαν το ψαρι
που κυνηγουσε ο Γερος της θαλασσας ..ολη μερα ,ολη νυχτα
κι εν τελει τοπιασε..ειχε απομεινει ενα αδειο ψαροκοκκαλο… κιαυτος μαζι.
what?
am I an empty herring bone?
am I an empty shirt?
ε αμα παει ετσι
http://nosferatos.blogspot.com/2009/12/blog-post_5457.html
παντως η Καρακάξα χρειαζεται ποιηματακιαπου να γραφονται πρωτα ΕΔΏ.
Νομιζω ..
να κιενα παλιο
————————-
απο τη συλογή : οι Μπεκαλ τσουλες του ΘΕΙΟΥ
Σήμερις που σηκώθηκα αγουροξυπνημένος –
γιατί το βράδυ ως αργά ήμουν ξεδιπλωμένος
και έγραφα αλύπητα στους Ιντερνέτ τους μπλόκους
να λύσω τα μελλούμενα και της ψυχής τους κόμπους –
και πάνω εκεί που μάταια πάλευα με την κάλτσα
και αναλογιζόμουνα κι εκείνη την Μπεκαλτσα
Ηκουσθη εντός μου μια φωνή που ήταν μάλλον Φάλτσα :
‘’ Νοσφυ –μου λέει -πρόσεχε τι κάνεις στη Ζωή σου
Και με τα Μπλογκια που μπλεξες μη χάσεις την Ψυχή σου
Τες ηδονές σου μέτρησε και μη το παρακάνεις
Γιατί απ’ την απόλαυση μπορεί και ν αποκάμεις
Γιατί αυτό πούνε γλυκό , ύστερα σε πικραίνει
Και το λουλούδι της χαράς ύστερα σε Μαραίνει
Γιατί όλα τα πράγματα έχουν αρχή και τέλος
Κι αν δεν το δεις, βυθίζεσαι μες στης ζωής το Έλος
Πρόσεχε την υγεία σου … Σταμάτα τους καφέδες
Και κόψε και το κάπνισμα κιολους τους ναργιλέδες
Γιατί από το κάπνισμα και το πολύ χαρμάνι
Καπνίζει όλη η φύση σου και γίνεσαι Ντουμάνι
Θυμήσου τον Επίκουρο και τα σοφά του λόγια
Και άσε τα μπερδέματα μ’ αυτά τα μισοφόρια
Για μέτρα και την πίεση ,πρόσεχε την κοιλίτσα
Πριχού να σου ρθει κουτσουλιά από την Μπεκαλτσιτσα
-Ήταν του Ισιδωρα η φωνή , του αγαπημένου Θείου
Και ήταν όλο διδαχή κι απόσταγμα του Βίου ….
η Καρακάξα είναι τόπος χλοερός
και ανατάσεως τόπος εν τη γη
θυμών πηγή
του θυμικού, του ομόθυμου, του θου
τω στόματί μου τι
τι ψυχοντιντιτί
κι αν τα παιδιά ψεκάζουν σα να ρίχνουν ντιντιτί
κι αν με τη μπότα λιώνουν κάθε απρέ μιντί
την κάθε αντίσταση στου μέλλοντος τη μπότα
θα ‘ρθει καιρός να τους αλλάξουμε τα φώτα
κι εδώ, απ’ της Καρακάξας το ηλεμετερίζι
σα να ‘ταν γάμος και να ρίχναμε το ρύζι
λέξεις καυτές σαν τις μολότοφ θα πετάμε
σαν σκοπευτές ελεύθεροι γελάμε
μα μη μπερδεύουμε το πού, ούτε το πότε
οι στίχοι σαν στοιχειά στοιχειώνουνε κι η Λότε
η Λένια που του Μπρεχτ τους στίχους τραγουδούσε
κι αυτή νομίζω πως σ’ αυτό θα συμφωνούσε
αλόνζανφάν και χάστα σιέμπρε και αβάντι
το ψαροκόκκαλο πετάω στην κόλαση του Δάντη
αβάντι πόπολο, αβάντι Νόσφη Ερνέστο
ή καραγκιοζικώς αβάντι, ας πω, μαέστρο
μ’ αυτά τα λίνκια που ‘χα βάλει τις προάλλες
απλώς ρωτούσα περί τις ψαροκοκκάλες
ας είναι, αφήνω πίσω διευκρινίσεις κι άλλες κρίσεις
τα ποιήματά μας είν’ η αντίσταση της κρίσης
πρώτα εδώ, λοιπόν, οι στίχοι, εννοείται
δεν χρειαζόταν καν αυτό να μου το πείτε
τα λίνκια εκτάκτως επιστράτευσα και τώρα
ιδού, η Καρακάξα βάζει πάλι πρώρα
αβαντι μαεστρο Ταμιστα .. ..Η καρακάξα μαζι σου ξανά προς τη δοξα Τραβά ..
(στο Γερος καιη Θαλασσα τελικώς εκεινο που ψαρευει ο Γερος -η λιμπιντο του- ειναι ενα τεραστιο Ψαροκοκκαλο .. Αυτο σημανει.. Ολη η παλη με το Ψαρι ηταν για ενα ψαροκοκκαλο .Αλλά μαλλον και παρολαυατά αξιζε τον Κοπο…)
Η ποίηση εναι κέρι που-πάντα -εντος μας -λυωνει
ειναι σαν το ηφαιστειο,σα λάβα που πετρωνει
σαν αστρο του Αυγερινού και σαν αποσπερίτης
η σαν -που ειπε ο Πάγκαλος – ενας Παλιο κοπριτης
—-
Η ποιηση ειναι αχρηστη ..σαν το κερί που καίει
και π’οταν καει καιγεται,σαν το μωρο που κλαίει
Πεθαινοντας ανήμπορο μεσα σε μια Πιρόγα
κι απελπισμένα αποζητά την Θεική τη Ρώγα
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_7988.html
ο μπακαλιάρος έκατσε καλά μες στη στομάχα
κι η σκορδαλιά φιγούραρε σαν μια παντόφλα να ‘χα
μέσα στο στόμα κι ευτυχώς που έκοψα το τσιγάρο
τους ναργιλέδες κλπ κι έτσι δεν φιγουράρω
σαν σκορδαλιά παντοφλοειδής και αγενής συνάμα
με εκπομπές σκορδοτσιγάρου – μπόχα και αντάμα
κι η δόλι-α η πίεση είναι πεσμένη απ’ ώρα
σήμερα την κουλέντρισα με σκορδαλιά μαγκιόρα
απ’ αύριο πάλι χαπακέν, δεν γίνεται αλλέως
ούτε φαΐ θα ‘ναι διαρκώς μπακαλιαρογαλέος
όσο για την απόλαυση δεν χάνεται, μ’ αλλάζει
θα πρέπει βέβαια ο καθείς να μην την κάνει χάζι
τη φευγαλέα νεότητα γιατί είναι σκέτη τρέλλα
γι’ αυτό κι ο φούντας ξέκανε νωρίς νωρίς τη στέλλα
καλά, το τελευταίο αυτό μάλλον δεν το εννοούσα
για ομοιοκατάληξη και μόνο προσπαθούσα
λοιπόν, μεσιέδες και μεντάμ, εις στην ψυχή νεανίζω
κατά τα άλλα στωικώς την άνοιξη μυρίζω
ναι, τη μυρίζω που έρχεται λουλουδιαστή, ναζιάρα
και όσο ακόμα θα βαστώ, πάντα χωρίς τσιγάρα,
θα μούρχεται να τρελλαθώ, που λέει και το άσμα
κι ας βλέπω ανάμεσα σε με και στη νεότη χάσμα
το δίδαγμα, λοιπόν παιδιά, αυτής της φλυαρίας
είναι πως τα σαγόνια του ακονίζει ο καρχαρίας
ο χρόνος ο ελεεινός, ο άτεγκτος, ο μόνος
αλήτης που δεν φαίνεται να τον γεράζει ο χρόνος
Γιναμε δοντια αχρηστα σε ρολογιου γρανάζια
ποτε θα αγανακτησουμε με του Χρονός τα νάζια;
Πότε θα πει ο Πάγκαλος του Χρόνου του Αλήτη
-ουστ απο δω παλιογερε,εξω απο δω κοπρίτη;
o χρόνος ειναι φαρμακο μα ειναι και φαρμάκι
ειναι το μέσα τραυμα μας,τρεχουμενο νερακι
ειν ο εντος μας ποταμός ,αυτο που μεσα ρέει
κι αν εκ-σωτερικευεται ο κόσμος καταρρεει .
πολύ της μόδας έγινε η προγονοπληξία
μέχρι σημείου να παθαίνω, σύντροφοι, ασφυξία
25 του μαρτιού, η αγιασοφιά δακρύζει
μα η αγιαλαύρα δεμοδέ – ουδείς τηνε στηρίζει
αν είναι το κρυφό σχολειό του γκύζη ακουαρέλα
και όλα τάλλα ψέματα σε μία πασαρέλα
στρατιωτών και μαθητών ενδόξου εθνοφανφάρας,
το 21 νάτανε που ‘λεγε κι ο νταλάρας,
ας είναι, τούτο μοναχά θέλω να επαναλάβω
της ιστορίας τον ειρμό βαριέμαι να συλλάβω:
ότι το μόνο που μπορώ με πλέρια βεβαιότη
είναι για το μενού να πω της παλιγγενεσίας
με μπακαλιάρο σκορδαλιά και μπόλικο κρασάκι
θωρώ τη γαλανόλευκη που τύλαε τον κεντέρη
και λέω πατρίδα μου είναι κει ψηλάενα πεφταστέρι
αρκούντως εμφωλεύσαμε στην ποίηση στοιχεία
που ήσαν της ψυχούλας μας και μόνον τα ψιχία
δι’ ο η εκ-σωτερίκευσις συνομιλεί με τ’ άστρα
κι η Καρακάξα εγίνηκε του Χρόνου η ξελογιάστρα
εδώ σ’ αυτόν τον τόπο
χωρίς καθόλου κόπο
η ποίηση εντίθεται
ο ποιητής εκτίθεται
ο ιστός μας καταπίνει
η ηώς με κατακρίνει
και μου ’ρχεται σα φλας
στίχων παλιών ταμπλάς:
χάνομαι, ξαναελπίζω, δεν ελπίζω πουθενά
τη σημαία κυματίζω που αντέχει και πονά
ήτανε τότε που αισθανόμουν σαν ιστός
μία σημαία να την ανέμιζα κι “αέρα”
τώρα ιστός είναι το γουέμπ κι εγώ πιστός
μουρμουρητών ριμών που απλώνει η δακτυλιέρα*
κι είναι τα μάτια σου ο δικός μου ο μισθός
*η δακτυλιέρα μόλις μου βγήκε
– εννοώ το πληκτρολόγιο
μια καλησπέρα
τη νυχτιά να τηρήσω
κι ύστερα φεύγω
εδώ στον τόπο
που ξανά σας εβρήκα
για να μισεύγω
από τα λόγια
που ανοχή πια δεν δείχνουν
στις αγωνίες
κι ενώ, όπως πάντα,
ραδιενέργεια πέμπουν
οι Ιαπωνίες
πομπές και φρίκη:
πώς να χάψω τους νόμους
της κονομίας
της βουβαμάρας
στο κοτέτσι της πλήξης
της ανομίας
ξαναρωτάω
ποιος μπορεί ν’ απαντήσει
αυτό το βράδυ
χωρίς να θέλει
να τη βγάλει όπως λένε
και πάλι λάδι
και πώς δεν πήρα είδηση ετούτο δω το στέκι
πού’χει παρλάτες τρομερές και καρακάξας έπη;
Παπούλη, ετοιμάζομαι δια να επανορθώσω
να γράψω στίχους άπιαστους, τους πάντες να ρουμπώσω!
μόνο με πιάνει ξαφνικά ο τρόμος.. μια δειλία…
διστάζω να εκτίθεμαι εις την πολυκοσμία…
Θα πάρω θάρρος και θα’ρθώ μια μέρα, ένα δείλι,
αφού προτίστως ποτιστώ ολίγον χαμομήλι…
Είναι κανείς εδώ;
Τις τελευταίες νύχτες, σχεδόν παραμιλώ.
Χτυπώ. Σιωπή.
Αφήνω απέξω σαν τον γαλατά τους στίχους.
Κάποιοι θα με περάσουν για τρελό.
Πλέω με μια σχεδία από φελλό.
Είμαι το ψαροκόκκαλο επάνω στη σχεδία.
Ο γέρος, καθώς πνίγεται, απειλεί να με βυθίσει.
Το έργο, θάλεγε κανείς, μελό.
Άσε το βράχο τώρα να κυλίσει.
A-wop bop-a loo-mop, a-lop bam-boom!
Την δε τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς
Θα τα πούμε ευθέως, τετατέτ κι ανφάς.
Φτου και βγαίνω.
Μπουμ.
Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη αυτό το μαυροπούλι
είναι της ρίμας οπαδός μέχρι και το μεδούλι
όποτε θέλεις να περνάς , τους στίχους σου ν’ αφήνεις
να δούμε τέλος ποιός θα βγεί πρώτος στο φωτοφίνις
Ταμίστα με τους στίχους σου μένω ενεός και χάσκω
γιατί μου φέρνεις στο μυαλό το ποιητή το Λάσκο
που και ταινίες έκανε , μα έγραφε και στίχο
όπως εκείνο το «Ταμ Τάμ» , σε κάθε τυμβωρύχο
της ποίησης ερευνητή , φιλόλογο και ρέκτη
αγαπητό στιχούργημα , εύρημα για συλλέκτη.
Συνέχισε Ταμίστα μου το τύμπανο να κρούεις
είσαι εσύ της ποίησης ο ένδοξος ο Λούης….
( Χο…. που λέει και ο καλός μου ο Sissa )
σε τουτες τις κρυφές γωνιες , σε τουτα τα Λημέρια
Βοσκουν το βραδυ ποιητές , πάνω βροχή τ’αστέρια
κιενα αστρι το πιο λαμπρό της λεφτεριας αστέρι
σχιζει τον θόλο τ’ουρανου ,γινεται πεφταστέρι
και σβηνει ως διατοντας ,που πήγε ; που εχάθη
σε ποιο πηγαδι βουτηξε στου ουρανου τα βάθη;
(αχ ναχαν καπου τελειωμό των ποιητων τα πάθη )
τι ελεγα; το ξεχασα ..Α… για τους ποιηταδες
ολοβραδύς που χυνουνε ποιηματα- κουβάδες
σε τουτη τη δεξαμενή , σε τουτη δω την Στέρνα
που Κολυμπα αλύπητα μια Αφροδιτη η Σμέρνα
(που εχει ακγαθια κοφτερά και κοβει σαν Ξυράφι)
των ποιητων τα ποιηματα αστραφτουν σαν χρυσαφι –
αυτά ειναι το αγαλμα του μύχιου εαυτου μας
Που ομως τ’απωθησαμε .. Σαν τι να είπω; Φτού μας …
ευχαριστώ παπούλη μου, καλώς το νέο αίμα
όμως δεν είναι ο καιρός για εύγε και για μπράβο
ροδιά στο χαμομήλι σου βάλε περίσσια δόση
διότι-οι καιροί ου μενετοί, πέφτουμε και σε κάβο
του λάσκου με συγκίνησε εκείνο εκεί το ποίημα
που το επέγραφε νινόν, το έχει ο σαραντάκος,
και που τραγούδι τόκανε στο χάπι-ντέι ο νιόνιος
μιλώ για άλλες εποχές, που ζούσε κι ο φαράκος
τώρα τα χρόνια άλλαξαν, η ποίηση μονάχα
μας έμεινε-όπλο άσφαιρο κι όμως κεραυνοβόλο
όμως θα φύγω βιαστικά, σήμερα δε με παίρνει
και σύντομα επανέρχομαι για φροντισμένο σόλο
λοιπόν, όλοι μαζί εδώ υμνούν την καρακάξαν
και κλάσαν μέντες οι οχτροί, που πάει να πει τρομάξαν
Στη θάλασσα της Φουκουσίμα
η ραδιενέργεια τσίμα τσίμα
στον κόλπον δε του Μεξικού
με το νερό τίγκα πετρόλ
πρέπει να κάνουμε βουντού
να κανονίσουμε τα τρολ
Μέσ’ στης Λιβύης τας ερήμους τρέχουν σωλήνες σαν τα φίδια
και αποπάνω αεροπλάνα κάνουν τον άνθρωπο κοψίδια
Στη θάλασσα της Φουκουσίμα
-για να μη φεύγω από το θέμα-
ιώδιο, καίσιο και χρήμα
πνίγουνε τους λαούς στο αίμα
και στου Αιγαίου τα θαλάμια
στήνουν χορό νέα πλοκάμια
Μέσ’ στων νησιών μας τα βραχάκια καινούργιες φτάνουν κατακτήσεις
πετρελαιάδες και λεφτάδες μ’ αεροπλάνων υπερπτήσεις
Στη θάλασσα της Φουκουσίμα
όρτσα πανιά κι αγέρι πρίμα
φίλοι και σύντροφοι αράξτε,
μη σας τρομάζουν καρακάξαι!
καλως σας βρίσκω 🙂
Μη το λες εύκολα ροδιά ότι ‘καλώς σας βρίσκω»
της ποίησης το εγχείρημα έχει μεγάλο ρίσκο 😉
δες το Παπούλη , βρίσκεται μέσα σε παραζάλη
σε φτώχεια και κατατρεγμό , μονάχα ένα στραγάλι
για δείπνο εψές κατέπια , να στυλωθώ λιγάκι
γιατί τη τσέπη μου άδειασε ένα σαχλό Παπάκι.
Είναι θητεία η ποίηση στη φτώχεια και τα πάθη
γιατί εδώ πληρώνονται του βίου μας τα λάθη.
καθώς γερνουν και πέφτουνε τα λέπιααπ’το κορμί μας
καθώς εγκαταλείπουμε τα Πρεπει και τα Μή μας
-σαν του ψαριου τα κοκαλα σαν τα μεγαάλ αγκάθια
μένουν να γδερνουν τον λαιμό τα Λάθια και τα πάθια
ΜΕΤΑΦΟΥΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ
τρία πουλάκια κάθουνταν ποίματα ν’ απαγγείλουν
το ’να διαλέγει σολωμό, το δεύτερο σεφέρη
το τρίτο με τον κόκκινο λαιμό διαλέγει ρίτσο
αρχίζουν την απαγγελιά, με στόμφο και τριγύρω
αδιάφορα περνούσανε τ’ άλλα πουλιά τους δάσους
και ξάφνου από μακριά, χάχανα και ξεκάρδια
μια καρακάξα την κοιλιά κρατούσε από τα γέλια
γιατί ’χε κείνη ποιητές που ζουν και στιχουργούνε
και δεν κοιτούν το παρελθόν μόνο το μέλλον χτίζουν
όπως του κάμπου τα παιδιά τους πρόγονους κρεμούσαν
και πετσοκόβαν τους λαιμούς εχθρών μα και πιστώνε
έτσι και το ποιηταριό τούτης της καρακάξας
Εχθές επείνασα πολύ κι έβγαλα αγάλι αγάλι
από την τσέπην την ζερβήν ένα μικρό στραγάλι,
στραγάλι που εφύλαττα ως κόρην οφθαλμού,
δια να μασήσω η έρημη εν μέσω του λιμού.
Το πρόβλημα ήρξατο ευθύς όταν απεκαλύφθη
ότι το στράγαλον σκληρόν, όθεν και δεν ελήφθη…
Διότι καλόν είναι η τροφή που τρώγει ο πεινώντας
να μη του πέφτει ως πέλεκυς και θραύει τους οδόντας.
Τι είν’ αυτό που σέρνεται
στης νύχτας τα σκοτάδια
και λαχταράει τα έρημα
που τριγυρνάν τα βράδυα;
Κοπέλλες τρέχτε ωϊμέ
καινούργιος μακελλάρης
ενεφανίσθη στη γωνιά ,
πως να τη σκαπουλάρεις;
Ποιός είναι άραγε αυτός,
που απ’ τα κορμιά μας θέλει
να πάρει όλα τα όργανα,
-και τη ζωή εν τέλει;
Είναι Λοβέρδος που γυρνά
και ψάχνει στο μεϊντάνι
αυτόν που επιβίωσε
της πείνας, να ξεκάνει.
Ίσα ρε κουραδόμαγκα
μωρή παλιονυφίτσα
που επιθυμείς του έλληνος
τα όργανα, μουχρίτσα.
Αν πεθυμήσω μόνο εγώ,
εμού, και της ιδίας ,
θα δώσω το κορμάκι μου
άνευ αισχροκερδείας .
Παλιοφασίστα , ντενεκέ
που θα μας αφαιρέσεις
μέσα εκ της ψυχούλας μας
τας αυτοδιαθέσεις .
Της αυτοδιαθέσεως
παλαίψαμε πολλάκις
και μάθαμε χλιμήτζουρα
να είμαστε αυτάρκεις.
Δεν ξέρω ποίον όργανον
σου λείπει και το ψάχνεις.
Αυτό που ξέρω, είναι βαρύ
άνευ ζαχάρου άχνης.
Τι θέλεις απ τα νιάτα μας,
απο την ομορφιά μας
πρώτα μας πήρες τη χαρά,
κι ύστερα τη δουλειά μας
και τώρα πάλι βάλθηκες
εντός των μαύρων πλάνων
να αφαιρέσεις εξ ημών
των ίδιων οργάνων.
Κοίτα να δεις ρε Μένγκελε
δεν ξέρω τι θα κάνεις
κανόνισε και μάζεψε
τα χέρια εκ τοις οργάνοις
ειδάλλως έχω μερικά
να στείλλω άνευ τόκου
ώστε να μάθεις τι εστί
ώριμου βερυκόκκου.
δ
Αγαπητοί μου ποιηταί, δοξάστε την Ελλάδα:
ήρξατο έπος μέγιστον, με τίτλον Στραγαλιάδα!
Οθεν, λοιπον, σας προσκαλώ να το αναμασήσωμεν,
με οίστρον στραγαλόστιχους καινούργιους να γεννήσωμεν…
σαν την μπουκια που σταθηκε , σαν πόνος στο κεφαλι
η μνημη , κομπος στο λαιμο , αμασητο στραγαλι
με τον απρίλη τον ξανθό, το μάη το μυρωδάτο
που θα ‘ρθει εν καιρώ κι αυτός, ο κόκκινος ο μάης,
μετά πενθήμερον, θαρρώ, επιστρέφω στην κοιτίδα
στης καρακάξας το τσαρδί, της θλίψης την ασπίδα
που έγινε λες θεόρατη για πιο πολλούς ακόμα
μέσα στην κρίση τούτη εδώ που έκανε την κονόμα
να φαίνεται φρούδα ελπίς, όπως και ήταν πάντα,
κι ας έγινε το πρότυπο μυριάδων στο ελλάντα
στης καρακάξας, το λοιπόν, πάλι θα ξαποστάσω
που είναι φιλόξενο τσαρδί, ποίηση να χορτάσω
επήγα και εις της ροδιάς για τη στραγαλιάδα
μα πάντα επιστρέφω εδώ, σ΄αυτή τη νοστιμάδα
κι ελπίζω, βέβαια, κι η ροδιά που πέρασε για λίγο
μην πει για λίγο πέρασα και τώρα πα να φύγω
εδώ έχουμε ξηρούς καρπούς απ’ όλα τ’ άλλα είδη
φουντούκι, αμύγδαλο πολύ, φυστίκι και καρύδι
μονάχα εκτός του στραγαλιού που στης ροδιάς φυτρώνει
κι είναι ρεβύθι αρχικώς κι έπειτα αφυδατώνει
το είναι του και γίνεται στραγάλι στραγαλένιο
στραγάλι νοστιμότατο, στραγάλι πάντα σένιο
Καρακαξίστας και Στραγαλίστας
των υπερστίχων μπασκετμπολίστας
θ’ αναστενάξουν όλας τας πίστας
τύφλα να έχουν οι Ατενίστας!
τούτο εδώ το μετερίζι το καρακαξικάρδιο
όποιος θέλει να το βρίζει θάχει περικάρδιο
μοναχά και ουχί καρδίαν, ήτοι θάναι άκαρδος
θα φοράει και τον μανδύαν που θα γράφει «άνανδρος»
(φεμινίστριες συγγνώμη, ήθελα «απάνθρωπος»
να γραφτεί σαν παρανόμι, μα καιγώ είμαι άνθρωπος)
μην αλλάζω την κουβέντα, μην παρενθετολογώ
ούτε βέβαια την ατζένταλλάζω και τομολογώ:
μία είναι η αιτία του παρόντος στιχηρού
τέρμα πια στην επαιτεία στραγαλίου αλμυρού
και βερμούτ μένα παγάκι και με δύο πουκαιπού
θα το πίωμεν βραδάκι πριν ναρθούμε στου παππού
όμως , κύριοι, αρκούντως με την εσωστρέφεια
στραγαλίστας και βερμούντος μούφτιαξαν τα κέφι-α
πρέπει τώραυτονομία εις την ποίησιν να δοθεί
διότι η οικονομία της ζωής μάς εξωθεί
σεπιτεύγματα μεγάλα- της ποιήσεως φτερά
να τα φάμε με κουτάλα και πηρούνια κοφτερά
να λοιπόν, τώρα μου βγαίνει, θα το γράψω τώρα ευθύς
στίχο – στίχο ξαποσταίνει ο τη ζήση ερωτευθείς:
τώρα ρούφα τη μπαρούφα, ρούφα το μελάτο αυγό
κι αν οι στίχοι μου είναι μούφα, τα φυλάω για να βγω
μέτρησα ως το πενήντα, φτου και βγαίνω το λοιπόν
δένειναι μακριά τα -ήντα, μετά κρότων και ριπών
ξφενδονίζεταιν ο χρόνος, η εξουσία του στυγνή
μέφαγιο μπαμπάς ο κρόνος, μια μπουκιά κι αυτή στεγνή
κιακαρτέρει κιακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά,
τόνα χτύπαε τάλλο χέρι σένα δώμα μια σταλιά
μια σταλιά η καμαρούλα μα δεν φτάνουν τα λεφτά
τροϊκανούλα πονηρούλα να’ν’οι μέρες σου εφτά
μα δε βλέπω για να πιάνει τούτ-η θεάρεστη ευχή
όλοι τώρα μέσ’ στη στάνη, χωρίς τύψη κι ενοχή
σαυτή την ερημιά μία φωνή βοά
κάποιοι από μακριά λένε σιγά τα ωά
όμως θαμμένοι ζουν στην πιο βαθιά στοά
τους τρέφει η κυβερνίνη που εμέ δεν μαφορά
κι αν δίπλα σου περάσουν μυρίζουν καμφορά
για να σε προσελκύσουν σου κάνουν προσφορά
μα πώς να τη βαστάξεις τέτοιαν αποφορά;
που είσαι βρε παπούλη μου;
που στρώνεις ; που κοιμάσαι;
και τα πτωχά τα πετεινά
διόλου δεν θυμάσαι;
χρώματος μαύρου τα φτερά
του εδώδιμου πουλίου
μαύρα και τα ματάκια μας
άνευ φωτός ηλίου.
έλα λοιπόν γιά είσελθε
γιά να μας χαιρετήσεις
κατόπιν πάλι στη δουλειά
γύρνα διά να ζήσεις.
έτσι που μας κατάντησαν
αυτοί οι παπαρίστες
ακόμα και γιά ζητιανιά
θα βγαίνουμε με λίστες.
άλλο λοιπόν δεν έχουμε
πρέπει ν αντισταθούμε
να μετρηθούμε εξ αρχής
και όχι να χαθούμε.
δ
Πουλιά μου διαβατάρικα και σύ Σουλιωτοπούλα
στο γέροντα συγχώρεση , που απεδείχθη νούλα
και δεν εμπόρεσε ο φτωχός τους στίχους ν’ αναρτήσει
γιατί μια κωλο-ίωση τον είχε αφανίσει
Αλλά απόψε , βλέπετε , στυλώθηκα λιγάκι
πάλε τον καύκον έπια , ολίγο τσιπουράκι
το άντερό μου ίσιωσε και το μυαλό δουλεύει
δε παρατώ τη Κάργια μου στη λήθη και τη χλεύη 🙂
[προς ταμίστας]
Κυβερνίνη είν’ η ορμόνη των μεγάλων των ανδρών
την παράγουν με τους τόνους απ΄τις ρίζες των μαλλιών
κι όταν αύτη ξεχειλίζει, στο λαό κατρακυλά
και αφήνει τα κεφάλια ολονών τους καραφλά!
και καραφλιάζει κι ο λαός με τούτα που του κάν’
και δε μας σώζει τίποτα, ούτ’ένα σαμπουάν
[αλλαγή τέμπου]
Μια βουτιά στην παραλία της Ομόνοιας
τί κι αν βγάλανε την άμμο, τις ομπρέλες,
μια βουτιά στην παραλία της Ομόνοιας
-η παράνοια μου χτύπησε τις μπιέλες-
μια βουτιά στην παραλία της Ομόνοιας
θα ισιώσει τα μυαλά που γράφουν τρέλες
μια βουτιά στην παραλία της Ομόνοιας
-το τσιμέντινο ταψί είναι στον πάτο-
μια βουτιά στην παραλία της Ομόνοιας
με το τρένο να περνάει αποκάτω…
[προς παπούλη]
Πάππο εσύ νά’σαι καλά, εμάς για να φροντίζεις…
τόπο στα διαβατάρικα να δίνεις τα πουλάκια,
μία φωλίτσα τόση δα ψίχουλα να γεμίζεις
για ν’ απαγκιάζουν τ’άμοιρα μικρά καρακαξάκια…
έμαθα για ένα σαμπουάν, το κυβερνοσαμ-πού
δεν έχει εδώ – μα τρε λουάν (δεν φτάνει ως του παπού) – (λη)
μ’ αν καραφλιάσει κι η ψυχή, τότε άσε τα να πάν
μηδενικούρα απηχεί κι αυτό το σαμπουάν
ψαχνω βαθεια, στον παγετό που σκεπασε το εντος μου
και βρισκω παλι τον ρυθμό παναρχαιο του κοσμου
τον χρόνο να χαμογελά μεσα απ τα ονειρα μας
σαν φιδι να ελισσεται μεσα στα σωθικά μας
σαν μυελός μες τα οστα που μεσα μας γελαει
ειν’ ο ρυθμος του κοσμου μας σαν αιμα που κυλάει
σαν ναναι ο χτυπος της καρδιάς η σαν ζωή που σφυζει
ο χρόνος ειναι ενα παιδί που παιζει και σφυρίζει
σαν τα παλιων των ρολογιων που πια, τικ τακ ,δεν κανουν
σβηνουν του κόσμου οι ρυθμοι,κοντευουν να αποκαμουν
Πως να τον κρυψω αραγε μεσα σε αυτό το Ποιημα
Τον Χρονο, ραδιενεργό πτωμα ,στη Φουκουσίμα ;
(συνεχιζεται )
ωραία τότε, ηρέμησα,
αφού σ’ έρριξε κάτω
μόνο μιά ίωσις μικρά
και όχι το μαντάτο
πως ότι μας απέμεινε
στα ενδότερα της τσέπης
θα το αρπάξουν γρήγορα
μ’ εσένανε να βλέπεις.
έτσι που απομείναμε
ανάρια εκει στα πλάγια
πρέπει να τα τρομάξομε
ετούτα τα γομάργια
είμεθα όλοι έτοιμοι
όταν θα τους ιδούμε ,
με μία άγρια φωνή
ευθύς να τους δεχτούμε
μαύρον χειμώνα ζήσαμε
μα μείναμ’ ενωμένοι
εις τας αγκάλας του πτηνού
σφιχτά διχτυωμένοι
εκ τούτου, συμπεράσματος
βγαίνει άνευ σχολίου
πως εκ της καρακάξεως
θα γίνει του Σουλίου.
δ
νομίζω ηρθε ο καιρος
την πόρτα πια, να ανοίξεις
να απαντώμεν γρήγορα
στας ρίμας και τας σφίξεις.
Γιατί τα ποιματάκια μας
και τα μικρά στιχάκια ,
χωρίς την αμεσότηταν
πάν΄γιά τα θυμαράκια.
μετά τιμής
🙂
δ
προς ταμιστάτ’
ταμιστα συναγωνιστή
μιά είναι η ουσία :
είναι η πόρτα η κλειστή
γιαυτή την απουσία.
μη μπάζεις μέσα στο μυαλό
τοιούτου τρόπου σκέψεις ,
και μας τους βερμουτάκηδες
να μας ..καλυτερέψεις
αφού μέσα στο κίνημα
και άνευ άλλης φράξας
βρίσκεται και ο άρχοντας
εδώ, της καρακάξας
όστις ευθύς κατάλαβε
της μνήμης την καδένα
που από παλιά ενώνεται
στα πάρτυ του καθένα
μ’ αυτό το χύμα το ποτό
το ονειρικόν βερμούτ
να ζωντανεύουμε ξανά
με ένα μπαλαμούτ’.
μόλις είδε τι έγινε
έτρεξε στους μπαξέδες
κι εκτός από αλ μπάνηδες
μας είπε εζεκριέδες.
επίσης προσδιορισμόν
σε μας τους τροβαδούρηδες
προσέδωσε μοναδικόν:
μας είπε μοναμούρηδες.
🙂
α, γιά κόπιασε να μας εξηγήσεις πως το κανεις αυτό με το λινκ, γιατί όλοι περιμένουμε τα φώτα σου.
ok – αντιλαμβάνομαι – πρόκειται περί λάθους
θα έλεγα αν πράγματι ελάθευα στην κρίση
όμως η κρίση είν’ εδώ κρίνει το κρίμα βάθους
αμέτρητου και τίποτε δεν θα τη σταματήσει
δεν είναι ο φραξιονισμός παιχνίδι για ιστοτόπους
στο κόκαλο όπου έφτασε η μάχαιρα, τι θέλεις
να φραξιονιστείς εδώ με κάργες και μ’ ανθρώπους
να πας πιο πέρα με βερμούτ – μεθύσι της αγέλης;
όχι!
ετούτο το παιχνίδισμα, το γέλιο – νεκροθάφτης
θα θάψει τους απέθαντους και θα τραντάξει θύρες
που στην κροστάνδη κάποτε όπου γέλασε ένας ναύτης
έμειναν χρόνια σφαλιστές σαν καθωσπρέπει χήρες
βρε!
κάντε τα κουμάντα σας και μην μασάτε άλλο
οι πλάκες περί φραξιών και όλες οι πλάκες
έφεραν νέα άνθηση (ένα βερμούτ να βάλω;)
στην ποίηση των διαδιχτυών και εις των μπλογκ τις τράκες
όσο για το λινκ
βέβαια, άι θινκ
σχόλια και φαγούρα
στην αγρικουλτούρα
η αγανακτηση η πικρια η οργή ,
η σοκολατα , η ασθενεια
η ανημπορια ,
το κακό
το φλέμα , να φυνεις αίμα , η φιλια ,
ο ερωτας ,
τα χαμογελα , τα δεντρα ,
η αγνωμοσυνη ,
το κλάμα
η μνημη
η λήθη
η αγάπη ,
το σκεπτομενο καλάμι ,
η ραδιενεργια ,
ενα πτωμα ξανά και ξανά στη Φουκοσιμα , η αγάπη ,η ελπιδα ,ο θανατος ,, η λαβα που καιει , ,ενα πτωμα μεγαλώνει στη Φουκοσιμα ,στη Σαχαρα , , στην Ελλάδα , στο Καιρο .
κι έτσι, Φουκουσίμα αγάπη μου…
Θαρρείς πως τραγουδούν
φλιπ-φλοπ-φλάι-άι-ντοντ-κέαρ-ιφ-άι-ντάι
η μνήμη – η λήθη
η αντίστιξη της ραδιενεργούς αλήθειας των χιρο-φουκου-σίμων
ή, θαρρείς πως τραγουδούν
ντοντ-κράι-φορ-μι-φουκουσίμα μα
της γιαπωνίας τ’ αγέρι
και της γιαπωνίας το κύμα
έφτασαν σ’ αυτά τα μέρη
σαν ακτινοβόλο μνήμα
Καρακάξα μου ωραία
στα φτερά σου βάλε με
βολ πλανέ ως τον Περαία
στο Ρολόι βγάλε με
Εχω ενα ραντεβουδάκι
και η ώρα τέσσερις
μη μου κανει καυγαδάκι
και το παίξει ρέφερης
Τι ωραια που ειαι η αγάπη μου
με το ραδιενεργό της φόρεμα
κι ενα κτενακι στα μαλλια
σ’αυτο το Αουσβιτς που χτισαμ’ ανεπαισθητα
σ’αυτόν τον Ταφο οπου κλεισαμε τα μάτια της
στο Ολοκαυτωμα που ολοι μας ποθησαμε
στην ερημιά
Κοπελες του Αουσβιτς ,του Μαουτχαουζεν κοπέλες
Μην ειδατε την αγάπη
μου;
Την ειδαμε νεκρη στη Φουκουσίμα
δεν ειχε πια το φορεμα της
ουτε χτενάκι στα μαλλιά
—-
Θα συνεχισουε και παλι αδιάφοροι
Τυφλοι μιας και μόνοι βγαλαμεμε τα μάτια μας
Ψαχνοντας την αγαπη μας
————————————————
Ομως την ειχαμε μαζί μας την αγαπη μας
και την πουλησαμε για ενα αυτοκινητο
και την σκοτωσαμε για ενα λαπτοπ
και την αφησαμε
αθαφτη
στην Φουκοσιμα
να πεθαινει καθε μερα
Ως την Αιωνιοτητα
και πέρα.
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια,
στη Φουκουσίμα κάνουν πάλι πως δεν ξέρουν.
Έρωτα εκπέμπεις κι είναι θάνατος
κι αυτός ο φόβος είναι ακάματος
μοιάζει δεν είναι, όμως, παράλογος.
Κορίτσι με τα φοβισμένα μάτια
κορίτσι με τα παγωμένα χέρια,
στη Φουκουσίμα τώρα βρέχει μεταλλάξεις.
Στο Τόκιο ν’ αγαπηθούμε
στη λήθη που θα επιβάλλουν
λίγη η ζωή κι αυτή ξεφτίλα.
Στη Φουκουσίμα, στη Φουκουσίμα
ζωή σμπαράλια, να χωράει τσίμα τσίμα
Στη Φουκουσίμα, στη Φουκουσίμα
καίσιο, στρόντιο, χορεύουν με το κύμα
Στη Φουκουσίμα, στη Φουκουσίμα
παίζει ο χάρος συννεφένια παντομίμα
Ωραιο… Μπραβο ρε Ταμιστα …
εις Ρυθμόν Δωδεκάσημον)
έρχεται ένα τρεχαντήρι
από μέρη αλαργινά
περιέργεια εγείρει
αχ αυτό το τρεχαντήρι
πλέει ταπεινά
έχει ξάρτια και κατάρτια
ξόμπλια πρωρινά
μου εδάκρυσαν τα μάτια
θάλασσα στα τρελοστράτια
πνίγεις αλγεινά
μα σ’ αυτό το τρεχαντήρι
μεσ’ στα σκοτεινά
γράφει μ’ ένα τεμπεσίρι
στης αγάπης το εργαστήρι
λόγια ποθεινά
κι αν η θάλασσα τα σβήσει
μ’ όλα τα δεινά
πάλι θα ‘χει ραβαΐσι
κι η καρδιά μου θα ριγήσει
αν κι αυτής πεινά
της αγάπης που κινά
από μέρη αλαργινά
νάρθει μάης να μυρίσει
νάνι νινάνι νανινά
απιστευτος .. Μεγαλο ταλέντο . Υποκλινομαι .
Βάμπιρα
νομίζω και το δικό σου λίγο πιό πάνω αξίζει πολύ 😉
και το δικο μου κατι λεει .. αλλά ειναι λίγο ..κουρασμένο (διοτι ωςγνωστον την εχασα την ριμα μου σε τουτα τα Υψιπεδα τς Μπλογκοσφαίρας )Αλλα ο Ταμιστας με ενθουσιάζει ..Προσρμόζετια , αλλάζει ρυθμους , και Τσουπ ..ξεφυτρώνει υπεροχα ποιηματαμιστατακια με πολλαπλους ρυθμους .. Εχει κατι δεν ειναι οτι κιοτι ..Που ηταν τοσο καιρό ..
απότομα ριχτηκαμε μέσα στη Χιλιετία
κι αρχίσανε τα όργανα απο την Αλητεία
-κι αναρωτιόμαστε κρυφά » που χαθηκε η Αλήθεια »
σε πιά Γωνιά να κρύφτηκε ,σε ποιας γυναίκας , στήθεια ; »
—-
ετσι που αργά βουλιαξαμε στη Κρίση και στο Χρέος
και τον Φαλλό μας χάσαμε, μας έμεινε το Πέος
σιγά σιγά σταυρώνουμε τα χέρια και τα πόδια
σε ενα σταυρό που Υψώσαμε, στον Κήπο με τα Ρόδια
Τα ρόδια κρυβουν δακρυα του μέσα μας ,του κοσμου
δάκρυα που ναι κοκκινια σαν την καρδιά εντός μου
Ετσι που σταυρωθήκαμε σε τουτον τον αιώνα
σαν Δακρυα πετρώσαμε, στο Ματι του Κυκλώνα
και χασαμε
απότομα μας εριξαν στον λάκκο με τα Φίδια
κλειστήκαμε στον εαυτο , σαν της θαλασσης Στρείδια
γίναμε σαν τους Αχινούς και βγαλαμε αγκάθια
αχ ! ναχαν ποτε τελειωμό , τα Λάθια και τα Πάθια
η Ουγγάρα
—————
θυμάστε τότε πουγραφα για την Μικρή Ουγκριτσα ;
που ολες την ζηλευανε , κιη Λίτσα κι η Κικιτσα;
και ειχε ολοστρογγυλα ασπρα βυζιά σα γάλα
-που ητανε λαχταριστά και ητανε μεγαλα
και φαινονταν στο ντεκολτέ ,οι κοκκινες ρογίτσες
που ητανε ευλύγιστες και μοιαζαν σαν ελίτσες
και ολοι ονειρευοντουσαν οτι τις πιπιλούσαν
-ολων τα σαλια ετρεχαν ,ολοι γιαυτην μιλουσαν
και οπου Βόλτα εκανε γινόταν ενας σάλος
-ως και ακόμη του Λακάν ο πιο μεγάλος ‘Αλλος
που ειναι αδιαφορος ,ποτες δεν δινει μία
-και ειναι του Ασυνειδητου ,κρυφή Αστυνομία –
( ποτες μου δεν τον χωνεψα , αυτόν τον Μέγα Αλλο
μου φαινεται πως ο Λακάν ειχε μεγάλο Κάλο
Τι διαολο ,γυρευαμε στο σταδιο του Καθρέφτη
που στα Μικρατα βλέπαμε τον εαυτό να πεφτει
Σαν την Αλίκη πουπεσε σε μια Αυλή θαυμάτων
το συμπαν ειναι συνολο σωματων αορατων ..)
πως στο καλό τα εμπλεξα, και γραφω για τον Αλλο;
φταιει η Ρίμα πουβαλα για εκεινονα τον Σάλο
τι ελεγα ; το ξέχασα .. ελεγα για την Ούγγρα ;
ή για την ατιμη ζωή πουναι μεγάλη Λούγκρα;
και να που χιονια πεφτουνε στο Μέσον του Απρίλη
δεν εχει τελος και αρχή, του Χρόνου μας η Υλη
Ο Χρόνος ειναι ενα μωρό στα στηθεια της Ουγγρίτσας,
Μωρό που αχορταγα Ρουφά ,το Γάλα της Ρωγιτσας
Σταλαγματια ,σταλαγματιά , Χρονος σαν Σταλαγμίτης
που φυτρωσε σε μια σπηλιά ,μες το βαθύ κορμί της
Να φυτρωσε κιη Ρίμα μου στο Στεκι του Παπούλη
Στησαν στου Χρόνου το κορμί οι Ούγγρες καραούλι…
(συνεχιζεται ..)
ελα Ταμιστα 😉
Το συμπαν ειναι τ’ονειρο μιας Ούγγρας Πεταλούδας
τα Μυστικά της σαρκας της που ορέχτηκε κι ο Βούδας
Του Γέρου και της Θαλασσας το απιαστοτ’ Οψάρι
ειναι η Λύρα ,η κρυφή ,του Χρόνου του Λυράρη
Το Συμπαν ειναι το εντος τ,ου Μυχιου Εαυτου μας
σαν την σκια που χωνεται , στις ακρες του Μυαλου μας
κατρακυλά σαν Γκιουλιβερ στο Σωμα της Ουγκριτσας
Το Συμπαν : Λιλιπούπολη σε κεφαλή Καρφίτσας …
… Είδες πως λεφτερώνεται
βουρκόλακα το είναι
σαν του περνούν οι εμμονές
του αίματος αι πείναι ;;;
Και τότες γράφει ποίηση
και όμορφα στιχάκια
αντί με τη «διανόηση»
να πίνει τα χαπάκια
Τη διώχνεις τη κατάθλιψη
σαν στέλνεις στους διαβόλους
νεούδια κομψευόμενους
και επιδέξιους κώλους
ο Μόμπυ Ντικ και το Χρεος
—————————–
Ημασταν μες στη Θαλασσα , αμεριμνα κοπάδια
τεραστια Θηλαστικά που τραγουδουν τα Βραδια
Η μασταν σαν τον Μομπυ Ντικ κι αυτοι Φαλαινοθηρες ,
Αλιμονο, παντα νικουν τις Φαλαινες οι Ψείρες
Τωρα που μας καμάκωσαν, Χρέη- Φαλαινοθήρες
και ξεφυσουμε ανήμπορα μ’αυτους τους Φυσητήρες
Σηκώνουμε στη θαλασσα, μια ταραχή , μια Δίνη
Μα ειναι το χρέος σα Θηλειά που στο λαιμό μας κλεινει
Ειμαστε σαν τις Φαλαινες οταν αγανακτουνε
και στην αμμουδα βγαινουνε κι εκει αυτοκτονουνε
ειν΄ η ζωή μονακριβη κι ο ωκεανός μας Σφύζει
και το νερό της θαλασσας με αιμα Κοκκινίζει
καλά τα λες παπούλη μου, να φύγει η εμμονή
αλλά πολύ δε βάστηξε του φακαμάδα η προσμονή;
δε πρόκειται για εύκολο στιχούργημα βρε Σίσσα
ο Μαδαφάκας φίλτατε , σαν ζεσταθεί η πίσσα
και σαν βρεθούν τα πούπουλα και δέσει μου το έπος
( προτού , ελπίζω, πληρωθούν των τραπεζών τα ρέπος )
τότε θ’ ανέβει ολόκληρο στο σάιτ του παπούλη
για να καγχάζουν κριτικοί κι οι φιλολόγοι ούλοι.
Γι αυτό σου λέω υπομονή , το story τώρα δένω
και της αράχνης τον ιστό προσεχτικά υφαίνω…. 😉
Γυρευεις επανασταση μες απ’τις αναγνώσεις
και στα τσιτάτα του Σορέλ και τις φαντασιώσεις
Ομως ποτές δεν ενιωσες την Κολαση της Πραξης
ειν’ αλλο η αναγνωση κι αλλο κατι να Φτιάξεις
Κι’ αν στη Ζωή δεν εκανες ποτές μιαν απεργία
σ’αρέσει να στοχαζεσαι τους στοχασμους για βία
γυρευεις επανασταση φωναζοντας Αέρα
μα κατα βαθος νοσταλγεις τ’ονομα του Πατέρα
Ετσι που ολο Βυθιζεσαι μες του Σορέλ τον Μύθο
Και μόνος σου ζυμωνεσαι για να παραξεις Ζύθο
ολο κατακρημνίζεσαι μες τους εντός Κρημνους σου
Κι ενας Ληστής αθόρυβα , σου κλέβει τους Αμνούς σου
http://nosferatos.blogspot.com/2011/04/blog-post_18.html
λιγάκι χρόνο δώστε μου γιατί έλειπα αιφνιδίως
οι λόγοι ήταν τεχνικοί (ή, τεχνικοί ιδίως)
τώρα για να προσαρμοστώ θέλω λιγάκι χρόνο
έχω και του παπάζογλου το χθεσινό τον πόνο
άσε που μ’ άγχωσαν πολύ του νοσφεράτου οι αίνοι
και τώρα η ανταπόκριση στο χρέος με βαραίνει
δώστε μου χρόνο το λοιπόν το νου να προσαρμόσω
στου διαδικτύου τα θέσφατα δεόντως να ενδώσω
σχεδόν απεξαρτήθηκα τρεις μέρες κι ίσως πάλι
να έχω αυτό το πρόβλημα αυτό το μαύρο χάλι
εις τας γραμμάς του ίντερνετ μα και του τηλεφώνου
και τότε βλέπω ν’ αποκτώ την θέαν δολοφόνου…
κάνω και μια διόρθωση στους τελευταίους μου στίχους
εκείνους του τρεχαντηριού τους κάπως ενδομύχους
έχουν ρυθμό επτάσημο, τώρα το διορθώνω
και στην κυρά μου με χαρά πλέον το αφιερώνω
κι ενώ να κλείσω πήγαινα μ΄αυτές τις λίγες λέξεις
λίγο πιο πάνω χάζεψα καρακαξομεθέξεις
που μ’ έχουν κάνει να γελώ – και ‘γω με τη σειρά μου
στο νόσφυ υποκλίνομαι, σκίζω τα εργόχειρά μου
Μη σκιζεις τα εργοχειρα παλιοφιλε Ταμίστα
απ’ολα τα ποιηματα σ’αυτην εδώ την πίστα
αν ξεχωριζουν κανα δυο ειναι τα Ταμιστακια
-εσυ γραφεις ποιηματα, κι εμεις τα ποιηματάκια ..
– Εισαι μεγαλος ποιητής κι’αν σ’εβλεπε η Ουγριτσα
μάλλον θα σου την πεφτε και θασκαγε η Κικίτσα ..
– Γιατι ως Γνωστον , η ποιησις Λιγώνει τις Ουγγκρίτσες
Και στίχους απαγγέλουνε και οταν τρωνε Πίτσες .
Κι έτσι γλιστράνε στο κενό οι θεωρίες
Και ξεκολλάνε –σαν τα άστρα-οι σημασίες
Σε μια τροχιά ελλειπτική-στη σιωπή
(αφού κανείς μας πια δεν ξέρει τι να πει)
Μα …στάσου ! τι ναι κείνο το σημάδι;
Που λάμπει σαν πολύτιμο πετράδι;
Τι τάχα τρεμοφέγγει στα ουράνια
σαν ναταν η ελπίδα η πιο σπάνια;
Τι ναναι αυτό που φλόγα βγάζει σαν κερί…
Και μου θυμίζει κάποια εικόνα ιερή ;
Γαλάζιο φάντασμα σε μαύρο Ουρανό
Στις καμινάδες μας ,και μοιάζει με καπνό….;
Η μήπως είναι η ιδια η ψυχή μας;
Και το απόσταγμα της μιζερης ζωής μας;
Σα μέσα στη σπηλιά –σταλαγματιά
Σαν του Θεούλη -στους ανθρώπους- η ματιά….
μου λείπει, βλέπω, διάβασμα – χρειάζεται ιστορία
να μελετήσω και να βρω των λέξεων το νόημα
νιώθω μικρός, μικρότατος, σ’ αυτή τη φασαρία
στων καρακάξιων ιδεών – ελπίδας επινόημα
μ’ ανοίγω το παράθυρο, έξω κοιτώ και βλέπω
την κίνηση, τα γιωταχί, το έαρ του φθινοπώρου
και λέγω, ασ’ τον αυτισμό – στο νεαυτό μου αν ρέπω
θε να γενώ συσσίτιο νοήματος απόρου
δεν απορώ, δεν δύναμαι απάντηση να δώσω
στις απορίες που γεννά η οσμή η χωματένια
γι’ αυτό δεν θέλω ν’ απορώ, οι αισθήσεις προηγούνται
και προηγείται αυτών η οσμή στης μέρας τα ντουζένια
στο χάος κάνω μια βουτιά, ρίχνομαι στη φωθιά μου
που καίει μου τα σωθικά κι αφρίζει σα θηρίο
κι η στάχτη ένα πασπάλισμα που υφαίνει τα σκουτιά μου
να τα φορώ στης θάλασσας το χάιδεμα το κρύο
το βλέπεις; παρανόησα, δεν ξέρω πια τι γράφω
κοίτα καιρό που διάλεξε ο χάρος να μ’ αφήσει
να τριγυρνώ αμέριμνος έξω από τον τάφο
χωρίς καμία δέσμευση ζωής να κάνω χρήση
το βλέπεις; πια ξιπάζομαι πως τη ζωή ορίζω
πως είν’ η αγάπη μπιστική καυχιέμαι ο παιχνιδιάρης
καλά μου το ‘πε είς φίλτατος πως ψυχιάτρου χρήζω
αφού άξαφνα βρε αληταρά θα ‘ρθεις να μου τις πάρεις
να ζήσω αντί να κρύβομαι σ’ ένα θαυμάσιο τάφο
το σώμα μου να τυραννάει, να με φωτογραφήσει
και τη φωτογραφία μου στο φέισμπουκ ν’ αναρτήσει
ωχ. ο βλάξ ξέχασα τρεις στίχους στο τέλος, που δεν ήμουν σίγουρος ότι θα τους απορρίψω, αλλά τελικά τους απέρριψα, το ξέχασα όμως, τους ξέχασα κι εμφανίστηκαν οι αχρείοι, γαμώ το ντιλίτ μου, αντί να καταλάβουν την ανυπαρξία στην οποία ουσιαστικά, πλην όμως ουχί δια της ξεχασθείσας διαγραφής, έχουν περιπέσει.
αν θέλει ο παπούλης μας, ας τους αφαιρέσει.
δεν με αφορούν.
να ζήσω αντί να κρύβομαι σ’ ένα θαυμάσιο τάφο
το σώμα μου να τυραννάει, να με φωτογραφήσει
και τη φωτογραφία μου στο φέισμπουκ ν’ αναρτήσει
οι ανωτέρω στίχοι δεν υπάρχουν!
Αφησαμε αποτυπωμα στην ερημιά μας, στίχους
κι ύστερα ψελίσαμε τους αναρθρους μας Ηχους …
αφου κανεις δεν απαντά ,σε τούτη τη Σαχάρα
μείναμε κρέας άψητο στης ποίησης τη σχάρα
Αφήσαμε τη σάρκα μας και μείναμε οστά
και ματαια ελπίζουμε, πως θα αναστηθούμε
αφου ουτε τα κόκκαλα δεν ειναι πιά Πιστά
Μαζί με τα φαντασματα θα πά να γ……(Κοιμηθούμε)
Σ’αυτή την χώρα ,πού τανε κάποτε καφενείο
και τωρα πιά απεμεινε κενό νεκροταφείο
σε ταφους θ’αναρτησουμε μαρμαρινούς μας Στίχους
και η Ηχώ θ’αντιλαλεί τους μάταιους μας Ηχους
κι ετσι συνεχιζανε να εξερευνανε με στιχους
την απεραντοσυνη
του (κυβερνο) διαστηματος
σκαλιζοντας συναισθήματα
με λέξεις
Κενές χειρονομίες στο πιο μεγαλο
κενο
ιερογλυφικά στην αμμο
Υστερα τα σβηνανε γρηγορα : Πλησιαζε η Αμμοθύελα
κι υστερα
Κουρνιαζανε ,
τρεμοντας απο τον πιο μεγαλο φόβο ,
ενώ
τα ποιηματα
τα παιρνε και τα σηκωνε ο αερας ,μαζί με τις ομπρέλες της αμμουδιας , τις ψαθες , τα ονειρα , τα λόγια , τους ματαιους ερωτες , την ελπίδα , την ιδια την ματαιοτητα , ο αερας …
και ιδου , το εαρ ερχεται , εμπρος βημα Γοργό
για να προυπαντησουμε και πάλι την Μορμώ
Εμπρος : Για να πετρωσουμε μπρος στη φρικτή της όψη
Οψη που σκιζει την καρδιά με κοφτερή την Κόψη ……
έι! ..Ελα να σου πώ! το βλέπεις εκεινο το δεντρο;
Που κρυβει με τη φυλωσια του τη θεα; το βλέπεις ; Που τα φυλλα του θροιζουν στο αεράκι; Τα πολιά κρυμμένα που κελαιδουν; Τα βλέπεις ;
ειναι απογευμα… Σε λίγο θα βραδυασει ..Και
ο ουρανος σκοτεινιάζει .
Εσυ σκοτεινιαζεις … Εμεις σκοτεινιαζουμε .
Σε λιγο θα νιωσουμε το αγγιγμα της νύχτας.
Το θροισμα των φυλλων στο σκοταδι . Θ τρεμουμε συγκορμοι απο τον φοβο . Σ’αυτή την φωτεινή νυχτα που μας περιμένει ..Το βραδυ θα θυμηθουμε πως ειμαστε θνητοι .
Σε λίγο . Αυτο το δεντρο ειναι μιας Νεραιδας. Την νυχτα καθεται σενα κλαδί και κοιτά .Την λένε…οπως πάντα ..Υλογυάλη ..
Τη Νύχτα η Υλογυαλη αφηνει μια κραυγή .
Ει .. Μη φοβασαι . Ακομα . Ειναι απογευμα . Σε λίγο θα βραδυάσει . Σε λίγο.
αναμεσα σ’Αυγερινό κι Αποσπεριτη
που πάει η πνοη μας οταν φευγει απ τη μύτη ;
———————————–
-αυτοι που φευγουν ειναι πάντα μόνοι
σαν και τα τρενα που δεν ξερουμε που πάνε
σαν και τους φίλους τη στιγμή που μας πουλάνε
σαν διαβαταρικα πουλιά οταν πετάνε …
Αυτοι που φευγουν ειναι πάντα μόνοι
εμεις για λίγο ,μόνο , θα νιαστουμε
»που πας ψυχή; » που φευγεις; »
θα τους πουμε
που πάς πνοή,που πας κοματι της καρδιας μου ,
μόνο για λίγο σε ενιωσα, τοσο σιμα μου
————————————————————–
-για λίγο τους θυμομαστε, και τους ξεχνάμε
λίγο τους κλαιμε κι υστερα τους προσπερνάμε
όσο βαρούν τα σίδερα βαρούν τα μαύρα ρούχα
μα όσοι στο θέατρο τα δουν έχουν ζωή ευνούχα
στο θέατρο της εκκλησιάς που αναπαρισταίνουν
το θάνατο του ιησού κι απέ τον ανασταίνουν
κι απ’ τη νηστεία στο ψητό, στους κράσους απ’ τα ούζα
στην κερατέα βογγητό για μια παλιοχαβούζα
(γι’ αυτό το θέμα παραπλεύρως πλιζ αποτανθείτε
στην αρχική σελίδα, εκεί, τα σχετικά θα βρείτε)
και στις ειδήσεις ‘φαίνουνε το φόβο σαν αδράχτι
λες και τον πόνο ολονών έχουν μονίμως άχτι
μα δεν υπάρχει γιατρειά σ’ αυτή την κενωνία
τώρα που μας στριμώξαν οι λεμέδες στη γωνία
———————————–
——
παγιδευμένοι μες του Χρόνου τους ιστούς
κι αυτο το Χρέος θα μας φάει τους μιστούς .
τον Γολγοθά μας διασχιζουμε με Αλματα
τριγυρισμένοι απο του χρόνου τα αγάλματα
μικρες ψηφιδες σε ψηφιδωτά μεγάλα
κι αποτα τραυματα βυζαινουμε το Γάλα
Καλή Ανάσταση εύχομαι
σε όλα τα πτηνά,
τέλος να μπει οριστικά
εις τις επιβαρύνσεις,
ταξίδια εύχομαι καλά,
ωραία, γιορτινά,
και μια Μεγάλη Εβδομά-
χωρίς.. επιμηκύνσεις!
η ανάσταση νάναι καλή, καλό και το σφαχτάρι
και, όπως συνηθίζεται, να πω χωρίς τα βάρη
που έφερε τούτη η εποχή σε μας τους κουτεντέδες
που αστόχως ενομίσαμε πως πάντοτε μεζέδες
θα τρώμε και θα πίνουμε σε βάρος άλλων πάντα
που ζούνε στην ανατολή και όχι στο ελλάντα
όσο αυτό συνέβαινε, καμία δυσφορία
δεν ενθυμούμαι, ειλικρινή, καμία φασαρία
μόνο θεωρητικώς, θαρρώ, να διαμαρτυρηθούμε
είχαμε όλοι αρκεστεί, για να διατηρούμε
τη διαφορά απ’ όσους δεν σκαμπάζουν τι συμβαίνει,
μαθές, κοκορευόμασταν, γνωστή μας η ελένη,
το αδειανό πουκάμισο της ψωροθεωρίας
της κατά τ’ άλλα συνεπούς αριστερής μωρίας.
μια κότα που κακάριζε ανήμερα το πάσχα
και την ουρά μοστράριζε η χαζοβιόλα τάχα
βεβαία πως μόνο τ’ αρνί θα πάθει το μοιραίο
έψαχνε μεσ’ στα πίτουρα για κάτι το ορέο
κι εκεί που αμέριμνη η κουτή η κότα τριγυρνούσε
την έπιασε απ’ το λαιμό και την ταρακουνούσε
μία χερούκλα, θιούλη μου, μια χέρα σαν τανάλια
ενός χοληστεροπαθούς, που τούτρεχαν τα σάλια
όπως αντιλαμβάνεσθε, η κότα εξεζουμίσθη
κι ο πολυλιπιδαιμικός σαφώς ανεκουφίσθη
διότι της κότας το ζουμί λιμπίστηκε να φάει
σαν είδε αρνόπετσα ευτυχής ο γείτων να ρουφάει
Πασχα των Ελληνων ,κοκορέεεετσι
Πασχα συγγενών ,τρωμε αρνί
με βουρκωμένα ματια στην αγια τελετή
πως θα λιγδωσουμε ξανά την μερα αυτή ..
Πασχα στα χωρια , η τσικναααα!
μας ευφραινει την καρδια
πασχα με ξαδδελφια και κρασι ,που φτιαχτηκε στην εξοχή
κι ειναι ωραι αιο-οο!
Το Πασχα ελληνων εχει κατι το μοιιιιι —- ραίοοοοοοοοοοοοοοοο!
Με λαικά στη διαπασων και δηθεν Γλεντι
και υποκριτικα χαμογελα και μοχθηρια
Πασχα Ελληνων . H αγία μας αρτηρία
Με την χαμερπεια να παριστανει την οσία
……………………………
κι αυτη η επιδειξη της ταχας της αγνοτητας
πως μας σκοτώνει καθε ΠΆΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο!
σε καθε αυλή ,καθε χωρο κ,αθε τσιμέντο
καθε θλιμμενη σουβλα ,καθε αμηχανια
Μον’ το αρνι αυτο που ειναι σφαγιο ειναι αθώο ..
Πασχα κενό , πασχα Ερημων , Πασχα Ελλήνων .
—
οοοοο οοοοοο ο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
το παραπάνω πονημα να διαβαστει τραγουδιστα σε ρυθμόν(μελος η οπως το λένε ) Βυζαντινον
εις πολλά και ευκλεή έτη νοσφεράτααααα
και εις το άγιον και ταπεινόν ούτον καρακαξίασμα πολλά τα έτηηηηηη
των οικιών ημών εμπιπραμένων άδομεεεεεεν
ευγλόγησον δέσποτα την τρόικαν κατά το μέγα ελεός σου
ευγλόγησον δέσποτα την τρόικαν κατά το μέγα ελεός σου
ευγλόγησον δέσποτα την τρόικαν κατά το μέγα ελεός σου
ως αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων
δι’ ευχωωωωωών…
Monsieur Nosferat, αυτό το κ,αθε σας…
ΛΑΛΗΛΗΟΥΙΑΑΑΑΑ….
τω καιρώ εκεινω ..
ελαλουν οι χριστιανοι και τσιρζουσανννννννννννννννννννννν..
διοτι ..
Οι Κομνηνοι ειχαν ρημαξει το ταμειο
και ο Δογης της Βενετιας Βελονης τους εδωσε Δανειο οοοοοοοοοοοοοοοο!
ΚΑΙ ΕΠΕΒΑΛΕ ΚΑΙ μΝΗΜΟΝΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!
και ηρθανταν οι χριστιανοι στον Σφουγγοκωλάριο καιτου ειπανε .. Θα επαναστατησωμεν ..
λαληλουιααααααα!!!!
Και ο Σφουγγοκωλάριος εσκουπισε ενα δακρυ ..
και ειπεεεεεεεεεε :
χριστιαννοιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!
νιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!
επι μιαν ολακερον χιλιετιαν χαριν εις στον πυρ τον υγρόν και την πΑΝΑΓΙΑ σας
και την πολιτικήν των Βασιλεων υμών και τα δωρα
και τον φόρον τον καπνικον και τα στρατιοτόπια και την Ρωμαική μας παραδοσιννννν…
αποκρουσαμε
τις εισβολές των Λογγοβάρων και αλλων βαρδων και του Κακοφωνιξ και τους Πέρσας (επι Ηρακλειου αν δεν κανω λάθος )
και τους αμισαμε τη Κτησιφωντα και ειπαμεν και τη Υπερμάαααχωωωω..
Και τους Βανδαλους και αλλους ,και τους Οστρογότθους Βησιγοτθους και οτιαλλλοΓοτθους ελιανισαμε …
και τους Αβάρους ,τους Σ(κ)λαβους , τους Παρθους , τους Πετσενέγγες (τα ριαλια -σελιινια μονα και διπλά , ) τους Ρεγγες , τους Ρως , τους Βουλγαρους
τους Βουλγαρους, τους Τατάρους , τους Τιτσινέγγες , τους Ουννους
τους Ρουνιτες , τους αλητες , τους Παυλικιανους , τους Καθαρους, τους Βογομιλους , τους ανεμόμυλους, τους
Αράβους , τους Φραγγους , τους Εβραιους , τους Μοιραιους , τον Σακη
τον Τακη , τον Λάκη , τον Λαλάκη ,την Κουλα
τη Σουλα
τη Βουλα
την Τουλα ,
τους Ιβηρες , τους Μιτζηρες τους Τζιτζιμιτζιχόντζιρες ,τους γατους
τους Νοσφερατους τον σκυλο τον μαυρο τον ΤΑΜ ΤΑΜ ΤΑΜ
τους πηραμε και τους σηκωσαμε και τους πηρε ο διαλος καιτους αμισαμε και τους ξεσκισαμε και τους καψαμε και τους φαγαμε και τους λογχισαμε και τους σουβλισαμε και τους τυφλώσαμε
λαληλουια……
πες μας λοιπόν τι είπεεεεεεεεε…
ή να περιμένωμεν τα νεώτερα εις τα δελτίααααααααααα
στο τέλος θα μας πει πως θα τρώμε με δελτίαααααααααα
ο Σφουγγοκωλάριοοοοοοοοοοοος
oμμμμμ!!!ομμμμμ!!!!
και τους ανασκολοπίσατεεεε.. Και γεμιζατε και τον Ιπποδρομον ,πανω κατω , κινητικοι οντες ..
και πότε τους Πρασινους ,ποτε τους Βένετους εψηφιζατε ,
και ποτε πότε και τον Καυκον επιατεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!
ομμμμ!
και επεδειροντο τα Θηλεα ανευ ελεους , μόνα
διοτι
εχαντουμιαστηκατεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!
ομμμμμμ!
..και εγεμισεν Χαντουμηδες το Παλατιον..
Και ολοι – ΟΜΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ – επεριδρομιαζαμεν ννννννννννν..*
Και τα θηλε εκγαμιζοντο μετα βαρβαρων ..αλλά υμεις Υπαρηφάνως ,των θηλέων υμων εκγαμιζομένων , αδατεεεεεεεεε…»τη Υπερμάααααχχω»
και οταν η Δωρα η αυτρατορισσσα .. η πολλαπλώς εκγαμιζομένη το ειχε παραχέσει το πραμα
Υμεις ..αλλου Τυρβαζατεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!
ομμμμμμμ!
* οπως ειπεν και ο αλλος ο ευτραφούλης…
και ενω μερχς ωδες εμπροσθεν των οματιων σας εκγαμιζντο ασυστολως εμπροσθεν των οματιων σας
Υμεις
με τα οματια σας τρωγατε ακαταπαυστως
ΟΨΆΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ…
ομμμμμμμ!
Συνέχισε βρε βάμπιρα και θα το κάνω πόστ
τη ποίηση σου οδηγεί το μέγα Holly Ghost..
xορος γερόντων ευνουχων ..
Βαυκαλιζομενοι εμπροσθεν του αυτοκρατορος πηγαινοντουσαν στον Ιπποδρομο
και επεριδρομιαζανε σουβλάκια στου Μπαιρακταρη ομου με τον Δαμαλον
και με τον ΑλογοΓκουφην ξεπατικωντουσανε στις απογραφές
των αποθεμάτων του παλατιου ινα αποδειξωσιν στους Βενετους
οτι οι αλλοι τα ρημαξαν
και αυτοι οι Δαμαλοσκουζοι αφου τα εξεσκισασαν ολα και εφαγασιν το καταπέτασμα μεχρι που εκασασιν
και τα Μαγουλακια του Πορδοκοφινα εγινουντασιν Μαγουλαδες πελωριες
οταν αφτασαν στον ΑΜΗΝ ΝΝΝΝΝΝΝΝΝ
νννννννννννννννννννννννννννννννν
μεταβιβασαν τη εξουσιαν σε εκεινον τον λαλάκανννννννννννννννννννν*
——————————————————
και ετσακισαν ολο το χρημα
και τον πηγανε στην Βενετιά και στη Γενουαν
κι υστερις ειπανε
οτι τους εφταιγε το Κωνσταντινάτονννννννννννννννν..
και τον καθυβριζον με λογής λογής παλαιολόγους
και οταν ουτος ελεγε Μνησθητι μου κυριε αυτοι του απήντον ν με Μνημονιαααααααα
και δεν εφτανα ολα ταυτα
αλλά συνεπηξαν και Μετωπον ονοματατι Σπιθαν
και κρατουσαν τη αναπνοη τους μεχρι να σκασωσιν νννννννννννννννν
Σφουγγοκωλάριος
————————
Το καρυοφίλι μανα μου …
——————————–
* ουχι τον Λακάν.. Τον Γ. Α . Πουλεειολόγον
ομμμμμμμμμμμμμμ!
μέρα μαγιού το πίστεψες
πως μέχεις πάντα χάνο
έλεγες πως μ’ αγάπαγες
κι έμπαινες στο αεροπλάνο
κι από το τζάμι κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
έφτυνες με τα σάλια σου
κι ύστερα έπαιζες τένις
γιωργάκη…
πάει κι ο μπιν
όχι ο μίστερ, ο οσάμα /
σίγουρο; μην
το πεις, το είπε ο ομπάμα
αυτό δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει
θα πω μονάχα κάτι να λαλήσεις
αν κάτι απ’ την ιστορία μένει
είναι πως ήταν μία κάποια λύσις
τι θ’ απογίνουμε λοιπόν χωρίς τον μπιν
που είχε διαπράξει ντέντλι σιν;
κάτι θα βρούμε, μην ανησυχείτε διόλου –
θα πει η υπόθεσις δεν πάει κατά διαόλου
θα περιμένουμε και μια ωραία ταινία
για πισιγκέιμ να μη γίνει μνεία
τέτοια φαντάζομαι ήδη θα υπάρχουν
και στους εφήβους προφανώς θα λάχουν
ΝΑΙ! Μπες ΤΩΡΑ στο http://www.Kill-BinLaden.com
και κέρδισε το μοναδικό όπλο του killer του αιμοβόρου Bin Laden
σε μοναδική τιμή!!!
Αν αργήσεις, ΕΧΑΣΕΣ!!!
Για λίγες μονο μέρες, μαζί με το όπλο του killer του αιμοβόρου Bin Laden
ΔΩΡΟ το επιτραπέζιο «Το Κυνήγι του Οσάμα»
Ένα συναρπαστικό παιχνίδι για όλη την οικογένεια.
Ρίξου στη μάχη! Προσοχή στις παγίδες της Αλ Κάιντα!
Βρες το κρυσφήγετο! Αιφνιδίασέ τους!
Πυροβόλησε τον Οσάμα στο κεφάλι και
Πάρε Πρώτος το παράσημο απ’ τον Ομπάμα!
Μοναδική ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ!
Ατέλειωτη ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ!
Δεν θα ξεκολλάς με τίποτα!!!
Ουφ! και γιατί δεν έγινα, λοιπόν, διαφημιστής
αφού έχω την έφεση να θέλω να πειστείς
ότι αυτό που πλάσσαρα είναι μοναδικό
για την περίπτωσή σου κομάτι ειδικό;
Γιατί μόνο για χαβαλέ διαφημίσεις κάνω
κι όταν τις βλέπω στην τιβή με περιφρόνια κλάνω.
Μα ετούτο εδώ το μυστικό μην μαθευτεί πιο έξω
γιατί στιχάκια άλλη φορά δεν πρόκειται να πλέξω.
ετσι λοιπόν , σιγά σιγά Φυλορροουμε
-σ’αυτην την χωρα που -παρολαυτα -τη αγαπουμε
και απομενει μονοπια φυλο συκής
-κι’ειμαστε ολοι παληκαρια της ΦΑΚΗΣ…
οε! .. οεεεεε….!
οοοεεεεε!! οε!
κι εστι μοιραιοι και ανήμποροι συνάμα
μαται’ελπιζουμε να μας συμβει τα θαμα
φυλορροουμε μα δεν βαζουμε μυαλό
να δεις! δε θα μας εβγει σε καλό!
οεεεε! οεεεε!
οε! οεεεεε!
ελπιζουμε να μας συμβει το θάμα
απελπισμένοι καναμε ολοι ενα Τάμα
μα η αληθεια θα μας εβρει διχως Φυλα
ειναι αργά μη μου μιλάς αλλο για Μήλα ..
Οε .. Οεεεεεεε! οεεε.οε.
το θέμα με τα μήλα πάντα μ’ αφορούσε
καθότι αυτό το φρούτο μου θυμίζει την ευούλα
εκείνη που στο φύλο της φύλλο συκής φορούσε
φόρεσε και στον άντρα της η πρώτη γυναικούλα
κι όπως θα λέγαν οι εκλιπόντες Νίκος και Μανώλης
ενώ όλα τάχε ξηγημένα μεσ’ στον κήπο ο θεός
πήγε εκείνος ο φιδίσιος ο παλιοκαριόλης
κι έκανε ντου ανατροπής ο αλήτης ο φαιός
ας είναι.
αυτά τα παραμύθια δεν θα μας πτοήσουν
είμεθα της φακής τα παληκάρια, η μπλογκεριά
αυτοί στον τοίχο αν θέλουν να μας στήσουν
θα τους τη φέρουμε απ’ την πίσω τη μεριά
μα, τι ‘ν’ αυτό; μας δείχνουν μάντρα με μπαλάκια
και φόρα ορίζουνε να πάρουμε ευθύς
αντιλαμβάνεσαι, γουστάρουν παιχνιδάκια
γι’ αυτό και θέλεις πάλι να ξενιτευθείς
αχ, ελληνάκι πρόσφυγα του κόσμου όλου
και στην ελλάδα και στη δύση, στο βορρά
δες πώς φουσκώνει το τσουβάλι του αιόλου
δες πώς θα γίνεις πάλι του καιρού βορά.
του Ελληνος ο τραχηλος ζυγόν δεν υποφέρει
ειναι γνωστον ανέκεθαν και τουμπα θα τους φέρει
ολους τις ξενοι τις Κακοί και τα Μνημονια τους
ο Ελλην ειναι πονηρος κι ας τρων τα λυσακά τους
(Ο Κισσιγκερ κιο Μισσιγκερ κι ολοι οι Μισελήνοι
που πανα να βγαλουν τον σταυρο να φερουν την Σελήνη
κι ειναι εθνοαποδομιστες που λέγει και το Αρδην
-που πότε στεκει σημειωτον και ποτε τρέχει βάδην –
ολα αυτά τα σουργελα κι ουλοι οι Προδοτες
θελουν να μας ..αμισουνε και μας περνάνε κότες
Μα εμεις θα τους την φερουμε γιατι’αμαστε Μεγάλοι
Απο τα χρόνια τα παλια .. Ακομα ως κι οι Γάλλοι
πουχουν κιαυτοι πολτισμόν θαυμαζουν τον Δικο μας
ειμαστε Ελλην . Ξευρωμεν ποιοι θελουν το κακό μας
ακομα και οι Βολευτες -ξερεις – οι οχτακοσα
που θελουν τ΄’αναδρομικά -ταχουνε τετρακοσα
Το κανουν ετσι πονηρά γιατί ναι Ελληνάρες
και θελουνε να δειξουνε στις Δυτικές Γαιδαρες
το τι σημαινει Ελληνας ..και ειναι παληκάρια
(ασχετως που αναδρομικά θα πάρουνε ..απάρια
hellas το μεγαλείο σου φοβούμαι ν’ αναλάβω
διότι θα με νομίσουνε μοδέρνο εργολάβο
καθώς το μεγαλείο σου θέλει εργολαβίες
κι εμένανε η εθνομαγκιά μου προξενεί φοβίες
άρδην ευθύς αποχωρώ απ’ τις διεκδικήσεις
της μόστρας της αρχαιοπρεπούς που θες να εξασκήσεις
είμαι γυφτάκι στην καρδιά και στη νοοτροπία
κι έχω πατρίδα στη ζωή μόνο την ουτοπία
τέτοιες βλακείες που τσαμπουνώ θα με περνούν για ούφο
μετανεωτερικό πολλοί θα με θεωρούν ταρτούφο
κι ο τράχηλός μου, αλίμονο, φέρει ζυγό μονίμως
τωόντι της αυθάδειας είμαι ο γελοίος μίμος
μ’ αυτή την αυτοκριτική θαρρώ πως σοβαρεύει
η γιόρεξη για χαβαλέ που εξόχως περιττεύει
αλησμονώ και χαίρομαι, θυμιούμαι και δακρύζω
συγγνώμη τώρα σας ζητώ, σόρι που σας τα πρήζω
Ταμιστα μου μου φαινεται πως εχεις καταλάβει
κι απ’ τα μυστηρια της ζωής πως εχεις μεταλάβει
-πως γινεται και στην Ελλάς να μας το παιζουν μάγκες
κι’ εσχατως εθνικοφρονες, οι θλιβεροι οι Δάγκες
αυτοι που μας ρημαξανε , το παιζουν Ελληνάρες
και βγαζουν και δεκαρικους ,λεγοντες αρες μάρες..
θα λυωσουμε
σαν τα κερια
θα βουλιαξουμε
σ’αυτη την θαλασσα καφε τσιγαρο και ξενυχτι.
και θα πνιγουμε
οπως παντα
σαυτη τη θλιψη ,σαυτη την χωρα
ματαιοι σ’αυτον τον ανανδρο αιωνα..
του έλληνος ο τράχηλος προσχή να μη γενεί χυλός
διότι ο πανάγαθος δε λέει να ξαποστάσει
τον έλληνα με βάσανα φορτώνει νάναι σφριγηλός
ο μέλλων χρόνος του μπακάπ νάχει γερή την κράση
κι έτσι, που λέτε, η ιστορία
γίνεται σκέτη βιαπορία
όταν η βιά γεννά απορία
η βία η κόρη σου, απορία
του έλληνος ο τράχηλος ο έρμος ο τρεμάχειλος
αρνιέται κι απαρνιέται κάθε του πόνου φράση
απτόητος και θαλερώς υποτυπώδης κίβδηλος
φρούδες ελπίδες τσαμπουνάει πριν να ριχτεί στη δράση
κι έτσι, λοιπόν, η ιστορία
πώς να πληρώσει εφορία
αφού η διάχυτη μωρία
μωραίνει ευθύνες κι απορία
του έλληνος ο παχυλός μισθός έγινε πια ψιλός
σίδερο η σαστιμάρα του που κόλλησε στη βράση
στο χώμα πέφτει ο δειλός γίνεται ο ίδιος σαν πηλός
η ανόητη η αντίδραση εν περιπτώσει πάσει
εθίμων νέα αλληγορία
τα συνδικάτα σε φορεία
το κοινοβούλιο σε χορεία
οποία φαντασμαγορία
μεροδούλι – μεροφάι
είναι αυτό που με ρουφάει
η στιχουργική πονάει
στίχημα και ξενυχτάει
πάλι άρχισε την κλάψα
ο μουρλός στην καρακάξα
είναι ολίγον βαρεμένος,
κάπως επιτηδευμένος:
σήμερα δεν άκουσα ειδήσεις
άραγε να έχουμε πτωχεύσει;
ήλιε μου δεν θάπρεπε να δύσεις
μας χρειάζεσαι για επενδύσεις
για του οικοκεφάλαιου τη γεύση
σήμερα μπορεί ναναδιαρθρώσαν
ό,τι μνημονιακώς εστήθη
πώς άραγε να το μεταδώσαν;
λέτε τελικώς να μην ενδώσαν;
λέτε να επρόταξαν τα στήθη;
χαχαχα και χο, καλή κοτσάνα
περί του στηθαίου μεγαλείου
θα κατουρηθώ (φέρτε μια πάνα)
γύρισαν τα μάτια μου και πλάνα
ταύρο αναζητούν γυαλοπωλείου!
στο θάνατο των αλλονών
προβάρω το δικό μου
άνευ γλυπτών αναπολών
τον βλάσθημο σηκό μου
στα κενοτάφια το δεινό
το άλγος του καμάτου
κι αν τεχνηέντως προσπερνώ
κάποτε πέφτω κάτου
ο χρόνος, παρανόηση
όσων γροικάς και φτύνεις
θα σου πουλάνε πτόηση
καθώς θα επεκτείνεις
τις λύσεις που περιχαρής
ο χρόνος ο καημένος
στον έρωτα πάντα υδαρής
ψάχνει κατατρεγμένος
της ψυχοπέμψης ηχηρού
μοιρολογιού αναλόγια
στηρίζουν τέλους καψερού
στίχους και ψιλολόγια
όπως αυτά των λέξεων
τον θάνατο που πλήξαν
και το επεισόδιο της ζωής
θεωρείται πλέον λήξαν
Παρατηρω Ταμίστα μου ,ολο και προοδευεις
και καμνεις μετουσιωση και ολο στιχουργευεις
και επειδη δεν αντεξα τους Δηθεν και τους ετσι
και λέω να φυγω απο Δώ πριν γινουμε στουπέτσι
-γιατι το ξεφτιλισανε και μου τα εχουν πρηξει
η Ιωβεια υπομονή εχει κι αυτή πια λήξει
σ’ αφηνω αγρυπνο φρουρο εδώ στην Καρακάξα
να στιχουργας ποιηματα μεσα σ’αυτην την κάλτσα …
κι αν δεις κα εμφανιζεται κανεις εφτακοσαρης
– και κανει σαν Κροκοδολος και φαινεται Κλαψιάρης
κι αρχισει τα κουνηματα να γραφει ακηδιες
Πες του κιεσύ καταμουτρα πως λεει Αηδιες
Ταμιστα οπως κι η ζωή ,ετσι και τα στιχακια
θελουνε κοτσια ποιητη και οχι τσαλιμακια
Σ’αφηνω αγρυπνο Φρουρο : Σ’εχω εμπιστοσυνη
…………………………………………………………………………………
στο θάνατο των αλλονών
αναζητώ γαλήνη
και η δική μου η θανή
αδιάφορο μ’ αφήνει
Αλλοι θα κλαιν’ σπαραχτικά
που χάνουν τέτοιο αστέρι
που τους ετάιζε με φως
αλάτι και πιπέρι
Μέσα στον τάφο ήσυχος
γλυκά θα ξαποσταίνω
μέσα στο μνήμα ήσυχος
φρέσκος πάντα θα μένω
Τόσο γέλιο που χάρισα
καιρός μου να γελάσω
αντίκτυπους και ενοχές
χωρίς να λογαριάσω
(θανατος σατιρικου ποιητή, ατάκα κιεπιτόπου)
δεν αντιλαμβάνομαι τι τρέχει εδωπέρα
κάτι δεν πάει δεν άρχισε η μέρα
(η υπόθεσις αυτή θα έχει προϊστορία)
παπούλη πάρε θέση ναλλάξει η πορεία
που χάραξε ο Νόσφυ και λέει πως θα την κάνει
κανείς δεν περισσεύει σε τούτο το γαϊτάνι
πόσο μάλλον θα έλεγα ο στιχουργός σπηλαίου
όχι Ιώβ, μα ποιητής κρακάξ Ιωβηλαίου
η διόρθωση του προηγουμένου:
δεν αντιλαμβάνομαι τι τρέχει εδωπέρα
κάτι δεν πάει ((καλά)) δεν άρχισε η μέρα
(η υπόθεσις αυτή θα έχει προϊστορία)
παπούλη πάρε θέση ναλλάξει η πορεία
που χάραξε ο Νόσφυ και λέει πως θα την κάνει
κανείς δεν περισσεύει σε τούτο το γαϊτάνι
πόσο μάλλον θα έλεγα ο στιχουργός σπηλαίου
όχι Ιώβ, μα ποιητής κρακάξ Ιωβηλαίου
πενήντα χρόνων δηλαδή και βάλε παραπάνω
τι γίνεται μωρέ παιδιά πείτε σ’ εμέ το χάνο…
η κόντρα εις την αρχική σελίδα
δεν δύναται ν’ αποτελεί παγίδα
διά την στίχισιν στην καρακάξαν
ουδείς και ουδεμιά δεν μας ετάξαν
λεπόν, ο Νόσφις πίσω να γυρίσει
οι Λέφτηδες που, ούτως ή άλλως, λύση
στιχουργική δεν δίνουν τελευταίως
ας λείψουν δι’ ολίγον ή ας πούμε έως
βρεθεί μια λύσις εις την διελκυστίνδαν
πολλοί την ξέρουν και πολλοί την είδαν
όμως εγώ δεν ξέρω τι συμβαίνει
ούτε ποια διάθεση τρεχάτη κατεβαίνει
μονάχα ξέρω πως μπορεί κανένας
να μη μας βλέπει εδώ μέσα, μόνο ένας
κι αυτός να φύγει, να βρεθούμε μόνοι
και τότε η ποίηση τη λύπη να κυκλώνει
να πάει στο διάολο, λοιπόν, η βλακωδία
νόσφυ, η ποίηση σημαίνει νυχτωδία
αμάν.
Αλτ! Τις ει;
Μάλλον κανένα ζώον θα πέρασε, άδικα σκιάχτηκα.
Αλτ! Τις ει;
Κι όμως. Προχτές στον ωριλά στ’ αυτιά κοιτάχτηκα.
Στης Καρακάξας τη σκοπιά, δύσκολη η βάρδια.
Η μοναξιά υπάρχει εκτός απ’ τα ιμπέρια.
Τώρα νυστάζω κι η σημαία μού δίνει άδεια.
Μα πάντα τ’ όπλο θα κρατώ στα δυο μου χέρια.
Πόσο είν’ αστεία της αριστεράς η ζάλη.
Ένα τισέρτ πάντα ‘δειανό, μια χαζομάρα.
Σα χάος που χώρεσε σ’ αγύριστο κεφάλι
και βλαστημάει την ξεπεσμένη της τη φάρα.
Αλτ! Τις ει;
Το ποντίκι
—————-
Ο ένας να μιλάει για ένα Μάρτυρα
κι ο άλλος ν’ απαντάει για έναν ποντικό
Ο ένας να μιλάει για έναν Άγιο
κι ο άλλος ν’ απαντάει για ένα σκύλο
και είναι τότε που μέσα στη μαυρίλα
είδα τον Ποιητή ολομόναχο
και γύρω του να λάμπει
το κενό
Μίλτος Σαχτούρης
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σκοπιά φυλάω στην καρακάξαν
ούτε καθήκια άδειασα
ούτε προσμένω να γευτώ μόσχο που σφάξαν
βούρκωσαν τα μάτια μου
σαν τρελός κι εγώ λαγός στα συρματοπλέγματα
πρήσκονταν στο θάνατο η γλώσσα
του εγκεφάλου τις πτυχές μου απλώσαν
στο παζάρι
τυχερός φρουρός
θητεία ισόβια πάνω στα όρια
απ’ την κορφή ως την υπώρεια
Οι Λέφτηδες κι αν σιωπούν,
πολλά ’χουνε να πούνε,
μα σε αυτιά που ’ναι κλειστά,
σε μάτια σφαλιγμένα,
σαν τι να πουν οι έρημοι
οι κοψοχρονισμένοι;
Σε μια φωτιά μαζεύουνται
και σιγοτραγουδάνε:
Λέφτηδες κάντε υπομονή
και μη βαρυγκομάτε,
το δρόμο που διαλέξατε
μην τον απαρατάτε!
Αγορι απο το Μπγκλαντες ποιο ηταν τ’ονομα σου;
στα ψιλα των εφημεριδων σε θαψανε
στα μουλωχτα , τα δολοφονικά χερια σε σφαξανε
εσυ δεν ειχες μάνα να σε κλαψει;
Ζητώ συγνωμη απ’ τη μάνα σου
Συγνωμη απ’ τον πατερα σου
Συγνωμη απ’ταδελφια σου
Συγνωμη που ταξιδεψες μες στα αμπάρια σαπιοκαραβων , ψαχνοντας μες την απελπισία την ελπίδα
Τουλαχιστον ο Λόρκα πέθανε απο σφαιρες ενα πρωι στην Ανδαλουσια
Εσενα σε μαχαιρωσαν σαν το σκυλι στην Βρωμικη Αθήνα
Αγορι απο το Μπαγγκαντές εσυ δεν ειχες μάνα νασε Κλαψει;
Ζητω συγνώμη που σε αγνοησαμε
Ζητώ συγνωμη που »ομοεθνεις μου φασιστες »σεσφαξαν
Συγνωμη για οσα δεν κανουμε εναντια στον Φασισμο που ερχεται , μαυρος σαν την νυχτια και με συνθηματα , »Ελλάς Ελλήνων χριστιανών »,και μαχαιρρώματα , συγνωμη για τα δελτια ειδήσεων ,τα πρωινάδικα ,την κυνική αναγγελια » σκοτωθηκε μεταναστης ισως ξεκαρισμα λογαριασμών ισως ρατσιστική επιθεση » συγνωμη γιαυτό το ‘ισως» που σε δολοφονει ξανά , ξανά , ξανά σαυτή την χωρα που καποτε αγαπήσαμε και τωρα πεθαινουμε κι εμεις μαζί της συγνωμη απο τη μανα σου , κιαναθεμα στα χερια που σε σφαξανε , αναθεμα στους χασαπηδες, στον φασισμό αναθεμα, συγνώμη
Αγορι
απο το Μπαγλαντες ,μ’απορημενα ματια , μάταια θα ψαχνεις για παρηγοριά , στην αγκαλια της μανας σου , εδώ , ξενος ,σκοτωμενος σα το σκυλι , σαυτή τη χωρα ,που γινεται ολο και πιο ξένη ,και μεις πεθαινουμε μαζι σου ,Συγνωμη ….
———–
Παπουλη αν θες δημοσιευσε το Δεν μπορω να το δημοσιευσω στο Μπλογκ μου κατι εχει παθει ο Μπλογκερ ..
———————-
Στον Ταμιστα
Ζητω συγνωμη Μαυρε αδελφέ
καποτε ειχες ακουσει τον Λουθερ Κιγκ να λεει » εχω ενα ονειρο»
και σημερα το ζεις μα σαν εφιαλτη’
τρεχεις για να ξεφυγεις
‘αραγε ειναι ονειρο» ‘πως θα ξυπνησω-απο αυτη τη χωρα»
Ακου μαυρε Αδελφε : δεν ειναι εδώ ΑλΑμπάμα ,δεν ειναι ταινια φρικης , ειναι »ελλάς ελληνων χριστιανών » και ειναι εθνικοφρονες οσοι σε κυνηγάνε – τωρα πανε να σκοτωσουν εσενα, οι πατεραδες τους σκοτωναν τον Λαμπρακη και οι Παπουδες τους , στη Κατοχή τα ιδια και τα ιδια, αδελφε , σημερα κυνηγαν εσενα κι εμεις βλέπουμε , αδιαφοροι ήκαι ανημοροι ή -ακομα χειρετΕρα ηδονικά -»ενας μαυρος λιγώτερος » θα πουνε καποιοι σαν το γουρουνι που πλατσουριζει αδιαφορο στη λάσπη του μη ξεροντας
πώς θαρθει και η δική του ωρα κι αυτοι – που με τοσο ακατονοητο μισος -κυνηγουν εσενα .. αυριο ..
Αδελφέ μου ξένε
ισως καποτε ειχς ενα ονειρο .
τωρα εχεις εναν εφιαλτη
κι εμεις τον δικο σου εφιαλτη βλέπουμε
στον υπνο μας , στο ξυπνο μας
αναμεσα στον ΥΠΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ξΎΠΝΟ ..
– Αλτ! Τις ει;
– …
– Ακίνητος, αλλιώς πυροβολώ!!!
– … σαν τι να πουν οι έρημοι …
– Πίσω και σ’ έφαγα!
– … οι κοψοχρονισμένοι …
– Πίσω!!!
– …
– …
– …
– Ταγμένος να φυλάττω Θερμοπύλας
εις την σκοπιάν αυτήν έχω ποικίλας,
διά την ώραν να περνώ, δια πασατέμπο,
απασχολήσεις. Δεν μπορώ πλασέμπο
να τρώω χαπάκια. Προτιμώ τεκίλας …
– … και μη βαρυγκομάτε …
– Αλτ! Τις ει;
– …
– Ακίνητος!!! Είμαι τρελός εγώ!!! Έλα να παίξουμε. Αν κοτάς…
( το είδα και εγώ ότι κάτι έτρεχε με το Μπλόγγερ )
Της δικαιοσύνης τον ήλιο το νοητό
και τη μυρσίνη τη δοξαστική,
μη, παρακαλώ σε μη
λησμονάς.
Τα πικρά μας χέρια με τον κεραυνό,
τα γυρίζουμε π έ ρ α απ’ τον καιρό·
τους παλιούς μας φίλους καλούμε
χ ω ρ ί ς φοβέρες κι αίματα!
Να που μας ερχονται ολα μαζί,συμπυκνωμένα
Ο εμπρησμός του Ραιχσταγκ και η Piazza fontana
και η στενοκεφαλιά και η αδράνεια
και ο Φονταμενταλισμός της δηθεν »πραξης » και η Βία
ακομα πο αλλλοκοτα ωμή, και η απελπισία
η αγανάκτηση που εντεχνα διοχετευεται στο ρατσισμό , το παρακράτος
Ξανά το Σειχ Σου κα Δρακοι , ανοιγουν παλι ολες οι πληγές μαζί , και βλέπουμε καταματα αυτό που βγαινει απο το αυγό μα δεν πιστευουμε στα μάτια μας : »δεν εινα » »δεν μπορει να ειναι, αποκλειεται , πανε α μας μπερδεψουν.» , γιατ΄αυτή ειναι η Γοητεια του Τρομου, ειναι το βλέμμα της Μορμώς που μας πετρωνει »: Δεν υπάρχει , ειναι Μετεικασμα »λένε ή »αυτά τα λέει το Πασόκ » ενώ το Φιδι βγαζει τη γλώσσα του Πάντα Διχαλωτη , παντα αποκοσμα οικεια …
φρουρά θα πεί να σεργιανάς νύχτα στις πολεμίστρες
να έρπεις όταν χρειαστεί, να στέκεσαι ολόρθος
να ‘χεις γεμάτες πάντοτε της ποίησης τις ταγίστρες
και αν δεν είσαι ο Άραμις ή ο Άθως, να είσαι ο Πόρθος
φρουρά θα πεί ο Ντ’ Αρτανιάν να σ’ έχει πάντα ανάγκη
να ξέρεις τα συνθήματα, να μη μασάς στα ζόρια
να λες στον κάθε επίβουλο πως θα τον φας φαλάγγι
και να τον τρως, ως έτρωγες σε κυριλέ εστιατόρια
φρουρά θα πει, ορέ παιδιά, να ‘σαι στο μετερίζι
να πας μέχρι την κόλαση και πίσω να γυρίζεις
να σκέφτεσαι πως ο ντουνιάς που πάντοτε σε πρήζει
σε βάνει και του γιασεμιού το μάη να μυρίζεις.
φρουρά θα πει του φρούραρχου να σκίζεις τα γαλόνια
στα τείχη να παιδεύεσαι, να σπας με βαριοπούλες,
θα πει να ‘σαι περήφανος για τα χαμένα χρόνια
για όσες με τ’ άστρα κράτησες τις νύχτες τουρκοπούλες
όπως θα αντελήφθητε, φρουρά θα πει εν ολίγοις
πως μύγα πάνω στο σπαθί ποτέ δεν τη σηκώνω
αν έχεις δήλη μέρα λαστ, μάλλον σε λίγο λήγεις
εγώ δεν λήγω, είμαι φρουρός, περήφανα φουσκώνω
Όπως αντιλαμβάνεστε καλοί μου ποιητάδες
ο Ντ Αρτανιάν που έγραψε τις παραπάνω αράδες
είναι σε όλους μας γνωστός μα διάλεξε να κρύψει
πίσω από το όνομα «Φρουρός» , που πολεμάει τη σήψη ,
την εκλεκτή περσόνα του , χωρίς να το γνωρίζει
ότι κανόνας αυστηρός στη σκήτη μου ορίζει
πως ένα μόνο όνομα καθείς μπορεί να πάρει
κι ένα κοστούμι δύναται εδώ για να προβάρει.
Όμως το πράγμα είναι σαφές : πως δόλος δεν υπάρχει
και δεν υπάρχει πρόβλημα για μένα το «μπλογκάρχη»
αφού το ίδιο avatar ο φίλτατος κατέχει
νομίζω και η ομήγυρις πως πρόβλημα δεν έχει.
Ας βγεί ο ίδιος ο Φρουρός για να «ομολογήσει»
τη διπλοπροσωπία του , μετά ας συνεχίσει
την άσκηση της ποίησης , εμάς να γοητεύει
τη μούσα που τον οδηγεί εδώ να θεραπεύει 🙂 🙂
ok, δεν τον γνώριζα, αν κι είναι λογικός κανόνας
είμαι ο tamistas ο φρουρός ο κατά μόνας
το λίκνο στ’ όνομα φρουρός ήταν το ίδιο
κι ούτε ζητάω νάχω εδώ διπλό μερίδιο
να κοροϊδέψω, πάει να πει, διόλου δεν πήγα
μα ξαναλέω, στο σπαθί μου ούτε μύγα
παπούλη που σε λέγαν καπταΦούρκα
σου αφιερώνω rondo alla turka ®
βλέπω φωτό χορταστικές στην αρχική σελίδα
εδώ στην καρακάξα μας καμιά φωτό δεν είδα
έτσι η προσοχή σαφώς εκεί είναι στραμμένη
γι’ αυτό κι η καρακάξα μας φαντάζει κουρασμένη
όμως ο προβληματισμός, πέρα από την πλάκα
εδώ, θαρρώ, θ’ αναλυθεί – η υπόθεση με φάκα
που πιάστηκε σαν ποντικός ο μέγας ο στρωσκάνης
αν και καλά κάτι δεν πάει στα πρόβατα της στάνης
τα προβατάκια, δηλαδής, ημείς οι τροϊκασμένοι
θα φάμε, λέει, πιπασιόν πολύ ξεγυρισμένη
διότι ο δόλιος ντομινίκ πολύ μας αγαπούσε
γι’ αυτό και με τα μέτρα του λίγο τον ακουμπούσε
τώρα που φεύγει, άστα να παν, λεν τα παπαγαλάκια
σ’ εμένα φαίνονται όλα αυτά στημένα παιχνιδάκια
κάτι, που λέτε, μου βρωμάει σ’ αυτή την ιστορία
μα δε θα γίνω σέρλοκ χόλμς να βρω τη σκευωρία
τα παραμύθια τους αυτά αλλού να τα πουλήσουν
σιγά μην κλάψω – του στρωσκάν το πρόβλημα ας το λύσουν
πάλι το ξανασκέφτομαι και λέω δεν πάει στο διάλο
φωτορομάντζο προτιμώ με γκούσγκουνο και γάλλο
Αυτος ο Καν μας εστρωσε και πάλι τη χαρά μας
και με την Καμαριερα του Ταραξε τα Νεράμας
τα Φουσκωσε τα εκανε να Χυνουν Συντριβάνια
οπως στους Κήπους του ΙθΙ ,και κανουμε και μπανια
και να λουζομαστε ξάνα με σεξ , σασπένς και Χρημα
– κιας μες το Χρεος ειμεθα , δεν ειναι μεγα Κρίμα
να μην φαντασιωνουμε βιτσια κι ανωμαλίες ;
τι είμεθα οι Ελληνοι; Αποκληροι ;παρίες ;
και οπως μας εκγαμισε, πηγε κι αλλου να Κάνει
Μα η καμαριερα εστρωσε τον Καν στο μάνι -μάνι
-αυτος την εξαναγκασε μια πι …α. να του κάνει
μα ούτη αποδειχτηκε πώς ητανε τζιμάνι..
ετσι λοιπόν συνελληνες υπάρχει η θεια Δίκη
(κι εγώ τωρα θυμηθηκα την θεια Ευριδικη
που ηταν αυστηροτατη και δεν μασουσε πούρα
μόνο τα μουρα ετρωγε κιηταν πολύ ..αμούρα )
Αναμεσα στην Ηδονή και στην επιθυμια
και στις χαρές του ερωτα , στου Νόμου Τιμωρια
Υψώνεται θεορατη πάντα μια Καρμανιόλα
Και σου θυμιζει μέσα σου ,το ποιος τα πέρνει ολα….
Αν θες να ζεις αιωνια ,εν πληρη ευδαιμονία
την Ηδονή συνέδεσε με την Παρανομία
Ζησε την ωρα εντονα με Φόβο μη σε πιάσουν
σε χωσουν μες την Φυλακή ,κι εκει να σε Βιασουν
Ο Τρομος και η Ηδονή ειν’διδυμα αδελφια
η Γκαβλα με τον Θανατο ειναι πρωτο Ξαδελφια
………………………………………………
Την να την κανεις την χαρά χωρις να τρεχει αίμα;
ανεκαθεν συνεδεαν τη βία μετο σπέρμα
ο Νόμος ειναι ανακαθεν αυτο π’επιθυμουμε
την τιμωρια πουρχεται ψαχνουμε για να βρουμε
κι αυτο που ολο ψαχνουμε και φερνει οργασμό
ειναι ενα Στομα Δικαστή:»Για Βγαλτε τον Σκασμό»
μα είναι πράγματα αυτά; ο νόσφυ αγριεύει,
στα άκρα θε να ισορροπεί, με το σκασμό θεριεύει,
τη βία στην παντιέρα του με πάθος ζωγραφίζει,
την ανεμίζει μανιακός, λουρίδες τηνε σκίζει
και γω μες στη σκοπιά φρουρός, βλέπω μια μύγα πάνω
στη σπάθα μου και σαν τρελός απ’ το λαιμό την πιάνω
σηκώνω της το φτέρωμα, ζουλώ τη στην κοιλία
και παραγγέλνω τσίπουρο με πλούσια ποικιλία
στην πύλη ο νόσφυ φτάνει, τον κώδωνα χτυπά
ο καπτα-φούρκας πιέζει ένα μπουτόν και να
ο φασισμός χλωμιάζει, κλουβιαίνουνε τ’ αυγά
που γέννησαν τα φίδια, για όποιονε νογά,
κι ο τρόμος που ειν’ της ηδονής το δίδυμο αδελφάκι
ουρλιάζει, τρέχει να κρυφτεί στο κοντινό δασάκι
κατουρημένος σκόνταψε σε ματωμένη πέτρα
κι οι αντιφασίστες τού παιρναν για το κασόνι μέτρα
Πολύ σας επεθύμησα καλοί μου ριμαδόροι
μα της ζωής τα κύματα με κάνανε παπόρι
κι έλειψα τόσα τέρμινα απ’ την ομήγυρή σας
όμως αυτό δε μείωσε την ποιητική ορμή σας (ευτυχώς 😉 )
Μπουκάρω το λοιπόν ξανά σ’ ετούτα τα λημέρια
και κάνω ένα πλονζόν γερό, με πόδια και με χέρια
ρίχνω το παρασύνθημα, μ’ ανοίγουνε και μπαίνω
και βλέπω εμπρός μου τον Στροσκάν… εικονογραφημένο!
Μαζί με αξιότιμες, γνωστές μεγάλες μούρες
να σου κι ο κύριος πρόεδρας σε ζόρια και πρεμούρες!
Μ’ αν της μπουζούς τα σίδερα ήταν για τους λεβέντες
δεν θα ‘χαμε να λέγαμε παρόλες και κουβέντες.
Να πω πως δεν το χάρηκα, θα πω μεγάλο ψέμα
όμως μετά ένα σφίξιμο μου κρύωσε το αίμα.
Είναι που η θεία Νέμεσις χτυπάει αδιακρίτως
κι εκεί που δέρνεις και γαμάς σε τρώει το μέγα κήτος.
Αν… και για να την πω ευθαρσώς, παίδες, την αμαρτία
ο θαυμασμός θα του άξιζε σ’ αυτή την ηλικία
αφού ακόμα το μπορεί ψηλά να τη σηκώνει
(αρκεί μόνο να πρόσεχε πού πάει και τη χώνει)
Κι έτσι αποδεικνύεται ως προς τη συνουσία
τι μέγ’ αφροδισιακό που είναι η εξουσία:
Για να χορτάσεις ξεπετάς τρεις χώρες σε δυο μέρες
και για το επιδόρπιο γαμείς και καμαριέρες.
Όμως, το λέγαν κι οι παλιοί: sic transit gloria mundi
είτ’ είσαι από το Παρί είτε απ’ το Μπουρούντι
γιατί έστιν δίκης οφθαλμός όστις ορά τα πάντα
κι είναι μοιραίο κάποτε να μπεις κι εσύ στην μπάντα.
αρκετά με το στροσκάν
πίσω στο ελλαδιστάν
δεν κρυών’ κι ας το φυσάν
και στην τρόικα ας λυσσάν
σύντροφοι απ’ το πακιστάν
και απ’ το αφγανιστάν
του αδόλφου οι σκύλοι σκαν
διαρκές φάσιστ συμβάν
Αφιερωμένο στον Στρως Λα Κάντ , τον Μαρτυρα της Επιθυμιας
——————————————
Καποιες φορές που η ζωή φερνει τα πανω κατω
και νιωθεις πως η Κολαση δεν εχεις πλεον Πάτο
σου ερχεται στα ξαφνικά να κάνεις ενα Σάλτο ..
…………………………………………………………………….
σαν ακροβάτις στο κενό , στο Τσιρκο της Μαδρίτης
σαν την βουτια που εκανε στα βάθη ενας Δύτης
σαν αετός π’αυτοκτονει σαν χανει το φτερό του
σα το μωρο που τελειωσε γάλα στο μπιμπερό του
Σαν την Γυνή που πνιγεται απ’ το πολύ το πάθος
Σαν την αγχόνη το πρωί που φερνει ενα Λάθος
Σαν το μηδεν που μέσα σου τα βρισκει ολα μαυρα
Σαν το συκωτι που ,εντος,σου τρωει μια σαυρα…
Καποιες φορές , αναποδα ποθεις να πιασεις Πάτο
κι απ ‘τα Ψηλά που βρισκεσαι κανεις Μορταλε Σάλτο
———————————————————–
σαν ενα Τσιρκο η Ζωή κι ο Γύρος του Θανάτου
– και μουρθε ετσι εξαφνα η πεθυμια ΠΡΟΠΑΠΟΥ
Sometimes we feel…
Κάποιες φορές, λοιπόν
Πόσες φορές αυτές οι κάποιες φορές…
Πόσες, αλήθεια, είναι οι κάποιες;
Κι αν μεσοπέλαγα
Η θαλπωρή της μήτρας
Μας ναρκώνει
Η Ιθάκη έχει εκπαιδευτεί
Να περιμένει
Κι αν του απαλού του κύματος
Η ηχώ
Δίνει ρυθμό για της καρδιάς
Την παλμική βεβαιότη
Η Ιθάκη περιμένει
Σαν Πηνελόπη υστερικιά
Να σε χορτάσει
Κάποιες φορές που
Εύχεσαι η θάλασσα
Του άπειρου να ’ν’ το κέντρο
Που του Καβάφη τα στιχιά
στοιχειώνουν την ψυχή σου
Που επαγρυπνείς
Φρουρός
Μην τη σιωπή απειλήσουν
Οι επιβουλές του ανέμου
Που σα ’ρφανό από μάνα
Ξενυχτάς παιδάκι
Δεν ξέρεις αν κοιμάσαι ή γρηγορείς
Αν πα’ στα κύματα ή στα σύννεφα πατείς
(το λίνκιον θα είναι προσωρινότατον)
Ακου Ταμίστα ,ειναι μετεικασμα
η θαλπωρη , κι η θαλασσα και η αναλαμπή του ηλιου και τα κυματα
αντικατοπτρισμοι : Σε μιαν ερημο ειμαστε κι ονειρευόμαστε , απελπισμένοι
διψασμένοι
Μισοπεθαμένοι .. Δεν ειμαστε στη Θαλασσα και η γλυκεια στιγμή π’ονειρευομαστε σε λίγο θα σχιστει , ειν’ενα παραπέστασμα ,μια φενάκη , θα σχιστει ,θα μεινουν ξεφτια , η θαλασσα θα σβυσει και θα ξαναβρεθουμε στην Ερημο , το ιδιο Γυμνοι , το ιδιο ανέστιοι, το ιδιο διψασμένοι ,σε του το το Πελώριο Ματριξ οπου εξαρχής παγιδευτηκαμε (και φυσικά την ιδια ηδονή θα νιωθουμε τα παγωμένα Βραδυα με το ολογιομο και κατακοκκινο φεγγαρι της ερημου , καθώς θα πεθαινουμε στην ποθητη την Μητρα της Σαχαρας )
άκουσα και το βουλώνω
και φρικιάζω και στεγνώνω
το μετείκασμα πλανεύει
σ’ αντικάτοπτρο σαλεύει
τους δεσμώτες μάς τραντάζει
η χυψή που δε συχάζει
τι συμβαίνει στο σαλόνι
και το πλήθος ξεσαλώνει;
βλέπουν την αννίτα πάνια
ή πλατείες στην εθπάνια;
βλέπουν, μάλλον, τη μαδρίτη
απ’ τη θράκη ως την κρήτη
βλέπουνε τη νεολαία
στην πλατεία και στην αλέα
και τι βγαίνει άμα βλέπουν
μήπως προς τα κει θα ρέπουν;
όχι μόνο θα θυμούνται
και ποτέ δε θα μιμούνται
διότι η μίμηση της πράξης
κάπως να διαταράξεις
τη γενικευμένη θλίψη
προκαλεί ντροπή και τύψη
στο αστικό το όνειρό μας,
στο σπιτάκι (τ’ οχυρό μας),
στο ιδιωτικό κουρσάκι,
στο λακόστ πουκαμισάκι
οι μήδοι θα διαβούν στο τέλος,
δε θα ’χει μείνει ούτ’ ένα βέλος,
και πάνω στου χαλιού το πέλος
θα γονατίσει κάθε μέλος
θα είναι ο γουλιέλμος τέλλος
και ο σεξπιρικός οθέλλος,
από έλληνες, ο άγρας ο τέλλος
κι, ίσως, ο θοδωρής ο ρέλλος
ως το λαιμό χωμένος στο έλος,
θα με τραντάξει ένας γέλως,
σαν, το βρακάκι της αγγέλως
θα ιδώ, όχι ξαργού, μ’ αθέλως
αυτό είναι το μόνον σκέλος,
μόνο με ρίμα, δίχως μέλος,
στίχων εις –έλος και εις –έλως,
όπως, ας πούμε, της χοντρέλως
Δεν θα διαβούν οι μήδοι
τους πρήστηκε τ’ αρχίδι
δεν θα κανουν ούτε βήμα
πριν τους χώσουμε στο μνήμα!
Βαρεθηκα τα αιματα και Μυδικους πολέμους
αυτοι που σπερνουν θύελες θεριζουνε ανέμους
Ανακατευουν αντερα και μου θυμιζουν στρειδια
που μέσα εκκολαπτουνε τ’αυγά απο τα Φίδια
(συνεχιζεται)
γιούργια και βουρ και φάτε τους
γιατί το παίζουν κάποιοι
μηδέ τους μη μαδάτε τους
τους μύδους που είναι σάπιοι
κι όταν η ώρα θε ναρθεί
που θα φτωχεύσει η χώρα
η έμπνευση δε θα βαρεθεί
σ’ αυτή την ανηφόρα
με στίχους μηδοπίλαφα
και με στροφές γκουρμέδες
θα σπάμε τα τραγέλαφα
να κλαιν παλιοτζουτζέδες
αμάν, παιδιά, τι φόρτιση
μ’ έπιασε μόλις είδα
στο σύνταγμαγανάκτηση
σαν ποντικοπαγίδα;
Δεν ξερω για το Συνταγμα αγαπητε Ταμιστα
εγώ που μόλις γυρισα απο του Πυργου πίστα
οπου ειχε κατασταση πολύ προχωρημένη
κι οι Σπιθοαρδηνιαρηδες ηταν πιο μαζεμένοι
και εζησα αναμνηση απο τα Εβδομήντα
-τωρα που πατησα γερά τα χρονια τα πενηντα
Ειδα να ακουν προσεκτικά ο ενας πιά τον αλλον
κι ενιωσα οτι γινεται εκει κατι μεγάλο
κατι πουναι αυθορμητο μα και οργανωμένο
δεν ειναι ουτε μπαχαλο ουτε καπελωμένο..
Κοντολογής συμβαινει πια στη Σαλονίκη Θάμα
και μοιαζει να εκπηρωθηκε ενα παλιο μου Τάμα
χαίρω γιαυτή τη διαδικασία
τόλεγα, πάντοτε: είναι ουσία
το σπίθα και το γιώργο το θαλάσση,
σπουδαία ελληνόπουλα στ’ αλήθεια,
στο νόημα κάποιος πρέπει να τους μπάσει
μου μοιάζουν, ξέρεις, λίγο κουτορνίθια
μα κι οι άλλοι, οι κρυστάλλινοι – καθάριοι
ιδιολογίας κοφτερής σωστοί δεσμώτες
είναι, κι αυτοί, στο αυθόρμητο αρχάριοι
φοβιούνται μην τους βγάλουν εξωμότες
ας είναι… αυτό το κλίμα που ευωδιάζει
κάθε μικροαστισμού τη χαραμάδα,
που τη ζωή ανεπαίσθητα αλλάζει
κι ας λείπει ενός οράματος η ικμάδα…
ας είναι μόνο διαδικασία
προς το παρόν, αρκεί για την ουσία
Μοιαζει να βγαινει η ψυχή μας προς τα εξω
και στις πλατειες βγαινω μ’ολους πια να παίξω
κι ειναι παιχνιδι πια το Ψυχοραγισμά μας
σε ενα Θεατρο ματωνει η καρδια μας
Μές τις πλατειες πια , ξεχυνεται η ψυχή μας
και η Ελλάδα ,ενα τζανκι που πεθαινει
σαν αμαρτια που ν’εξομολογημένη
Μεσα στο στο Τραυμα αυτο
που ολους μας Μαραινει
Στον Πιο βαθυ βυθο αυτου του αποπάτου
Διασκεδαζουμε ξανά μεχρι θανάτου……
/
Έτσι μπραβο ορέ Νόσφη… 🙂
ο μετρητής της διανοίας λαχανιάζει
τραβάει κουπί, εσένα λέει να μη σε νοιάζει
θεωρητικώς, τους αφελείς απέξω φράζει
οπορτουνίζει – τυχοδιώκει – τακιμιάζει
αναμονή, η ύλη απλώνει και ξαφνιάζει
απαρηγόρητος ο αυθόρμητος σφαδάζει
που χωρίς σκέψη εκατάντησε να βράζει
μες στο ζουμί του, που ακόμα θα κοχλάζει
μα τον ελίτα, κι αν τον χτύπησε τ’ αγιάζι,
μην τον επείτε ξοφλημένο, δεν τρομάζει
πεισμώνει, δέος εκπέμπει και πλαντάζει,
καθώς το κράτος το κεφάλαιο διασκεδάζει
αυτά τα χρόνια, μ’ άρεσε να κάνω χάζι
όλους τους τσίφτες που θα δούλευαν στη στάζι,
αν ζούσαν τότε – εκεί · και ως βραδιάζει,
χάνω το νου μου με γλυκιές πενιές στο σάζι
Εξόριστοι στο Κουρδιστάν
όλοι οι έλληνες θα πάν’
Νοικιάζοντας χιλιάδες βαν
μεταναστεύουν καν και καν
Εκεί μακριά στο Κουρδιστάν
θά’χουν τουλαχιστον να φάν’
Για να πληρώσω φως και νοίκι
έκοψα τό’να μου μανίκι
Για του μπακάλη το τεφτέρι
ίσως να κόψω και το χέρι!
Ως γνήσιον αλητόβιον
γιαούρτι τρώγω πρόβειον
Δεν συνιστάται ταραμάς
απορριπτέος κι ο κιμάς!
ως προς το πρόβειο το γιαούρτι
θα προτιμήσω αγελάδας
δεν το μπορώ το μπαλαμούτι
της πέτσας της παλιοριμάδας
να μου τα γράψει στο τεφτέρι
του μπακαλόγατου είπα πάλι
2 + 1! (με συμφέρει),
μα ταραμά να μη μου βάλει
για φως και νοίκι, ούτε λόγος
τα ‘δωσε ‘γγύηση ο στρωσκάνης
να βγεί (‘ταν σοβαρός ο λόγος)
αχ, ο καλός μας ο τσομπάνης…
τώρα που η άλλη θ’ αναλάβει
(με γαλλικό, πάντα, αξάν)
ο έλλην θα τρέχει να προλάβει
καμιά μπουκιά στο κουρδιστάν
καλά, το ξέρω, πλάκα κάνω,
δεν είναι ζήτημα προσώπων –
για την πλατέα τώρα την κάνω,
άνευ βουλής κι αντιπροσώπων
Τέρμα πια τ’ αστεία:
Βουρρρρ για την πλατεία!
Στην πλατεία καρδιές συντονίζονται
ευωδιάζει ανθρωπίλα
και στου άνθους τα φύλλα
οι άνθρωποι όλοι σαν ένας στοιχίζονται
Τέρμα πια τ’ αστεία:
Βουρρρρ για την πλατεία!
Να πάτε πλατεία —ούτε λόγος!
Των indignados να μεγαλώσει κι άλλο ο πόλος!
Μα επειδή πλησιάζει καταιγίδα
πάρτε μαζί σας και καμιά πυξίδα!
να σας περιμένουμε ή να φάμε γλάρο;
(την κακιά τη σκέψη σου, ξέρω κυρα – Μάρω)
μόνο δείξτε προσοχή – κίνδυνος καφρίλας –
μου μυρίζει πάλι εδώ επαναστατίλας
αναμεσα μας χωθήκαν συλφίδες μα και Γίδες
και να που καποιοι νιωθουνε πως ειναι και ..ατσιδες
φαινεται μπερδευτηκαμε με τις πολλές Πυξίδες
ισως ειναι καλύτρα να παρουμε σταφίδες
Καλόν είναι η όσφρηση,
μιά απ’ τις πέντ’ αισθήσεις,
να μένει ανεπηρέαστη
από τις παραισθήσεις! 😉
αισθανομαι πώς ξαφνικά κατι εχει αλλάξει
και χαλασε η πυξιδα μου και πια εχω τρομαξει
σαν ναμουν σενα ονειρο που εγινε Εφιαλτης
σαν μεσα σ’αδεια εκκλησια ναμουν μονάχος Ψαλτης
μας εχουνπ άρει την αφή μας πηραν και τις γευσεις
και απομειναν μοναχα των ονειρων οι Ρευσεις
μας πηραν και την οσφρηση μας πηραν και το Βλέμα
σε λιγο θα παρουνε και των Φλεβων το αίμα
Ετσι που μπερδευτηκαμε μαυτές τις πεντε αισθησεις
με τι λογής τεκμηρια τον κοσμο θα τον πεισεις;
….
Σ’αυτόν τον Ψευτικο ντουνια σαυτή την αυταπάτη
εχει τελειωσει ο νερο κι εμεινε το αλάτι
(βλεπεις παπουλη απεφυγα την προκληση των …ν και σου γραψα κιενα ποιηματακι εμπνεομενος απο την α .. των ..ν
όμως, ό,τι είναι να συμβεί σε δρόμους και πλατείες
θα αγνοεί επιδεικτικά τις αισθησιοκρατίες
διότι, κύριοι, εκεί δεν παίρνει αστειάκια
κι ας κάνουν, τάχα, πως χτυπούν σε όλους παλαμάκια
Και ειπον : θΑ ΣΑΣ ΦΑΜΕ ..λαχανο
ΟΜΜΜΜΜΜ!
Και η ελληνιδα μάνα και το μάνα και Σωσον ημας και Κύριε ελεησοννννννννννν
– και μαζευτηκανε ολοι στην Μεγαλη Πλατεια , στηνΑγια Σοφια και τρωγανε μαζί ΟΨΑΡΙΑ …
Ομμμμμμ!
Kai mono o Kvstakhw o Palaiologow eixe paei maz;i me ton Gioystinianh sta teixh na parei xampari toy ti ginetai
-KAI TOY L;EGANE OLOI: πΡΟΔΟΤΗ ΚΑΙ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΊΤΗ ΚΑΙ ΑΛΗΤΗ ΚΑΙ Α ΚΑΙ ΟΥ ΚΑΙ ΟΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ!
Επιτέλους ορέ Νόσφη ξαναρχίζεις ψαλμουδιά
και το έργο συνεχίζεις πούχε μείνει στα μισά.
Κάθομαι και σε διαβάζω πίνωντας μια τσικουδιά
και ακούω τον Αμβρόσιο που στενάζει και λυσσά… 😉
Κια ρχισανε τις Ψαλμωδιες και ο Μίκης και ο Τικης και ο Τρικης και ο Φικης
κι ο Ελιάς και ο Καραμπελιααααςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ομμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ!
Η πλατεία ζωντανεύει
απτό πλήθος που χορεύει
ποιος τα στάχυα τα κινεί
σαν τανέμου την οργή
σαν της θάλασσας το κύμα
στου σκληρού βοριά το βήμα;
είναι πείνα, ανεργία ,
που μας έχουν στη γωνία,
που για μας αποφασίζουν,
φόβο κιαπειλές σκορπίζουν,
ξεπουλούν ,διαγουμίζουν,
την κοιλιά τους να γεμίζουν
είναι μήπως η ανάγκη
να ιδούν οι σαλτιπάγκοι
στα κανάλια, στη βουλή
ποιος τα νήματα κινεί;
μαύρα σύννεφα μας πνίγαν
την καρδιά μας την φοβίζαν
μα οι δρόμοι πια φεγγίζουν
στην πλατεία μας γυρίζουν
λες γεννιέται μια ελπίδα
για την δόλια την πατρίδα;
έτσι ήλθαν χελιδόνια
σπουργιτάκια και αηδόνια
καναρίνια τραγουδάνε
τιτιβίζουν και γελάνε
μαγανάκτηση κιοργή
μα κι ωραία μουσική
κιαν υπάρχουν και κοράκια
που προσμένουν σαν γεράκια
πάλι μίσος να σκορπίσουν
χαρά τέτοια να μη ζήσουν
θέλουμε δικαιοσύνη
όχι πια άλλη οδύνη
για πολίτες κι αστυνόμους
φτιάξτε τώρα νέους νόμους
για δουλειά κι ελευθερία
για τη γνώση στα σχολεία
για λεφτά για τους πολίτες
ουστ ,κηφήνες τραπεζίτες
μόνο προσοχή αδέλφια
μη τους κάνουμε τα κέφια
σβήστε ότι μας χωρίζει
το λουλούδι να ανθίζει
πιότερη δημοκρατία
και λαού κυριαρχία
YΓ
Αυτό εδώ το ποίημα ετούτο το στιχάκι
ξεπρόβαλε σαν νάτανε μικρό σαλιγγαράκι
στης κυρά ντοματιάς τον ανθισμένο κήπο
πριν έρθει δω για να σταθεί στον μέγα τούτο οίκο
έξω απ’ το εκκλησάκι απλώνεται σιωπή
ο ψάλτης έχει φύγει, ο παπούλης δεν μιλεί
ζεστό το μεσημέρι, το στόρι χαμηλό
ιδρώνω σα να φόρια σακάκι καμηλό
πού παν οι ψαλμωδίες, πούναι τα τεριρέμ
μια σπίθα πάει νανάψει του δεξιού εξτρέμ
τη φλόγα – που θα κάνει μαντάρα τον καιρό,
μην το γελάμε διόλου, δε σβήνει με νερό
η αριστερά – οιδίπους με μάτια στα αίματα
αμήχανα κοιτάζει – γέρνει απ’ τα έρματα
που φορτωμένη χρόνια, θεωρίες και πρακτικές,
σέρνει τενεκεδάκια για δόξες λαϊκές
τέτοιαν αβεβαιότη ποτές δεν είχα δει,
μόνο στην ιστορία – γιατί ήμουνα παιδί
στης χούντας τις ημέρες – και τώρα νοσταλγώ
το όραμα να φέρνει να δω τον πελαργό
Και μαζευτηκανε ολα τα Παιδοβουβαλα τα δεξια ,τα χοντροκώλικα τα Δαμαλα ,
και αφου ειπαν και Α και Ου αποφασισαν να παραστησουν τους αγανακτισμένουςςςςςςςςς..
και ξαμολύθηκαν στις γειτονιες και αρχισανε να φτυνουν και να κλανουνννννννν..
ομμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ!
Όραμα δεν γεννάται, δεν βλέπω πελαργό
κι οι άλλοι τρων οψάρια, τσιπούρα και σαργό.
Μα όραμα αν είχα, ας ήταν και μαϊμού,
θα του ‘κοβα το βήχα του καθενός χοντρού.
Τώρα χωρίς πυξίδα χαμένος προσπαθώ
να υφάνω την ελπίδα, στο πέλαο μη χαθώ.
«Ψωμί κι ελευθερία» – ν’ άκουγα μια κραυγή –
να ‘λεγα: κι η Ιστορία ψάχνει για χαραυγή.
Ας είναι. Κάτι βλέπω, εξάλλου, αδιόρατο:
δεν είναι τεφαρίκι, μα ούτε αόρατο.
Εδώ στης Ιστορίας τη φετινή καμπή,
εγκώμιο μωρίας – θαμπή αναλαμπή.
Εμένανε Ταμίστα μου ψοφήσαν τα σενάρια
φράγκα δε περισσεύουνε ώστε να τρώγω ψάρια
να γράφω μου απόμεινε φτηνά φωτορομάντζα
η έμπνευση που κάποτε την είχα στη καβάντζα
που όποτε την ήθελα μου γένναγε στιχάκια
κι έβγαζ’ απ’ το καπέλλο μου ρίμες σαν λαγουδάκια
σύξυλο με παράτησε και πάει στη πλατεία
με μένα αγανάκτησε , θέλει δημοκρατία….
Θα δοκιμασω σήμερα να γραψω δυο στιχάκια
πριν με καλεσει ο χάροντας να πάω στα θυμαράκια!
Πλατείες εγεννήθηκαν, πλατείες μωρουδέλια,
θέλουν τις κουδουνίστρες τους, να τους βαρούν τα τέλια,
πάνες, μη και κατουρηθούν απ’ την πολλή χαρά,
μα στις καντίνες λένε γιοκ: σουβλάκια τσουχτερά!
Αν τα σουβλάκια πούλαγε μισό ευρώ και κάτι,
τον σουβλακέα θα πρότειναν να μπει και στο παλάτι..
άρχοντα θα τον έχριζαν, πρωθυπουργό θα βγάζαν,
και τα μακντόναλντς θά’κλειναν, ρολά θα κατεβάζαν!
Το ίματζ δεν θα χάλαγε με τη σωστή τιμή,
τρύπα ευρήκε ο φασισμός και βρήκε αφορμή…
αυτούς τους φτωχοδιάβολους, τους μικροπωλητάδες,
να διώξει η Συνέλευση ζητούν οι αφεντάδες!
Οι αφεντάδες της πορδής και της σαχλαμαρίας
ακροβατούν ακίνδυνα στη μέση της Πλατείας…
το αίτημα «πετάξτε τους τους μικροπωλητάς»
θα γίνει πράξη μόνο του, σουβλάκι αν δεν φας!
είμαι ένας πατριώτης που με ταπεινώσανε
την πατρίδα μου αγαπάω, όμως δε με νιώσανε
με παρέσυρε ένα ρέμα υπερκατανάλωσης
κι έγινε η πατρίδα θύμα νέας άλωσης
εις τα διεθνή τα μίντια με λοιδόρησαν
κι επιτόκιο φυστίκι μού εδώρισαν
τώρα πρέπει πια ν΄αλλάξω, να συμμορφωθώ
και να μάθω να πληρώνω για να μορφωθώ
να πηγαίνω στο σχολείο να μαθαίνω γράμματα
κι ο αμβρόσιος να μου μάθει του θεού τα πράματα
ε, ρε πόσα-έχω για πόσες γούνες ράματα!
μου μοιαζουν σαν την Ντισνευλαντ οι αγανακτισμένοι
που στις πλάτειες ερχονται με χαρη κι ειναι σένιοι
και παιζουν με τα λέηζερ ,με Σεβασμιωτάτους
και καναν και το κινημα να μοιαζει τ’απαυτά τους
και Βριζουν και μουντζωνουνε και λένε αρες μάρες
αν ειναι ετσι ο λαός καλιο οι κακουναρες
θελω να πάρω τα βουνα θελω να δω ραχουλες
παρα να συγχρωτιζουμε με τις ξανθιες τις Κουλες
και ολο το Κατιναριο που τοχει για γινατι
που του το αφαιρεσανε της Γκαβλας του το κάτι
και τωρα μουτρα κάνουνε και κανουν τους θιγμένους
και καποιοι παριστανουνε τους νεραιδοπαρμένους
Ου να χαθειτε σουργελα και μεχρι χθες λαμόγια
κι οι πονηροι που κρυβονται και μου θυμιζουν Μπόγια
που κανουν τους ανηξερους κι ακουνε Θοδωράκη
κι υφος αθώο περνουνε ωσαν τον κυριο Τάκη
που τωρα που πτωχευσαμε μας κανει τον καυμένο
μα μεχρι ολιγου προτινος τον Δααμαλοθρεμένο
ο καθένας το δικό του κι ο ψωριάρης το σταυρό του
σε σημαία τον ανεμίζει και με ψιλομπαϊλντίζει
δεν μπορώ τις θεωρίες και τις στρέιτ – μέινστριμ θείες
δεν μπορώ και τις ανέσεις σε υποδόριες ενέσεις
δε μου λέτε τι συμβαίνει και τρεχάτη κατεβαίνει
καθεμιά καρακαλτάκα με κραγιόνια μες στη σάκα
κι έκαστος παρφουμεδιάρης και μοδέρνος κατεργάρης
εις τον πάγκο του ο καθένας μεταβάλει εις αρένας
τας σπουδαίας ονειρώξεις αντιστάσεων λοιμώξεις
με άμεση δημοκρατία και γοβάκι στην πλατεία
μια κοπέλα απ’ τα χαυτεία έψαχνε για πελατεία
βρήκε δέκα νοματαίους εις τον λόγον τους σπουδαίους
και τους έβαλε να δούνε σκάι για να κοιμηθούνε
– τι ειν’ η κακία;
– είν’ η βλακεία!
– σκέτη βλακεία;
– όχι ακριβώς.
όταν της έπαρσής της τη σημαία ξεδιπλώνει,
τότε, η βλακεία, την κακία εμψυχώνει
κι η φαντασία, ανυπεράσπιστη και μόνη,
απ’ της βλακείας την κακία που δυναμώνει,
ρωτά:
– τι ειν’ η κακία;
αυτό που νιώθω φθονερά να με γραπώνει;
– είναι η βλακεία σε μεγαλεία, μη σ’ αγχώνει,
δε βλέπεις; κόβει το κλαδί μ’ ενα πριόνι.
– μα εγώ ‘μαι πάνω στο κλαδί κι αυτή με σώνει.
– για να μπορεί πιο στοργικά να σε φιμώνει.
(πάνω σε μια ιδέα του νοσφεράτου…)
Από την πόρτα σου περνώ
και τηγανίζεις ψάρια
ένα αυγό σου ζήτησα
ωχ το μάτι μου!
(Μάγκικο παραδοσιακό)
οι μάγκες δεν υπάρχουν πιά
τους πατησε μιά Κότα -α-α-α-α
το βρωμικό Ογδοντα εννιά
Κυβερνηση Ζολωτα-α-α-α
Οι Μάγες εχουνε Πνιγεί
σ’ενα βαθυ Πηγαδι-ι-ι-ι
κι εχει απομεινει τουτη η Γή
εδω κι εκει ρημαδι–ι -ι -ι
——————————————–
αναθεμα τη μοιρα μας
παει κι’ ο Μπαιρακταρης
κανει τον μάγκα ο καθεις
της μάνας κανακάρης -η-η -η -ης
Αιωνια επαναληψη :σαν Φαρσα η Ιστοριά-α-α-α
και να που παλι μπλεξαμε : Σισυφεια πορεια-α-αα-α
ξανά στου Ιουλιανά και στο εξηντα πέντε -ε -ε -ε
κι ολοι μουτζωνουν εαυτο λεγονετς : Παρε πεντε-ε -ε -ε !!
Πω πω παιδιά τι πάθαμε ,χάθηκε ευκαιρία
ο Γιώργος κι ο Αντώνης μας να γράψουν ιστορία
μπροστά στους ξένους που χτυπούν την δόλια την πατρίδα
ενωτικά θε να σταθούν να σώσουν την παρτίδα
αγάπη και ομόνοια ειν έτοιμοι να δώσουν
ευθύς αμέσως πρόγραμμα σωτήριο θα κλώσουν
αυτοί ,το καταλάβαμε, δεν έχουνε ευθύνη
για της πατρίδος τα δεινά, την τόση καταισχύνη
εμείς τους παρασύραμε σε μια σωρεία λάθη
γιατ είμασταν υπόδουλοι στα πιο φτηνά μας πάθη
θέλαμε καλοπέραση και άφθονο ραχάτι,
λεφτά και να αράζουμε στο μαλακό κρεβάτι
γιατί είμαστε μ ελάττωμα, το γράφει και στην ούγια
στο ντι εν έι έχουμε τ άσχημα τούτα χούγια
έτσι αυτά τα δυο παιδιά με πλήρη αυτοθυσία
ανάπτυξη και χρήματα θα φέρουν στα ταμεία
φτάνει πάλι ν αντέξουμε τόση κοροιδία
πως άξιοι γινήκαμε μόνο για επαιτεία
αφού δεν σεβαστήκαμε τον ρόλο που μας δίνουν
του γαιδουριού που φόρτωναν κ ύστερα να το φτύνουν
ενώ αυτοί πασχίζανε εδώ και τόσα χρόνια
να μας καθιερώσουνε στα ευρωπαικά σαλόνια
μα τζάμπα πήγ ο κόπος τους δεν έχουμε αξία
είμαστε απροσάρμοστοι, αυτή ΄ναι η ουσία
κιαυτοί ακόμη μια φορά αντάμα θα μας σώσουν
δεν έχουνε διαφορές όταν είναι να δώσουν
οι ντούροι εθνικόφρονες μα κι εκσυγχρονιστές
του δου νου του οι σύντροφοι και οι σοσιαληστές,
προσεύχονται γονυπετείς μαζί στην εκκλησία
μα δεν υπάρχει εκεί καμιά υποκρισία
αλίμονο, κληρονομιά έχουν τα αριστεία
γιαυτό κιεμείς τους δίνουμε πάντα την εξουσία
να παίζουνε ,σαν τους κουρείς, στην κάρα του κασίδη
αντί να πούμε, σκύψτε ..ορέ, τσιμπήστε εν …αρχίδι
Έχω ένα μπόνο στην καρδιά
και στο ζερβί το χέρι,
που χάθηκαν στο ραντεβού
ο Γιώργος και το Ταίρι.
Που από μικρά το ήθελαν
να παίξουν με τις κούκλες
μα μόλις το κατάφεραν
αυτές οι δυό πανούκλες.
Γιαυτό σου λέω φίλε μου
μικρός να ξεθυμαίνεις.
Διότι μεγαλώνοντας
τον παίρνεις και τον φέρνεις
τον πόθο τον διακαή:
Κάποιον να διατάξεις.
Αντί να παίξεις το γιατρό
και άλλας μεταλλάξεις,
που θα σε ανακούφιζαν
εκ της καυτής σαρκός,
εσύ το αποφάσισες
να βγείς πρωθυπουργός.
Έτσι κι αυτά τα έρημα
(μη τους κρατάς κακία)
είδαν ακροατήριο
εδώ εις την πλατεία..
τραβήξανε και το μπερντέ
-κοίτα πως εφαρμόζει!
κι αρχίσαν την παράσταση
με γάμο καραγκιόζη.
Ελπίζω μόνο , όσοι δουν
ετούτα τα τερτίπια,
με μούτζες να τους πάρουνε.
Ενήλικες και νήπια.
Ήδη εις τα κατώτερα
του Μήτσου τα παλάτια,
ξεκίνησε φαγούρα τις
που φέρνει μιά ακράτεια.
αυτή που πρώτα οδηγεί
στη μούτζα και το σάλιο
κατόπιν δε το χέρι σου.
Και πρέπει νάχουν άγιο
γιά να γλυτώσουνε ξανά
μόνο με μιά βαρκάδα
υπό του σεληνόφωτος
πακέτο με καντάδα.
Ο μανωλιός ξανάλλαξε
τα ρούχα του και πάλι
και βέβαια παρέμεινε
στο μαύρο του το χάλι.
κιαν δεν προλάβουν το πουλί
του αιθέρα να τους πάρει
υπάρχουν τα επίγεια
που αναμένουν πάλι.
τι κοκοτόφτερα μου λες!
αυτές εδώ οι ψείρες,
τα νούμερα , τα ύπουλα ,
φοβούνται και τα πούπουλα
ΧΑ ΧΑ ΧΑ
με τι χαρά με τι πνοή
είδα ιδίοις όμασι
πως γίνεται κυβέρνηση
και κλείνονται οι στόμασι
υ.γ
πάντως ακόμα διατελώ
και παραμένω άλαλος
πως θα ηδύνατο αυτό:
-να κουνηθεί ο Πάγκαλος
δ
εις ορκισθέντα υπουργόν:
την δε τρίτη ημέρα, κατά τας γραφάς,
σ’ είδαν σε κουρείο σε προφίλ κι ανφάς
ένας είπε «πόσο πια να τα ρουφάς»
κι ένας λαρισαίος «γιατί; έχει φάσ’ »
άντε και ορκίσου, βγήκε ο φετφάς,
σου ‘χει ο γιωργάκης γλάρο για να φας,
φόρα και γελέκο, όμως ντούμπλε φας,
δίπορτο να παίζεις, γιατί αλλιώς ψοφάς
Εσχάτως δεν βλέπουμε κίνηση στο μπλογκ
και είναι η συγκίνηση μεγάλη.
Γιατί ο товариш Яков σιωπά;
Άραγε βλέπει κάτι και γελά
ή ντέρτια έχει και πονά
πίνει, καπνίζει, βλαστημά
απέναντι σ’ ένα μπουκάλι;
Έλα товариш κι έμπα στο χορό.
Κι αν βγήκε το εφτά μπαστούνι,
ξωπίσω έρχεται κι ο Ρήγας ο καρό!
τώρα που ορκίστης υπουργός
σίγουρα θα εκπέμπεις φως
αύριο θάσαι πιο σοφός
θα φαίνεσαι πιο δυνατός
θαναρωτιέσαι για το πως
κι όλοι θα λένε τακτικώς
σαν σκύβεις στη σκιά του μπος
να κιάλλος υποτακτικός
μα σίγουρα θάσαι φρικτός
ιδίως όταν βγεις εκτός
και δεν θα είσαι πια δεκτός
και ας μην είσαι νηστικός!
βρε μπένι, πώς και το ‘παθες και το ‘χεις ‘ποφασίσει
επί των οικονομικών να θυσιαστείς στην κρίση;
μα δε μπορεί, εσύ γατόνι πρώτο να ‘σαι θύμα
κάτι άλλο μάλλον σκέφτηκες χωρίς να στείλεις σήμα
ΠΡΟΦΗΤΤΙΚΟΝ
Σέ λίγο πια θα αδεισουνε τις αγανα-πλατειες
το θεαμα τελειωσε ..παμε για τις κηδειες
κια τωρα εμπρος Βημα ταχύ : Ολοι μαζί για Μπανια
τελος η Αγανακτηση και η Αννιτα Πάνια
———————
Κι απο Δευτερα τρεξατε και στα Χρηματιστηριια
-μιας κι η ζωή μας εγινε -κι αυτή- Πολύ Μυστήρια –
Η Δήμητρα Παπούλη μας
μας είχε μείνει άλαλος
και είχε μια απορία
πως διεσώθη ο Πάγκαλος
σαυτή την συγκυρία
κι ως όφειλα απάντησα
στην όμορφη κυρία
καθώς είναι πολύ απλό
το λένε τα βιβλία
πως πάντα το ζητούμενο
είναι η ισορροπία
μα πρέπει και κρατούμενο
νάχεις …Γεωγραφία
λοιπόν αφού ρωτήσανε
παπά και γεωγράφο
και ένα ισορροπιστή
που κρέμονταν στο βράχο
ευθύς βγάλαν το πόρισμα
ορίστε μες το πιάτο:
Ο Πάγκαλος ως όρος
που ώδινεν κι έτεκε μυν
τι και αν είναι φλώρος
δεν βγαίνει απ την γραμμήν
Έτσι αμέσως ξεκινώ
να πω την ιστορία
που μέσα της ,είναι σωστό
κρύβει σπάνια σοφία
Ένα βουνό αντάμωσα
που σαν τρελό μιλούσε
ένα βουνό που έκλαιγε
με πάθος μολογούσε
-Γιατί μωρέ Γιωργάκη μου
την θέση μου ν αφήσω
εγώ είμαι παιδάκι μου
εγώ που σε στηρίζω
που σε κρατώ στα μπράτσα μου
και πάνω στην κοιλιά μου
εσένα έχω για θεό
και φως στα βήματά μου
για σένα γω ζορίστηκα
θυσίες έχω κάνει
μα τω θεώ ,ορκίστηκα
δεν τρώω παντεσπάνι
μόνο καμιά μικρή ελιά
κιαυτήν σαν περισεύει
τιμώ τον Γιώργο βασιλιά
όσο κιαν μας παιδεύει
χωρίς εμέ στα δύσκολα
όλο θα κάνεις πίσω
γιατί είμαι μοναδικός
να φτύνω και να βρίζω
έτσι λοιπόν παρακαλώ
μεγάλε μου Γιωργάκη
κράτα με αντιπρόεδρο
κάνε μου το μεράκι
-Εσύ που είσαι …Όλυμπος
είσαι μεγάλο έρμα
μας γέρνεις προς τα δεξιά
μα δεν σου λέω τέρμα
γιαυτό έχω το λόγο μου
τόχω σκεφτεί τετράκις
αν γκρεμιστείς στα γρήγορα
μας έλιωσες πολλάκις
απλά εγώ που οδηγώ
ετούτο τ άξιο κάρο
θα βάλω εν αντίβαρο
μήπως και δεν φουντάρω
βλέπεις εκείνο το βουνό
που το φωνάζουν ..Μπένι
σαν ..Κίσσαβο τοποθετώ
στο σχήμα τώρα μπαίνει
θαναι το σχήμα πιο σωστό
κι ας μοιάζει αλατιέρα
εγώ στην μέση θα κινώ
με χάρη την παντιέρα
έτσι με το παράδειγμα
απτήν Γεωγραφία
κυβέρνηση υπόδειγμα
κάνω με ισορροπία
Για δες λοιπόν το κάρο μας
που έγερνε με σένα
τώρα θα τρέχει σαν κουτσό
με λάστιχα …σκασμένα
αυτά γλυκά ο Γιώργος μας
εις το βουνό απεκρίθη
και ήσυχος στην αγκαλιά
της μάνας του εκοιμήθη
Στιχώνετε, στιχώνετε,
μπας και ΜΟΝΟ έτσι πια, μπορείτε να σωθείτε,
με άδεια ποιητική κι’ έμπνευση στιχοπλόκων
το τόπι να σουτάρετε παντού, εκτός των στόχων
………………………………………………………………………..
………………………………………………………………………..
Πανάρχαιο, άλλωστε, ρητό, εισηγείται κυνικά,
όταν θα ξεφτιλίζεστε απ τους πολλούς οικτρά,
να την γυρνάτε «πονηρά» των λόγων (σας) την αξία,
στο παρευθύς σκαρώνοντας μια…ομοιοκαταληξία.
Συναίνεση το βάφτισαν, ωραίο πασαπόρτι
που αμνηστία έδωσε σε κάθε παλιό μόρτη
που έτρωγε κιαλώνιζε τα κρατικά ταμεία
μαύρος αν ήταν ή και μπλε ,δεν έχει σημασία
μα τώρα πάει μπροστά, να είναι όλοι φίλοι
το σύστημα για να σωθεί ,ανάψτε το καντήλι
εις το θεό που έχετε, εκεί που προσκυνάτε,
λαμόγια, πάλι, του λαού τους κόπους για να φάτε
γιατί δεν έχετε ντροπή, φιλότιμο καθόλου
που την πατρίδα φτάσατε να πάει κατά διαόλου
και δήθεν ξεχωρίζατε πως είστε άλλο πράγμα
τις μάσκες πια τις βγάλατε ,είστε στο ίδιο τάγμα
πούχει τον ίδιο αρχηγό πάνω σας βρε λακέδες
μαύροι πράσινοι και μπλε είσαστε ρεμπεσκέδες
μόνοι σας τώρα βγάλατε την κάθε ωραία μάσκα
του έθνους ,δήθεν, βάλατε την όμορφη τραγιάσκα
μα εκεί που είναι ν απορώ και έκθαμβος να μένω
αν και μου λένε, έπρεπε και να το περιμένω
ειν κάποιοι που μας ζάλιζαν με αντιδεξιές κορώνες
τώρα βουβοί να στέκονται ωσάν μωρές κοκόνες
έτσι κιαν όλοι είδαμε μέγα συγχωροχάρτι
που έκανε μονόχρωμο πολιτικής τον χάρτη
αυτοί κοιτούν χωρίς μιλιά με στόμα βουλωμένο
και τουμπεκί να κάνουν άβουλοι, πολύ ψιλοκομμένο
α ναι ,μη σπρώχνεις,δεν εξέχασα τους ευσεβείς παπάδες
που με τους προηγούμενους παίζουνε τις αμάδες
και ήλθε τώρα η στιγμή να το ξεκαθαρίσω
πως για ηγεσίες ομιλώ ,όχι γιαυτούς, που τρέχουν από πίσω
Παπούλη ελπίζω και εύχομαι να είσαι καλά!
Αν μπορείς συμπλήρωσε αυτή την στροφή ως τελευταία στο προηγούμενο.
Για τα λίγα καλά του μοντερνιζέισιον!
что товариш Яков ?
αδιάφορο. του στιχυθμού μου η ακατάδεχτη παντιέρα
(черно-красный флаг)
την πουτανιά της ιστορίας περιγελά
ποτές η καθημερινότη δε φελά
ποτές η πίστη δεν αμοίβει πονηρά αγγελάκια
δίχως περίσκεψη κι αιδώ και δίχως λύπη
θα αποσκιρτήσω απ’ του κρατήρα την αχλύ
ο προορισμός μου θα είναι πάντα οι ίδιοι κήποι
που αποκοιμίζουν τη λαγνεία τη σαχλή
και της παντιέρας οι παιάνες – χίλιοι χτύποι
τούτοι οι ήχοι σαν ιαχές παλιού πολέμου,
σαν την αιώνια – χωρίς νόημα – κραυγή,
θα τυραννούν τις σιτεμένες υποσχέσεις
το βάσανό τους θα δωρίζει την αυγή
κι η πίστη θα ‘ναι, μάγκα μου, έρμαιο του ανέμου
анархо-коммунизм сейчас !
ποτές η πίστη δεν αμοίβει πονηρά αγγελάκια;
αυτό είναι λάθος, ας το γράψω πια σωστά:
ποτές η πίστη δεν αμείβει πονηρά αγγελάκια –
αμάν, η πίστη δίνει πάντα λιγοστά,
της ευωχίας την υπόσχεση προδίνει
και της ελπίδας καταχώνει τα οστά.
τους λές οτι πονάς στη καρδιά
κι αυτοι σου πρηζουν το συκώτι
τους λές »δεν αντεχω αλλο να ακουω μαλακιες »
κιαυτοι σου παίρνουν τα αυτιά με τις φωνές τους
Τους λες ‘Δεν εχω λεφτά
κι αυτοι σου δινουν Αμεση Δημοκρατία
Τους λές Ρε παιδιά πεθαινω (σαν χωρα)
κι αυτοι κανουν Ζαπιγκ…..θέλουν να δουν Λαζοπουλο και να χειροκροτησουν,τι να κανουμε τωρα
καπως ετσι ..δεν πνιγηκε κι Ναρκισσος μεσαστο είδωλο του;
Νοσφεράτε, γειάσου
Δεν ξέρω ,αλλά τη δική σου ποίηση
με μιας καταλαβαίνω
ισως γιατί ειναι απλή
ακόμα και με διπλό το νόημα
η σκέψη «καθαρίζει»
εκινο πουν χειροτερο αγαπητη μου Eνη
σ’αυτή την τωρα κολαση που ολους περιμένει
δεν ειν’ η μαυρη φτωχια μας, ουτε η καταστροφή
δεν ειναι που πατωνουμε μεχρι την οροφή
δεν ειν’ η ημιμαθεια »αριστερων» Μεγαλων
ειναι που ολοι λεγουσιν Ενη μου ,Αλλα αντ’αλλων
ειναι που μας τα πρηζουνε καθε λογής Φωστηρες
ειναι που λόγω Πίεσης δεν πινω πλεον Μπύρες
και δεχομαι καταστηθα καθε Βλακείας Βόλι
της Μαλακιας ο Μπεξές εγινε πιά Περβόλι ….
Πάνω στα μπουρζουάδικα γίνεται φασαρία.
Τα χρόνια τούτα τ’ άδικα η ζήση είν’ αγγαρεία.
Χαπάκια χρόνια δώδεκα παίρνω να τη δαμάσω
την πίεση την άτιμη, μα πίνω και τον κράσο.
Μην είμεθα γκρινιάρηδες, κάτοικοι των σπηλαίων,
γιατί ο καθένας εμαυτός είν’ ένας – αλλά λέων.
Ο κόσμος εύκολος παλμός είναι, να το θυμάστε,
και η ανάλυση η πολλή μοιάζει με κοπιπάστε.
Αντιγραφή – επικόλληση των στοχαστών οι σκέψεις
στη φλούδα του εγκεφάλου μας – μα , αν θες να το πιστέψεις,
του κράτους οι μηχανισμοί, της ιδεολογίας,
κάνουν υπόγεια τη δουλειά κι άνευ απολογίας.
Για τα μπουρζουάδικα
τα λένε πλέον
στο πιο «συγχρονισμένο»
και κομματα μεσ’ τη Βουλή
χωρίς να χρειαθεί αντιγραφή και κοπυπειστ
με νετα-σκέτα εκφραση
και ακουσαν πολλοι
Αυτά τα παρελθοντολογικα
των υπογείων τις δουλειές
ανέτρεψαν ηδη προ πολλου
τα δικτυα τα ιντερνετικά
και συν τοις Αλλοις
-ααααλοις-
Υπό Μαλης κραταμε τον χαρτοφυλακααααααα..
με σημειωσεις για λεφτα και για χρωστουμεεενα τ
τις συμπΛηγαδες μας αυτές ανα Προσπερασουμεεεεεεεε..
θα καταλήξουμε -ελπίζω- σην Ιθακη ..
ομως ακομα ειν’ο δρομος μας μακρυς .. Θα μας Ο ρμηξουν ΛΑμιες ΚυκλωπΕς κι η Κίρκη..
θα καταντησουμε τρελοι και κουρελήδες
τις νυχτες θα κοιμομαστε σΤην Ερημο
θα προσευχομαστε στον αγνωστο Θεό..
τη μέρα
θα μαζευουμε τα λιγαστα τα Υπαρχοντα και -ξανά – στον δρομο της μονοτονης μας εξοριας
καθε φορά που ερχοΜαστε κοντα σου -φευγεις Λίμνη ….
Κι οταν θα φτασουμε στη γη την Χαναάν
θα βρουμε εκει ττους Φιλισταιους –
αλλοι αγώνες ,αλλος μόχθος , Σισυφειος και διχως Τεεεεελος …
Ισως κοιμομαστε και βλεπουμε εφιαλτη.. Ισως εφιλατης ομως ναναι ολη η ζωή και μερχι τωρα να κοιμομασταν
ΓΛΥΚΑ
Νοσφεράτε
Τι ειναι αυτή
η μαυρη απαισιοδοξία
εφιάλτες μόχθους
κι΄εξορία
Λιγο κράτει ,παιδί μου
στις μαυρες σκέψεις
εκει πέρα βρίσκεται
κι΄η Λίμνη αλλά κι’ η
προκυμαία
θα επιμείνω παρελθοντολογικώς
ο συνειρμός μου, ναι, μου μοιάζει λογικός
μοιάζει σ’ εμένα, που είμαι ολίγον χαλαρός
και δεν φοράω λακοστάκι ή γκυ λαρός
ο συνειρμός μου αποκρίνεται και να
μία πεποίθηση καινούρια αρχινά
πως και στα δίκτυα οι κρατικοί μηχανισμοί
ηγεμονεύουν – περισσεύουν οι ακκισμοί
δεν είν’ το κράτος εργαλείο ή μηχανή
μον’ είναι σχέση σε μιαν έρημο αχανή
κι οι ιδεολογίες είναι η άμμος η καυτή
που αλλάζει σχήματα και θέλει να κλαυτεί
γιατί ‘ναι η ίδια η πεποίθηση που ζω,
όπως νομίζω, κι όπως σκέφτεται ο κλουζώ
ιώτα μι κάπα σημαινόμενον γκαγκά
μας κατακλύζει απ’ την κούνια στα μουγκά
και τώρα, αριμπαντούμ:
αρίμπα, αρίμπα, αρίμπα μουτσάτσο
ειδήσεις δε βλέπω (και πώς να προλάβω;)
και πώς να αντέξω τον κάθε ένα τσάτσο
το βλέπω: με θέλουνε τώρα για σκλάβο
ειδήσεις δε βλέπω (και πώς να προλάβω;)
να δω αν τα ρομπότ διαφωνούνε στα πάνελ;
το βλέπω: με θέλουνε τώρα για σκλάβο
και τούτοι και κείνοι και σ’ όλα τα τσάνελ
να δω αν τα ρομπότ διαφωνούνε στα πάνελ;
σαλόνι, μπερζέρα, ωραία θα κάτσω
και τούτοι και κείνοι και σ’ όλα τα τσάνελ
αρίμπα, αρίμπα, αρίμπα μουτσάτσο
μονότονα τα βήματά μας
δεν οδηγούν ποτέ κάπου αλλού
η μνήμη σάρκες πεποιθήσεων βροχθίζει
οι αράχνες θέλουν αίμα απ’ τη μικρή ραλλού
οι ουρανίτες δεν αντέχουν το στερέωμα
γλιστρούν και πέφτουν και βουλιάζουν μες στη λίμνη
οι φίλοι αγόρασαν για πούλημα στιγμές
κι η μνήμη πάλι αντιστέκεται στη μνήμη
μονότονα κι αργά τα βήματά μας
σαν τις σταγόνες βρύσης χαλασμένης
από τη μύτη η πνοή σαν φτερουγίσει
της σαρκοβόρας της ζωής της μπαφιασμένης
με τους τερμίτες θα τα πιουν στη μοβ τη δύση
για της ζωής το δέντρο, αυτής της ξεσκισμένης
για τα στερνά σταχτιά τρεκλίσματά μας
να κάτσω ,να φύγω;
μα δεν ξέρω να στρίβω
που είναι το φως;
ποιος είναι σωστός;
να φέρει αυτός
ο καιρός ο καυτός
λίγη γαλήνη
και την σελήνη
με το ασήμι
γύρω να χύνει
ανάσα να πάρω
ωχ θα κρεπάρω
και θα σαλτάρω
κι ας μη γουστάρω
καθόλου οδύνη
στης γης το καμίνι
για κανένα χαμίνι
η ζωή που το φτύνει
με να με λένε Νοσφερατο
ετσι κιαλλίως πιανουμε πάτο
ετσι κιαλλιως τα ποδια σπαμε
Οταν ξερουμε που πάαααααμεεεεεε…
Ετσι κιαλλιως η χωρα τελειωσε
σαν παγωτο , στη ζεστη ελυωσε
Ετσι κιαλλιως παει Ελλάδα
κιεμεις ξανά στη Φασολαδα
Ετσι κιαλλιως Ξυπναμε μόνοι
μπρστα στου Χρεους την Αγχονη ..
γαμώ τα δακρυγόνα τους, κόντεψα να ποθάνω
μ’ αυτό το μεσοπρόθεσμο έχασα κάθε πλάνο
μα θα ‘ν’ το μακροπρόθεσμο μακρύτερο ακόμα
για της αμφιβολίας μας το ενεδρεύον πτώμα
και για να γίνω πιο σαφής, όπως δε συνηθίζω,
αφού έτσι γλαύκας, όπως λεν, στο άθενς θα κομίζω,
η αμφιβολία για το παρόν το μέλλον προβοκάρει
κι οι ιδεολόγοι οι καθαροί κρυφτήκαν μες στ’ αμπάρι
κι εστ περασαμε σε αλλη δεκαετια
σ’αυτήν την Ερημο την Τριτη Χιλετια
– αφησαμε για τα καλά την αφθονια
και αντικριζουμε με τρομο την Πενια
– Ομως δεν ερχεται μόνη της η Φτωχεια …………
ματαια περιμενουμετα Πρωτο βροχια
θα ξαναδουμε παλι τα φαντασματα μας
να τραγουδουν θανατερά τα ασματα μας ..
Θα ψηλαφησουμε πληγες ξανά να καίνε
θα ξαναγινουμε γυμνα μωρα που κλαινε
Εδώ που ζούμε, στην μικρή, πικρή-γλυκειά πατρίδα
που έμοιαζε να κατοικούν απόγονοι του Μίδα
σε τούτο τ όμορφο νησί,στην άκρη της Ευρώπης
που Σπιναλόγκα μοιάζει πια ,που έγινε της Πόπης
εδώ που κέρναγαν κρασί και χόρταινες τον ήλιο
ανάδελφους και μοναχούς θα μας ποτίζουν τίλιο
το χρέος πια μας πλάκωσε παιδιά μα και εγγόνια
εμείς στην απομόνωση και άλλοι στα σαλόνια
τώρα μας βλέπουν σαν λεπρούς ,ξοφλήσανε οι μύθοι
νέο «αστέρι» μπαταξή, μας κόλλησαν στα στήθη
εκεί που μας χρωστούσανε ,χάσαμε και το βόδι
ήρθ απ τη γη μας η στιγμή να πάρουμε πια πόδι
επάγωσε το γέλιο μας,χάθηκε η ελπίδα
πάει η γλύκα κιέμεινε ..μικρή-πικρή πατρίδα
δεν ξέρω τίποτα, δεν θέλησα να μάθω
και με τους στίχους ασυναρτησίες πλάθω
όμως οι τόνοι απ’ τους στίχους μου δεν λείπουν
αν και στο χώρο, πάει πια καιρός, εκλείπουν
και ένας θείος που εδώ ήταν προπάπους
τώρα χαμένος, σαν χωρίς τον κήπο οκτάπους,
τονοσαλάτες κι άλλα τέτοια ετοιμάζει
χωρίς οξείες, συνταγή που δεν αλλάζει
τώρα που η κρίση ξεγυμνώνει αυτό το τέρας,
τώρα που δύσκολα καθείς τα βγάζει εις πέρας
ας στιχουργήσουμε παλιοί και νέοι παίκτες,
ας λυτρωθούμε ως στιχουργημάτων ρέκτες
το ξέρω δύσκολο κι απίθανο σχεδόν
άλλος ως κόμης ή με πρόσθημα, όπως δον,
κι άλλος να λιάζει τα στιχάκια σαν τα σύκα
χωρίς ελπίδα, χωρίς πίστη, χωρίς ίκα
και τώρα βγαίνω (φτου) απ’ την πόρτα που πριν μπήκα
Исидор, продолжала!
χμ… τι να πω, περνούν οι νύχτες και,
τι να πω… περίμενα δυο μέρες και –
μήπως είδατε το νοσφ;
αυτές οι εξαφανίσεις με αγχώνουν
κι οι αλλαγές μ’ αποδιοργανώνουν
λίγη ηρεμία δεν μπορούμε πια να ζούμε;
στην επισφάλεια πρέπει σούμπιτοι να μπούμε;
αμάν – με αμανέδες προχωράει η νύχτα
αν είχες όνειρα μες στα σκουπίδια ρίχτα
η επινόηση του θάρρους είναι αστεία
σαν την εμμέσως άμεση δημοκρατία
αμάν – αμάν θα πω πολλά μέσα στη ζήση
αμάν απ’ την ανατολή μέχρι τη δύση
αμάν σ’ ένα μανέ να σιγοντάρω
σαν τον τσιτσάνη μ’ ένα γιάλα να προγκάρω
μην είδατε το βουρκόλακα;
οι ανησυχούντες ποιητές πήραν απάντηση
όμως το σαβουάρ μπλογκίν δεν ετηρήθη
πώς δίχως ούτε μία ειδοποίηση
των αναρτήσεων η ροή εκαταργήθη;
αυτά τα νέα παιδιά πότε θα μάθουνε
να έχουν τρόπους όταν είναι δικτυωμένα;
κι αντί στων άλλων τα μυαλά φόβους να πλάθουνε
το σαβουάρ μπλογκίν ας μάθουν τα επηρμένα
(ντάξει – πλάκα κάνουμε)
ΛΕΦΤΗΔΕΣ ΕΝ ΩΡΑ ΗΡΕΜΙΑΣ
Τι γίνεται ρε ‘‘πούστη’’ μου;
—μεγάλη νηνεμία!
Λες και επάθαν όλοι τους
οξεία αναιμία!
Μαχαίρια πια δε βγαίνουνε,
ντουφέκια δε βαρούνε!
Ο στρατηγός θέρος έβαλε το χέρι του
και όλοι συναινούνε;
Πότε θα ιδούμε ‘‘κίνηση’’ και ‘‘αίμα’’ στο χορτάρι;
(Ναι, σε τούτο το τσαρδί,
άλλοι έχουν το όνομα,
κι άλλοι έχουν τη χάρη! 😉 )
Λέφτηδες όπου φτιάξατε την εδική σας φράξια
όταν με στίχους μπαίνετε στη δόλια Καρακάξ(ι)α
το μέτρο να φροντίζετε , την ρίμα να τηρείτε
τους στίχους να προσέχετε , τη μούσα διακονείτε !!!
Γιατί σ’ ετούτο το τσαρδί συχνάζουν ποιητάδες
τρισμέγιστοι και ξακουστοί , ημίψηλο , βελάδες
και μπαστουνάκι φέρουνε για να κρατούν το μέτρο
τη μούσα θεραπεύουνε και λένε vade retro
σε όσους σχολιάζουνε χωρίς ρυθμό στο στίχο
( είναι πολύ ευαίσθητα τ’ αυτάκια τους στον ήχο
το ξεκούρδιστο όπου ο ρυθμός του χάνει ,
σαν δεν αχνίζουν δηλαδής , χοχλιοί μες το τηγάνι ) 🙂
Είναι για μας η ποίησις πεντάμορφο λουλούδι
που ξεπερνάει το Βλαβιανό μα και το Γαραντούδη !!!!
( πλάκα κάνω ορέ ) 🙂 🙂
είχα πλούσια τα ελέη
να ’ν’ τα δάνεια καλά
και γουστάριζα L.A.,
λοφτ και λίμο κι οπα-λά
είχα πάρει και τζιπούρα
και διαμέρισμα πεντάρι
μια cayenne σκέτη φιγούρα
για να φύγω απ’ το χαϊδάρι
τώρα πάει, τα κατασχέσαν
και τη λίμο και το λόφτι
να τα φαν όπως τα χέσαν
και καθόλου δε με κόφτει
στο χαϊδάρι πια γυρίζω
μα δεν έχω πια δουλειά
κι έτσι πάω και καθαρίζω
από κάθε κουτσουλιά
τα παρμπρίζ από των άλλων
τα κουρσάκια που μπορεί
να μην είχαν τέτοιον κάλον
στον εγκέφαλο, μωρή
θα μου πεις τώρα τι φταίει
και τη λέω και μωρή
από μπίζνες δεν κατέει
ούτε εμφιλοχωρεί
σε υποθέσεις, όπως είχα
πριν την κρίση χρεωθεί
υποθέσεις σκέτο σίχα-
μα που η σκέψη με ωθεί
να ξεχνώ, να μανουριάζω
για το γκόλντεν όνειρο
που είναι πλέον εφιάλτης,
σουγιαδάκι αιχμηρό
με τα στιχίδια αυτά
σας χαιρετώ, λοιπόν, προσώρας
τα λέμε πάλι πιο μετά
εις τας ιδίας πάντα χώρας
επιστρέφω (εις ολίγας ημέρας) εμμμμμέσως
Για Λέφτες που ανησυχούν
σαν κάνει ηρεμία
στίχους να γράψω ,που ζητούν,
μα έχω ατονία
γαμώ την ατονία μου
με πιάνει με την ζέστη
θέλω την ησυχία μου
τ ακούς μωρέ συ Λέφτη; 🙂
όταν το θέρος προχωρεί
και ο ιδρώτας τρέχει
μας κόβεται η διάθεση
χαράς τον που την έχει
να ,δείτε τον Παπούλη μας
με ημίψηλο ποζάρει
το μπαστουνάκι του κρατεί
και στίχους μας τρατάρει
αυτός με το ημίψηλο
και μεις με σαγιονάρες
θα γράψω το κακόμοιρο
σίγουρα άρες μάρες
έτσι τον τόνο πούχασα
μαυτήν την ατονία
να, το μαγιό μου φόρεσα
ψάχνω στην ..παραλία
μα κείνος πήγε στο βυθό
κιεγώ δεν είμαι δύτης
γιαυτό αράζω στο γιαλό
με πιάνει τεμπελίτις
είναι μια νόσος δυνατή
αφήνει ανοσία
ιδίως δε στον ποιητή
μεγάλη ..προστασία 🙂
Και τώρα μόλις έγραψα γιαυτήν την προστασία
αμέσως εθυμήθηκα την …θεία αταραξία
εξ αγχιστείας φυσικά, αχ νάτανε εξ αίματος,
Επίκουρου η πέτρα ,πολύτιμη ,του στέμματος
έτσι αν βάλεις στην σειρά αυτές τις τρεις τις λέξεις
τότε μόνο ακόμη μια θα μείνει να διαλέξεις
την προστασία σου θα βρεις, αν έχεις ηρεμία,
ατάραχος πια κατακτάς και την ..αθανασία
αυτό νομίζω φίλτατοι πως ήταν το σημείο
που στήσαν στον Επίκουρο το πιο λαμπρό μνημείο
γιατί ατάραχος αν υποστείς την δίνη του κυκλώνα
αξέχαστος κιαθάνατος θάσαι εις τον αιώνα
νάτη λοιπόν που έχουμε φίνα παρηγορία
την λαίλαπα θαντέξουμε με την αταραξία
θα στρίβουμ επιδέξια ανάμεσα στους κάβους
του φόβου θα δουλεύουμε τους μαύρους εργολάβους
αν είναι δε ο συνειρμός λιγάκι τραβηγμένος
με συντριβή θα την δεχθώ τη κρίση σας ασμένως
εάν η επιείκεια για με, σας έχει τελειώσει
έχω καημό την ρίμα μου κάποιος να τηνε σώσει
την κρίση σας επιεικώς ζητάω ο καημένος
καθώς οδοιπορώ στην ..κρίση ζαλισμένος
και τώρα δω που έμπλεξα σαυτή την Καρακάξα
ψάχνω το κέφι μου να βρω κιας είμαι με μια ..κάλτσα 🙂
ο θέρος δεν μας βάρεσε
όλους εις το κεφάλι
ζαλίσθημεν εκ χημικών
κι από το μαύρο χάλι.
Οπού μας έχωσε μαθές
θίασος πουλημένος
ρουφώντας το μεδούλι μας
το αίμα και το σθένος .
Καθώς εμείς σιχάθημεν
ετούτην την κατάστασιν.
Λίγο να ξαποστάσουμε
και πάλιν εις ανάτασιν
ψυχάς και σώματα ευθύς
θα τα εξακοντίσωμεν
και από τα καθάρματα
μάλλον θα καθαρίσωμεν.
Σεπτέμβριος , κοντή γιορτή
έρχεται , πλησιάζει,
και τότε όλοι θα ιδούν
το που πονεί , και σφάζει.
Ωστόσο τους νεώτερους
που έχουν τα βαρύδια
αφήσαμε στο πόδι μας
να κράζουνε τ’ αρχίδια.
δ
Ταμίστα με συγκινησεη αφοσιωση σου
ειναι ενα πραγμα σπανιο η ζεση η δική σου
Μεσα στων Μπολγκιων την αχαρη αχαριστη μιζερια
να ξεφυτρωνει η ποιηση ναναι μεστη και πλέρια..
Ημουν εκει που χανεται ολη η Βουή του κόσμου
στην ακρη του οριζοντα , εκει που ζει το Φως μου
ημουν εκει που τις πληγές γιατρευει ενα Φανάρι
τα Βραδυα ασταρφτει η θαλασσα κατω απο το Φεγγάρι,
ημουν εκει που χορευαν κοπάδι τα δελφινια
και που με πιτσιλαγανε ενα σωρο πιπίνια..
τωρα για λίγο γυρισα παλιθα ξαναφυγω
κια απο των Μπλόγκων το μαντρι σε λίγο θα ξεφυγω
ΣΤΟΝ ΠΡΟΠΑΤΩΡΑ
μ’αυτη τη ζεστη που πιασε καταμεσης του θέρους
Δεν λέω επανασταση ,δε θελω Ροβοεσπιερους
Δεν θελω καρατομησες ουτε και Γκιλοτινες
μα δεν μπορώ να ανεχτώ των Αγορων τις Πείνες
δεν θελω πιά τα αιματα , ουτε τις Λαιμητομους
μα δεν μπορω των αγορων τους Οικους Αστυνομους …
ετσι που καταντησαμε αθύρματα των Οικων
κα κλωστοσκουφι γιναμε στην αγορά των Λύκων
ετσι που μας ρημαξανε τα μουτρα της Ευρώπης
– σας λέω: Φτανει ως εδώ, θα γινει πιά , της Πόπης …
Σαν τα μωρά κρεμομαστε απ’ το Βυζι της Μανας*
μ’αυτους τους Οικους Ανοχής θα γινει της Πουτανας
* Ευρωπης
Ωιμέ παίδες, αλίμονο, αλί και τρισαλί
πως θα την συμαζέψουμε την ρίμα την τρελή
τώρα που ο Παπούς ,την πόρτα την κλειδώνει
κιαυτή καυτή, ανήμερη τα στήθη μας φουσκώνει;
να δείτε τον, πως στέκεται με τα κλειδιά στο χέρι
τους ποιητές τους έβαλε να κάνουνε καρτέρι
σαρδόνια χαμογελά, την πίπα του καπνίζει
λες αν του πούμε τίποτε ν αρχίσει και να βρίζει;
συνάδελφοι και δάσκαλοι το ρίσκο θα το πάρω
γιατί την πόρτα την κλειστή καθόλου δεν γουστάρω
και αν θυμώσει ο Παπούς κιαρπάξει καμιά βρύση
θα βάλω μπρός του ένα ..κουβά, κιάστον να τον ..γεμίσει 🙂
Αυτό το μοντερέισιον ,που λέει κιο Προπάπους
τα στήθη μας τα έσφιξε, σαν νάτανε οκτάπους
τους ποιητές εμάρανε ,καθένας στη γωνιά του
και ο Παπούς* ατάραχος να έχει τον χαβά του
άιντε ορέ Παπούλη μας ,κατέβασε τα στοπ
να πιάσουμε ελεύθερα ξανά το σορολόπ
για το καλό σου ομιλώ, γιατί μαυτή την βράση
οι ποιητές ανάβουνε ,χωμένοι στο καφάσι
που έκλεισες βρε άπονε, σαν νάσουν τροχονόμος
και εις την ρίμα έβαλες καινούργιους τρομονόμους
με τούτη την σφικτή στολή τώρα πούχεις φορέσει
(ποιος άραγε σε έπεισε, πως σ όλους θα αρέσει;)
και με τον καύσωνα,θα δεις ,θα είσαι ιδρωμένος
μα όλοι θα νομίζουνε ,είσαι …κατουρημένος
κιαντί για έπη πια εδώ και όμορφους παιάνες
θαρχίσουνε να στέλνουνε τις πιο μοντέρνες ..πάνες 🙂 🙂
*Λέτε να θέλει και αυτός,σαν λάτρης του ωραίου
φρουρός νάναι ατάραχος ,προστάτης του μοιραίου
που δήθεν καιροφυλακτεί,τους ποιητές σαστίζει
το κέφι της βουλήσεως γερά το εμποδίζει
και γράφει για την τύχη μας πως είναι ορισμένη
την κάθε μας προσπάθεια κηρύσει πια ..χαμένη;
γνωρίζεις πόσο εκτιμω
παπούλη το τσαρδί σου,
Την ελευθέραν έλευσιν
γιαυτό υπερασπίσου.
πολλάς φοράς ανέκραξα
κραυγήν καρακαξίαν
δια την αμεσότηταν
που έχει την αξίαν.
Μη παίρνεις κατακάρδια
των ηλιθίων φράσεις
που σ όλους επιτίθενται
και θέλεις να τους πιάσεις.
άστους να έμβουν . Να χωθούν
εντός εις την οικίαν
όπως ανακαλύψωσιν
όλην την παροικίαν .(χε χε χε )
Και τότε βλέπομεν ομού
τ’ απίδια και τον σάκκον
καθώς θα σκυλοπνίγονται
εις τον βαθύν τον λάκκον.
έλα βρε παπουλάκο μας
που έσφιξαν οι ζέστες
δε βλέπεις και τον άνωθεν
που κάνει πιρουέτες?
γιά τον νικάλφα ομιλώ
να μην παρεξηγούμαι
που ρίμας έχει μπόλικας
να φάμε , και να πιούμε..
αφού ,φαγί δεν έμεινε
μέσα στην κατσαρόλα
με τούτους τους διχτάτορες
που μας τα φάγαν όλα.
τουλάχιστο να έχουμε
την ρίμαν περιόπτως
ίνα μαζέυωμεν χαράν,
και γέλιο απροσκόπτως
δ
Νοσφυ θυμασαι απο παλια που εκτος απο Ορεος
εγραφα χυδην κι εβρυζα σκαιως και αγοραιως,
μου αρεσαν οι αγορες και λατρευα τις βρυσες
τοτε που εσυ ησουν στην ΚΝΕ και κολλαγες αφισες.
Οι οικοι αξιολογισης απο την πρωτη μερα
που θυρανοίξια εκαναν και ειχανε πρεμιερα
με ειχαν πρωτο Βι-Αϊ-Πι στου παρτυ τους τη λιστα
και να καθισω μ’εβαλαν πρωτο τραπεζι πιστα.
Γιαυτο πλενε το στομα σου παντα πρωτου μιλησεις
τους οικους αξιολογησης για να αξιολογισεις.
σας χαιρετώ κουμπάροι
εβγήκα από τ’ αμπάρι
δεν ήμουν διακοπές –
με τόσα ζόρια, πες
πως λέω και ευχαριστώ
στο βούδα, στο χριστό
που πάλι εμφανίζομαι
με στίχους για ν’ ακκίζομαι:
της μοναξιάς παράγγειλα φτηνή παραγγελία
να πάει να βρει την ξενιτιά να κάνει αναγγελία
πως το φτηνό το πίτουρο οι κότες δεν το τρώνε
κι εσέ απ’ το χέρι που κρατώ, ώ ψυχοφθόρε πόνε
να σε κρατήσουν όμηρο για λίγο να γλιτώσω
να μη σε βλέπω σα λαγό που κάνει τον καμπόσο
να σε κρατήσουν μακριά στης ξενιτιάς την πόλη
που μου ’θρεψε τη μοναξιά, μου πίκρανε τη σχόλη
ξέρω πως μοιάζει με νερό που απόβλητα βρωμίζουν
που χύνονται στα διάσελα ανύποπτων ορέων
κόρη του καπιταλισμού η μοναξιά που βρίζουν
και ανιψιά που εξόργισε ο κραταιός ο Κρέων
Τιμή σε εκείνους που στην ζωή των όρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλες (με μοντερνιζέσιον),
…………………………………………………………..
… και περισσότερη τιμή τους πρέπει (*) όταν προβλέπουν και πολλοί προβλέπουν ,
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος και οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε 😉
(*) βλέπεις ότι αιτούμαι με γλώσσα ευγενή
σα ναμουνα της ΔΗΜΑΡ ..επιρροή,
που μέχρι εκεί μπορεί να ..καταλήξω,
αρκεί τον πάνδημο στόχο ευγενώς να υποστηρίξω
Καλώς τον Αναγνώστη μας ,καλώς τον τον λεβέντη
μπήκε στης ρίμας τον χορό και άναψε το γλέντι
τον είδα και τον χάρηκα τον ευγενή τον νέο
που με Καβάφη οδηγό έγραψε ποίημα ωραίο
τους στίχους να κυκλοφορούν ελεύθερα τους θέλει
ωσάν τις μίζες πούτρεχαν στις τσέπες του Μαντέλη
μα εντελώς αντίθετα τον στόχο να πετύχει
θυσίες υποσχέθηκε και όχι να κερδίσει
την θέση του την άφησε και στην ΔΗΜΑΡ θα πάει
στο ..κέντρο ή ..αριστερά; τον πανικό σκορπάει;
ετούτο το ερώτημα πολλούς θα βασανίσει
κι αυτός με στίχους άμεσα να το ξεκαθαρίσει
και αν την αγωνία μας πολύ την κορυφώνει
τα μάτια μας θα έχουμε συνέχεια στην οθόνη
κι ασμένως θα προσμένουμε νέες επιτυχίες
από τον Αναγνώστη μας ,γέροι,παιδιά, κυρίες
γιατί το δείγμα έδωσε προ ελαχίστης ώρας
πως είναι έμφορτος κιαυτός ποιήσεως οπώρας
Δήμητρα πρωτο-Δήμητρα καμάρι της Ηπείρου
που είσαι του Πόντου ανηψιά μα και παιδί του Πύρρου
και του Μενίππου αδερφή και του Τζαβέλα νύφη
και σαν αηδόνι κελαιδείς, σφυρίζεις σαν κοτσύφι
πούπιασες με τον Χάροντα στον Ποταμό κουβέντα
και τον ανάγκασες να πει: «φύγε από δω και γλέντỨ
έβαλες στόχο ιερό,να σπάσεις αλυσίδες
και τις αμπάρες του Παπού θε να τις κάνεις βίδες
γιατί σωστά ανέφερες με περισσή σοφία
πως ποιητές στην φυλακή, είναι μια τραγωδία
μ ακόμη περισσότερο την εποχή που ζούμε
που ψάχνουμε μια λύτρωση ,ελπίδα για να βρούμε
που χάσαμε την επαφή και τριγυρνάμε μόνοι
στην μοναξιά την άηχη που σφίγγει σαν αγχόνη
κιαν δεις τα άδεια βλέμματα σε πιάνει παγωμάρα
την νύχτα σαν να τριγυρνάς στην έρημο Σαχάρα
σωστά τον στόχο έθεσες και είναι μία λύση
η ρίμα είναι το ποτό που φέρνει το μεθύσι
στα βάσανα που μας κερνά η πιο σκληρή η κρίση
να χαίρεται και να γλεντά των ποιητών μελίσσι
»Νοσφυ θυμασαι απο παλια που εκτος απο Ορεος
εγραφα χυδην κι εβρυζα σκαιως και αγοραιως,
μου αρεσαν οι αγορες και λατρευα τις βρυσες
τοτε που εσυ ησουν στην ΚΝΕ και κολλαγες αφισες.»
για διες που στα γεραματα θα με ειπούν και ..Κνιτη
σ’αυτην την ξεδιαντροπη ροή της ιΣτοριας
ΠΟΥ μένω παντα ενεός και εχων απορΊας
Για δες ποιοι μ’ονομάζουνε εκ των Υστερων Κνιτη ..
Οι πρωην Κνιτες χαζεψαν οταν το Βλημα Βγηκε
Προπατωρα τά μπερδεψες Λάθος ιδεα Μπηκε
στο αδολο σου το Μυαλό: ποτες δεν ημουν Κνε
πολύ φοβαμαι ξεχασες, θυμασαι τωρα; Ε;
θέλω μιαν εκμυστήρευση σήμερο να σας κάμω:
μικρός, παιδί σαν ήμουνα, αμούστακο αγόρι,
στα 15 χρόνια μου, στα τέλη του 70,
στην κνε με γράψανε παιδιά, σε όβα για μαθητούδια
έφτιαξα και βιογραφικό, με στίχους μαγιακόβσκι
μα πριν τελειώσω το σχολειό, κατάλαβα τη γκάφα
με είπαν φραξιονιστή, μ’ είπαν οπορτουνίστα –
ένα δεν μ’ είπαν μοναχά, αυτό που ήταν αιτία
κι απ’ το μαντρί ξεμάκρυνα και ξέμεινα από στέγες
μον’ ποιητή δεν μ’ είπανε κι ας ήταν η αιτία
αυτή της ποίησης η παλιά σα σύφιλη αρρώστια
που μου ‘χε πάρει τα μυαλά σα γκόμενα τρελιάρα
κι ως τώρα δόλια τυραννάει το ανύποπτο μου είναι
και μ’ έκανε να σκέφτομαι με στίχους και με ρίμες
που με χτυπούν σα κύματα στης ζήσης μου τα βράχια
και με ξεβράσανε και εδώ ν’ αδειάζω το καθήκι.
Από μικρό κι απ’ άπραγο πουλάκι ορε Ταμίστα
μπήκες και σύ στου μαγαζιού ( του ΚΚΕ ) τη λίστα .
Το πως δεν άντεξες πολύ και σ’ έστειλαν για βρούβα
αντί ζαχαροκάλαμο , μπριγκάτα για τη Κούβα
κατάπληξη δε προξενεί σε μένα το Παπούλη.
Οι ποιηταί δεν δύναται , αυτό το ξέρουν ούλοι ,
στις ρούγες για να τρέχουνε και να πουλάνε Ρίζο
επαναστάτες να γενούν με βούλα και με ISO 🙂
( τι μου τους έφερες εδώ … θ’ αρχίσω πιά να βρίζω !!! )
κι εμενα οταν ημουνα εκει κοντά δεκαξη
και τα κοριτσια μ’ειχανε μη βρεξει και μη σταξει
και πάνω που προεκυψε κια το βδομήντα τρια
και λίγον πριν να κυλιστω στην πλήρη αμαρτια
δεν προλαβα να πω το Ρώ και πριν αναψει η Λαμ(δ)α
δεν το πολύκαταλαβα και βρεθηκα μι -λαμδα
——
περασαν χρόνια τεσσερα κοινωνικών αγώνων
ομως η μαύρη ποίηση ειν’ η πλήγη των μόνων
και γλιστρησα μοναχικά εκτος της Ιστοριας
μα μενω πάντα απορών και εχων απορίας
—–
Τι αραγε ναμ’εσπρωξε εκει στην εφηβεία
σε μια Μεγαλοπρεπή Αριστερη Κηδεία;
Τι διαλο γυρευα εκει αντις να γινω Κνίτης;
να διαβαζα και την Κομέπ -αντι γι’ Αποσπερίτης ;
Μην ηταν του Κοκκινου Βιβλιου μου η Αύρα
Γλιστραει η ζωή στα χερια μας σα μια Μικρουλα Σαύρα
Φευγει η ζωή και χανεται σα νατανε Καπνός
και μας κρατάει Ζωωντανους μικρός ,βουβός καυμός.
Μια φορά κι έναν καιρό
μπήκ’ η γάτα στο χορό
μα δε χόρεψε καλά
και της κόψαν την ουρά.
Κι από τότε πια η γάτα
(να ’χει γαλανά τα μάτια;)
μες τις ρούγες τριγυρνάει
και ριμοθρηνολογάει:
Αχ, μου κόψαν την ουρά
για δε χόρευα καλά
τι θα κάνω η κακομοίρα
χωρίς ουρά και στον ήλιο μοίρα;
Τι να κάνεις κυρά γάτα
θα στο πούμε στα γεμάτα:
Πάψε πια να νιαουρίζεις
και να σιγοκλαυθμηρίζεις.
Αναρωτήσου σοβαρά
γιατί δε χόρεψες καλά:
έφταιγ’ ο συγκεκριμένος ο ρυθμός
ή μήπως ο χορός ο ομαδικός;
Υπάρχουν κάτι ποντικοι που οταν βλέπουν Γάτους
να κουβαλουν αθορυβα τον Χρονο τους στη Ράχη
και να μην- νιαουριζοντας – αποζητουν την Μαχη
Νομιζουνε οι ποντικοι πώς βρηκαν τον Μπαμπα τους …
Ετσι τολμουν – αδιαντροπα να κανουν τους καμποσους
(οι ποντικοι) και λοιδωρουν των Γάτων ιστοριες
κι οι Γάτοι τους Μισοκοιτουν εχοντες αποριες
( κι αδιαφορα σηκωνουνε τους Ωμους τους Γάτοι )
Ειναι σκληρο για Ποντικους να μη τους θέλουν Γάτοι
Που τοσα ψαρια πιασανε και ειναι πιά Χορτατοι
(κι οι ποντικοι που χανουν πιά της μιρλας τους Το κάτι
ξυνουνε με τα Μουτρα τους των Γάτων μας την Πλάτη )
Να χτυπήσω;
Τοκ – Τοκ – Τοκ!
Χτύπησα.
Αύγουστος.
Κι όμως. Αύγουστος.
Με τα μελτέμια πιασμένα γκέμια.
Και με τη λήθη – κουκί ρεβύθι.
Χαίρετε, θα ‘ρθω. Κι από το βάθρο
θα το ειπώ.
Άσ’ το καλύτερα. Θα πάει μακρύτερα.
Φρουρά!!!
αυγουστος μήνας ,μοναξια,χαρτια κι ανεμιστηρες
σένα δωματιο κλειστο,γεματο σιωπή
-κατρακυλας ανημπορος στου χρόνου την Οπή
αυτος ειναι ο Αυγουστος που σημαδευει Μοιρες
Σαν ενα ενδιαμεσο ,σανδιαλειμα του Χρονου
σα σταση αναλογισμου του ενδομυχου σου πόνου
Ζεστη , κατακαλοκαιρο , σταγονες του Ιδρωτα
Αλιμονο : τιποτε πιά δεν θαναι οπως πρωτα ..
Μοιαζουνε χωρις τελειωμο του Αυγουστου τα Βραδυα
κι ενας πεσσος πεσσευεται και παιζει με τα Ζάρια
–
Θάλασσα καλοκαιρινή,θάλασσα αγαπημένη…
Αχ θάλασσα σ αγκάλιασα να πάρω την δροσιά σου
και να χορτάσω ,μάταια, τα υγρά-ζεστά φιλιά σου
με το φεγγάρι που άπλωσε ασήμι στην μορφή σου
και με τον ήλιο χρυσαφιά ,γλυκιά η θαλπωρή σου
μου ΄φερνουνε τα κύματα τους κτύπους της καρδιάς σου
τ αστέρια ψάχνω για να βρω, που παίζουν στα βαθιά σου
να μουν δελφίνι γρήγορο να σκίζω τα νερά σου
να παιχνιδίζω ατέλειωτα στην λάγνα αγκαλιά σου
να μουν αγέρι τρυφερό λίγο να σε χαιδέψω
στα κύματα σου να χωθώ και να σε συντροφέψω
να ήμουνα ορίζοντας, στην άκρη σου να σβήσω
να πέσω μέσα να χαθώ, να σε γλυκοφιλήσω
θάλασσα πικροθάλασσα ,ζεστή γαλάζια μήτρα
σκλάβα μου πήρες την καρδιά και τη ζωή μου λύτρα
Μες το Βυθό της Θάλασσας σενα Μικρο Κοχύλι
κοιμάται ένα πανάρχαιο ζευγάρι από Χείλη
είναι τα Χείλη κόκκινα κι’ η Θάλασσα Γαλάζια
και στο Βυθό πολύτιμα ένα σωρό Τοπάζια
Αν κάποτε ξυπνήσουνε τα κόκκινα τα Χείλη
που ναι βαθιά στη Θάλασσα πιο κάτω κι από Μίλι
ένα Φιλί θα δώσουνε σ’ολη την Ανθρωπότη
κι η Ανθρωπότης θα χαθεί μαζί με Ο,τι κι ο,τι
κι εείναι τα χείλη τα Γλυκά που κρύβει το Κοχύλι
η πιο βαθιά μας πεθυμιά , η ενδότερη μας Ύλη
πεφταστέρια
———————–
καμμια φορά οταν κοιτώ να λάμπουν μια στιγμή
κα ιυστερα να χανονται στουΧρονου τη σχισμή
καμμια φορά καθώς κοιτω τα αστρα μου νά σβηνουν
σαν πέφτουν απο του Θεού τα πιο ψηλά βουνά…..
-σαν ξορκια που πιά λυθηκαν κιολα τα μάγια λύνουν-
κι αφηνουνε στον ουρανο μια φωτεινή σκιά ….
Καμμια φορά ,διαττοντας ,κιεγω , θελω να γίνω
Λαμποντας λίγο ,κιας χαθώ ,στον Ουρανό να μείνω
λαμποντας σαν την ομορφιά, εφημερα μου αστρα
π’ αστραφτοντας πεθαινετε στου Συμπαντος την πάστρα
Μια Μονοκοντυλιά,Η ζωή,η επιθυμια, η αγάπη,
το χρημα, ο σαρκασμός ,η βουληση,
η αγάπη
ο φθονος
η πίκρα
Η οργή,ηαυταπάτη η ματαιωση,η μοναξια,η φτωχεια ,ειμαστε μονοι σενα πελαγος παλευουμε με τη Θαλασσα και ..Το Ψαρι,πουναι η λίμπιντο μας η ζωή η ιδια , Μια
Μονοκοντυλια στο απειρο , ενα σχεδιασμα στο τιποτε , μια
απατηλή χειρονομια,διαφανη , ασημαντη, αερας .
μου μοιάζουνε τ ανθρωπινά
τα πάθη ένα δίχτυ
που μέσα του παντοτινά
μας βρίσκει μεσονύχτι
να σκίζουνε αναλαμπές
διάττοντες αστέρες
είν της αγάπης οι φωνές
οι πύρινες οι σφαίρες
που διώχνουνε την μοναξιά
φωτίζουν το σκοτάδι
μας φέρνουνε παρηγοριά
περιγελούν τον Άδη
κιαν στέκει εκεί ακλόνητος
προορισμός και τέλος
τον λούζουνε με λίγο φως
με χρώματα και μέλος
για να μας φτιάξουν την ζωή
γλυκιά, να μη μας μέλει
που ο θάνατος στέκει εκεί
και πάντα περιμένει
αγάπης είναι σταλαγμός
το μαλακό σεντόνι
σαν σπόρος ιαματικός
πληγές που επουλώνει
μουσκευει η αγαπη μας στην ακρη των κυμάτων,
σαν αυρα,φως αυγερινου , σωματων αοράτων
σαν τις σκιές που χάνονται στο Ντάλα μεσημέρι
σαν τις καμηλες λικνιστές στης Ερημου τ’ Αλγέρι
σαντην γλυκεια την χαυνωση, στη ζεστη ,τα τζιτζικια
που τζιτζικουν αδιακοπα,στους θάμνους και τα ρύκια
τα σωματα μας τιποτε και οι ψυχές αστερια
π’απλωνονται στον ουρανό, σαν την χαρά μας ,πλέρια,
και ανυψωνομαστε αργά, σα σφαιρες στν Γαλήνη
η ευτυχια ,μια στιγμή,για πάντα εινή οδύνη
ομως αποσταγμα στιγμών,σα μια δροσοσταλίδα
μες της Πανδωρας το κουτι, απομειν’η Ελπίδα..
Σαν το χρυσαφι ειν’ η ζωή,ζωή μαλαματενια
ακομα και τα δάκρυα ,λαμπουνε διαμαντενια
Λαμπεις ζωή στη θάλασσα , ολοχρυση χελώνα
Τα αστερια της Αγαπης μας ,λαμπουν ,Χρυσά και μόνα ….
Στον ουρανό ψάχνω να βρω, στου Σύμπαντος την γάστρα
το όνειρο που χάθηκε, μη τόχουνε τα άστρα
που λάμπουνε στο άπειρο γεννάνε την ελπίδα
ψάχνω εγώ, ψάχνεις εσύ ,λες τώρα ..να, την είδα
μα όπως ξάφνου έρχεται το φως και στροβιλίζει
(το πεφταστέρι σαν πετά την μάνα γη φωτίζει)
και δίνει πάλι την ορμή ο νους να πεταρίζει
να κόβει βόλτα ανάλαφρα στα πιο ψηλά αλώνια
εκεί που άγγελοι πετούν και κάθονται αιώνια
γοργά εξαφανίζεται κι απότομα αφήνει
νύχτα στο χάος ,σκοτεινιά ,καθώς το φως του σβήνει
κατρακυλά σε χάραδρο, μαύρο, ανταριασμένο
το όνειρο μας χάνεται ,τι πια να περιμένω
θα ξαναρθεί ποτέ ξανά η φευγαλέα λάμψη
για να φρενάρει της ζωής την πιο μοιραία κάμψη;
Βρε ο Ταμίστας χάθηκε
αχ ο Ταμίστας πάει
το πόστο του μαράθηκε
που άραγε ξεσπάει;
μήπως τον έχουν φυλακή
μην είναι κρυωμένος
που να την κάνει αραχτή
που βρίσκεται χωμένος;
στην πρώτη την περίπτωση
της εξουσίας δόλος
στον ποιητή εκδίκηση
(γιατί της φανερώθηκε)
ο βρώμικος ο κώλος
στην δεύτερη, που κρύωσε
είναι ..ερωτευμένος
και έτσι …ξεσκεπάστηκε
το βράδυ ο καημένος
στην παραλία έψαχνε
να βρει κανένα φίλο
την Εύα του αντάμωσε
και δάγκωσε το μήλο
κι αφού το δάγκωσε γερά
δεν λέει να τ αφήσει;
ο έρως ..καθοριστικά
το νου έχει γεμίσει;
στην τρίτη την καλύτερη
που έγινε ..σκαφάτος
ε πια το αποφάσισε
να είναι πιο ..κεφάτος
στην θάλασσα τον είδανε
μένα μακρύ καλάμι
ένα χταπόδι κυνηγά
να βγάλει απτο θαλάμι
και ύστερα που το βγαλε
στα κάρβουνα το ψήνει
και στην σκιά δροσίζεται
την τσικουδιά του πίνει
εάν τον ανταμώσετε
το κάλεσμα να πάρει
στο τρεχαντήρι ν ανεβεί
φορτσάτος ν αριβάρει 🙂 🙂
ΜΗπως εν μέσω των καιρων και της στιχοπενίας
εν μέσω αυτου του Καυσωνα και της Γραφομανιας .
ενεκεν που τα ποιηματα δεν ειναι κ’ι Αλφα – Αλφα
και χανει η μανα το παιδί κ ιο παραγυιος τον Κάλφα
και ανακατευτηκαμε κι ηρθαν τα κάτω Ανω
κι η σκάλα για το Πουθενα δεν πάει πιά πιο Πάνω
Μην- απογοητευτηκε ο Ποιητής Ταμιστας
κι εδωσε μια και εφυγε και Βγηκε εκτος Πίστας;
Μήπως ήρθαν οι δάσκαλοι, που μάθανε το Βήτα
μαθήματα να δώσουνε πως ειν η αλφαβήτα;
ποιους δρόμους παίρνουν άραγε και ποιας μνησικακίας;
μήπως σε μια επίδειξη οικτρής αλαζονείας;
Μήπως η σκάλα αληθινά δεν πάει για πιο πάνω
αν λες πως είμαι κορυφή και βλέπω εκ των άνω;
ιδού πια το ερώτημα ,ιδού η απορία
μα κάποτε η απάντηση θα βγει στην ιστορία
Αυτο το Αλεφ τ’ακριβό ,κεφάλι Βουκεφάλα
σαν σ’ενα εγχειριδιο Εβραικής Καμπάλα
ειναι αιωνιο συμβολο που Μας μιλά για Σκάλα
στά πιο Ψηλά τά Μυστικά τ’ Ουρανια Μεγάλα
Γιαυτο να μη συγχιζεσαι οτι μιλάμε γι Αλφα
Δεν εννοουσα εσενανε αγαπητε Νικάλφα
ειναι πολύ μυστηρια Των ποιητων η Φύσις
εναι πολύ ευαισθητοι και πώς να τους μιλήσεις ;
εν τέλει δεν σηκωνουνε στην Σπαθα ουτε Μυγα
– ειναι φορές που νοσταλγώ εκεινονα τον Φρυγα *
* ξερει ο Παπς , Ο Προπαππς , η Προγιαγια και μερικοι αλλοι
Ελήφθην ορέ Βάμπιρα ,πήρα το ραβασάκι
κοίτα την άλλη μη μας ρθεις, με κάνα …βραχιολάκι.. 😕 😆
από τις εννιά ογδόου είχα να φανώ
ζεϊμπεκιά σ’ εννέα όγδοα πάνω σε κανό
ψόματα: κα-
νό δεν έκαμα στην κρήτη
και στη λίμνη τού κουρνά
τώρα ξημερώνει τρίτη
νέα σεζόν πια αρχινά
άρα:
εις την κρήτην εν χωρίω
κατοικοέδρευα ο πτωχός
μέρες έξι κι άλλες δύο
κι ύστερα ξανά μπουχός
για σαλόνικα δι-ολίγον
και δεν μούπεσε κι ο λήγων
πάει να πει, ψύχραιμος είμαι
και ταπί ταυτόχρονα
εν τη έδρα πλέον κείμαι
με ρυθμό αλλόφρονα
διότι οι υποχρεώσεις
βγαίνουν μόνο δια ζώσης
τέσπα, τόχα αναγγείλει
απ’ το βλογ μου προ καιρού
πως στην κρήτη θα εξωκείλει
η αφεντιά μου – ισχυρού
σοκ θα είχα πέσει θύμα
αν δεν έπεφτα στο κύμα
διότι η καταγωγή μου,
που την έλκω, με τραβά
ν’ απαλύνω την οργή μου
πα στον ίδιο το χαβά
με λαούτο και με λύρα
τσικουδιά, κρασί και μπύρα
εβίβα, μωρέ!
παντέρμε αποκόρωνα, εσύ κατέεις μόνο
πως πορπατεί η λεβεντιά παρέα με τον πόνο
και τώρα που επέστρεψα
(επέστρεφε μου λέγαν
οι μύστυχες φωνές –
θα πεις τι λέξη τούτη: μύστυχες….)
τώρα να πω κι ένα τραγούδι, που λένε
«και θα πεις κι ένα τραγούδι»,
θα το πω
πω, πω, πω
θα το πω
ή, όχι
άλλη φορά καλύτερα
θα το πω
το τραγούδι αυτό
καμιά φορά προβληματίζομαι
διότι εις το πεδίο ετούτο
παίζει πολύ η συγκυρία
που μας το παίζει και κυρία
καθώς σβησμένα τα κηρία
πώς ν’ αρκέσουν
για νάρθουν
ποιας
και
ποιες
οι σκιές;
οι σκηνές;
οι σκιέρ;
οι σκίνχεντ(ς);
οι ψύλλοι των άστρων που τσιμπούν τους αστραγάλους των αμέριμνων;
πιάσε
και
πιες
«έχει ό,τι θες,
ό,τι νομίζεις κάνε»
τρελός λαγός σε κοίταξε
με βουρκωμένα μάτια
η γλώσσα του, ναι, πρήσκονταν
με στίχους αλμυρούς:
γλώσσα παστή στ’ αλάτια
Τώρα που επανέκαμψες στη σκήτη μου Ταμίστα
παραγγελιά για σένανε , και άδειασα τη πίστα 😉
Τα μιστά μας…
Βρε αυτό μούχε ξεφύγει, πως το κύμα καβαλάς,
με λαούτο και με λύρα τους καημούς σου να ξεχνάς
είναι φάρμακο η Κρήτη λίαν δυναμωτικό
άιντε παίξτε βρε κοπέλια, να πιαστούμε στο χορό
εβίβα λοιπόν!
Η Κρήτη είναι βάλσαμο ,γεμίζει την καρδιά μας
μόνο μ αυτή την βρίσκουμε, είναι η γιατρειά μας
ΥΓ
εις το Έλυρος καθόμουν κιέτρωγα ένα παγωτό
και στην Φαλκονέρα σ είδα να περνάς με το ..Λατώ 😉 (17-10-11)
Παρόραμα: (17-8-11)
εν τω μέσω της νυκτός
ο σκοτάδης ο πηκτός
είν’ ο κόσμος μου μικτός
συναισθύτης ο στικτός
συναισθυτική νοημοσύνη
δια του θύματος το μοκασίνι
αν ο κόσμος θέλει καταισχύνη
θέλει και μοδέρνο μαρκεζίνη
θέλει και άλφα γιούρομπανκ σε γάμο
θέλει μοκασίνι για το γράμμο
για το βίτσι θέλει να εκδράμω
και να ηττηθώ, να πέσω χάμω
θέλω, θέλω, θέλω ρε οθέλλο
όλοι μοκασίνι κι όλοι βέλο
σαν το φευγαλέο τους τσερβέλο
άντε, ρίχτο ρε μαγκίτη ρέλλο:
η μόνη σίγουρη οδός παραγωγής ευπόρων!
ευχαριστώ τους συμπο(ιη)τες τους εν τη σκήτη ταύτη
και για την πίστα που άδειασε, ευχαριστώ σκητάρχη
αΝν δεις το Αλφα ανποδα μοιαζει κεφάλι Βού
ετσι αλλωστε ξεκινησε Φοινικικό Α-Βού
και υστερα Κατάληξε σενα Γαμάτο Γάμα
και μοιαζουν τα μελλουμενα ναλαμπουνε σα Θάμα
Με το ..άλφα με το ..βήτα
πάρτε όλοι λίγο ..Π(ο)ίτα
έχει ζύμη τραγανή
και ενέργεια πολλή
έχει του Ταμίστα αλεύρι
Νόσφυ που γαμά και δέρνει
βάζ η Δήμητρα ντομάτα
κι ο Νικάλφας μια ..πατάτα
πλάθουν όλοι με μανία
έχουν πλάστη ..κιμωλία
που και που βάζουν και τόνους
να σκεπάζουνε τους ..πόνους
κι αν αρχίσει και φουσκώνει
και εις το ταψί ν απλώνει
την ωθούν στην Καρακάξα
ψήσε βρε Παπού και ..άστα
ψήσε, σέρβιρε, να φάμε
τον καημό μας να ξεχνάμε
γάμα.. ,άλφα και το βήτα
βρε… Γαμάτη αυτή η Π(ο)ίτα
καλή θα ναι η στιχόπιτα, αγαπητέ Νικάλφα
όμως καλλιά θα ήτονε να τρώμε κι από άλλα:
προτείνω στιχοτήγανα και στιχοκαλιτσούνια
να πίνομε τσι τσικουδιές να χάνομε τα ζάλα
(η κρητική μου διάλεκτος, το λέγω, τεχνητή
κι η φύση μου η καψερή, η ανύποπτη, διττή)
Νικο,ο Νοσφυ δε Γαμει μηδέ Ψηλό καπέλο
Μηδέ την Φωτω Μερακλού ,μη και κερά Αγγέλω
(με το μαυρο της το Βέλο)
μόνο επιδειρομενος (κι αναβει ενα κεράκι)
να το άντεξει προσπαθει (παει το καλοκαιράκι)
Ειν’ ο Σεπτεμβρης μας Βαρύς και στεναχωρημένος
σα Σκυλος π’ούτε Γαμησε και ειναι και δαρμένος
σαν Αλφα που αναποδα μοιάζει κεφάλα Βου
(Γιαυτο Νικαλφα αφησε τα Πρεπει και τα Ου ,
Ασε τις Δεκα εντολές ,ασε το Ου Μοιχευσεις ,
Και ασε να κυλήσουνε του Ποταμου οι Ρευσεις
Το Δις εμβαινειν ποταμόν ειναι εκ των Ουκ Ανευ
(και αντε να βρω τωρα εγώ μια Ριμα για το Ανευ )
Τα ζάλα κιαν εχάσαμε αγαπητέ Ταμίστα
και τις στροφές μπερδεύουμε, γλιστράμε μες την πίστα
εδά το βλέπω καθαρά υπάρχει σωτηρία
αμφιβολία όχι πια, μηδέ και απορία
καθώς την πίτα εμπλούτισες ,εχάραξες τον δρόμο
και την ευθεία θάβρουμε, ξεχνώντας κάθε πόνο
εάν με στιχοτήγανα και με στιχοκαλτσούνια
με κράσο και με τσικουδιά γεμάτοι ως τα ..μπούνια
γερό χορό θα στήνουμε, μα όχι του Ζαλόγγου,
..Ντελικανήδες θάμαστε του κάμπου και του λόγγου!
Ω Νόσφυ σε ευχαριστώ, μου δίνεις ευκαιρία
σαν τον αρχαίο, «εύρηκα» να πω, στην μαύρη συγκυρία
που ο Σεπτέμβρης έφθασε ,βαρύς σκοτεινιασμένος
το κέφι σου το ρήμαξε και μοιάζεις ..συγχλισμένος
μα πριν λύσω το αίνιγμα …εξήγηση να δώσω,
να φτιάξω την διάθεση, το κέφι μας να σώσω,
ε θα θυμίσω,ευτυχώς, πως πέρασαν χιλιάδες..
Σεπτέμβρηδες,που μοιάζανε με μαύρες συμπληγάδες
μα ο ήλιος ..ακόμη το πρωί, τα μάτια κιαν θαμπώνει,
χαιδεύει τα ματόκλαδα,τα δάκρυα στεγνώνει
ζεσταίνει λίγο την καρδιά και τις βαριές αρθρώσεις
τον γολγοθά ναντέξουμε ,αχ τις υποχρεώσεις,
μα….τέρμα βάζω τώρα εδώ, στις ..ντούρες αναλύσεις
στο …αίνιγμα υποσχέθηκα ότι θα δώσω λύσεις
λοιπόν
εάν το δίς εμβαίνειν ποταμόν ,αδύνατο φαντάζει
( και η κατάσταση φρικτή και όλους μας τρομάζει)
γιατί είναι πρωτόγνωρη και με καμιά δεν μοιάζει
(κι η θεωρία άχρηστη, από παντού να μπάζει)
γιατί την γράψανε υπό κανονικές συνθήκες
και το κλειδί πετάξανε απ τις ..βιβλιοθήκες
τώρα που όλα αλλάζουνε και η παγωνιά τσακίζει
(την ρεύση δε του ποταμού αρκούντως εμποδίζει)
μονάχα …παγοθραυστικό
τον ..ίδιο ποταμό, μπορεί και ..διασχίζει! 😆 🙂
ΥΓ
Βρε.. μη το πάρτε …σοβαρά,κι εγώ τα χάλια μου έχω 😦
μα πρέπει να προσποιηθώ ,ο έρμος πως αντέχω! 😉 😎
εν τουτοις παει ,εφυγε κι αυτό το καλοκαιρι
σαν την ελιά , τη θαλασσα , το ασπρο περιστερι
και ηρθαμε και πάλι εδω στη δόλια Σαλονίκη
με τα κομμένα Μπρατσα της , σα Σαμοθρακης Νίκη
Τι να τα κάνω τα Φτερά οταν δεν εχω χερια ;
Χαμ, επεσε η ελπίδα μας , χαμω πεσαν τ’αστερα
…Είναι (θα ήταν) σήμερα 65 !
το όνειρο του πάρι
ειρήσθω εν παρόδω
θα κόψω ένα ρόδο
θα έχω σχέδια φρούδα
με ζαρωμένη φλούδα
θα κλείσω και το μάτι
στο παλαιό ραχάτι
και θα αυτομολήσω
το αίνιγμα να λύσω
η ζωή του πάρι
ανόητος και πένης
ο πάρις της ελένης
θα ζήσει στη φενάκη
πως εν δυνάμει αρνάκι
η μοίρα του τον θέλει
δουλειάς – δουλείας κουρέλι
κι η γης που του αρμόζει
σα στόμα θα δεσπόζει
Τις πταιει; Ενα μεγαλοπρπεςς ποιημα οπου δινονται ολες οι απαντησεις για τα ΚΑΥΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
http://nosferatos.blogspot.com/2011/09/blog-post_2828.html
Υπάρχει ένα μεταίσθημα
πλανάται στον αέρα
τελείωσαν τα ψέμματα
δεν ήτανε φοβέρα
ο ήλιος μας πια έσβησε
μα έκλειψη δεν ήταν
και η σελήνη χάθηκε
σε μαύρη τρύπα μπήκαν
είναι αλήθεια μόνιμη
είμαστε στο σκοτάδι
η αίσθηση συνώνυμη
σαν νάσαι σε πηγάδι
τα χέρια σου σαν τα φτερά
γύρω να τα απλώνεις
να ψάχνεις ένα στήριγμα
στις πέτρες τα πληγώνεις
κιαν ξάφνου κάπου θα πιαστείς
ελπίδα θε να νοιώσεις
σ ένα σχοινί θα κρεμαστείς
θα πας να σκαρφαλώσεις
μα έχει σφίξει το σχοινί
πάνω μας σαν αγχόνη
και η ζωή μας πια φθηνή
καθώς είμαστε μόνοι
θάθελα νάτανε δημόσια η ζωή
και όλοι οι δήμιοι τον δήμο ναγαπούσαν
και του λοβέρδου να σταμάταγε η ροή
και στο δημόσιο όλους να τους αποσπούσαν
θάθελα νάτανε δημόσια τα κτελ
ταεροπλάνα, τα καράβια, οι σινεμάδες
να μην υπήρχαν για ο,τιδήποτε καρτέλ
του δήμου νάτανε οι βροχές και οι λιακάδες
θάθελα νάτανε δημόσιο το καρφούρ
ο βασιλόπουλος, το λιντλ και ο μασούτης
και στα πεντάστερα να κάνανε όλοι βουρ
να κατουρούσε μέσα κι ο γεροξεκούτης
θάθελα νάτανε δημόσιο κάθε τι
τα φαρμακεία, οι κλινικές και οι ενέσεις
μονάχα ο σεβ ιδιωτικώς να επαιτεί
αυτός που σέκανε σταλήθεια να πονέσεις
και (όπως θάλεγε κι ο νοσφεράτος) συνεχίζεται (εσαεί)…
Τον δήμο τον αγάπησαν
μονάχα για την μάσα
γιαυτό και τον κατάντησαν
σαν άθλια γκραν-κάσα
αλλά δεν φταίν οι πειρατές
για την λεηλασία
όταν δημότες θεατές
αρνούνται προστασία
και τα κοινά τα αγαθά
κανένας δεν προσέχει
ωραία είναι και σωστά
μόνο στην τσέπη τ΄έχει
αόρατη είναι η οδός
χρειάζεται και κυάλι
πως κάποια φτιάχνεις μοναχός
μα στα πολλά χρειάζονται
εμείς και όλοι οι άλλοι;
Σφοδρή έχω αντίδραση
σε τέτοιες αναλύσεις
γιαυτό και κάνω πρόταση
για .. αποκρατικοποιήσεις 🙂 🙂
Καθως γλιστραμε μες τη νεα χιλιετια
κι η Ελλαδιτσα μας γλιστρα στην επαιτεια
και πορευσομαστε στον πάτο κι στον τελικο χαμό
τις αμαρτιες που χω κανει θα σας ΠΩ:
(να μαθουν ολοι οι αφεντες της Ερωπης
πως στην Ελλάδα μας γινονοτανε της Ποπης
κιοταν αυτοι μασουσαν δενδρων Βαλανιδια
εμεις εδω τους γραφαμε ολους στα απίδια ….)
Η αμαρτια που θα ακουσετε σε λίγο
(τωρα που η Μερκελ μας….. (συνεχιζεται)
…………………………………………………….
απο παλια ξεκινησε αυτη η αμαρτια
τοτε που ολοι ειμασταν εν πληρη απαρτια
και ειμασταν αμολυντοι και είμασταν Ωραιοι
-και μην κοιτας που γιναμε του Βαρναλη Μοιραιοι –
Ξεκινησε απο παλια ,τα Χρονια του εξήντα
και τωρα που πατησαμε για τα καλά τα ηντα
με νοσταλγια βλέπουμε τα του εξηντα χρόνια
η αμαρτια ξεκινά. που θελουμε αιώνια
τα χρόνια που μασταν παιδια ,κοντα τα παντελόνια
με ματωμένα γονατα ,με ξυλινα σπαθιά
-τωρα η μνημη χαθηκε ,μπηκαμε στα βαθια ,
σε αναμνησεις -ονειρα που γινονται εφιαλτες
και να που εντελει γιναμε , του Χρονου μας οι Αλτες ..
Τι ελεγα , το ξεχασα . Α ! για την αμαρτια
που ξεκινά ηδονικά σαν την επιθυμια..
σαν μυρωδια Βρεγμένης γης , σαν το Ψηλό χορταρι
σαν τοτε που το πετυχες στο ζαρι το εξάρι
Η αμαρτια ξεκινά
απο την περιεργεια
τι αραγε να βρισκεται πισω απο την κουρτινα;
τι να κρυβει το σκοτάδι
τι μας Υποσχεται -ξανά αυτο το ΒΡΑΔΥ;
ευτυχισμένη βολτα στα σοκακια
Ναι ! καποτε ειμασταν κι εμεις Παιδάκια
κοιταζαμε τις Νυχτες το Φεγγαρι
Βουλιαζαμε μες το Ψηλό χορταρι
κιαυτό που τωρα λέμε Αμαρτια
τοτε τ’αγγιζαμε εν πληρη απαρτια
και ηταν -τοτε η Αγάπη.
Ομως τρεχαμε
Ημασταν παιδια
Ολο τρεχαμε …..
Υστερα καποτε
Επεσα και στραμπουληξα το πόδι
και τοτε ηρθε η ενοχή
για τη αμαρτια .
Η ενοχή παραμονευει οταν καπου κανεις ενα λάθος
οταν αφηνεσαι να κολυμπας στο πάθος..
κι αρχιζεις
να σκαλιζεις
να ανασηκώνεις τα λιθαρια
να διαλυεις το πετρινο σπιτι
να ψαχνεις πισω απο την Κουρτινα
να αναζητάς την Θεική τη Ινα …
————————————————
συνεχιζεται
αμαρτια ειναι το Ριγος οταν ανακαλύπτεις την αληθεια
οταν ο τρομος σου κτυπά τα στηθεια
οταν μπροστα σου βλέπεις την σκληροτη
οταν γκρεμιζεις στο γκρεμό σου ολη τη νιοτη
αμαρτια ειναι να χανεις το ποδηλατο σου
οι πρωτες πολυκατοικιες και η πόλη
να χανεις τους φιλους
η φτωχεια
να πανε τον μπαμπα σου φυλακή
αμαρτία ειναι να βλέπεις την σκληροτη
εκει στα χρόνια του εξηνταμ’ εβδομήντα
……και να γλιστρανε
της βροχής τα δακρυα στο τζαμι
-ν’αδυνατιζεις ,να μην παιρνεις ουτε δραμι,
να κλεινεσαι στη σιωπή και να θυμασαι
να πνιγεσαι στης θαλασσας το κύμα
να στεκεις με μετωρο το Βημα
να ακους φωνές των φαντασμάτων σου τα βραδυα
να χανεσαι μεσα στης μνημης τα σκοτάδια
να μη θυμασαι πια τόνομα του πατερα
ναφτερουγιζει η ψυχη σου στον αερα….
αμαρτια ειναι
να χανεις τ’ονειρο σου
ειναι
να σ’αποσπουν απ’τον παραδεισό σου
να βλεπεις κλειστη την πορτα της Αγάπης
νο κοντοστεκεσαι στο χειλος αυταπάτης
ειναι
να μη μπορεις πιά να γευτεις το καλοκαίρι
να πέρνει την καρδουλα σου τ’αγέρι….
ειναι να ακους ηχο βροχής στο τζαμι
ν’αδυνατιζεις να μη πέρνεις ουτε δραμι.
χρονια Γυμνά και μολυβένια του εξήντα
τωρα που πατησα για τα καλά πια τα πενήντα ..
αμαρτια ειναι
να θυμασαι
την γευση του ενδοτερου σου κοσμου
το ειδωλο σου στον καθρεφτη: Εαυτος μου
κατω απ’τη σαρκα ,σου να βλέπεις τα Οστά σου
και να γλιστρα μες το μεδουλι απ’τα οστά σου
η μνημη
απο
το Βρεγμένο χωμα .
το Ψηλό χορταρι, το ξυλινο σπιτι πανω στο δεντρο ,οι παιδικοι σου φιλοι ,το ποταμι
η αγάπη….
εκε στα χρόνια του εξηντα
τωρα που πατησες για τα καλά πια τα πενηντα
αμαρτια
ειναι του Χρόνου το Μεδούλι
ειναι του ολοδικου μας πόνου ,μεροδουλι
ειναι η μοιρα μας και ειναι η αγάπη
ειναι της θαλασσας μας το αλάτι
ειναι το πιο βαθύ εσωτερο μας, Κάτι…..
ειναι το κυμα μας και ειναι ο Καυμός μας
της νιοτης μας το μνημα , ο χαμός μας
ειναι η πιο βαθια,στα ονειρα μας αυταπάτη
ειναι το μεσα μας ,το Αγρυπνο μας μάτι
Αμαρτια ειναι …
δεν ξέρω τι είναι αμαρτία, ο αμαρτωλός
σαν ξένος μεσ’ στην υπατία – απολωλός
από το 60 λίγα πράγματα θυμάμαι
συνήθως ήσυχα τα βράδια μου κοιμάμαι
την αμαρτία οι χριστιανοί ας τη δαμάσουν
τις αλυσίδες τους δεν πρόκειται να χάσουν
θάθελα νάτανε δημόσια τα φαστφούντ
οι πιτσαρίες, τα μπαράκια, οι ταβέρνες
να μη χρειάζεται να φέρει ο ρόμπιν χουντ
τα κλεψιμαίικα, με τα φτερά στις φτέρνες
θάθελα νάτανε δημόσια η τιβί
η ακριβοπούλου, η όλγα τρέμη, ο πρετεντέρης
να λεν ειδήσεις για το τι θα τους συμβεί
ο τελευταίος να δουλεύει και λαντζέρης
θάθελα νάτανε δημόσιος ο οτε
ελτα, δεη, νερό και δημοσιές μεγάλες
χωρίς διόδια, δίχως ράμπες πια ποτέ
δεν θα χρειάζονται όσοι τρώγαν με κουτάλες
θάθελα νάτανε δημόσια τα σπα
οι πλαζ, οι φούρνοι, τα μπιλιάρδα κι οι αρμάδες
κι όταν καμία καταιγίδα θα ξεσπά
με τα δημόσια αδιάβροχα, πασάδες
Εδώ αγωνιστήκαμε και πέσανε οι μπάρες
αναρωτιέμαι φίλτατοι ,που είναι οι ..κουμπάρες
που χάθηκε η προγιαγιά και έχω και μια πείνα
τα ντολμαδάκια νοσταλγώ που ήταν σκέτο ..ποίμα
αν και ποτέ δεν κέρασε τον τελευταίο κάλφα
ελπίζω πολύ γρήγορα ,να στείλει μια καράφα
με κατακόκκινο κρασί και μια με λίγο γράπα
κιαμέσως θα ξεχρεωθώ με μια χρυσή ..αγκράφα
που την παρήγγειλα στον πρώτο χρυσοχόο
στο Καρακάξιο να μπει, το πρώτο το μητρώο
και νάρθει δω να τραγουδά με τη φωνή τη φίνα
να πάρει πρέφα και ναρθεί εκείνη η Μπερναρντίνα
που ακόμη δεν βαρέθηκε να παίζει με τις λέξεις
και στου Σαράντη άραξε και κάνει διαλέξεις
να έτσι γράφεται το α κι έτσι το γιώτα μοιάζει
και παροιμίες, γνωμικά σοφά τα αλφαδιάζει
να επιστρέψει γρήγορα η όμορφη ..τσιγγάνα
της Καρακάξας πια χτυπά ελεύθερα η ..καμπάνα
θα την ακούσει σίγουρα κι η λαύρη Δημητρούλα
που τον Λοβέρδο κυνηγά, θε να τα δώσει ούλα
ντομάτες και λαχανικά και όλο της τον κήπο
για νάπιανε στα χέρια της τον βδελυρό τον τύπο
να τονε κάνει μουσακά ,πατσά και χυλοπίτες
μήπως και σταματήσει πια να μας κερνάει ..ίπες
κιαφού τον κάνει σηκωτό να τρέχει στις Βρυξέλλες
να κάνει τα παράπονα στης τρόικας τις βδέλλες
έτσι όταν θα έρθουνε οι όμορφες κοπέλες
στη Καρακάξα θα κεντούν τις πι όμορφες δαντέλες
για να μη μοιάζει ποτέ πια μονή τ Αγίου όρους
που δέχεται και προσκυνά μονάχα μαυροφόρους
κι εσύ Παπού -ηγούμενε μη ξαναλλάξεις ..όρους 😉 🙂
θάθελα νάτανε δημόσια η εξοχή
οι παραλίες, καφετέριες και ντίσκο
ποτά δημόσια για κάθε εποχή
θάθελα νάχαμε, πολύ σωστό το βρίσκω
θάθελα νάταν το δημόσιο αλλιώς
νάχε συμβούλια (σοβιέτ) σε συνελεύσεις
και να μην άλλαζε τα ρούχα ο μανολιός
(διευκρινίζω για τυχόν υπονομεύσεις)
θάθελα, επίσης, δημοσίως να το πω
πως το δημόσιο δεν είναι όπως το κράτος
κάτω το κράτος – και ας είναι χαρωπό
έτσι κι αλλιώς εδώ που φτάσαμε είναι πάτος
Επέστρεψε, Νικάλφα μου,πλην όμως για ολίγον,
καθότι σ’ επικίνδυνη ηλικία για επείγον
σύγχυσης περιστατικόν απ’ αυξημένη πίεση
γιατί είναι πλέον σπάνιο να παίξει με την ποίηση
διότι είναι επιρρεπής σε άμετρη τσαντίλα
σαν βλέπει πράγματα στραβά και δεν φορά μαντίλα
να κλείνει τα ματάκια της, να κάνει το κορόιδο
όταν καθέτως διαφωνεί. Και θα τα κάνει ρόιδο
άμα μαλώνει διαρκώς με όσους αγαπάει
οπότε προτιμότερο για κείνη να σιωπάει…
Μέχρι να ‘ρθούν άλλοι καιροί, να δώσουμε τα χέρια
και στα θηκάρια να κρυφτούν τ’ απαίσια μαχαίρια
ως τότε θα το προτιμά να παίζει μ’ άλλες λέξεις,
κι ας φαίνεται (όχι σωστά) πως δίνει και διαλέξεις
απλώς είν’ πιο ευχάριστο, λιγότερο πονάει
να ασχολείται, όσο μπορεί, με κάτι που της πάει 😉
Όμως εδώ η σκέψη της συνέχεια πετάει
και στα «αγαπημένα» της τον πόντικα πατάει
κι έρχεται εις της evil witch το άτακτο κονάκι
παίρνει κρυφά τη δόση της, (ας είναι και φαρμάκι…)
Όμως και πάλι σας κουνά χαιρετισμού μαντίλι
προτού της κατεβάσουνε κι αυτής κάνα καντίλι 😆 😆 😆
ετσι λοιπόν που μπλεξαμε με την στιχουργική,
και καθε όσο γραφουμε πολλά ποιηματακια
βαθυτατα ανοιξαμε στά χερια μας πληγη,
βλέπουμε στην παλάμη μας οπες απο Καρφακια.
ειναι σταυρος η ποιηση,και σχισιμο στο δερμα ,
παν στο σφαγειο σαν αμνοι,πληθος στιχακια ερμα.
ειναι ουλή η ποιηση,στα χερια απο ξυράφι,
κι αντι για αιμα βγαζουμε ,του Μιδα το Χρυσαφι.
τι να τον κανω τον Χρυσο,τους ερημους τους Στιχους;
ακουω απο μέσα μου της Μνημης μας τους Ηχους .
να αντιλαλουν σαν κυμβαλα χωρις καμια Ελπίδα
απομεινε η ποιηση ,Χρυσος σε στομα Μίδα
σαν τον αμνο που σφαζεται απο μαχαιρι θύτη
ειναι η Ποιηση Ψυχή που βγαινει απο τη Μυτη
με καθε μας αναπνοή, καθε ψυχής μας, λέξη
γινονται οι στιχοι συννεφα που τον Βωμο θα βρεξει
σ’αυτοτο σκραμπλ ειμαστε σαν τα σκορπια γραμματα
που περιμένουν τη σειρα σου για να παιξεις
ελα κι εσυ εδω -να σχηματισεις λεξεις
σ’αυτοτο σκραμπλ που μαστε γραμματα- χαλασματα
AKOY ΠΑΣΟΚΑΚΟ
κυνηγημενοι , μπουχτισμένοι ,αηδιασμένοι
απο τον Πολύδωρα , τον Βουλγαράκη τον Καραμανλή και τους αλλους
αιντε ειπαμε μπας και δουμε ασπρη μέρα και
δεν μπορει να ειναι χειροτερα ειπαμε και
σ’επιστευτηκαμε βρε
και συ
μας εριξες στο Ψαχνο.
Κατευθειαν στο στηθος
να ξερεις
πως οταν σε σκοτωνουν αυτοι που επμπιστευεσαι σε σκοτωνουνε διπλά
Ακου
Πασοκάκο
που λιγουρευτηκες εξουσια και καριερες κι αξιωματα
και μας υποσχεσαι και διαφανεια στο Ιντερνετ και αλλες σαχλαμάρες
Ποιος μας το παιζει αξιοκρατης ρε; Εσενα σε θυμαμαι Αυριανιστή και τοτες με τον Τομπρα -και τωρα μας κουνας στη μωρη το διδακτορικο του Γεηλ; Ακου
΄Πασοκακο
Η Κοινωνία αυτή δεν εχει αλλο παρά μνημη
και τα παιδια της
και τον πόνο της ..
Αντε να παιξετε αλλου τ’Αμερικανικα Τηλε παιχνιδια σας
ακου Πασοκακο…
με το απληστο για εξουσια βλεμμα
και με τον ενθουσιασμο του αρχηγου σου για νεες ιδεες
ΔΕΝ ειναι Λαπτοπ η Δημοκρατια ρε!!!.
Η Δημοκρατια δεν κατοικει στον Θαυμαστο αψυχο κοσμο του Ιντερνετ
Δεν ειναι Πλατωνική Ιδεα
δεν ειναι παιχνιδι γραφειοκρατων
δεν ειναι σχεδιασμα επι χαρτου
δεν ειναι διδακτορικο και μαστερ πλαν
Δεν ειναι Ψυχή στον παγο
Η Δημοκρατια
ειναι μια διαδηλωση στα Συννεφα
ειναι οι νεκροι μας προγονοι
οτι αγαπησαμε
οτι πονεσαμε
οτι κλαψαμε
οτι μοχθησαμε
Ειναι οι φιλοι που χασαμε προωρα
οταν εσυ εχτιζες καριερες
ειναι
μια αναλαμπη
που δεν λεει να σβυσει
ειναι
Η Δημοκρατια
αυτο που μισοκαιει
σαν καρβουνο κατω απο τις σταχτες
στον ρημαγμενο κοσμο μας …
——————-
συνεχιζεται…
θάθελα νάτανε δημόσιος ο μπένι
να υπηρετούσε το δημόσιο συμφέρον
μα τι ιδέα είναι ετούτη που μου μπαίνει
μοιάζει, στ’ αλήθεια, με γουργούρισμα εντέρων
θάθελα νάσουνα δημόσιος πασοκάκο
και συ να πλήρωνες την έκτακτη εισφορά σου
και να μην έσκαβες τον ίδιο σου το λάκκο
η συμφορά μου θα γυρίσει συμφορά σου
θάθελα νάτανε δημόσιο το αύριο
με μονιμότητα, χωρίς καθόλου άγχος
της ιστορίας να μη ζούσα το προκάμβριο
να ήταν μόνιμοι κι ο εργάτης κι ο ξωμάχος
καθως κυλαει
γλιστραμε
απαλά
σαν ενα φυλλο
σαν κλαδακι
στο ρυακι
ειναι ομορφα
και δροσερά
και νομιζουμε πως εμεις επιλέγουμε
ερωτευμαστε
κανουμε παιδια
διασκεδαζουμε
και
νομιζουμε πως θα διαρκεσει παντα
αυτή η πλευση Υστερα ,ξαφνικά , το ρυακι καταρακυλά στο μεγαλοποταμι και
Χυνεται στον καταρρακτη της Υπαρξης . Και τι κακό μας Βρηκε . Κλαδακια τσακισμένα .
θάθελα νάτανε δημόσια τα ματ
του κράτους ζόφου να μην ήτανε σκυλάκια
και τον κοσμάκη να μη στέλνανε στο κατ
και να τα βάζαν να φυτεύουνε δεντράκια
θάθελα νάτανε δημόσια η νεοσέτ
θάθελα νάτανε δημόσιο το ικέα
όμως να ήταν και η φάμπρικα υφανέτ
και νάχε ο μήνας καθημερινά εννέα
θάθελα νάχαμε δημόσια φεστιβάλ
με συναυλίες, παραστάσεις, διαλέξεις
και το δημόσιο νάταν ιντερνασιονάλ
για όλου του κόσμου τις φυλές και τις ορέξεις
θάθελα νάτανε δημόσιος ο μπάμπις
και όλοι οι άλλοι οι φιλελεύθεροι λακέδες
με κωλοτούμπες αυτονόητες θα λάμπεις
και βλέπω, μπάμπις, να σου ρίχνουμε κεσέδες
θάθελα νάτανε δημόσιο το τσίρκο
όπου ο τούμπας κωλοτούμπες θα μοστράρει
μα το πρωί σ’ ένα σχολείο πάντα απίκο
να καθαρίζει τουαλέτες το βλαστάρι
θάθελα νάτανε δημόσιος ο βυθός
όλες οι τράτες, τα υποβρύχια, τα σκάφη
και με τις μάσκες να χαζεύουμε εμβριθώς
απ’ την ιθάκη και τη ρόδο ως την ανάφη
θάθελα νάτανε δημόσιο το φιλί
να σου το έδινα δημόσια, όπως λάχει,
και της δημόσιας αιδούς η απειλή
στου ανίκητου έρωτα να έπεφτε τη μάχη
θάθελα, όμως, πιο πολύ την ώρα αυτή,
του κεφαλαίου νάταν δημόσια τα υπερκέρδη
κι αυτή του χρέους η πατάτα η καυτή
να έπαυε νάναι της ζωής μας τροχοπέδη
θάθελα, επίσης, να μην ήμουν αφελής
γιατί δημόσια αν ήταν όλη η κοινωνία,
η οικονομία θάταν λέξις ευτελής
κι όχι του βίου η τραγική μας ειρωνεία
τίνος είναι βρε γυναίκα τα λεφτά
κάθε μέρα βγάζουν κι άλλονε φετφά
διαρκώς μας χαρατσώνουν
κι από πάνω μας φεσώνουν
τίνος είναι βρε γυναίκα τα λεφτά
το ένα επίδομα στο γάλλο νικολά
στη γερμανίδα μέρκελ τ’ άλλο (άι, καλά)
και το τρίτο είναι το δικό μας
γαμώ την εφεδρεία μας
γιωργάπη, αθληταρά
… α(θ)ληταρά
Tamistas
τέλεψε ορέ το πόνημα αυτό για το δημόσιο ;
να το ανεβάσω ολόκληρο σαν πόστ εις το τσαρδί μου
απάντησε μου τάχιστα , για μένα τον ανόσιο
οι στίχοι σου αξίζουνε τη προσοχή του δήμου 🙂
με λίγες αλλαγές, κυρίως στη σειρά,
το ανέβασα εις το τσαρδί μου ήδη
φαντάζομαι πως θάχει συνέχεια ηχηρά
αυτό το αστιχίωτο κρεμμύδι:
θάθελα νάτανε δημόσια η νάσα
του δημοσίου του παγκόσμιου, βεβαίως,
και να πηγαίναμε εκδρομές χωρίς ανάσα
μία το μήνα, ίσως κι εβδομαδιαίως
θάθελα νάτανε δημόσιο το φεγγάρι
του δημοσίου του διαστημικού, εννοείται,
εκεί ναφήναμε ο καθείς απόνα χνάρι
κύριε αρμστρονγκ, σόρι, να μας συγχωρείτε
θάθελα νάτανε δημόσιος ο ήλιος
βολταϊκά μ’ ενέργεια τζάμπα να γεμίζει
και να τον χόρταινε δημόσια η υφήλιος
του δημοσίου νάν η ενέργεια, ιτ’ ς ίζι
αλλά, αλλά και:
θάθελα νάτανε δημόσια μια φορά
της εκκλησίας όλη η περιουσία
και τα χαράτσια να μην ήταν συμφορά
δια το ποίμνιον, σωστή ψυχρολουσία
θάθελα, ακόμα, κι όλες οι άγιες οι μονές
εις την δημόσιαν την τέρψιν να δοθούνε
σταρχονταρίκια οι σεβάσμιες μοναχές
σε πάμπλικ πάρτι δημοσίως να γλεντούνε
τα ανωτέρω φρεσκότατα, μη αναδημοσιευμένα
Ορέα , εσύ Ταμίστα μου το ποιήμα να τελείωσεις
και στο τσαρδί σου ολόκληρο και όχι εις σε δόσεις
να το ανεβάσεις , τότε εγώ το λίνκιο αμέσως θε να δώσω
και τις τιμές στο ποιητή το μέγα θ’ αποδώσω 🙂
ευχαριστώ, ορέ Παπούλη, το λοιπόν,
όταν το ανέβασα νόμιζα είχε τελειώσει
μα σαν ερώτησες, μετά πολλών ριπών
καινούριοι στίχοι μ’ είχανε περικυκλώσει
άρα, δεν ξέρω αν ποτέ θα τελειωθεί
του δημοσίου το επαινετικό στιχάρι
η επικαιρότης κι η καιρότης με ωθεί
να ξεχωρίζω από την ήρα το σιτάρι
θάθελα νάτανε δημόσιο το σαφράν
να μοιραζόταν δωρεάν σε συναθροίσεις
νάτρωγαν λίγο κι όσοι δεν μπορούν να φαν
στην καλλιέργεια να γίνονταν μυήσεις
θάθελα νάτανε δημόσια η λογική
που του δημόσιου τη διοίκηση διέπει
μα οι αγορές μας σεπαναφορά ολική
πειραματόζωα να μας βλέπουνε θα πρέπει
θάθελα νάκουγα δημόσια μια κραυγή
να μου φωνάζει «κόφτο, πλέον, επιτέλους»
μία ψυχή που είναι να βγει, εντάξει, ας βγει
για το δημόσιο κύριοι πέφτουν τίτλοι τέλους
θάθελα νάτανε δημόσια τα ταξί
και οι ταρίφες νάταν μόνιμοι κι ορέοι
και σε νησάκια, όπως είναι οι παξοί,
να χαλαρώνανε ταρίφες κι αγοραίοι
θάθελα νάτανε δημόσιοι, προφανώς,
κι οι νταλικέρηδες, στην άσφαλτο γιγάντιοι,
μα ο σιδηρόδρομος μην έμενε ορφανός
χρόνια τον σφάζουν, τώρα βγάλαν και το γάντι
Αν εκ-σωτερικευουμε το καθε τι Δημόσια
δεν θαχουμε πιά Μυστικά ουτ’ ιερά και οσια
θα γινουμε Διαφανοι ωσαν μια Οπτασια
και εν τελικώς θα πέσουε σε πλήρη ΑΦΑΣΙΑ ..
Καλό ειναι το Δημοσιο μα να μη γινει Σούπα
μη καταληξει τελικα σε ενα Σουπες – Μουπα
να κανουμε Δημοσια ναους και εκκλησιες
μα να μη καταντησουμε Δημοσιες θυσίες …
αναμεσα σ’ακρότητες και εχων απορίας
Τι εκκρεμές αλλοκοτο αυτο της Ιστοριας
λατρεψαμε το Ιδιωτικό και τωρα το Δημοσιο
Μαπροτιμό το Μυστικό ναν’ ιερό και όσιο .
οχ .. Μα προτιμό = Μα προτιμώ
οχ!
θάθελα νάτανε δημόσια τ αει
να μην τα ελέγχουν κάτι γάτοι ιδιώτες
αυτό θα τόθελαν κι οι αρχαίοι οι θεοί
και των αρχαίων συμποσίων οι συμπότες
θάθελα νάτανε δημόσιες οι σπουδές
δίχως ανάγκη γιάσυλα και καταλήψεις
μα τώρα κάποια καλοπαίδια φοιτητές
κίνημα βάφτισαν τις νέες τους επικύψεις
θάθελα νάτανε δημόσια τα πάντα
αυτό είναι τόνειρο της κοινοκτημοσύνης
άνευ ορίων, μαυσωλείων κι ανδριάντα
άλλως: ο εφιάλτης της παρούσης καταισχύνης
θάθελα νάτανε δημόσια τα κοτέτσια,
τα χοιροστάσια, τα μαντριά κι οι βοσκοτόποι
και σε τσιμπούσια με τρανά δημογιουβέτσια
να το γλεντούσαμε οι δόλιοι οι ανθρώποι
θάθελα νάτανε δημόσια τα λουτρά,
τα γυμναστήρια, οι φυσικοθεραπείες
κι οι δημογέροντες να είχανε κι εξτρά
δημογερόντισσες μαγκιόρες στις θωπείες
θάθελα νάτανε δημόσιος ο θεός
και να τον βγάζαν ένα χρόνο σ’ εφεδρεία
να δει κι εκείνος τι θα πει ανηλεώς
να μαστιγώνεσαι – οποία ανανδρία
θάθελα νάτανε δημόσιες οι βίλες
που η δεή τους θάναι είκοσι χιλιάδες
να δούμε όλοι, που το παίζουμε τσαντίλες
γιατί οι πλούσιοι μας τόσο είναι ζοχάδες
θάθελα νάτανε δημόσιο το καρότο
και το μαστίγιο, δημόσιο κι εκείνο
να τρώγαμε όλοι μας το δροσερό το πρώτο
και τάλλο αχρείαστο κι εδώ και στο πεκίνο
πισω απο καθε ποθο μας κρυβεται ενας αλλος
σαν αλυσσιδα απ’ονειρα και εν τελει ο πιο μεγάλος
αβασταχτος ο ποθος μας , της ηδονής οδυνη
που μας βουλιαζει ηδονικά στην πιο βαθια μας Δίνη
ετσι βουλιαζουμε ξανά μες της Επιθυμια
τ ονομα του Πλανητη μας ειναι Μελαγχολία
αγνή θεά του φεγγαριού τα δέντρα π’ ασημώνεις
τα δέντρα τα πανάρχαια, τα καθαγιασμένα
γύρνα το πρόσωπο σε μας, σύννεφα μην απλώνεις
ούτε το βλέμμα σου τ’ αγνό να το σκεπάσουν πέπλα
καρδιές που καίει τις η φωτιά, γαλήνεψε θεά μου
το ζήλο τους τον τολμηρό, γαλήνεψε κι εκείνο
ειρήνη σκόρπισε στη γη, ειρήνη στα όνειρά μου
όπως στον ουρανό σκορπάς της λησμονιάς τον οίνο
τους πόθους και τις ηδονές, σπαράγματα σωμάτων,
του κεφαλιού αποκοτιές, του dna θλίψεις,
όταν κοπάσουν κράτα τες όπως ζεστών πτωμάτων
τους κατευόδιους σπασμούς, σάμπως δικές σου εκλείψεις
εξήγηση για το προηγούμενο:
δεν είχα την πρόθεση να εμφανίσω το βιντεάκι.
περίεργο.
μόνο τη διεύθυνση url επικόλλησα…
απορώ.
οταν μάς επισκεπτεται η Θεια Ακηδία
αντις για μιαν επισκεψη μας φαινεται Κηδεία
κραταμε την αναπνοή και η καρδια Κυπαει
κι η Θεια Ακηδια μας, Γλυκά Χαμογελαει…
φιλάμε το χερακι της και μας χαμογελαει
και κατι απο μέσα μας, ασπλαχνα μας κοιταει
πώς να κρυφτουμε, αραγε, απο αυτό το μάτι
που τωρα δεν μας εμεινε, καμμια Αυταπάτη;
Καλωσοριζουμε λοιπόν την Θεια Ακηδια
που νιωθει σαν στο σπιτι τη,ς μες την Μελαγχολια
Ελα να σε τραταρουμε νερό μαζι μ’αλατι!
Η ακηδια ειναι πιά το μόνο μας το Κάτι..
ειναι γλυκεια καμμια φορά και η μελαγχολία
μεσα στη δινη να γλιστρας , του Χρονου η Τροχαλία
να σε αδειαζει σαν Κουβά απο ολο το Νερό σου
και να κοιτάς Ηδονικά τον Ιδιο τον Χαμό σου ..
Καμμια φορά, στν Υπνο μας στα Ξαφικά ,Ξυπναμε
και Να π’αναρωτιωμαστε γιατι πιά Δεν πονάμε;
ειναι γιατι μας γιατρεψε η Θεια Ακηδία
και που δεν θα πεθανουμε , ξανά ,απο Αηδία
θάθελα νάτανε οι τηλεδιασκέψεις
όλες δημόσιες με οθόνες στις πλατείες
να μη μου μπαίνουνε και μένα τέτοιες σκέψεις
πως παίζουν, λέει, pro, οι ευρωαυθεντίες
θάθελα νάτανε δημόσιες οι στιγμές
οι τρυφερές, του μπένι με τους τροϊκάνους,
νάβλεπα να χτυπούν στην τράπεζα πυγμές
και απειλές για τύπου άουσβιτς κλιβάνους
hell ass
——————
μια μιζερη εκπνοή…. Η Ευρωπη σου λεει ο αλλος . Τι τον κανατε ρε Τον Χρυσό μας , Θυμαστε ΡΕ τα Καλαβρυτα και το Διστομο,;
γιαυτό Ζησαμε; Για να το δουμε αυτό;
Κατασταση εκτακτης αναγκης ειναι ‘αυτή η Μηπως
ενας Πνιγμός στα Logistics , ta statistics, στην Θλιβερή βιοπολιτική σας , στον τεμαχισμό του σωματος. τα σιχαμένα Μακ Ντοναλντς σας , τα Κομπιουτερ σας ,τα Κινητα σας Γαμώ τα κινητα σας , Τοσα χρονια μας ταιζατε σκουπίδια και ττωρα Θεριζετε τον δικό μας θάνατο ,Ηell -αλιμονο, as
είμαστε, όντως, μόνο εμείς και μόνο αυτοί;
αυτοί οι ευρωπαίοι και εμείς ανατολή;
μιαν αλλοτρίωση, βρε, μοναχά περνάμε;
κι αντί για μέλι καταπίνουμε χολή;
κι αυτά που μάθαμε μικροί, να τα ξεχάσω;
πως η πατρίς είναι αλά καπιτάλ κολπάκι
και πως δεν έχω τίποτάλλο για να χάσω
απ’ το επίχρυσο χαϊτεκ αλυσιδάκι;
να τα ξεχάσω; εξίσταμαι και απορώ
εντάξει, είχε και ο βέμπερ ένα δίκιο
πως το κεφάλαιο για να πιάσει το χορό
θέλει ιδέες απ’ των προτεσταντών το λύκειο
μα κι εδώ πέρα, του διαφωτισμού τα φώτα
μας ετυφλώσαν εξαρχής, διανοητές μου,
τη φυσική εξέλιξή του χειροκρότα·
ωχ, κάπου ξέχασα τους πυροκροτητές μου!
θέλω, να πω, λοιπόν, κι εγώ, που σαν την τέτοια
πάλι πετάγομαι και λέω εξυπνάδες,
πως και για τα καινούρια μας σεκλέτια
κράτος – κεφάλαιο δεν είναι …αρσακειάδες
οπότε (συνέχεια στο επόμενο):
θάθελα νάτανε δημόσια τα μακντόναλντς
νανακαινίζονταν σε χασαποταβέρνες
να καταργούνταν και τα μπλόγκιν κατά μόνας
κι όχι πισίνες· να βουτάγαμε σε στέρνες
θάθελα νάτανε δημόσιο το ass τής hell
κι όλες οι τρύπες, τα εξογκώματα, οι κεραίες
και οι βενζίνες, η bp μα και η shell:
ιδέες τρελές, θα πεις, αλλά τρελές ωραίες
κανεις κατηφορος δεν εχει πλεον Πάτο
και μεις στα Βαθη αυτου του μάυρου Αποπάτου
ψαχνουμε ματαια διεξοδο στη Δινη
σαυτή τη λασπη που ξανά μας καταπίνει …
Δεεχει τελος ο κατηφορος αυτός
Ισως να ειναι πιά ο δρόμος ο σωστός (δις )
Συνεχιζεται
isvς βαθια μες τα σκατά να βρουμε μια σοφια
ισως ν’ανακαλυψουμε και την αυτογνωσια
να εκ-σωτερικευσουμε αυτο πουχουμε Μέσα
και εντελει να δηλώσουμε Ομου το » Χεσε Μέσα»
ίσως σκατά να πάτησα και κάτι μου βρωμάει
απόβλητα είναι ζωικά σαν την οργή του μάη
απόβλητα – πράξις σοφή – εξέλιξης σημάδι
σε σχήμαπροσδιόριστο το βρωμερό κουράδι
αμάν, επηρεάστηκα κι όλο σκατολογάω
και σκατολάγνο μείπανε που δεν τομολογάω
καθήλωση στο πρωκτικό άλλοι μούχουν προσάψει
γεια σου ρε φρόιντ μέγιστε, κάνεις μεγάλη θραύση
παπούλη σόρι αν βρώμισε και πλάκωσαν και μύγες
το βλέπω παρασύρθηκα και κάνω λάθος ξήγες
ίσως τα μέτρα φταίξανε κιέχω σχεδόν φλιπάρει
τι λέω σχεδόν, εφλίπαρα: ασήκωτα τα βάρη
από μιαν άποψη ευτυχώς, θα ελαττωθεί κι η βρώσις
σπανίως πια θα χέζουμε, καλά μη με μαλώσεις…
τα μέτρα που μας πήρανε λες νάταν για κασόνι;
ακούω ήδη ρέκβιεμ και φιδαριό με ζώνει
εις την αρχή ενόμισα πως κάτι θα μας ρίχνουν
στις υδατοδεξαμενές, κάτι σαν απαθίξ,
μα κι απ’ την εμφιάλωση ίδια οι μελέτες δείχνουν:
οι ναρκωμένοι καρτερούν να έρθει η μεγάλη νυξ
καποτε θα ρημαξουμε τη Γη σαν το χαλαζι
μετεωριτες ασπαλαχνοι θα πεσουμε με Νάζι
θα πλημμυρισουν τα χωρια κι ο πολεις με κορμια μας
θα τραγουδησουμε ξανά μαζι το Ωσανα μας ..
Καποτε θαρθει η εκρηξη των πιο κρυφων μας Πόθων
Οταν θαρθει το τελος πιά, των Κοσμων σας των Νοθων
κι αυτο που ειν ‘ανασταση ειναι κι ο θανατος μας
Θα ‘ναι η επαν-ασταση, ο ταφος ολωνων μας
καποιες φορές στα ξαφνικά -πολλά καταλαβαινω
-και μια φωνουλα μεσα μου μου λεει να σωπαινω
και Νοσφερατε Μη μιλάς και κανε λιγο Κρατει
Μην θιγεις κακως κειμενα κι αιντε : Ψωμι κι αλατι..
Ισως με κρατησε καιρο αυτη η μικρη Φωνουλα
κι αντεξα και το Πασόκ και την Δεξια Νουδουλα ..
Και ετσι ισως επεζησα αλλιως θα τα χα Φτυσει
Θα εδινα στο Γορδιο μια πιο αμεση Λύση..
Μα να που ξαναφανηκε το ιδιο απωθημένο
Θυμαμαι οσα γινανε και οτι ειναι Θαμένο
—-
Συνεχιζεται
εσεις που πια νομισατε πως ειναι περασμένα
τα χρονια του εμφυλιου ,και ειναι ξεχασμένα
Τοτε που ρημαζαν Ζωές Χιτες , Ταγματαλητες
και καναν και τους κυριους υστερα οι αλήτες
κι υστερα ακολουθησαν τα χρόνια Μολυβενια
και φυγαν για τη ξενιτεια νιατα μαλαματενια
που τους καταδικασανε στην πλεον μαυρη Φτωχεια
κι ηρθανε κι’αργοτερα Ξανά τα Πρωτοβροχια
Για λίγο ηρθε η αννοιξη στα μεσα του εξήντα
Μα τοτε η Χουντα καθησε μεχρι τα εβδομήντα ..
Συνεχιζεται –
ετσι γενιες ολοκληρες γευτηκανε το Ξυλο
και απ’ τη Ζωη δεν προλαβαν να δρεψουν ουτε Μηλο
παπαδες κι ακροδεξιοι, Χιτες και καρακώλια
τους καναν μαυρες τις ζωές τους πηραν πορτοφολια
Τους κλεψαν τα χωραφια τους ,πουλήσαν τα παιδια τους
και απο πάνω γεμισαν την θλιβερή κοιλιά τους
καθε χωραφι και χαφιες , καθε χωριο και Χιτης
το παρακρατος ητανε ενα Κρατος αλητης
συνεχιζεται
υπηρξαν βεβαια κι αυτοι που Βλέπαν Βουγιουκλακη
και αλλοι που χαιδευανε της Φρεικης το …ακι
Υπήρξανε αφιλοτιμοι , που σκυψαν το κεφάλι
Κι ειναι κι αυτοι που φερανε σ’εμας αυτο το χάλι
Υπήρξαν οσοι πλουτισαν με του λαου τον Πόνο
Μαυραγοριτες π’αφησαν καθε Χωριατη Μόνο
Γεμισανε μ’οικοδομές και πολυκατοικιες
και κανανε τις πολεις μας ΝΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ Μαλακιες ..
Υπήρξανε κι αδεσποτα σκυλια , κατι Ροκαδες
που η χουντα τους αφανισε , τους εκανε Σκυλάδες ..
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Μα κιαν σκυλάδες ήτανε, μάθαν να έχουν μπέσα
το κούτελο τους καθαρό ,τα φτύνανε τα μέσα
ψάχναν το μεροκάματο για λύση στη ζωή τους
τους φίλους και τους συγγενείς μόνη απαντοχή τους
κιαν τους συκοφαντούσανε πως λύναν τα ζωνάρια
άλλο τρόπο δεν είχανε, γιατ ήταν παλικάρια
να αντιμετωπίσουνε την δόλια εξουσία
και του ρουφιάνου και χαφιέ την κάθε μαλακία
είναι βαρύς και δύσκολος του μπεσαλή ο δρόμος
γιαυτό τις πιο πολλές φορές και τον βαδίζει μόνος
καλουμαστε καποτε σε αποχαιρετισμό
Των φαντασματων μας ,των Μυθων μας, της Μνημης,περοσρμοστειτε -λένε- πανε πιά αυτά
Βυσθιστειτε στο Παρόν , στο κελαηδημα των πουλιων ,στην Εξοχή στη Γαλήνη
στο Τρουμαν Σωου όπου σας κλεισαμε
Βολευτειτε
στις αναπαυτικές καρεκλες -λαιμητομους , στις τεραστιες Τουρτες παγωτου, στην ασυναρτητη δική μας φανατσιωση
Ακολουθειτε τον Κανόνα : Ουτε Δεξια ουτε Αριστερά . Κεφαλαι Μπροστά .
Και κλειστε τα Ματια σε μελλον και Παρόν . Βαθεια Αναπνοή. Τραγουσδειστε μαζι μας : Η ΕΛΛΆΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ , ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΚΙΑΖΕΙ ΦΟΒΡΑ ΚΑΜΜΙΑ ..
Αναπαυση.. Προσοχή !!!!!!
Εμπρος Μαρς και σ’αυτο το ταξιδι ..
Που δεν τελειωνει δεν μπορει να τλειωσει .. Σημειωτον !!! Στη Κινουμενη Αμμο ..
Ποδοπατειστε τον Χρονο . Λυωστε τον με τις Μποτες.
Και μη ξεχνάτε….. Μας Χρωστατε
ενα Πελώωωωριο Συγνώμη Γιατι Υπαρχετε Γιατι δεν ειστε οπως εμεις ..
Γιατι Θυμαστε , γιατί δεν βυθιζεστε στη Ληθη ,γιατι δεν πιστευετε στον Κανονα .
Γιατι σας πιανει τρελα
Γιατι μουγκριζετε στα ξαφνκά απο τον Πόνο
Γιατι δεν αποκηρυσσεταε τους Μυθους σας και δεν ε Λησμονει …
Αποχειρετώ λοιπόν
Ετσι κιαλλιως ολα ειναι ενς Αποχειρετισμός ..
Οπως η εκπνοή
οπως και το κουβαρι της Μνημης και της Λήθης
θάθελα νάχαμε δημόσιους, έστω, τάφους ·
ας αναλάβουν την κηδεία των φαντασμάτων
των ιδεών μας, που εμπνέουν γελοιογράφους
και των ελπίδων μας των δύστυχων κλασμάτων
θάθελα νάτανε δημόσια τα γραφεία
των τελετών · και μόνιμα όλα τα κοράκια ·
αφού οι μισθοί δεν φτάνουν ούτε για τροφεία
ας μας προωθήσουν δημοσίως στα θυμαράκια
Μπραβο Ταμιστα ..Οτι επρεπε .
αχός βαρύς ακούεται από τη δίπλα ρούγα
οι στίχοι πέφτουνε βροχή· μην ποιητών φτερούγα,
που πλαταγίζει και φυσά, βαρύν αχό παράγει;
ή μήπως κάποιοι ναυαγούν σε αλλότριαρχιπελάγη;
ας είναι· θάθελα…
θάθελα νάχαμε δημόσιες γκιλοτίνες
και δικαστήρια λαϊκά, θα πει δημόσια
και να δουλεύαν ακατάπαυστα για μήνες
δήμιοι; όσοι επιζούν με υπογλώσσια…
Δημιοι υπο πιεση που περνουν Υπογλώσσια
στο τελος καταληγουνε σε πραγματα ανοσια
αφηστε Πλεόν τα Αυγά ,αφηστε Γκιλοτινες
εις ματην περιμενουμε απο μικρες Κατινες
που τηγανιζουνε αυγά και φτανουν ομελέτες
να παιζουν με τις κεφαλές σε ρουσσικές ρουλέτες
Τα τριχωτα της Κεφαλής δεν ειναι αυγά Μελάτα
δεν ξερω πώς θυμηθηκα στα ξαφνικά την ΑΤΑ
εκεινη πυ μας εδινε ο Ανδρεας Παπανδρεου
και ο Γιωργακης μουκοψε ξανα μισθους εκ νέου..
……………………………………………………………………
μικρες Κατινες ας γινει παρακαλώ
μικρες Μαρινες
—
αντε το κοριτσι ..φαινεται καλο παιδι
όπως το βλέπεις σταθερή, νόσφυ, δεν έχω σκέψη
τη μια στον τάφο ρέπω ευθύς, την άλλη παίρνω λάμες
και όλαυτά, φανταστικά · η οργή γίνεται θλίψη
κι η θλίψη πάλι φτερουγάει κι αρπάζει γιαταγάνι
καμιά φορά τη σκέφτομαι την πιο πικρήν αλήθεια
το από πού βγαίνει η δύναμη (από στόματα ή στόμια)
της ουνιδάδ της ποπουλάρ η αλήθεια με τρελαίνει
στο τέλος, πια, κατάκοπος γέρνω να ξαποστάσω
και λέω: θα πάρω τα βουνά, σάμπως ο ζαρατούστρας
ενός αϊτού το πέταγμα τυφλά νακολουθήσω
να μη λυγίσω σα δεντρί που στο βοριά χαλιέται
να βλέπω ανθρώπους, να γελώ, απ’ τα ψηλά λημέρια
να κρώζω και νανατριχιούν όλοι οι ξεβολεμένοι
που σαν εμένα, που έχανα ό,τι είχα ψευτοχτίσει,
τις μέρες που σιμώνουνε, της θερμιδόρ τις μέρες
μαπελπισιά θα ξεγεννούν, με πάθος θα ματώνουν
πανάθεμα την ανθρωπιά και τις στρουχτούρες όλες
δεν εχουν ποτε τελειωμο , συμπεθερε Ταμίστα
τα παθια ,λαθη και καυμοι εις των ανθρωπων Πίστα
στο κατω κατω της γραφής παθαμε πολύ λίγα
Μποροστα σε οσα επαθε η πλατη του Κολήγα
Θυμησου το τι τραβηξε η αλλη μιση Ευρωπη
στα ενενηντα εννοώ.. την ειχαν ..κλωτσοΤόπι
αυτοι δεν ειχανε Ψυχή; Και μανα και Πατερα
κι εκανε μαυρη τη ζωή Εδώ η καθε Λέρα
καθε Ρωσσιδας τον καυμό και καθε Τσεχας Δάκρυ
και παλευε κι ο Βουλγαρος να βρει ζωής του Ακρη
κι εδω τους κοροιδευανε , τους ειχαν Κλωτσοσκουφι
– τωρα Ξαφνου Θυμηθηκα και τον ΑλογοΓκουφη
που καποια του Απογραφή μετραγε τα Μπουρδελα
Δεν εχει τελος και αρχη του Χρονου η Ροδελα
ειμαστε μεσα στον Τροχό του Χρονου που Γυριζει
Ο χρόνος ειν’ ένα παιδι που παιζει και σφυριζει
και καθε μέρα το Πρωι τρωει αυγά ΜΕΛΆΤΑ
που η Μαρινα τουφτιαξε λεγοντας: Χρόνε ΦΑΤΑ
βλέπω συχνά ριμάρισμα στο όνομα ταμίστα
να γίνεται ευκολότατα με κάποιαν, όποια, πίστα
όμως, αν άρχιζα εδώ να φτιάχνω μία λίστα
θα πρότεινα ως πρώτιστο το όνομά σου νύστα
επίσης, άλλη πρόταση θα ήταν «βάλε: ξύστα»
διότι με νύστα τάξυνα και μέλεγαν τουρίστα
τουρίστα έλληνα, χαχά, (καλό για χιουμορίστα)
και πιο καλό, το που θαρθεί, για έλληνα φασίστα
χαίρε συμπέθερε!
υπεύθυνος μετανεωτερικός;
θαυμάσια· τουρίστας φοβικός.
με πρόγραμμα, με πούλμαν και σεμνός
ο σύγχρονος, ω Κύριε, αμνός
έι!
όποιον δεν είναι υπεύθυνος, οι υπεύθυνοι λεν σκάρτο
τα νούφαρα στο βάλτο, απροσάρμοστα επιπλέουν
όνειρα καταναλωτών, θέαμα δίχως άρτο
οι υπεύθυνοι συντρίβονται, αιμορραγούν και κλαίουν
και πάλι, χαίρε!
Για τις πολλές τις ριμες σου που σκεφτηκες, Ταμιστα
ενω εγώ σκεφτομουνα για σενα Μον ‘την Πίστα
σ’ευχαριστω παραπολύ κι ενα σου λεω :: ΕΥΓΕ
(καιβρες μου τωα αν μπορεις μια Ριμα για το Ευγε)
είκοσι θάτανε θαρρώ, χιλιάδες βέβαια, λεύγαι
εις της θαλάσσης το βυθό, εμπνεύσεις ριμαδόρων
μια λέξη βρήκα τώρα δα, αν δεν τη θέλεις ψέγε
ως δωριείς τους ποιητάς μετά ριμών ως δώρων
ως τεχνική το συνιστώ, μην καταλήγεις σε εύγε
του στίχου το απόσταγμα κι ας είναι στιγμιαίο
σ’ αυτή τη γνώμη αν διαφωνείς, καλύτερα για λέγε
(αυτό το ριμαδιάρικο ήτο ακαριαίο)
εισια μεγαλος ποιητης πιο πάνω απ’ τον ΝικΑλφα
κι οι στιχοι σου κι η Ριμα σου ειν’παντα Αλφα Αλφα
μου φανεται ξεπέρασες στιχους κι εμου του ιδιου
(αν βεβαια αφαιρεσουμε το Ποιημα Αιδώς Αιδοιου)
έχει το αιδοίο αιδώ;
α, για φέρτο από εδώ
το αιδοίο δεν είναι αρνίο
σου το λέω και στομνύω
θα το πω: αιδώς αιδοίοι
που, όταν πια ο ήλιος δύει,
μας το παίζετε μοδέρνοι
που η περίσκεψη σας δέρνει
η περίσκεψη, η λύπη
κι η αιδώς που μας εκλείπει
έκαναν μια συμμορία
ω, τι βραστερή μωρία
και στοιχίθηκαν σε στίχους
ακκιζόμενες με ήχους
αλεξάνδρεια – ραφήνα
πακιστάν και νότια κίνα
θριαμβεύει η αιδημοσύνη
στης αστειότητας τη δίνη
δως της κλώτσο να μυρίσει
ως παρφούμ απ το παρίσι
θα μεταλλαχθεί σε μπόχα
να γουστάρει κι η μαζόχα
του αιδοίου η αιδώς, αιδοίοι,
όλο μπλόφα επενδύει
εις του τίποτα το πέος
που μοχθεί στο σοκ με δέος
Το Ποιημα για την Αιδω αιδοιου Ω Ταμιστα
εχει εγγραφει εις του ΙθΙ την ιερη μας Λίστα
ετσι – και οπως Ιθισται -μενει στην ΧελιΔωνα
με τα Χαι(λι)δοιονακια της -πουναι Γυμνα και Μόνα –
Αν εισαι ηρως Ποιητής ,μοναδικέ Ταμιστα
τραβα και βρες τα Μονος σου στης Χελιδων την Πίστα
(ωχ -παλι την ειπα )
Το χρέος που με πλάκωσε μου έφαγε τη ρίμα
τρέχουν τα ποδαράκια μου μα πια δεν βρίσκω ποίημα
όσο για τον Ταμίστα μας που είναι άλφα-αλφα
μη τον συγκρίνεις Νόσφυε με μένανε τον κάλφα
και είναι η απόδειξη πως δεν αξίζω εύγε
πως στο βυθό έχω χαθεί καμιά χιλιάδα λεύγαι
Μηπως παρεξηγηθηκες αγαπητε Νικαλφα
και μου πληγωθηκες βαθια που βγηκαν Αλφα Αλφα
οι στιχοι οι μεγαλοπρεπεις ευτουνου του Ταμίστα ;
που απεδειχθη μεγας Σταρ και πρωτος εις την Πίστα;
(αει στο διαλο Παλι το ειπα)
Μην απελπιζεσαι ποτέ και στρωσου να βρεις Ρίμα
-αχ ναμουν τωρα αραχτος στης θαλασσας το Κύμα –
το καλοκαιρι εφυγε κι ειναι μεγαλο Κριμα
– μα ..ξεχασα , το εγραψα σε ενα αλλο Ποιημα ..
Σου λέω ορέ Νόσφυε ότι δεν έχω κέφια
καλά τη ρίμα σου γλεντάς και μου χτυπάς τα ντέφια
μα είναι τα πόδια μου βαριά, κουδούνι το κεφάλι
όταν την ρίμα μου θα βρω, ίσως χορέψω πάλι
θα παίζουνε οι μουσικοί με πρώτο το πιανίστα
τ αηδόνια θε να κελαιδούν τους στίχους του Ταμίστα
ο κόσμος θα χειροκροτά και θα φωνάζει εύγε
θα μας μπιζάρει και θα πεί Ταμίστα κιάλλα λέγε
γι αυτό κάτσε καλά και απ τους μεζέδες φάγε
χορτάτος στην σπηλιά να πας και πάλι γέρο μάγε
(που αν παρεξηγιόμουνα, θάλεγα γερο…τράγε) 😉
Μηπως ενδομυχα περνας κι εσυ μια Τραγωδια
ωδη στον Τραγο εννοώ που παιζουν στα Ωδεια;
μη σουκαναν κανα κακο τιτοτις Γεροτραγοι;
Μήπως μαγια σουκανανε καποιοι Χαλδαιοι Μάγοι;
Μηπως Προπαπου Διαβασες; » Γεννηση Τραγωδιας »;
Μηπως καπου μπερδευτηκες εν μέσω Κωμωδιας;
Νίκος Επιτροπάκης
http://www.koutouzis.gr/epitropakis.htm
ΚΟΥΤΟΥΡΑΤΖΗΔΕΣ
————————–
Στα κουτουρού αποφασίζουν,
ποτέ δεν ξέρουν τι ψηφίζουν.
έτσι λοιπόν στις ερωτήσεις.
δίνουνε λάθος απαντήσεις.
ρωτούμε για τις αποδείξεις.
και απαντούν ήξεις, αφίξεις.
μα ότι κι αν ρωτάς, στο τέλος.
σου απαντούν λόγω τιμής:
-Αφού δεν ξέρει ο Βενιζέλος,
πώς θες να ξέρουμε εμείς;
Έτσι στα κουτουρού τραβάμε,
χωρίς να ξέρουμε πού πάμε
&&&&&&&&&&&
ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ
——————————-
Πρέπει να βοηθήσετε,
να μη χρεοκοπήσετε,
κόσμο να απολύσετε,
τα μαγαζιά να κλείσετε,
τους φόρους να αυξήσετε,
φτωχούς να κυνηγήσετε,
συντάξεις καταργήσετε,
αλλιώς θα ναυαγήσετε!..
Μα όμως, μα τον Άγιο,
γιατί να προσπαθούμε;
Το πιο φριχτό ναυάγιο,
θα είναι να σωθούμε!
ΤΟ κΑΜΑ ΣΟΥΤΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
1. προλογος
ετσι που ναυαγησαμε στο πιο φτρικτο ναυαγιο
-και χασαμε την ορεξη χασαμε το κουραγιο-
αναποδα ταπήραμε κι αρχισε το βρισιδι
κι αποκαλει στα ξαφνικά ο εις τον αλλο, Μυδι
δεν εχει τελος και αρχή της κρισης το Κουβαρι
αν τελικώς δεν μας δωθει του Χαρου μας η Χαρη
και οσοι ονειρευονται δραχμουλες και τα ρεστα
στο τελος τελος θα μας πουν κι ετουτοι: Ασε Χεστα !
Ειναι μεγαλο συμπλεγμα αυτή η ιστορια
όμως εμεις νομιζουμε πως φτανει μια πορεια
Πως φτανει η αγανακτηση ,πως φτανει ηφοβερα
φτανει να νιωσει ασχημα η καθε ντοπια Λέρα
που δεν αντιληφτηκε εν μέσω του Κυκλωνα
πως ειμαστε στη Θαλσσα εν μέσω κυκεωνα
εντελει εχει απειρες η κριση διαστασεις
και ειναι σαν τον ερωτα που χει πολλές τις στασεις ..
( Συνεχιζεται (ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΜΙΣΤΑ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΝΑ ΡΘΕΙ ΝΑ ΧΟΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΑ )
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ(εμου του ιδιου)
———————–
Πρεπει να ξερεις Ω Ομέρ , που νιωθεις προδομένος
-και ισως και στα πιο βαθια εισαι΄σεκλετισμενος
και απορεις κι εξίστασαι και ισως νιωθεις μόνος
κι αναρωτιεσαι: αραγες γιατι αυτός ο πόνος;
και ψαχνεις ν’απεξαρτηθεις απ’ τον Αποσπερίτη
-που ισως στα ενδοτερα να θεωρεις :Αλήτη-
πρεπει να ξευρεις ω !!!Ομερ!!!!!!!!!! πως πάντα Η ΑΓΑΠΗ
-εαν δεν ειναι εξαρτηση και πληρης αυταπάτη-
προυποθετει χωρισμό και καποια προδοσία
-εμέ ετσι με διδαξε η Θεια η Τασια
οταν αποχωριστηκε τον Θειο μας τον Τακη
και εκεινος αυτοκτονησε ωσαν τον Καρυοτάκη…
εμπερδεύθην, αλλασείναι…
η κρίσις κρίνει τον κριτήν, της κρίσεως το κρίμα
το χάλι μαύρο κι άραχλο που θα μας πνίξει κύμα
μην τον κοιτάς τον ουρανό, μάννα δεν βρέχει πλέον
αυτό το καρυδότσουφλο, πριν βυθιστεί, ήταν πλέον
τον πλόα του τον ζήλεψαν τουρίστριες που ψάχναν
να βρουν βαρβάτον εραστήν και να μην βγάζουν άχναν
εις την ελλάδα που είχανε μάθει στην ιστορία
αναζητούσαν, το λοιπόν, ηδονική χορεία
σε στάσεις λάγνας έμπνευσης, του μνημονίου εμπνεύσεις,
βρέθηκαν και τις έβλεπες κι έλεγες πως θα εκπνεύσεις
μα οι στάσεις ήτανε πολλές κι η κρίση που σοβούσε
συνέχεια τις εξίταρε που τους τον ακουμβούσε
φτάναν σε κρίση μανιακή, κανιβαλίστριες γίναν
τρώγαν εφέδρους που πιο πριν το σπέρμα τους επίναν
οι αγορές οργίαζαν σ’ ένα τρελό μεθύσι
του υπαλληλάκου ο θάνατος που είχανε ποθήσει
τις έκανε να λιώνουνε και να ουρλιάζουν ράους
οι κυβερνώντες, δε, στυγνοί κι όπως τους θέλαν: πράους
απίστευτο, μας ρούφαγαν με το μπουρί της σόμπας
το αίμα και μας φούσκωναν με το έμβολο της τρόμπας
φτάσαμε πίσω, δηλαδή, στα χρόνια του πενήντα
σαν παραλόγου θέατρο χωρίς καμιά κουίντα
γι’ αυτό αποκαταστήσαμε και τον ζαχαριάδη
που τόσα χρόνια του έπρεπε κομματικό σκοτάδι
δεν είμαι ζαχαριαδικός, ούτε καν με τον άρη
μ’ έχουν κλειδώσει σ’ ένα υγρό, με ποντικούς, αμπάρι
δεν έχω μνήμη, ούτε καιρό να μάθω άλλες στάσεις
με εξαντλήσαν οι φριχτές της κρίσης καταστάσεις
(γκουντ νάιτ)
Και μένα με εξάντλησε ετούτη δω η κρίση..
Ενέσκηψε χωρίς πτι-φουρ, χωρίς να περιμένει,
σαν το γαμιά που αποζητά ενα ξερό γαμήσι.
Πού οι καιροί που οι γαμπροί ερχόνταν στολισμένοι…
καποτε στα ερωτικά υπήρχε αβροσυνη
και ησαν Γενναιοδωροι σε καθε δεσποσυνη
οι ερασται, τις κερναγαν Κρασι και Φουαγκρα
μα τωρα κριση ενεσκηψε και ολοι κανουν Κρά
-συνεχιζεται –
..και ετσι μας προεκυψε η εκτακτος αναγκη
-που νιωθουν και Λουόμενοι στο ποταμο τον Γαγγη
και πάνω που μαχομεθα η αναγκη μας μας πνιγει
και νιοωθουμε χρεωγραφο που οπου ναναι Λήγει …
συνεχιζουμε
κι ετσι που τον πετροβολουν τον Πρασινο ττον Ντανυ
στο τελος ολοι θα μας πουν : Αιντε και Νάνι Νάνι
δνε εχει τελος και αρχή της Κρισεως το κάρμα
και ολα εκγαμιζονται σ’αυτο το Σουτρα Καμα
δεν ειναι οκονομική μοναχα αυτή η κρίση
ειναι που πλεον δεν μπορει ο βηχας να μ’αφησει
ειναι που τοπαν οι Γιατροι πως χαλασε η Φυση
ειναι που αρρωστησαμε παθαμε ολοι Φθίση
ειναι που πιά Γερασαμε και μάς Πονουν τα Πόδια
ειναι και που μας θεωρουν ποως ειμαστε ολοι Βόδια ..
Δεν ειν μόνο που κλαταρε πιά η Οικονομια
ειναι που διαλυθηκε πληρως κι η κοινωνια
ειναι που κουβιασαν τά αυγά ειναι που πιά Γερναμε
σαν σβουρες μες το πουθενα Δεν ξερουμε που πάμε ..
δε ειν’ το οικονομικό που παιζουμε στο Ζαρι
ειναι που Θα μας Γδαρουνε εν τελει και Τομαρι
ειναι που χανουμε Ψυχή μαζί με Ψυχραιμια
Μαζί με κριση ερχεται και η Αστυνομια .
=
Κώστα μου , καπετάνιε μου
τι βλέπει ο δόλιος μάτης
εσένα νάσαι ποιητής
και όχι απλός εργάτης.
Αφού η κρίση σ’ έκανε
ποιήματα να γράψεις,
στιχάκια ,ρίμας και λοιπές
του όμιλου εξάψεις ,
μιάς και σε κάνανε να δεις
τη ζήση μ’ άλλο πνεύμα,
χρωστάς στα παλληκάρια μας
ένα δικό σου νεύμα.
Μιά μούτζα μεγαλοπρεπή
μεθ ‘ ανοιχτής παλάμης
ν’ αγιάσει η χερούκλα σου
και ό,τι άλλο κάμεις
που θάχει στόχο διαρκή
ετούτα τα ζαγάρια
που βάλθηκαν μονοί διπλοί
να παίζουνε στα ζάρια
ζωές , ανθρώπους και χαρά
με κόπο αποκτηθέντα
Μόνο και μόνο γιά να τρων’
ανέτως και με ρέντα.
δ
όμορφη και παράξενη αρίδα
άπλωσα· κι από πάνω την ασπίδα
έβαλα για προφύλαξη απ’ τα βέλη
που μου πετούσε – κι έφριξα – η έλλη
των στίχων το παράλογο τρυπάνι
με σώζει προς στιγμήν από του αλμπάνη
τις αποφάσεις που κουτρουβαλάνε,
με διαλύουν· τ’ ορίζει μου χαλάνε
ετσι που εκανε η ζωή την ποιηση μαντάρα
και κινδυνευει να χαθει των στιχουργών η φάρα
να μαραθει και να χαθει μεσα στης κρισης τ’ έλος
στην καρακάξα να γραφει το πιο πικρο το τέλος
Να κλεισει η Καρακάξα μας οπως κι η Χεςλιδώνα
να μεινουν τα στιχακια της πενταρφανα και Μόνα
Να στεκει σε ενα φερετρο στη μεση του Δικτύου
αναμνηση απ’το παλια εντος Χειμωνος Κρυου
Χρειαζεται ενα σχεδιο και τουτο το Πουλακι
πριν καταντησει και αυτο νεκρο σενα Σοκακι
πριν του μαδησουν τα φτερά πριν κοψουν την ουρά του
και μια καρφιτσα Μπηξουνεβαθεια μες τη καρδια του
με σχέδιο αυτοσχέδιο ίσως να κινηθούμε
στο πλέγμα τού στιχοπλεκτού κάτι να μιμηθούμε
όμως η ποίησις ασθενής δεν είναι από την κρίση
θαρρώ η κρίση τη ζωή με ποίηση θα κεντρίσει
αν ασθενεί η ποίησις είναι η δική μας κρίση
που στάζει ρίμες συλλαβές σα χαλασμένη βρύση
μα σύντομα η κρίση αυτή στην κοινωνία όλη
θα μας χαρίσει τα φτερά του έρωτα στην πόλη
κι αν ίσως, πάλι, εμείς μικροί και φοβισμένοι πάμε
στης ποίησης το ραντεβού τους στίχους για να φάμε
στο στόμαχο θα κάτσουνε σα νά ‘ταν αγκωνάρια
ενώ θ΄ακούμε από μακριά μια μαγεμένην άρια
η ποιησις αποσταγμα στιλβοντος ποδηλάτου
με λεξεις ,γευσεις ,μυρωδιες του κοσμου τ’αοράτου
οι στιχοι μοσχολουλουδα εν μεσω ξηρασιας
σε τουτη που μαραινεται γωνια της Ευρασιας
η ποιησις κι οι ποιητές που λαμπουν μες τη σκονη
-Βαρυς χειμωνας ερχεται που ολα ταπάγώνει-
η ποιησις που πεθανε κιολους μας ανασταινει
σαν τον Χριστουλη στον σταυρο , στη χωρα που πεθαινει
η ποιησις ειναι ξανα΄το Φως τ’Αυγερινου μας
του Εωσφορου αναλαμπή στη μεση του Χαμου μας
Κιαν μέσα μας η θλιψη μας σαν συννεφο μας βρεχει
η ποιηση ειναι ξανά Ποδηλατο που τρεχει
το στίλβον το ποδήλατο την ποίηση αναπτύσσει
δεν έχει τέλος η εκδρομή, δεν έχει αρχή η πτήση
μας σώζει και μας τυραννάει, μας τρώει και μας ξερνάει
όσο αντέχει η κούτρα μας για να την κυβερνάει
της ποίησης η κυβέρνηση, σκέτη δικτατορία
που στίχοι – προλετάριοι, αχόρταγα θηρία
σαν καπετάνιοι στα βουνά, τη βάρκιζα ξεχνούνε
κι εξήντα χρόνια αργότερα τούς αποκαθιστούνε
στου κρεμασμένου το τσαρδί κρεμάλες φέρνουν δώρα
στη μαραμένη μας γωνιά, βασανισμένη χώρα,
με στίχους – ξύλινα σπαθιά θ’ αντισταθούμε πάλι,
η ήττα θα ‘ναι η νίκη μας, κανείς μην αμφιβάλλει
όπως μου έλεγε η γιαγιά
μία φορά και μόνη
άν έμαθες ποδήλατο
πετάλι και τιμόνι,
ποτέ μετά δεν το ξεχνάς
πως κάθεσαι στη σέλλα.
Εξού και του ξευτελισμού
θα σπάσει τη μασέλα
το έργο κάθε στιχουργού
μικρό μα και μεγάλο
και δίπλα δίπλα θα κρατά ,
τον έναν με τον άλλο.
Αυτά τα ξύλινα σπαθιά
που μας εδώσαν δώρο
οι πιό δικοί μας γέροντες
με τον ομφάλιο λώρο
τάχουμε στα εικονίσματα
πολύτιμή μας κτήση.
Δεν μας χρειάζεται κανείς
να τ’ αποκαταστήσει.
Ελπίζουνε τα όρνεα
αυτής της μαύρης χούντας ,
πως όλοι μας θα πέσουμε
στη μάχη της μεσούντας.
Αχ ! πως λυπούμαι εκτενώς
που δεν θα κάνω χάρη
σε όποιον θέλει να με δει
σαν σε σφαγή μοσχάρι..
δ
Την ποίηση σηκώσατε
στα χέρια και οι δύο
ψηλά την ανεβάσατε
στης δόξας το πεδίο
ξανθομαλλούσα είναι θεά
νεράιδα της θαλάσσης
πάντα γλυκά χαμογελά
ειν ομορφιά της πλάσης
και αν τα μάτια είναι κλειστά
τα αυτιά μας αν βουίζουν
να, δυο στιχάκια τρυφερά
τη μοναξιά σκορπίζουν
σαν δυο σταγόνες δροσερές
στα στήθια μας κυλάνε
και μαλακώνουν τις καρδιές
τον πόνο ξεγελάνε
τα χέρια μας απλώνουμε
μια επαφή να βρούμε
την θλίψη να νικήσουμε
σφικτά ν αγκαλιαστούμε
ας γίνονταν οι ποιητές
οι φάροι που φωτίζουν
για να στηρίζουν τις ψυχές
τα βάσανα να φύγουν
η ποίηση της άνοιξης
το νέκταρ στα λουλούδια
και μέλισσα ο ποιητής
μελώνει τα τραγούδια
η ποιηση δεν γραφεται με την μνησικακια
με την οργή , με την χολή, με την φθηνή κακία
δεν γραφεται με επαρση ,ουτε μ’ αλαζονεια
δεν εξισουται με Τυφλή ,ανημπορη Μανία
—-
η ποιηση ειναι παντοτε η ελλογη αγαπη
αυτο πάντεχει στον καιρο χωρις την αυταπάτη
η ποιηση ειναι πικρή μα εχει πάντα Γλύκα
-δεν ειναι των Χριστιανών που λέν ‘Εν Τουτω Νικα »
Δεν ειναι μισσαλοδοξων, δεν ειναι τεκνο Φθόνου
Η ποιηση ειναι ‘απαυγασμα του εσωτερου μας πόνου…
η Ποιηση ειναι νερό δεν ειναι ‘απο ατσάλι
ειναι γιαγιας αναμνηση που φοραγε ενα σάλι
ειναι η μνημη του παππου και ειναι η αγαπη
-δεν ειν χολή η ποιηση που βγαζει ταλλου μάτι …
«άλλου»αν εννοείται εδώ
το μάτι του Γιωργάκη
μετά χαράς να τονέ δώ
επαίτη και σακάτη.
η ποίηση που έχω ‘γω ΄
στο βάθος της καρδίας
είναι δικός μου θησαυρός
εμού και της ιδίας .
Εκτός από τα γλυκερά
της φύσης τα τραγούδια,
και των ερώτων τους καημούς
γιά νιούς και γιά λουλούδια ,
Τη Γκόλφω νά κυλίεται
με Τάσον εις τα χόρτα,
και το μελίσσι να γεννά
σε μιάς ελιάς την πόρτα.
σ’ αυτήν την άγρια ζωή
με πήραν υπό μάλης ,
κάτι Αναγνωστάκηδες
και Κατσαρός Μιχάλης.
Αυτοί και άλλοι «εκδικητές»
μας έδειξαν το δρόμο,
τότε στης χούντας τον καιρό ,
που πηραμε στον ώμο
-όπως μπορούσε ο καθείς-
την έρμη ελευθερία
που βίαζαν ολημερίς
τα χουντικά θηρία.
αυτοί λοιπόν μας δίδαξαν
σημαία γιά αγώνα
να βάζουμε το ποίημα
που μένει στον αιώνα. ……………………
…………………………….
…….
Και να ξεκαθαρίσω , εδώ
στιχάκια κάνω μόνο .
Οι ποιητές , μας τέλειωσαν
από καιρό και χρόνο.
Πέντε στιχάκια που πετώ
γιά νά αδειάσω τον ατμό ,
Και άλλα πέντε μου πετούν
οι φίλοι πόχουν το ρυθμό.
Με έμμετρο ντε και καλά
τον τίτλο δεν τον παίρνει
έτσι ευκόλως ο καθείς
που κάλαμον ξεσέρνει.
δ
Η ποίηση τετράδιο που γράφεται με πόνο
που μέσα στις σελίδες του με άλλους ανταμώνω
είναι το προσκλητήριο σε μια καλή παρέα
είναι και εισιτήριο για να περνάς ωραία
Είναι η μνήμη πούρχεται για κάποια φιλαράκια
που τρέχαμε μαζί παιδιά μες τα στενά σοκάκια
είναι καβάλα στάλογο που έτρεχα στον κάμπο
είναι στο μισοσκόταδο που χόρευα το μάμπο
είναι γλυκό χαμόγελο, τα λαμπερά της μάτια
που την καρδιά μου τάραξαν την έκαναν κομμάτια
είναι δυο χείλια κόκκινα και δυο μικρά λακκάκια
είναι που με αγκάλιαζαν δυο απαλά χεράκια
είναι το χάδι του μπαμπά και το φιλί της μάννας
το παραμύθι του παππού, το άγγιγμα της πάνας
είναι βαθύ και γρήγορο ορμητικό ρυάκι
στην θάλασσα που χύνεται στων στεναγμών ορμάκι
είναι αυτό που χάθηκε στο χρόνο και ξανάρθε
μάλλη μορφή που τραγουδά, να μη ξεχνάς και μάθε
νικαλαφα παρατηρησα πως εχεις καρδαμώσει
κι η ασκηση στην ποιηση σε εχει δυαναμώσει
και τα ποιηματακια σου κυλανε σαν το γάλα
και οσονουπω θα μπορεις να γραφεις πιο μεγαλα
μαλλον μπορεις και πιο ψηλά να βαλεις πιά τον πήχη
– οι στιχοι εχουνε καρδια .δεν ειναι οτι τύχη
αντιθετα ,παραρτηρω σ’αυτήν την ..Δημητρουλα
πως γραφει τα ποιηματα σαν και την Θεια Ρουλα
πουθελε να εκδικηθει τον θειο τον Λευτερη
και ολο και κατεγραφε σενα παλιο Τεφτερι
ολα του τα ατοπήματα ολα τα σουπα Μουπες
στο τελος το παρακανε..τον εκανε απο κουπες
τον εβγαλε και Χουντικο ,. Δωσιλογο, Προδότη
Αισχρό τον ονοματσισε ,Φαυλο και εξωμότη
και πανω στη κεφάλα του εσπασε ενα πιάτο
κι υστερα τον κατεδωσε ως Πρακτορα του Νάτο
Ηταν πολυ δυναμικιά η Θεια μου η Ρούλα
κι ολο καφεδες επινε με αλλη θεια ..(Σουλα )
Η ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΚΑΙ Ο κΑΘΡΕΦΤΗς
———————————
καποτε κοκκινα φιλιά δονουσαν τον αερα
και μ’ενα σφυροδρεπανο ανετελλε η μέρα
Καποτε μου τραγουδαγες τον Αρη Βελουχιωτη
Μα αλλο τα Γεραματα κι αλλο εκεινη η Νιοτη
Δικτατορια μουθελες του Προλεταριατου
μα να που μας προεκυψε του Κατιναριάτου
Γυρευες επανασταση και σου κατσε Γιωργαπης
αχ πουσουν νιοτη που δειχνες
πως θα γινοσουν Γιαπης .
Τωρα μου την θυμηθηκες την κοκκινη σου Νιοτη
και παριστανεις ασπιλη πως εισαι Παρθενόπη
Ποτε σου δεν αμαρτησες δεν εκανες και Λάθη
και εκανες μονοπωλιο συναισθημα και Πάθη
Σαν το πορτρετο αιωνιο του Ντοριαν του Γκρευ
Θαρρεις πως εισαι ανεγγιχτη και για αλλους χρόνος ρεει
και στεκεσαι αγερωχη μες τον Ναρκισσισμό σου
και δειχνεις ολο επαρση τον ματαιο θυμο σου
Συνεχιζεται
μήπως με φώναξε κανεις;
παρούσα η κατίνα
στάκα να βγάλω την ποδιά
και νάβγω απ την κουζίνα
δεν τόξερα καμάρι μου
πρώτα να σε ρωτήσω
αν τα κριτήρια πληρώ
κι άφτερ να στιχουργήσω..
συχώρα με δεν ήξερα
πόσο βαθειά αγάπη
κρύβεις στά μύχια της καρδιάς
γιαυτόνε τον γιωργάπη.
μα επειδή το ένοιωθα
το γέρικο γινάτι ,
ποτέ δεν ασχολήθηκα
με το θολό σου μάτι.
Μέχρι τα τώρα έβλεπα
σημάδια της μωρίας
μα άρχισαν να φαίνονται
κι αυτά της υστερίας.
όπως γουστάρω θα τον πω
μήπως σου πέφτει λόγος;
ή μήπως εκτελείς τροχιά
του γιώργου γυρολόγος;
υ.γ
που τόξερες παλιόπαιδο,
πως η γλυκειά μαννούλα
ποτέ δε λέει Δήμητρα
μα με φωνάζει Ρούλα;
…τελείωσε …….
, χαχαχχαχαχαχαχαχαααααααααχαχαχαχ
δ
Μπά .. αλλαξες το ονομα καλή μου Δημητρούλα;
ρουλα σε λέν μανάρι μου; η μήπως Σαμαρούλα ;
Μήπως σε αναθαρρυσαν νεες δημοσκοπήσεις
και να που αποφασεις να ρθεις να μας… σεις (ρωτησεις;)
Μην ειμαστε οι Μοσιαλοι εκεινου του Γιωργακη
που Οι Σαμαρουλες θελουνε να δωσουνε Φιλακι;
Μην εισαι του Φαήλου Φως ,του Χρύσανθου καμάρι
και μας το παιζεις στιχουργός ,με νάζι και με Χαρη;
διορθωση
και να που αποφασεις να ρθεις να μας… σεις (ρωτησεις;)= να που αποφασισες
ρουλα μη βιαζεσαι να στιχουργησεις.. βγαινω εξω ..μετα θα παιξουμε
σου βαζω λίγη μουσική για ν’ηρεμησεις ..σκεψου
Εδώ είναι ορέ βάμπιρα μια τρυφερή πουλάδα
αλίμονο μας, ο καθείς να ρίχνει μια αχλάδα
ωραίο το τραγούδι σου, πάρε και λίγο αέρα
κι αυτό το επεισόδιο, να μη πάει πιο πέρα!!!
η ποιηση νικαλφα μας ειναι κερι που λυωνει
ειναι χριστουλης μεσα μας που ο καθεις σταυρώνει
ειναι ψυχουλας θραυσματα σταλαγματιες αγάπης
ακανθινο στεφάνι μας ,οσμή μιας αυταπάτης
ειναι ψωμι που τριβεται σε χλλια δυο κομματια
ειναι που ερωτευσαι μεγαλα μαυρα ματια
ειναι η μεσα εκρηξη ,η μεσα Σουπερ Νοβα
ειναι κρασι που πινουμε σε ερωμένης Γόβα
ειναι σαν του Βεζουβιου η λάβα , που πετρωνει
το πιο παλιο κρεβατι μας,που η μαμά μας στρωνει
η ποιηση ,τομαρι μας που καποιοι εχεουν γδαρει
και που ποδοπατησανε ,λογης λογής Γαιδάροι
η σαρκα της ποησεως ειναι παχεια κι αφρατη
Γονιμη λάσπη π’αφησε η λάσπη του Ευφρατη
Μια μαυρη τρυπα μεσα μας στην αυλη μας Υλη
στη θαλασσα καταμαυρη με βαθος ενα μιλι
)(συΝεχιζεται)
Γονιμη λάσπη π’αφησε η λάσπη του Ευφρατη= Γονιμη λάσπη π’αφησε πλημμυρα του Ευφρατη
.. μεδουλι ειν’η ποιηση σπονδυλικής μας στήλης
ειναι το καλωσόρισμα μιας Γυναικειας Πύλης
των λέξεων η ασκηση στα βαθη του Πεδίου
ειναι φιλια που δινουνε τα χειλη ενός Αιδοίου ….
συνεχιζεται
..Της κοσμικής χελώνας μας το σμαραγδενιο δάκρυ
το ψυχανεμισμα του Νου που ψαχνει να βρει ακρη
ειναι σαν την αναπνοή ,σαν ρογχος του θανάτου
το Βλέμμα μεσα απ το γυαλί , του κοσμου τ΄΄αοράτου
Συνεχιζεται
η ποιηση : ελεφαντας με ξυλινο ποδαρι
σπαλχνα μιας ανοιχτης κοιλιάς ,σαν πληγωμένο Ψάρι
σατν ταφος που ανοιξαμε ,κρανίο με σκουλήκια
ή σαν νεκρος σκατζοχοιρος στους θαμνους και στα ρύκια
……….
σαν ενας τυφλοπόντικας που σκαβει ενα λαγουμι
σαν ενας νεκρός νεκρος που αποζητά το Ρούμι
η ποιηση μονοφθαλμη με ενα αυγο για μάτι ‘
ειναι το πιο πολυτιμο ενδοτερο μας Κάτι
σαν ενας νεκρός νεκρος που αποζητά το Ρούμι=
σαν ενας πειρατης νεκρος που αποζητά το Ρούμι
Quiz (click the link):
Εις ποίαν χώραν, άραγε, οι αυτοκτονίες αυξάνουν
κι αυξάνονται, ακόμα, οι ανθρωποκτονίες;
Στη χώρα όπου μολύνονται με τον ιό του έιτζ
για λήψη του επιδόματος οι χρήστες ηρωίνης.
Στη χώρα που επιστρέφουνε στη Λέρο εκδιωγμένοι
οι απόκληροι, τα θύματα της ευρω-δικαιοσύνης.
στα πιο βαθια τα τρισβαθα αυτής εδώ της κρισης
καποιοι τα αποδιδουνε σε πονηριά της Δυσης
και ολα τα αποδιδουνε σε μια συνομωσια
που να ρουφηξει θελησε Ελληνισμου ουσια
και εξιδανικευουνε του Ελληνος το δέρμα
Τωρα που μαλλον φτανουμε οριστικά στο Τερμα
και αντιπαραθετουνε το εθνος με Ευρωπέους
και λέν ευρωλιγουρηδες οσους τολμουν ευθεως
να το αμφισβητήσουνε το ασπρο -μαυρο σχήμα
οπως θα κανω τωρα εγώ σ’αυτο εδω το ποιημα
οπου θα σας ισχυριστω πώς ολα ειναι Δυση
ακομα κι η Ανατολή,εργατες μα και Κροισοι..
Περα απ’τηφανατσιωση υπάρχεικι η αλήθεια
που ολοι μας γνωριζουμε ,μεσα βαθεια και Μυχια …
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΗ
η Δυση ειναι το Γερμα μας ,κορη της Ιστοριας
π’ανεκαθεν πορευονταν εν μέσω α-πορίας
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
κα
Η Δυση ειναι μετεικασμα του ορθολογισμου μας
ειναι και τ’αποτυπωμα καταναλωτισμου μας
ειναι αυτο πουθελουμε και ομως το μισουμε
Εκεινο μας το Αγαλμα που μέσα μας Φθονουμε
…………………………….
καποιες φρές αρνουμαστε το καλεσμα της Δυσης
νομιζοντας πως ειμαστε απλώς παιδια της Φυσης
πως ειμαστε ακεραιοι κι οι Δυτικοι Λειψοι
πως ο θεός μας επλασε να ειμαστε Σαλοι
πώς μεσα μας κομιζουμε την Ιερή Μανια
ομως να που βουλιαξαμε στην πιο βαθια Ανία
Εχοντας κανει διπορτο: Ρωμιοι κι Ελληναρες
εντελει ξεστομιζουμε τις πιο βαρειες Καταρες
κι αν ειμαστε αναμεσα Δυσης κι Ανατολής
Η κριση αυτή μας εφερε στα Χρονια της Χολής…
Η Δυση ειναι το πενθος μας και το χαμόγελο μας
ειναι το μέσα Φαντασμα που θέλει τον χαμό μας
Η Δυση ειναι το Μισό του μεσα εαυτου μας
ειν’η φωνή της ενοχής ,ο ερχομός της Λύσης
το πιο κρυφό μας μυστικό ,σωματος αοράτου
η επιθυμια μεσα μας κιο πόθος του θανάτου
ετσι που βυθιζομαστε ξανά στην Νοσταλγιά
παλι ξαναγινομαστε των Δυτικών η Λεια
Πειναμε ,οπως και αυτοι ,μικροι και σαρκοφάγοι
Νομιζοντας πως ειμαστε της Βηθλεεμ οι Μάγοι
—————————–
σαυτον τον κοσμο η ερημος γεννά τα Ονειρά μας
και αντικαθρεφτισματα μιαςΟασης σιμά μας
ετσι που λικνιαομαστε απανω στις Καμήλους
βλεπουμς Φιλους τους εχθρους και τους εχθρους μας Φιλους ..
εμεις ειμαστε τ’ Ονειρο που βλεπει παντα η Δυση
ειμαστε η φαντασιωση που επλασε την Κτιση
και να που διαλυεται η σαπουνόφουσκα μας
ξυπναμε μες τον Υπνο μας , εφιαλτες τ’ όνειρά μας..
και μεσα απο τον Υπνο μας σαν και τους Υπνοβάτες
ορθωνουμε τις Τριχες μας οπως κανουν οι Γάτες
και δηθεν οργιζομαστε και επαναστατουμε
και μέσα στονκαθρεφτη μας ξανα Υποχωρουμε
..και ετσι που βυθιστηκαμε , πια μεσα στον Καθρεφτη
βλεπουμε σαν σε ονειρο τον εαυτο να πέφτει …
(συνέχεια από το προηγούμενο: 11/10/2011 στις 12:28 πμ)
…να πέφτει, να γκρεμίζεται, τα μούτρα του να σπάει
και στις ειδήσεις να τον λέει, στη νετ, η έλλη στάη
να λέει πως είναι έλληνας – τι τάχα να σημαίνει;
μια ποίησην ανορθόγραφη, στριγκλιά στην οικουμένη; –
να λέει πως έχει πρόγονους, πως έχει ιστορία
και να καυχιέται διαρκώς σαν τη σπανομαρία
πως μία τρίχαν έβγαλε και θε να την ξυρίσει,
πως την τριχοφυΐα του τη βάρεσεν η κρίση.
να μην ξεχνάμε, το λοιπόν, ποιος είν’ ο προορισμός μας
πως είν’ της δυστυχίας μας πηγή ο πολιτισμός μας
πως μένουμε ξεβράκωτοι και σον κιλότ στο τέλος
κυρίως μέσα στην ψυχή, στο απύθμενο το έλος.
τον κόσμο αυτόν που χτίσαμε κανείς αν δεν γκρεμίσει
θα γίνουν τα συντρίμμια του η δοξασμένη στύση
των ιδεών που κάποτε, σαν τους επιδειξίες,
μπαμπούλες τις προτάσσαμε, τις ψωρο-αυταξίες.
»τον κόσμο αυτόν που χτίσαμε κανείς αν δεν γκρεμίσει
θα γίνουν τα συντρίμμια του η δοξασμένη στύση»
αυτο που Πάντα τελικώς ολοι επιθυμουμε
στο βαθος καθε στυσης μας,και ολοι μας ποθουμε
ειναι μια εκσπερματωση σαν εκρηξη να σπασει
του κοσμου τα τοιχωματα κι υστερα να ξεσπασει
η Ζωική μας η Ορμή σαν ενα Συντριβάνι
-Η βια που υποτιθεται ολους μας θα μας Γιανει-
Να βγουμε στο Πραγματικό, απο το Ματριξ εξώ
– στην φαντασιωση αυτη πως θαθελα να παίξω!!!
αλιμονο ! Μου φαινεται το πιο μεγαλο Ψεμμα
Το μόνο αποτελσεσμα θαναι ποταμι Αιμα
και μαλλον επιτηδειοι και νεοι Μουσσολινι
αυτην την φαντασιωση που ολους τους Κομπους Λύνει
θα την χειραγωγησουνε σαν το ‘εικοσιενα
της Ιταλιας εννοώ,. κι ετσι σιγά σιγά
θα βυθιστουμε αναποδα μεσα στην Παγωνια
Απ’ την Ψυχή μας εν Βρασμω βγαινει Ψυχή στον Πάγο
Αντισταθειτε ποιηται σε τουτην την ΙΜΑΓΟ
από τούτη την ιμαγο
ενθυμήθηκα τον ιάγο
των ραδιουργιών τον μάγο
καθώς ποίηση προσάγω
πείνασα και λέω να φάγω
μα δεν έχω ούτε φράγ(κ)ο
κατεβείτε από την πίστα
ήρθε η ώρα του ταμίστα
ήρθε η ώρα να τα χώσω
σ’ όποιον κάνει τον καμπόσο
διότι έχασα τον ύπνο
αφού ξέχασα το δείπνο
έχω κι υλικές ζημιές
μούχει σπάσει ο σουμιές
Μεσημεριασε και μουρθε η συνηθισμένη Νυστα
ελα χωστα ρεΤαμισατ εχουμε και Μαυρη λιστα
εχουμε και τους σουμιεδες και τον καθε αρριβιστα
ριχτα τους ωρε ταμιστα ,και σε καθε Ελιτιστα ..
κανε τους να φανε Χωμα ,ρξτους κατω ενα -ενα
Ριξτους με ποιηματακια , ριξε ακομα και εμένα
Ποτέ δε θα τα βάλω μ’ εσένα Νοσφεράτε,
Βουρκόλακα σπηλαίων, αιμοδιψή, αεράτε.
Μα όσοι το παίζουν, τάχα, των στίχων μεταπράται,
ας μάθουν πως γνωρίζω πολύ καλό καράτε!
σαυτη την κριση ειμαστε σαν τα Παιδια του Κάιν
που ο Θεος ο Γερμανος ,ξαφνου του λέει »Ναιν »
ειμαστε σαν Πρωτοπλαστοι, σαν τον Αδαμ και Ευα
η σαν μια πετρα Σισυφου που ολοι της λέν »Ανεβα »
σαυτή την Κριση ειμαστε Μωρα γυμνα και Μόνα
που τα αφησαν εκθετα στο Κρύο του Χειμώνα
ειμαστε σαν ΑνΗμπορα γυμνα μωρα που κλαινε
και λογια ασυναρτητα , ψελλιζοντας, μας Λένε
σαυτή την κρίση που ‘ρθαμε βράχος να μην κυλίσει
καθότι θάναι ροκενρόλ τουτέστιν ψευδολύση
σαυτή την κρίση σα μωρά βυζαίνουμε τις δόσεις
μα πρέπει νάχουμε σουξέ, σπουδαίες επιδόσεις:
όλοι να γίνουμε φτωχοί, χαρούμενοι όμως, δούλοι
αλυσοδέστε μας· εμείς, θάμαστε πάντα μούλοι
σαυτή την κρίση είμαστε αριθμοί χωρίς αξία
είμαστε νούμερα νεκρά στην κυριολεξία
έγινε ο μπέτης* μας γυαλί και φαίνεται η καρδιά μας
μας πήραν και τα σώβρακα, μας κάψαν τα τσαρδιά μας
*μπέτης = στήθος (ο στίχος όλος, εξ άσματος κρητικού – αλλά σε πρόσωπο δεύτερο ενικό)
στην άγνωστή μου Βάμπιρα:
Η θειάκα η Τερψιθέα,
είλωτας νικητής,
δωμάτιο με θέα
δεν είχε, να τη δεις.
Μία ζωή στασίδι,
ψυχή γονυπετής
στου πόνου το ταξίδι·
πάντα να υπηρετείς.
Και Βάμπιρας ακόμα
γίνηκες· κι οι μικροί,
το τρομερό το στόμα
θύμηση είχαν πικρή.
Η Πετεσέα η θειάκα,
Παπούλη, οφειλή σου
να φτάσει στην Ιθάκα
μ’ έν’ απ’ το μπλογκ φιλί σου.
το τραγουδι της Γερικης Μασελας
——————————————
σε τουτο το μεταιχμιο,σαυτο το πηγαι’ελα
τα βραδυα π’ανεβαινουμε στου όνειρου τη σελα
πλαι σαν κομοδικο μας στην ξυλινη κασελα
μες ‘το ποτηρι τραγουδα η Γερικη μασελα
συνεχιζεται
ακουγεται σαντριξιμο των ξυλων μας στ τζακι
η σαν ανεμου θροισμα, τραγουδι σα φαρμακι
σαν των κυματων παφλασμος σαν τη Βροχη που σταζει
σαν μεσα απ το ονειρο η Αυγή μας να χαραζει
συνεχιζεται
σαν μνημης; του μικρ’αγοριου το ξυλιν’αλογάκι
σαν γευση απο ξημερωμα, σαν το μικρο δενδρακι
το δεντρο που πληγωσαμε γραφοντας τ’αρχικά μας
Μασελα που αναμασα τα μυχια σωθικά μας
συνεχιζεται
σαν της καρδιας αναμνηση χαμενης ουτοπίας
σαν απουπωμα φιλιου αγαπημένης θειας
σαν γευση τ’ουρανισκου μας γλυκου απο κυδωνι
σαν τραγουδα η μασελα μας η μνημη ολα τα λυωνει
‘και ειναι το τραγουδι αυτο που τραγουδουν τα Δόντια
ενας παναρχαιος σκοπός που λένε τα Γερόντια
σαν μελωδία που γεννά το βιωμα του πόνου
τραγουδι σαν αποσταγμα ,σαν μυστικο του Χρονου
τραγουδι που το τραγουδαν του ξυλου οι τερμιτες
σαν της ψυχής εκπνοή που βγαινει απο τις μυτες
σαν τα σκυλια των Γερμανων μια νυχτα μες τη Δραμα
που κυνηγουν ενα παιδι ,που ηλιπζε στο θάμα
που στα σοκκακια σκορπιζε τ’ ΕΑΜ τις προκυρηξεις
κι’η μνημη που μπερδευται με τα αφιξες -ηξεις
τραγουδι απο το Αουσβιτς»ωραια ειν’η αγαπη»
τωρα που μας χρυσωνουνε της φτωχειας μαυρο χαπι
τραγουδι του Μαουτχαουζεν ,φωνή νεκρου πατερα
ωδή απ’της μασελας μας,ωσαν ριπή αέρα
ψιχαλίζει, ψιχαλίζει
εις την χαμερπή ζωή
την ελπίδα μου τσακίζει
τέρας που φυτοζωεί
όλα τα εφόδιά μου
τα πετάω στο πουθενά
έχασα τη μυρωδιά μου
μ’ έχουν κλείσει στα στενά
θε μου, όταν πιάνει μπόρα,
τα πτωχά παιδιά πεινούν
τη μανούλα τους συγχώρα
έστω κι αν λιποθυμούν
ψιχαλίζει, ψιχαλίζει
κάθομαι σε μια γωνιά
κι ο χειμώνας με μαστίζει
μοναχό στην καταχνιά
κανε ψυχή μου ενε λικερ απο τα ταμιστακια
για να ποτισεις με ψυχή του κοσμου τα παιδακια
τωρα που χιονι επεσε και παγωσε η Χιονατη
ριξτε ψυχουλες ποιηση να λυωσει,σαν αλατι
ίσως κι εγώ, πουριτανός, με οργίλες αντιδράσεις
θα αντιδράσω, προφανώς, στις σιδερένιες κράσεις
στο ρούπελ θα ταμπουρωθώ, θα ματαιοπονήσω
με ιδρώτα κι αίμα αν λερωθώ, δεν θα αλλοφρονήσω
ζηλεύουνε, δε θέλουνε να χαίρονται τ’ αλάνια
και τώρα μας κουρεύουνε τα γαμημένα δάνεια
μα εμείς θα τη σαλτάρουμε και στην καρότσα επάνω
πάλι θα τη ρεφάρουμε (αυτό είναι το πλάνο)
αφησα τη μασελα μου πανω στο κομοδιιιινο.
και πηγα κιολα ταπαιξα σε τουτο το καζινο
κι εχασα και το θωρακα κ εχασα την ασπιδα
και απεδειχθη ματαιη και φρουδα η ελπίδα
————————————–
το μόνο που με απεμεινε: τραγουδι της Μασελας
και μεσα απο τους παγους μας βλεπω το
ΒΟΟΟΟΟΡΕΙΟ ΣΕΛΑΑΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ
το τραγουδι της Γερικης μασελας – συνεχεια
βόρειος πώλος
——————–
ιδου νυμφιος καθεται στον πωλον ενός όνου
κι ολοι του λένε ‘ωσαννα!»’: καταμεσης του πόνου
ντεφια,νταουλια ,κροταλα,αντιλαλουν στο βάθος
-η κουφια Γη κατέληξε ναχει τους Πώλους λάθος
κι από τον Νοτο βλέπουμε ,με τρομο, Βορεο σελλας
απ’το ποτηρι ακουγεται, τραγουδι της Μασελας
ηλι ηλί! Σεβαχ θαλασσινοι!
(προσεχως!)
αχ βαχ σεβαχ θαλασσινοι και Ιωναθαν γλάροι
τωρα που μαστε εκλειστοι στο πιο βαθυ τ’αμπάρι
κι εξω φουρτουνα πλακωσε και μαυρη καταγίδα
και μες το σκοτος το βαθυ μηδε τρυπώνει αχτιδα
και ειναι νυχτια ολομαυρη και δεν εχει φεγγαρι
και γυρω δεν απεμεινε ουτε απομειναρι
και πολλαπλασιαστηκαν οι εφτακοσιοι πώλοι
και λειτουργουν αδιακοπα και ειναι πώλοι -ολοι
κ αντιλαλουνε τα βουνα ,πεφτει βροχή στα ορη
και αλυσσοδεθηκε ξανα στο βραχο και μια κόρη
-παρεθενα μας γυρευανε μα που να βρεις παρθενα;
καθως γερναμε φευγουνε , τα χρονια ,ενα ενα
-κι ανοιγοκλεινουν αι οπαι σαν νατανε αιδοια
και σφαζει τα παιδακια της κι η τρομερή Μηδεια
κι απ΄τον Βυθο υψωνεται ενα Θαλασσιο Τερας
και με κομενα τ’ηπατα στην προσμονή της Μερας
Ηλι Ηλί -φωναζουμε Λαμα Σαβαχθανι
Αλιμονο , μας τελειωσαν Σεβαχ Θαλασσινοι
..και τωρα πια εξοριστοι σάυτήν εδω την ξέρα
προσμενουμε, της κρισης μας, την τελικη Γαλέρα…
πει εξαφανιστηκεκαι η μικρη Ουγγριτσα
τωρα που ανακαλυψε πως τελειωσε κι η Πιτσα
τωρα που μας κουρευουνε με την ψιλή το χρεος
και που καταλαβε κι αυτη πω δεν υπάρχει πέος
κι αλιμονο .. δεν θαχουμε τις Προσεχως Ουγγαρες
για μας τα ντορτια κι οι καυμοι και για αλλους οι εξαρες
κουρεμένο γίδι που πας στο πανηγύρι
δεν το πιστεύω ήδη να σ’ έχουν διεγείρει
το παγερό ψαλίδι του άτεγκτου σου κύρη
και όλα τ’ άλλα είδη για εκούσιο χαρακίρι;
εμένανε μου το πανε:
σγούψε το σβέρκο κόπανε
κοντά έλα κυρ-κωστάκη
κοντά στο ψαλιδάκι
επήρανε και μηχανή
ψιλή, λεφτή και λαχανί
από του δαμοκλέους
γωνία με σοφοκλέους
σε γεγονός πιστωτικό
(δεν ήταν δα και μυστικό)
οδήγησε το χρέος
που φέραμε βαρέως
είμαστε δυο, είμαστε τρεις
όμως μην ψάχνεις να μας βρεις
φύγαμε γι αυστραλία
λόγω η δυσκολία
ήρθε πια το καλοκαίρι
τι χαρά, τι χωρατό!
θα βρεθούμε σ άλλα μέρη
τα εισιτήρια τα κρατώ
τι ωραίο το καλοκαίρι
τι ωραία τα καγκουρό
αχ! να, πέφτει εν αστέρι
τη στιγμή που εγώ ουρώ
έκανα και μιαν ευχούλα
όμως δεν θα σας την πω
το πρωί με την αυγούλα
όρθιος και λαμποκοπώ
η ζωή είναι ωραία
και το πέλαγο βαθύ
και να πείτε στον κουρέα
για να πάει να …
Εδώ μας παίρνουνε το σκαλπ
κι εμεις βαρύ χαρμάνι
Τους λείπει μόνο το φτερό
να γίνουν ινδιάνοι!
Εδώ μας κόβουν το λαιμό
κι εμείς λέμε «ξεκίνα»
Γραμμή μας σπρώχνουν στο γκρεμό
μα και στη γκιλοτίνα!
Εδώ τα πράγματα θολά
κι εμείς γυαλιά ηλίου
Μας τραγουδάνε τραλαλά
στο βούλιαγμα του πλοίου!
ο πελαγος ειναι βαθυ
κι η αγαπη δεν τελειωνει
ειναι η βαρκα μας ρηχη
κι ειμαστε πάντα μόνοι
σαν μια κουβερτα μαγική
το πενθος μας σκεπάζει
στεγνο αλάτι σ’αλυκή
κι η οροφη μας, σταζει
εχω ενα φοβο στη ψυχή
-κι αγαπη δεν υπαρχει
θελω να κανω μιαν ευχη
σαυτον που ολα τα αρχει
μα δεν μου βγαινει η ευχή
σαυτόν, της πλάσης ,χτιστη ..
σ’αυτου του τελους την αρχή
δεν μουμεινε πιά πίστη
Νέο κεφαλής ντιζάιν
όλα τώρα πάνε φάιν
φάτε πιείτε μωρ αδέρφια
νάρθουμε ξανά στα κέφια
τι κιαν άλλοι διατάζουν
και βαριά βαριά προστάζουν
όσο σημασία δίνεις
μοιάζει κώνειο να πίνεις
κιαν κουπί μες στις γαλέρες
μαθημένοι με τις λέρες
μαθημένοι και στα χιόνια
όχι άλλο πια σαν πιόνια
δεν θα πιούμε το ποτήρι
τους το χύνουμε στη μούρη
μία είναι η ουσία
πως το «όχι» έχει αξία
είναι κατοχυρωμένο
με θυσίες τιμημένο
και το στέλνω συστημένο
στον καθένα πουλημένο
Μια μικρή αφιέρωση στην Κυρά -Ντομάτα
Δήμητρα ,πρωτο-Δήμητρα
τώρα που πέφτει χιόνι
να μη σε νοιάζει τίποτα
να καβαλάς και πόνυ
να βγαίνεις στην παρέλαση
με μπρίο και με τέμπο
να τραγουδάς με άνεση
σαν τη Σοφία Βέμπο
να τρέμουνε στο άκουσμα
της βροντερής φωνής σου
να σκιάζονται στην όψη σου
κι οι πιο σκληροί εχθροί σου
να έχεις όλα τα καλά
να χαίρονται οι φίλοι
να μας κερνάς καμμιά φορά
και μούστο από σταφύλι
αυτή τη μέρα Δήμητρα
που έχεις τη γιορτή σου
χρόνια καλά να έχετε
εσύ και οι δικοί σου
ευχές μονάχα που μπορώ
στο μήνυμα μου φέρνω
υγεία, κέφι και χαρά
απτην καρδιά μου στέλνω
βρε, δήμητρα, μητέρα γη,
του κριθαριού μητέρα
στα θεσμοφόρια γιορτή
σ αυτή τη γη, την terra,
να γιορταστείς, να τη χαρείς,
να πιεις κι ένα ποτήρι
και σ’ όλα τα λαχανικά,
πάντοτε με χαΐρι
Νικόλαε και Ταμιστάτ
εν μέσω μίας πίττας
που προσπαθώ απ’ το πρωί
να ψήσω άνευ ήττας,
διέκρινα γλυκάς ευχάς
διά την αφεντιά μου.
και μιά συγκίνηση μεμιάς
φούσκωσε την καρντιά μου.
θα ήθελα με σας εδώ
να πίναμε αντάμα
και να ξεχάσουμε μεμιάς
αυτό που ζούμε δράμα.
Νικάλφα σαν με το καλό
κρασί θα βγει και πάλι
και ζωντανέψει η αυλή
στου μούστου η αιθάλη
σε περιμένω αύτανδρο .
Ομού μετά συμβίας,
γιά να τρομοκρατήσουμε
όλας μας τας φοβίας.
Καθώς και σένα Ταμιστάτ
άν βρίσκεσαι εν πατρίδι
και δέν σε μετανάστευσε
αυτό το παλιαρχίδι.
Θα βάλουμε διαπασών
άσματα και τραγούδια
άφού μονάχοι θάμαστε
δίχως αυτά τα ζούδια.
θα είναι τότε όμορφη
δικιά μας διασκέδαση
μαζί μας , και η φτώχεια μας,
άφατη καλοπέραση.
ολέ.
Χρόνια πολλά και καλά
με υγεία ευτυχία και ..χαρά
χρονια πολλά Δημητρηδες ομου και ..Δημητρουλες
και στον Αγιο Δημητριο ,σε Ρουλες και σε Τουλες
επισης σε εορταζοντες σε Μήτσους και σε Μητρους.
(χαικού)
ευχαριστώ από καρδιάς
το επίτιμο το μέλος
παρόλο που μας άφησε
με το βερμούτ στο τέλος.
μείναμε να θυμόμαστε
αγνάς μικράς παρθένους
ομού μετά εζεκριέ
και ακαζαντιρένους.
🙂
δ
δημητρα τι μου θυμισες το ακαζαντιρένους.
σε σπιτια με μωσαικά μας ειχαν τους καυμένους
και μας κερνουσανε ταμ -ταμ και με σοκολατια
απεναντι καθοντουσαν τα τοτε γκομενάκια
υστερα»χορεψε τουιστ» μεχρι να λαχανιασεις
κι η λιμπιντο ανεβαινε σουρχοτανε να σκασεις
κιοταν ξαμοναχιαζονταν καμια για μπατανια
τριβονταν πανω το κορμι……
Δήμητρα, την αγάπη και τα ..γούστο
κανείς δεν το αφήνει , στο λέω τώρα που πατήσαμε το ..μούστο
τρελός δεν είμαι να μετρώ τον άνθρωπο κατά πως μάρέσει
μαρέσει όπως θέλει αυτός …ακόμη κι αν δεν μαρέσει
(πού σαι ,,Καβάφη να μεδεις)
ΥΓ τα ακαζιντιρένε είναι λαιτ, σε επηρεάζει ο ..κεντροαριστερός
αφιερωμένο σε ..αμφότερους, να ανάψουνε τα αίματα ..καταφανώς
αργοτερα προεκυψε βερμουτ με κοκα κολα
-την εποχή που ριχνανε στους σκυλους καμμια φόλα-
κι σφιγκαλιαζοντουσαν στα μπλουζ τα σωματα μας
και ορθωνοντουσαν κλεφτα τα τοτε πραμαρττα μας
σε μια τριβή ερωτικήκαι το πικάπ να παιζει
και λυωναμε σαν τα κερια,σαν μελι πετιμέζι
χαχαχχααχαχα
ομολογώ πως μούκανες
τα μούτρα λίγο κρέας
και ψάχνω αποκατάσταση
της του βερμούτ παρέας
Μόνο ο Καβάφη;και τον Μπρέχτ
επήρες υπό μάλης
σε είδε και ροβόλησε
στον κάμπο κι ο Κρυστάλλης.
:))
υ.γ
ο νίκος μας κεντροαρί;
δεν το νομίζω Τάκη
γιά κοίτα το καλύτερα
το άγριο ματάκι!
μα σούγραψα εζεκριέ !!εε εεε
τι θες και παραπάνω
μήπως να γράψω ανταμό
νελ σολε και αλμπάνο;
,σ ενα μαγκάλι , τρων πορτοκάλι
Καίνε τις φλούδες κι η μυρωδιά
Ρωταγε
Que serra?
———
Και στα σχολεία η τιμωρία
,ξύλο και πίκρα και αηδία
Κι ύστερα πάλι το πορτοκάλι
σουλεγε
Que serra?
Με ξυρισμένα τα κεφαλάκια
Πρόσωπα αδύνατα, χλωμά γελάκια
Χόρτα και λάσπη , κι ένα καλάμι ,
Και οι βουτιές μας σ ένα ποτάμι
Χρόνια τα’ εξήντα ,τώρα πενήντα
Και να που
Que serra
Τότε που ήμασταν παιδιά
Και περιμέναμε τι θα συμβεί
και τραγουδήσαμε το Que serra
Ποιος το περίμενε
πως τώρα πια
Πως τώρα θα συμβεί
κερνώ προς άπαντες παντού
αεί εζεκριέδες
ομού με μοναμουρηδες
βερμούτ μετά κεφτέδες.
🙂
μ’ αρεζανε τα μον αμουρ ,παλια σοκολατακια
οι παστες με την σαντιγύ ,γαλακτομπουρεκάκια
κεινες οι πολυοροφες ,του παρελθοντος τουρτες
τωρα τα παρτυ κανουνε μοναχα με γιαουρτες
παιζουν γιαρτουπόλεμο,που χαθηκαν οι Τουρτες;
ειν’ ο αγωνας μας λειψος μοναχα με γιαουρτες
ασε που αδικήσαμε και τους ζαχαροπλαστες
αυτοι ψυχή δεν εχουνε; ,.. Δενεχουν μάνες; Αστες;
Στη γλυκειά κυρά Ντομάτα
όπου είν’ στο στίχο γάτα
και στο λόγο της ξουράφι
κατεβάζω από το ράφι
το καλύτερο μπουκάλι
και ζεσταίνω στο τσουκάλι
το νερό και λίγο γράσο
μανταλάκια για να βράσω
θα προσθέσω και πιπέρι
δεν θα τρέμει μου το χέρι
τη μαρμίτα θ’ αναδεύω
για να έχω να φιλεύω
κι αν ακόμα απορείτε
τι θα φάτε τι θα πιείτε
δείτε πέρα στας Βρυξέλλας
ανατέλλει μαύρο σέλας
κι οσονούπω θα μας δέσουν
με ψιλή θα μας κουρέψουν
και με ρίγες θα μας ντύσουν
γύρω σύρματα θα κλείσουν
για να μάθουμε επιτέλους
από Φρίτς και κολονέλους
το αρμπάιτ πόσο πάει
και τι είναι το μάχτ φράι
Χρόνια πολλά κυρά Δήμητρα
καποτε φτωχεια ειχαμε μα ειχε και γλυκάκια
τωρα τι θ’ απογίνουμε χωρις σοκολατακια;
χωρις γαλακτομπουρεκα,εκμεκ και κανταίφια
θα γινουμε μαντζιρηδες ,πνιγμένοι στη κατήφεια
γι αυτό ανάψτε τη φωτιά, βάλτε και τα κοψίδια
τι τέλειωσαν οι κεφτεδιές και τα ψιλολοΐδια
να εορτάσουμε ομού μετά της δημητρούλας
τη στάση, βρε, των πληρωμών και της αναμπουμπούλας
η νύχτα, λεν, ιστορική – κι αν μέρα ξημερώσει,
θα παίζουν μπιζ στο σβέρκο μας – φύσα το να κρυώσει
μα εσύ ντομάτα δήμητρα μη δίνεις σημασία
απ’ την ελλάδα σου ομιλώ (ως προς την εικασία)
τωρα που αρχισανε ξανα τα φερτα και τα σουρτα
πως θαθελα με σαντιγύ , μια μεγαλη τουρτα
να γινει τουρτοπολεμος ,,προφυτερολ,λουκουμια
αχ: πως παγιδευτηκαμε στου χρεους τα λαγουμια!
καραδοκει κι ο Σαμαρας μεκεινον τον Φαηλο
πως θα γυριισει αραγε του ποκερ των το φυλλο;
θα επρεπε πολιτικοι ναν οι ζαχαροπλάστες
αντις ρουσφετια να κερνάν σοκολατίνες πάστες
θαπρεπε και σοροπιαστα μικρα μπακλαβαδακια
να τρωγαν κιοι αναρχικοι ,του Παμε τα κνιτακια
και να περιδρομιαζαμε καζαν ντεπί ,ζελέδες
τωρα που θα ξαναρθουνε οι ,της Νουδου Λελέδες
θα ξαναδουμε υπουργο κεινον τον Ευριπιδη;;
θα προτιμουσα νατρωγα ενα γλυκο καρυδι
κι υστερα γι επιδορπιο και μια παστα φλωρα
-ασε που εδώ με καθεται κι η Μπακογιαννη Ντορα
και τον βορίδη πού τον πας, τον τύπο τον στομφώδη;
εσύ δεν τον επρόβλεψες εις τη δημόσια τάξη;
εγώ το βλέπω πάει ντουγρού για σπάσιμο το ρόδι
βλέπω να σ έχουν, νόσφυ μου, μη βρέξει και μη στάξει
πάντως, να πω, παρ όλα αυτά, πως τούτο που χω ζήσει
μ έκανε πάλι ν απορώ, να εξίσταμαι σα βλάκας
δια το ποιος μας κυβερνά και ποιος μας έχει στήσει
σε τούτο το απόσπασμα· ποια συμμορία δράκας
άσε που, όπως τραγουδούν οι φοιτητές στους δρόμους,
σε κάθε μια γωνιά, παντού, θα δεις αστυνομία
κι αναρρωτιούνται, το λοιπόν, ποιοι φτιάχνουνε τους νόμους
κι αν πράγματι άλλαξαν πολλά το 73…
εντάξει, τώρα, μη πιαστείς, δε λέω, άλλο οι φασίστες
ξέρω πως είσαι ευαίσθητος σ αυτό το μέγα θέμα
αλλ ας μην το χουν άλλοθι κι ετούτοι με τις λίστες
της κοινωνίας των προγραφών, που μας παγώνουν το αίμα
γουστάρω επιτήρηση, γουστάρω εποπτεία
μα πιο πολύ, ο μαζοχιστής, γουστάρω τιμωρία
για όλα όσα έκανα εδώ και τόσα χρόνια
που τάξη μέση το παιζα όπως πολλά κωθώνια
ανεκαθεν ο φασισμος αγαπητε ταμιστα
δεν βγηκε ολοσούμπιτος,μοναχος μες την πιστα
κιαν εχε στιγμα πάντοτε την δεξιά την μαυρα
παντα του πρυπέθετε μια μανια λαυρα
τουτεστιν ταμιστακο μου ο φασισμός γεννηθη
σε κλιμα εθνικιστικό με αγρια τα ηθη
κι υπήρχανεκατρωθεν κραυγες υπέρ της βιας
κα για κρεμάλες φωναζαν και αλλας τιμωριας
—
μουμαθε κατι η ζωή,πως ,παντοτε οι κλεφτες
πάντα ξελαρυγγιζονται πως αλλοι ειναι’οι κλέφτες
φουσκώνουνε τα μαγουλα και δειχνουν καποιον αλλον
το κανουν για ξεκαρφωμα-ετσι νομιζω -μαλλον
-αναλογα και οι Ναζι εκει στην Βαιμαρη
παρισταναν τους ηρωες,πως ειχανε παπάρι
οι αλλοι ητανε πουστηδοι κιαυτοι μου ταχα αντρες
κιοταν αποκαλύφθηκε πως παιζαν με τις χαντρες
και κανανε και Οργια ,κιειχανε ερωμενους
αγριευαν,παρισταναν τους…συκοφαντημένους
γιατι ειναι αναποφευκτο: ο καθε εις αλήτης
καθε που τρωει τα λεφτα ,(του Παγκαλου ) κοπριτης
καθε ψευτρονι ανικανο ,καθε ταγμαΤαλήτης
πως παριστανει τον καλό ,και πως δεν ειναι θυτης….
κι αυτήνα την κατασταση ,αγαπητε Ταμιστα
βλέπω να επανερχεται και πάλι μεσ την Πιστα
μη ταχα δενσυνεβη αυτο μετα την κατοχή
που βγήκαν ..»εθνικοφρονες» αυτοι που ησαν Χι ;
και βγαζανε ως μιασματα αυτους που αΝτιστεκόταν
αυτο συνεβη αλλωστε μετα την Χουντα, οταν
φωναζε για ξεκαρφωμα Ο καθε εις Χουνταιος
κι εκαννε ταχα αντισταση ακομα και ο..Τεως;
ΓιατΙ ειν’αδιεξοδος η των ανθρωπων φυση
σ’αυτο το αινιγματικό δεν βλέπω αλλη λυση
παρα να υποψιαζοιμαι πως ολοι που φωναζουν
λένε ..»κρεμαλες» και Γουδί κι υστερικά κραυγαζουν
το κανουν για να κρυψουνε τον πωλο τον δικό τους
βγαζοντας ματι αλλουνου φυλανε το δικο τους
(συνεχιζεται)
(
ετσι λοιπόν ανεκαθεν εδώ η Δεξια
που οταν μας κυβερναγε τα εκανε σκατα
και οι παπάδες μοιραζαν λαγους και πετραχειλια
-ακομα και αρχιερεις με τα παχεια τα χειλια
που πανε κι αγοραζουνε σπιτια στην Ιγκλιτερα
κι εδω μας κανουν τους φτωχους φωναζοντες »αερα»
ανεξαρτητως του Πασοκ τα χαλια και τα λαθη
οι Σαμαραδες πονταραν στα των ανθρωπων πάθη
-γιατι -οπως γνωριζουμε ειναι και..ποκαδοροι
(αραγες μήπως θαπρεπε να παρουμε τα όροι
εν μέσω των Γιωργαπηδων κι αυτών που λέν »κρεμάλες»;
μήπως και μεις να ψαξουμε σε ευκαιριες αλλες;
μηπως να δραπετευσουμε απο αυτην την Χωρα;
η να κρυφτουμε σε γωνιες μπροστα σ’αυτήν την μπόρα)
τι να πιστεψω ,πεστε μου ,σε ολο αυτο το ψεμμα
-το ξερω πως για τους πολλους δεν ειν’αυτό τοο θεμα
αυτοι, συνηθως ,βριζουνε τον καθε μαυρο τραγο
και κανουν καθε ΔΗΘΕΝΙΑ να μοιαζει μεναν Μάγο
ειναι’εποχη ημιμαθων , μονοφθαλμων σωτηρων
ετσι ,Ταμιστα ,δεν μπορω πάρα να ειμαι Ειρων
και οταν βλέπω τους μικρους να κανουν τους Φωστηρες
-ενώ -ολοι το ξερουμε -πως ειναι ολετήρες
να παριστανουν γιγαντες κουνοντας Γουδοχέρια
να φασκελώσω μουρχεται και με τα δυο τα χερια
»που ησασταν ρε ,,..Γιγαντες ολα αυτα τα χρονια;»
του τζαμπα μάγκα η μαγκια , ειναι αρρωστια αιωνια
ανεκαθεν τους ηρωες, παρισταναν τα Μουτρα
και στον καθρεφτη βλέπουνε πάντα ,των λαλων ,κουτρα
τους πατριωτες κανουνε ,οι αλλοι εν»προδοτες»
μα παντα και στα δυσκολα ,αυτοι ειναι οι κότες
μια μπερδεμένη πετονια η των Ελληνων φυσις
Σαυτον τον Γορδιο δεσμό ,δεν βρισκεται η λύσις .
μη ταχα να πεταξουμε; σαν και τα Περιστερια;
μενα σάλτο να φτασουμε μεχρι ψηλά στ’αστερια;
η μη να μεινουμε εδω , εν μέσω της Μικροτης
μες τα δεινα προστιθεται και η ,θνητων. Τρωτοτης
ουτε καν σάλιο μουμεινε Υποκριτές να φτυσω
μετα το ποιημα μου αυτό Ταμιστα θα σάφήσω
κι αν θεωρεις πως μεχουνε »μη σταξει κα μη βρεξει»
θα γινω πια Αυγερινος που βγαινει πριν να φεξει
σ’αυτήν την Νυχτα ,δεν χωρα των στιχων η αλήθεια
και η αγαπη σαν πουλι φτεροκοπά στα στηθεια
σαυτή τη χωρα επικρατεί ανεκαθεν η Λασπη
-ενω Αρχαιοι πολεμουν στον ποταμο Υδασπη…………………….
παπούλη μου είναι οικτρά
ετούτη η κατάσταση
όμως μαζί θα κάνουμε
κι αυτή την επανάσταση.
Όλα του γάμου δύσκολα
κι η νύφη γκαστρωμένη
μα ευτυχώς είναι πολλοί
οι αγαναχτισμένοι.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς
γιά την ζεστή ευχή σου
την παίρνω γιά να πορευτώ
και συ μαζί στοιχίσου
Να την παλαίψουμε ξανά
με τούτα τα τσακάλια
τι δεν μας πάει το ριγέ
ούτε γιά καρναβάλια
Γνωρίζεις πως αυτό το φράϊ
δεν είναι γιά πατάτα
παρά γιά το τομάρι μας
κατάμαυρα μαντάτα.
Ακόμα κιαν μας φορεθεί
στολή μετά αστέρος
γιά να μας βρίσκουν εύκολα
όταν θα πιάσει θέρος
και μεις εντός της θάλασσας
και μετά των κυμάτων
τις πίκρες μας θα πνίγωμεν
έως τον μαύρον πάτον
και κάτω από τον ήλιο μας
που θα μας παρασέρνει
καινούρια δύναμη εντός
των σπλάχνων μας θα σπέρνει .
Θα βρούμε τα πατήματα
προς έκπληξιν μεγάλη
και τότε θα παρακαλάν
να καταπιούν μαγκάλι
καλύτερα , παρά να φαν
το ξύλο της αρκούδας
μαζί με τα τσουτσέκια τους
και όλους τους Ιούδας.
Και θ ανταμώνουμε ξανά
και πιό πυκνά άπό πρώτα
κρασά αγνά να πίνουμε
και γιά μεζέ μιά κότα.
δ
ωραία τότε ,προς στιγμήν
ετρόμαξα λιγάκι
γιατί ενόμισα η τρελλή
πως άνοιξες πανάκι
γιά άλλα πέλαγα μακράν
ετούτης της γωνίας
που παραμένει εν τη νυχτί
κι εντός της αγωνίας.
κι απότι είδα έχεις χαράν
βίτσιο κι ανωμαλία
να σε βαράν οι φρίτσηδες
μ αυτήν τη βαλκυρία
χα χα χα χα
αυτήνε την αγάμητη
την γκαγκεπέ ,την φράου
που πήρε το μαστίγιο
και με βαράει αααααααααου.
ντάς ιστ μάιν λίμπε ταμιστάτ
τα νέα τα μαντάτα
την Ανγκελα μας έφεραν
μες της ζωής τη στράτα
χα χα νάσαι καλά ορέ.
δ
το μη βρέξει και μη στάξει ήτανε ειρωνικό
όχι φυσικά για σένα, που σε έχω για δικό
μα για τους επικρατούντες σα γονίδια ισχυρά
που νοστάλγησαν τις χούντες σαν του ρούπελ τα οχυρά
όμως, θα τ’ ομολογήσω: τι υδάσπης, γρανικός…
είσαι, νόσφυ, αν αγριέψεις, χείμαρρος ορμητικός!
προσοχή! οι ώρες είναι κρίσιμες…
ο μόνος που θα χαίρεται
με τούτη την κατάρα
θάναι εκείνος που αφοβα
θα βρίζει τον …Νταλάρα.
δ
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ;
—————————
Για ποιά πατριδα μας μιλουν οι κηνσορες του εθνους
αφου πρωτα ανοιξανε μαυρα πανια του πένθους
αφου πρωτα μας ριξανε το πλοιο σε υφαλους
τωρα μας υποκρινονται -και πάλι τους δασκάλους
τι ταχατες καβαλησαν; ποιανης πατριδας άτια;
αυτοι που πρωτοιβγαλανε τα της πατριδας μάτια
αυτοι που πρωτοι προδωσαν αποκαλουν »προδοττες»
οσους δεν υποκλινονται στις μαυρες τους τις μπότες
——–
ετσι που της τα βγαλανε τα μάτια,της πατριδας
και την αλυσσοδεσανε με κρικους αλυσσιδας
αυτοι που μας ρημαξανε,κανουν τους »πατριωτες’
-μα ανεκαθεν στα δυσκολα, ητανε παντα κότες
συνεχιζεται
σε τουτον τον Θαυμασιο κοσμο τον πιο καινούριο
οι αετοί που μας ουρουν ,στον Ανεμο τον ούριο
μας πιτσιλάνε κατουρλιο και μεις να λέμε » βρεχει»
περιχαρής η ενοχή για οσα περιεχει
και ενας κοντρα αναμος ,ανεμος του Λεβαντε
φυσαει απ’την Ανατολή κι εμεσως λέει »ΑΝΤΕ»
ετσι λοιπόν περικλειστοι εν μεσω των Ανέμων
στεκομαστε περιδεεις και να που ενας Δαιμων
που μοιαζει για πλατωνικός μα ειναι Ακηδίας
μας ψιθυρίζει στο αυτί-εν μέσω της κηδείας-
γιατι μολις κηδεψαμε αξιοπρεπεια μας
λατρευοντας,βοδι χρυσο,ξανα το φαντασμα μας-
μας ψιθυριζει ο δαιμονας: che vuoi ,πατριωτη
και μεις αμεσως νιωθουμε σαν και τον Δον Κιχωτη
και κυνηγάμε τερατα , δρακους ανεμομυλους
-χανοντας τη διακριση απο εχθρους και φιλους-
κι βθιζομαστε ξανά σε Ναρκισσου καθρεφτη
και βλέπουμε απο ψηλά ,τον εαυτο να πέφτει..
τωρα που τα χουντοσκυλα γαβγιζουνε και παλι
και ο φασισμος τεντωνεται σηκώνοντας και πάλι
παλιες τοιυ τεχνες κοσκινο και την τζαμμπα μαγκια του
και το καθε ξεκουδουνο τρωει τα λυσσακά του
ενα μοναχα θα σας πώ :αντε και …
Ντροπής σε ρε χουντοσκυλα .. και Ου να μου χαθειτε..
μετα την αγανακτηση
———————————–
αφου πρωτα ταβγαλανε τα μάτια-της πατριδας
καθε εθνολαικιστης, Σπαρτιατης,Πελοπίδας
αφου τα ποάντα βρισανε πατριωτες βωμολόχοι
κι αφου το μάτι βγαλανε-μεσα απο την κοχη
—
…..
συνεχιζεται
μετα την αγανακτηση
——————————-
συνεχεια
κι αφου πρωτα τα βγαλανε τα ματια της πατριδος
υστερα παραστησανε πως ειν’απο αλλο είδος
πως ειναι απ’το Δαμαλισταν , δεν εχουνε ευθύνη
που της πατριδας τ’αιματα η Μερκελ πλεον πίνει
δενκυβερνησανε αυτοι περιπου εξι χρονια
δεν φουσκωναν περηφανοι ,δεν καναν τα παγώνια
δεν ρημαξαν τις τσεπες μας με κειν τα βατοπεδια
οι αλλοι φτανε παντοτε.Αυτ’ειν’παπαδοπαιδια..
ΜέΛΑΙΝΑ ΧΟΛή
Κάποιες φορές τρομάζω. Λέω: του κάκου
γυρεύω πια να ταυτιστώ με κάποιους –
με κάποια ομάδα, κάποιους σκαπανείς του λάκκου
που πέφτω μέσα, πάλι πνίγομαι στους σάπιους.
Φωνές. Ουρλιάζουν, διαμαρτύρονται – «έχουν δίκιο».
Όλοι πιστεύουν πως το δίκιο τους το κλέψαν.
Και περιφέρουνε το δίκιο το ανοίκειο,
γύρω απ’ το τίποτα, το χώρο όπου σαλέψαν.
Άξιοι της μοίρας, δυστυχείς δημιουργοί της.
Είναι η πατρίδα τους του μίσους το γιορντάνι.
Είναι η πατρίδα μου η αγάπη κι η σιγή της.
Παίρνω τα όρη και η θάλασσα με χάνει.
αν εσύ ψηφίσεις ναι,
φοβισμένε αχινέ,
λες η χώρα να σωθεί
λίγο πριν ερημωθεί;
κι αν εγώ ψηφίσω όχι
και με πιάσουν στην απόχη
λες να διαλυθεί το κράτος
απ’ τον ψήφο αυτομάτως;
αν εσύ ψηφίσεις όχι,
διαφανείς οι ψηφοδόχοι,
θα το μάθουν στην ευρώπη
πως δεν ξέρεις από τρόποι
κι αν εγώ ψηφίσω ναι,
θε να πιάσω έν’ αμανέ
να μ’ ακούσουν ως τη βόννη,
τις βρυξέλλες, τη σορβόνη
βάλε μέσα όχι και ναι,
ναι και όχι ρεφενέ,
έτσι – και με ναι και μ’ όχι –
θα πιαστούνε όλοι οι στόχοι
τωρα που επανέρχονται ΜΕΡΕΣ του εξηντα πέντε
κι ο Μητσοτακης καθησε ξανά σε στυλους πέντε
κι οι Σαμαραδες βρηκανε ξανά τους Στιλβωτές ‘
τους
κι οι Μαγκες δεν υπαρχυν πια ,μονο οι πιστωτες τους
και συν τοις αλλοις εχουμε και τ’ατιμο το Χρεος
κιο Τσιπρας αποδειχθηκε πώς ειναι ..πολυ νεος
σαν την Ακριδα πλακωσε και κεινο εκει το Λάος
ετσι που πληρες προκευψε ξανα -μανά του Χαος
Το χαος που προεκυπτε με τις αποστασιες
που ολετηρες κανυνε που κανουν τις Οσιες
και χιλιους Πώλους γλυφουνε να πάρουν καμμια Εδρα
-ου να χαθειτε πονηροι και της Ελλάδος Μερ(ντ)δα
Αιδως αιδοιοι, του Εθνους χοιροι
Αιδως γελοιοι!της γης τη γυρη
που οι κηφηνες ,με Βημα Χηνες
προπηλακιζουνε ,για τοσους μηνες
και παριστανουνε ,τους Δημοκρατες
(του Σαμαρακου ΝΕΟ δημοκρατες)
πανε και γλύφουν ,για λίγους ψηφους
οι επιλησμονες ,ηθους και υφους.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ;τι θα καμωμεν χωρις πασοκ- βαρβαρους ;
τον μαγκα πως θα κανουμε ανευ αυτου του βαρους;
μας εμεινε ο Σαμαρας , και η Αποστολάκη
πειτε μου τι θα γινωμεν τωρα ,με καθε λάκη
τι θα προκυψει αραγε με την Νου Δου και Λάος
– ουδολως υπαινισσομαι πως θα προυκύψει χάος
αντιθετα , μου φαινεται πως σα σκυλιά δεμένα
θα υποταχθουμε παραυτα και ευχαριστημένα
κι οι τζαμπα μαγκες θα φανει πως αντιναναι μάγκες
ειναι -οπω παντα ητανε – ξεφτιισμένοι δάγκες
σιγά σιγα απεμεινε ανημπορος ο χολος
πρασινο σαλιο και κραυγες :»προδοτες» και ο δολος
μας εμεινε η μικροτητα και η μνησικακια
σαν ακαυτη φλεγομενη ,βατος η μοχθηρια
σαν αυτον τον τοπο βγαζουμε, ο εις το ματι τ’αλλου
αιωνιο μαρτυριο, των σπλαχνων του Τανταλου
ανεκαθενο φθονος μας και η υποκρισα
φανταζε σαν μικροψυχη -εις τον Μολώχ Θυσια..
ετσι λοιπόν μικροι φθηνοι ,κι ανημποροι ανταμα
ματαιως θα προσμενουμε του μελλοντος το Θάμα
παλι φορτωθηκαμε με μνημες
παλι σπαν τα ποδια μς και κνημες
παλι θα γυρισουμε την πλατη
παλι στεγνωμένοι σαν αλάτι .
παλι στην αρμυρα του αιώνα
παλι μες το κρυο του χειμώνα
παλι μας πουλανε σαν και τότες
πάλι θα ξαναρθουν μαυρες ΜΠΟΤΕΣ
ππαλι μερες του εξηντα πέντε
παλι οι προκατορες οι πέντε
παλί απ’τις τρυπες βγαινουν φιδια
παλι θα μας πρηξουνε τα ..ιδια
καιρος για καμμια προσευχη
άρρωστος στην κάμαρά μου είχα λιγοστή επαφή
με τα μπλόγκια και τα τέτοια, δεν μου καίγονταν καρφί
για του χρέους τις μειώσεις άκουγα να ομιλούν
και ενόμιζα ιώσεις έρχονται και μ’ απειλούν
τώρα πια, που αναρρώνω, ήρθα πάλι προς τα εδώ
κι έπεσα στην προσευχή σου, μάγκα νόσφυ – και μ’ αιδώ
γονατίζω στο κονάκι με καμάρες χαμηλές
και προσεύχομαι λιγάκι, άλλα λόγια μη μου λες
ενώ άκουγα το μπένι στην κοινοβουλευτική
έγραψα τα παραπάνω σε κατάσταση ειδική
ήρθαν τ’ αύρια να διώξουνε τα σήμερα, λοιπόν,
όπως έγραψε στον τοίχο κάποτε ένα γκαρσόν
σαυτό το θριλερ με κομένη την χολή
κιενω το θεαμα δεν λεει να τελειωσει
-η παγωμενη μας καρδια ποτε θα λυωσει ,
σαυτο το κουρεμα με μηχανη ψιλή.
– ενω αρχικά κατηγορούσαμε τον παιχτη
και λοιδωρουσαμε τον καθε εναν φταιχτη ..
στο τελος μενουμε σκιες
στου καραγκιοζη τον μπερντε
οπως και πάντα ,γαιδαρακο,παλι : ΝΤΕ!
κι αφού προσευχηθήκαμε αρκετά, όπως το κάθε αλάνι,
στη λιτανεία πάμε βουρ, του μάγκα του τσιτσάνη…
θεε μεγαλοδυναμε
στον ουρανο κει πανω
εσυ που ανοιγεις τις πληγες
ασε με ν’αποκαμω
θεε Μολωχ, συγχωρα μας
την πιο δειλή μας πραξη
και κρυψε την ρομφαια σου
που θελει να μας σφαξε
ετσι που σριμωχτηκαμε
στον λακο των λεόντων
ετι που γιναμε βορά,
των αγοραιων όντων
ετσι που ξεγυμνωθηκε
η πιο χυδαια λύση
θα αντκρισουμε ξανά(θεουλη μου)
την αγρια μας την φυση
ι
σα χριστιανός κι ορθόδοξος, θεούλη μου μαγκάκο,
μαζεύω πια τα σέα μου και πάγω για έναν υπνάκο
με κούρασαν αφόρητα όλοι οι βουλευτάδες
ενώ το διασκεδάζαν, ως συνήθως, οι λεφτάδες
δεν ξέρω πια τι παίζεται μ αυτή την ιστορία
στο τέλος θα μας πάρουνε όλους με τα φορεία
γι αυτό την κάνω, άντε γεια, τα λέμε πάλι αύριο
που ίσως και να ναι πιο πολύ απ το σήμερα μακάβριο
Οπου «Αδης» βάλε Ε.Ε. ή και «Ζωνη του Ευρώ»
γιατί να σας πονεσουνε, μωρε, οι αλλοι;
γιατι να κλαινε για τα χαλια τα δικά σας;
γιατι να δειξουν ελεος .συμπονοια η οικτο,
η κατανοηση εστω ;
Εσεις τι κανατε στον πόνο του πλησιον; ποσες φορες δεν γυρισατε αλλου το κεφαλι,
οταν η μοχθηρια , η βλακεια, η προδοσια εσφαζε τον διπλανο σας ;
Ποσες φορες μωρε. σκυβετε το κεφάλι καθε μερα;
σ’αυτήν την επαναληψη της φαρσας ,
ποσες φορες δεν κρυβεστε πισωαπ τη σκια σας;
κιαυτή η οργή ,οι μεγαλοστομίες , το δηθεν παθος , δεν ειναι το αλλοθι σας;
κρυμμενοι,πισω απ’τις σκιες, κρμένοι πισω απ’ τον καθρεφτη
και να, παπ(π)ούλη μου, που μάθανε να συφιλιάζουνε
ήσυχα κι απλά
κι έτσι θα λένε πια τα σύκα κάσιους και τη σφήκα σκάφη
απο τι ειναι στρωμένος ο δρόμος για τη κόλαση;
απο καλές προθεσεις;
απ τη δειλία;
τα πάθη και τα λάθη; τα λόγια τα μεγάλα, τα πεισματα;
την αγωνία;
την μικροψυχία, την αυταπάτη , τον ναρκισσισμό μας;
την Περηφανεια, το πεισμα, την στενοκεφαλια, την αφηρημαδα, τα χαλασμένα δοντια,την τυφλοτητα;
την επιθυμια;
τον πόνο;
τον φθόνο;
ή απο ολα αυτα μαζι και με χιλιαδες αλλαπου δεν υπολογισαμε χωμενοι για καλά μες τον καθρεφτη;
Οι τέσσερις ευαγγελιστές ήταν τρεις.
Οι εξής δύο: ο Λουκάς.
Θα έψαχνες καιρό να τον βρεις.
Τώρα θα δεις. Καλά θα φας.
Θε μου μεγαλοδύναμε, άνοιξα το βαγγέλιο
κι έπεσα πάνω στο Λουκά, Θεούλη μου, ξεράθηκα στο γέλιο (δις)
Να δούμε τα εξαπτέρυγα που θα χουνε διαλέξει
θέλω να δω τον Άδωνι, Θεούλη μου, τον υπουργό να παίξει (δις)
Η νέα κυβέρνηση, παιδιά, βλέπω να μ εξοντώνει
κι αν δεν προλάβει ο Λουκάς, Θεούλη μου, θα ρθει η σειρά του Αντώνη (δις)
ετσι π’εγκλωβιστηκαμε στον ιδιο μας ,τον μυθο
στεκομαστε αιωρουμενοι σαν του Magrit,το λίθο
ανημποροι,τριβομαστε στην ιδια την τριβή
κιαπο ψηλά την βλέπουμε, την πληρη συντριβή μας.
κι ετσι που εθιστηκαμε σ’αυτην εδω την κριση
σιγα σιγα μας φερνουνε την πλεον μαυρη λύση
η Ελένη Κικίδη – Μουλά,
που λαχεία στους δρόμους πουλά,
μου πε «τώρα αρχίζει το γλέντι»,
καθώς έπινε λίγο αψέντι
– για εξηγήσου κυρία Μουλά,
που διαβάζεις Κική Δημουλά
και δε θέλεις Θεό και αφέντη·
τι θα πει τώρ αρχίζει το γλέντι;
– μέχρι τώρα εγένετο πρόβα,
μας το είπε ο νταβάριτς στην κόβα,
όμως τούτο το νέο μπουμπούκι
ετοιμάζει το στρονγκ το παλούκι
– δηλαδή, θες να πεις πως αρχίζει
εξαθλίωσις να σου μυρίζει;
– κι όχι μόνο, μυρίζω και αίμα
και μην παίρνεις το έντρομο βλέμμα,
διότι, όπως θα ξέρεις, το τέρας,
που φυλάει το χρυσόμαλλο δέρας,
με ανέργων το αίμα γουστάρει
το τομάρι σου να μαρινάρει.
χαράμι τρώνε το ψωμί μας τα σκυλιά
καθώς το λέει ο ασίκης πιρ σουλτάν
ο μαυρουδής νάτος κρατάει τη θηλιά
θάνατος τζάμπα κι η ζωή μας δωρεάν
θυμάμαι όταν είκοσι και κάτι
εκεί στου ογδόντα την πληγή – δεκαετία
πορεία και φωνάζαμε στακάτοι
δεν είναι αυτή γιορτή ούτ επαιτεία
του νοέμβρη η εξέγερση στο μάτι
να σου ‘μπαινε σοσιαλδημοκρατία
στην επαρχία λίγοι και βαρβάτοι
ανώδυνες πορδές χωρίς αιτία
κι ύστερα τα φορτία για την πλάτη
συναίνεση και στην πλουτοκρατία
ανάπτυξη, περίπτυξη, κρεβάτι
και στα χρηματιστήρια πελατεία
δεν φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι
κι απ το χημείο, χημεία στην πλατεία
φορείο στης εφορίας το κεσάτι
πυθίες εν εκστάσει στα μαντεία
του αδώνιδος η θρυλική απάτη
υποταγή: υπόθεση αστεία –
διαφυγή του βίου του μεταπράτη
Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα σκύλο
που στους φασίστες γαύγιζε χωρίς μπαρδόν.
Όταν με κοίταζε, με αγάπη και με ζήλο,
σα να υποσχόταν για το μέγα του προσόν.
Μα ένα βράδυ, σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα,
φόλα του ρίξαν οι φασίστες – που αν τυχόν
χαμπάρι έπαιρνα καμιά παλιοκουφάλα,
θα ήμουν άτεγκτος ευθύς κι αναφανδόν.
Αυτό το κάτι που κατάλαβα, και μένει,
είναι πως πάντα κυριαρχεί ο κρετινισμός
και τη δημοκρατία την έχουνε χεσμένη.
Άπλωσε ρίζες ο στυγνός βιοφασισμός.
Ποιος έχει κρίση τελικά; Μην είναι πανδημία;
Μόνος, σαν σ’ έρημο, τραβώ, πάντα μ’ αμφιθυμία.
Ούτε βαρύς, ούτε αχός, μήτε ψελλίζει κάποιος.
Ο κόσμος είναι ζόρικος, ο νόμος είναι σάπιος.
Γιατί τραβάνε το σκοινί; Και τι κουπί τραβάνε;
Όλο ερωτήσεις, δηλαδή, ενώ σου λένε κάνε
λιγάκι ακόμα υπομονή, μην είσαι απελπισμένος,
θα πρέπει πάντοτε, παντού, να είσαι πεπεισμένος.
Μαδάω τη μαργαρίτα και όλο τη ρωτώ
αν, μήπως, θα υπογράψει, να μπει, πια, στο ντορό,
αυτό το παλικάρι, ετούτο τ’ αψηλό,
που αν μια μάσκα βάλει, θα ειν’ ίδιο με Ζορό.
Μα εκείνη δε μου λέει. Λερναία πέταλα
μου βγάζ’ η μαργαρίτα. Αντώνη, παικταρά,
βάρα τους, μη διστάζεις, ναι, κατακέφαλα.
Ποτέ να μην τους δώσεις της τζίφρας τη χαρά.
Έρημος εδώ.
Η αμμοθύελλα, ριπές.
Ακούει κανείς;
Χάικου είναι.
Τίποτες άλλο. Μόνο
χάικου είναι.
17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011
Σαράντα φύγαν χρόνια
και γύριζε η γη
και πέσαν μαύρα χιόνια
μια σκοτεινή αυγή
ανοίξανε οι τάφοι
με ήχο φοβερό
πετάχτηκαν οι χίτες
κι αρχίσαν τον χορό
μες την τιβί ποζάρουν
στον μαύρο το συρμό
στολίζονται, κεφάρουν
και χύνουν οχετό
ήρθε ξανά η ώρα
φίδι να σηκωθεί
ο σπόρος του αγώνα
γιατί να μαραθεί
ξερόκλαδα τα μπράτσα
του δόλιου του λαού
κι η προδοσία στέκει
του ψεύτη αρχηγού
που είναι το λουλούδι
πως χάθηκε ξανά
ποια γη πια θα το θρέψει
που είναι σκοτεινιά
ήλιε κλείσε τα μάτια
μη βλέπεις, να μη κλαις
άδικα πάει το αίμα,
στα νιάτα, μη το λες
Πέθανε, μωρέ, πέθανε, πάει η μοναχοκόρη,
πάει η Σβετλάνα, έφυγε, μία βδομάδα πριν.
Δεν είχε, μη φαντάζεσαι, πολύ σπουδαίο στόρι,
μα ούτε καμπαρετζού ποτέ δεν ήταν, φερειπείν.
Ήταν του πατερούλη μας το τελευταίο παιδάκι
η οικογένεια έσβησε. Κονκάρδες πού θα βρω
ν’ απεικονίζουν τον Ζοζέφ με το παχύ μουστάκι;
Ένα κερί τής άναψα. Έριξα ένα ευρώ.
Κερί ανάβω στο θεό
ρίχνω πολύτιμο ευρώ
θεός θυσία στο θεό
χρήμα νυν, αεί ,..εδώ
(είναι πολύ γυαλιστερό
και πως πια να αντισταθώ)
ωραίο είναι το ευρώ
πως να μη το προτιμώ
και όποιος δεν το βλέπει αυτό
μπαα ,θα ΄ν το κεφάλι του ξερό
τι κιαν δεν τόχω πια εγώ;
μου φτάνει που παρατηρώ
σε τσέπες πούναι ξέχυλο
πως μ έβαλαν ..ενέχυρο
να , είδες, κάτι πως μετρώ
σου το δίνω και γραπτό
κι ας νομίζουν πως νομίζω,
ένα ..νόμισμα, …αξίζω
Άλα..,όπα.., ..Ευρωσύνη
πια δεν είναι καταισχύνη
(αφού λέγεται ..ευθύνη,
τι κιαν η ζωή μας φθίνει)
η Ευρώπη ..Δεσποσύνη
που ανθρώπους καταπίνει
Η κυρία Κικίδη – Μουλά
ούτε ένα ευρώ δε χαλά
για να φάει, έστω, δύο κουλούρια·
κι άμα βρει, τα κρατάει για γούρια
τα ευρά – να τα δείξει στα εγγόνια,
να θυμούνται που κάνανε ψώνια –
η κυρία Κικίδη – Μουλά,
που δεν έχει γνωστό αυγουλά
κι αναγκάζεται σ’ ένα μπακάλη
να γυρεύει αυγά – μαύρο χάλι –
για να δώσει στα εγγόνια να φάνε.
Βάρη ασήκωτα, πλέον, αι δαπάναι.
Η Καρακάξα τέλειωσε; Η Καρακάξα πάει;
Και ‘γω ποιος είμαι; Ο Ζορό; Μην είμαι ο Ποπάυ;
Στο βήμα ετούτο χραπ και χρουπ και μπαμ και μπουμ κουμπούρες
ακούγονται. Μα η ζωή δεν είναι για φιγούρες.
Πεινάει ο κόσμος. Ο ντουνιάς πονάει κι υποφέρει
Οι νέοι στην κατάθλιψη. Κι οι γέροι ένα χέρι
ζητούν βοήθειας. Μα πού; Μαύρο πουλί πετάει.
Μην είναι η Καρακάξα μας; Στ’ αλήθεια, Παπς, σκορπάει;
Η κυρία Κικίδη – Μουλά
το κεφάλι της, πια, κουτουλά
σ’ ένα τοίχο. Γιατί
– Ήταν λάθος,
λέει,
που σκάρωνα ελπίδες, στο βάθος.
Οι ελπίδες μου ήταν βαρκούλες:
καρυδότσουφλα, μ’ επιταγούλες
που αγοράστηκαν, δίχως καλύψεις.
Τώρα ζούμε με ήξεις αφήξεις,
Και το βάθος, ιδού: στον αφρό!
Προκαλεί κολικό στο νεφρό….
Τάδε έφη η κυρία Μουλά,
που με πίκρα ελπίδες ζουλά.
Τότε πεθαίνουν τα πουλιά
όταν δεν κελαηδάνε
δεν κρώζουνε, δεν φτερακούν
και δεν χοροπηδάνε
(Είναι όμως κι ένα πουλί,
-λέει ο ξένος μύθος-
που όταν έρθει η ώρα του
τ’ αγκάθι εις το στήθος
καρφώνει πέφτοντας μ’ ορμή
και έχει η φωνή του
γλύκα όση δεν είχε αυτή
σε όλη τη ζωή του)
Όμως σε τούτη τη φωλιά
προβάλει ανάρι ανάρι
και κάποιο αδέσποτο πουλί
ανάσα για να πάρει
να τιτιβίσει χαρωπά
ή με καημό να κλάψει,
να κράξει τ’ άλλα τα πουλιά
ή μπισμπιλιά ν’ ανάψει.
να σιάξει τις φτερούγες του
και να τις ξεψειρίσει
τον πόνο του που το πλαντά
να τονε τραγουδήσει
Μ’ αν κελαηδούσαν μοναχά
όσα γλυκολαλούνε
κι έχουν μελωδική φωνή
κι αρμονικά πετούνε,
το δάσος θα ‘ταν σιωπηλό
θλιμμένη όλη η πλάση
γιατί και τ’ αγριόπουλο
θεός το έχει πλάσει
κι η γκαριζοφωνάρα του
έχει μια χρησιμότη
κι ας είναι η κατάρα του
να κρύβει την ποιότη
Γι’ αυτό μη σκιάζεσαι λοιπόν
το πράμα που θα πάει.
Και με Παπούλη ή χωρίς,
η Κάργια αυτή πετάει!
ΛΕΦΤΙΚΟ
Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι δόλιοι Λέφτες
ποτέ μας δεν αλλάζουμε και δεν ασπροφοράμε
ολημερίς στον πόλεμο το βράδι καραούλι.
Γι’ αυτό μάς λένε δύσοσμους, ψυχές μαγαρισμένες,
οι πουθενάδες των βουνών, οι πρώτοι των οντάδων,
που όταν είναι να μιλούν, τη γλώσσα καταπίνουν,
κι όταν βροντούν τα άρματα κι αστράφτουν τα πελέκια
ίδια κουφοί κι ίδια τυφλοί θωρούν που πέρα βρέχει.
Α, δεν είν’ αυτοί γι΄αυτά, δεν κάνουνε για τέτοια,
να τρέχουν πάνω στα βουνά, ψηλά στα κορφοβούνια,
να δίνουν μαχαιριά στη μαχαιριά και βόλι για το βόλι.
Αυτοί ’χουν χέρια ‘‘καθαρά’’ και την ψυχή ‘‘καθάρια’’
στιχάκια για να γράφουνε, τη μοίρα τους να κλαίνε…
Η Καρακάξα δίχρωμη ,με άσπρο και με μαύρο
και οι στίχοι της θα τραγουδούν το πάθος μας το λαύρο
το άσπρο είναι η χαρά, το μαύρο η οδύνη
κι εδώ θ αποτυπώνονται, έστω με σκοτοδίνη
έχει ο καιρός γυρίσματα ,μια πάνω και μια κάτω
πότε πατάς την κορυφή και πότε πιάνεις πάτο
μα όπου και αν βρίσκεσαι, όπου κι αν αρμενίζεις
με της καρδιάς σου τους παλμούς,το ποίημα αρχίζεις
να δώσεις τόπο στην οργή και να ξεχνάς τον πόνο
νάρχεται το απόβραδο να μη σε βρίσκει μόνο
ετούτο είναι το νόημα κι η πιο γλυκιά ουσία
και όλα τα υπόλοιπα, μια ματαιοδοξία
όσοι λοιπόν θα συμφωνούν με τούτα τα λογάκια
την Καρακάξα θα την βρουν και θάρθουν για …χαδάκια
Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν
κι ο Νίκος πα’ και κάθεται σε μια ραχούλα πάνω.
Δίπλα αφήνει το σπαθί, σιμά το καριοφίλι
και βγάνει τον τον ταμπουρά κι αρχίζει το τραγούδι.
Βαρέθηκα τον πόλεμο κι όλους τους σκοτωμούς του
γλυκό κρασί θέλω να πιω, ζεστό ψωμί να φάω,
και μ’ όλους φίλους να γενώ αντίς να πολεμάω.
Ορέ Νικόλα τ’ είναι αυτά; Μην έχασες το νου σου;
Οι άνθρωποι για να ‘νωθούν να χωριστούνε πρέπει!
Εδώθε με τους εδικούς, εκείθε με τους άλλους…
Δεν είναι τώρα ο καιρός για λόγια σα χαδάκια
μον’ τώρα είναι ο καιρός για λόγια σα μαχαίρια
δυό λόγια να κόβουν εκατό και τρία πεντακόσους!
Που είναι τούτος ο α-χ(αμ)ός, που ρίχνουν τα κανόνια
να ανεβώ στο άτι μου και να χυθώ στ αλώνια
τα μαρμαρένια ,τα σκληρά, που πέφτουν παλικάρια
που οι φωτιές ανάψανε και καίνε τα χορτάρια
που αντιλαλούνε τουφεκιές, ζεστό κυλά το αίμα
(και που η ..απουσία μου, σωστά είναι το ..θέμα)
Γιατί δεν μου το στείλανε το μήνυμα εν τάχει
«μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» ,σκληρή είναι η μάχη
να πάρω το τουφέκι μου, να βγάλω το σπαθί μου
για την γλυκειά πατρίδα μου να δώσω τη ζωή μου
ιδίως για την τάξη μου την καταφρονεμένη
που αιώνες τώρα κείτεται βαριά τραυματισμένη
και που βοήθεια ζητά, αγώνες περιμένει
να πάψει να βαρυγκομά και νάναι ηττημένη;
Ποιος επιτέλους θα μου πει τον στόχο που θα έβρω
😉
να κάνω το καθήκον μου ,να μη το αποφεύγω;
Ανοίγω μάτια και αυτιά να ξαναβρώ τον δρόμο
αυτή είναι η έγνοια μου ,αυτό ποθώ πια μόνο
και τρέχω ναπολογηθώ για ετυμηγορία
να είναι αθωωτική ,για την κατηγορία
στους δρόμους πάλι για να βγω λευκός σαν περιστέρι
να έχω και τους ..Λέφτηδες να μου κρατούν το ..χέρι
Κιαν θέλετε συμπλήρωμα για την απολογία
ένα τραγούδι να σας πω, επί τη ευκαιρία
(κανείς να μην ανησυχεί και δεν κρατώ κακία,
διά την Καρακάξα μας, μικρή ΄ναι η …θυσία)
🙂 🙂 🙂
Ορέ Νικόλα λόξεψες, στραβό στρατί επήρες!
Και στους δικούς μας τους Χριστούς και όλους τους Αγίους
και στο κρασί που τρώγουμε και στο κρασί που πιούμε:
λάθος ορμήνια έδωκες κι αλλού επήγε ο νους σου!
Δεν είμαστ’ εμείς τζάτζηδες μήτε κι εισαγγελαίοι
να δείχνουμ’ με το δάχτυλο και μ’ αψηλά το φρύδι
στα σίδερα να βάζουμε τρανούς καπεταναίους!
Οι Λέφτηδες μωρ’ είμαστε πιο κι από τελευταίοι˙
κι αν ομιλούμε έτσι δα, λόγια πικρά κι αν λέμε,
καβγάδες αν εστήνουμε, δεξά, ζερβά, ’που να ’ναι,
είναι ότι δε θέλουμε να διπλομπερδευτούμε
τους άλλους να τους πάρουμε πως τάχα ’ναι δικοί μας
και τους δικούς να βλέπουμε σα να ’τανε οι οχτροί μας.
Δε γίνετ’ έτσι πόλεμος, δε στήνεται ταμπούρι!
Σα δε μετρήσουμε σωστά ποιοι στέκονται μαζί μας,
ταχιά ορέ στη μαύρη γη θε νάμπει το κορμί μας!…
Ορέ Νικόλα λόξεψες, στραβό στρατί επήρες!
Και στους δικούς μας τους Χριστούς και όλους τους Αγίους
και στο ψωμί που τρώγουμε και στο κρασί που πιούμε:
λάθος ορμήνια έδωκες κι αλλού πήγε ο νους σου!
Δεν είμαστ’ εμείς τζάτζηδες μήτε κι εισαγγελαίοι
να δείχνουμ’ με το δάχτυλο και μ’ αψηλά το φρύδι
στα σίδερα να βάζουμε τρανούς καπεταναίους!
Οι Λέφτηδες μωρ’ είμαστε πιο κι από τελευταίοι˙
κι αν ομιλούμε έτσαδά, λόγια πικρά κι αν λέμε,
καβγάδες αν εστήνουμε, δεξά, ζερβά, ’που να ’ναι,
είναι ότι δε θέλουμε να διπλομπερδευτούμε
τους άλλους να τους πάρουμε πως τάχα ’ναι δικοί μας
και τους δικούς να βλέπουμε σα να ’τανε οι οχτροί μας.
Δε γίνετ’ έτσι πόλεμος, δε στήνεται ταμπούρι!
Σα δε μετρήσουμε σωστά ποιοι στέκονται μαζί μας,
ταχιά στη μαύρη γη θε νάμπει το κορμί μας!…
Ορ’ Έβιλμπιτς για κόπιασε —τα κάναμ’ από κούπες!
Τα δυο προηγούμενα ταχιά-ταχιά να σβήσεις
και μόνο αυτό που έρχεται να φαίνεται ν’ αφήσεις!
Ορέ Νικόλα λόξεψες, στραβό στρατί επήρες!
Και στους δικούς μας τους Χριστούς και όλους τους Αγίους
και στο ψωμί που τρώγουμε και στο κρασί που πιούμε:
λάθος ορμήνια έδωκες κι αλλού επήγε ο νους σου!
Δεν είμαστ’ εμείς τζάτζηδες μήτε κι εισαγγελαίοι
να δείχνουμ’ με το δάχτυλο και μ’ αψηλά το φρύδι
στα σίδερα να βάζουμε τρανούς καπεταναίους!
Οι Λέφτηδες μωρ’ είμαστε πιο κι από τελευταίοι!
Κι αν ομιλούμε έτσι δα, λόγια πικρά κι αν λέμε,
καβγάδες αν εστήνουμε, δεξά, ζερβά, ’που να ’ναι,
είναι ότι δε θέλουμε να διπλομπερδευτούμε
τους άλλους να τους πάρουμε πως τάχα ’ναι δικοί μας
και τους δικούς να βλέπουμε σα να ’τανε οι οχτροί μας.
Δε γίνετ’ έτσι πόλεμος, δε στήνεται ταμπούρι!
Σα δε μετρήσουμε σωστά ποιοι στέκονται μαζί μας,
ταχιά ορέ στη μαύρη γη θε νάμπει το κορμί μας!…
Αιντε ορέ παιδόπουλα,Λεφτόπουλα καημένα
που άγχος σας επλάκωσε και είστε συγχλισμένα
Δεν είναι τώρα ο καιρός ,δεν είναι ούτε η ώρα
διύλιση να κάνουμε, τώρα που πέφτει μπόρα
τώρα που είμαστε βαθιά στη δίνη του κυκλώνα
που ο ήλιος πια σκοτείνιασε και θόλωσε η εικόνα
που έξω κάνει παγωνιά και μας πλακώνει χιόνι
κι εμείς ριγούμε στο βοριά αδύναμοι και μόνοι
βλέπεις οι φίλοι χάνονται στο μαύρο το σκοτάδι
τυλίγονται στις χλαίνες τους, να βγάλουνε το βράδυ
και θα αργήσει πια πολύ και αν θα ξημερώσει
ο ήλιος για να βγεί ξανά ,την κρίση να τη λιώσει
είναι στιγμές που χάνεται η πίστη στον αγώνα
που μουδιασμένοι στέκουμε στην μέση του χειμώνα
πρέπει να βρούμε γρήγορα μία σπηλιά να μπούμε
και αν επιβιώσουμε ,ξανά να συνταχθούμε
να βρούμε πάλι δύναμη και μια σταλιά ελπίδα
να την αντιπαλέψουμε την μαύρη καταιγίδα ….
Αυτό δεν είναι όνειρο ούτε και εφιάλτης
είν η αλήθεια η πικρή, κακών δεν είμαι ψάλτης
μονάχα στέλνω τη γραφή κι όσο μπορώ φωνάζω
και αν είμαι παράφωνος ακόμη και θα κράζω
πως τώρα που κατάφεραν τον πιο μεγάλο στόχο
της μαύρης οικογένειας, τον πιο τρανό τον πόθο,
αυτοί που λέγαν κάποτε ,το κόμμα στην κυβέρνηση
(πικρή είναι διαπίστωση αλλά.. και μία έγκληση)
για να πατήσει πια γερά …λαός στην εξουσία,
το …ΛΑ.Ο.Σ εννοούσανε, αυτή είναι η ουσία
και όποιος κάνει τον κουφό και κάνει πως δεν βλέπει
καλύτερα στην αγορά να βγει μονάχα για …σαλέπι
παρέα να πίνει και να μολογά με …δαμαλοσαμαράδες,
όλοι μαζί το πέτυχαν να γίνουν αφεντάδες,
κάποιοι που το γλεντούσανε όταν μας βάζαν γύψο
(αχ υπερήφανε λαέ και πόσο πια θα σκύψω),
σα να μη τρέχει τίποτε να κάνουνε σεργιάνι
(κάψε με Γιώργο, κάψε με και ..φίλα με να γειάνει)
και να σφυρίζουν χαλαρά οι μαιτρ της κωλοτούμπας
εμπρός μας όταν βλέπουμε… εκδίκηση της χούντας
μεγάλοι κι αδιάφθοροι, δήθεν αγωνιστές
που ακόμη πια ποζάρουνε και για σοσιαλιστές,
τώρα είναι τα δύσκολα και πάρτε το χαμπάρι
πως θα μας χώσουν σύντομα σε πιο βαθύ ..αμπάρι
Τι λεν αυτοί από ψηλά τι λεν οι από πάνω
από το ..Άσπεν γύρισα και τώρα ..σπα θα κάνω
πονούν τα κοκκαλάκια μου παντού είμαι πιασμένος
από το ..σκι κουράστηκα ,είμαι και κρυωμένος
εγώ πήγα στη άκρια της γης λίγο χειμώνα να βρω
κι αυτοί διαμαρτύρονται και με το ύφος λαύρο
πως δήθεν υποφέρουνε, η κρίση εμποδίζει
τις προσφορές δεν βλέπουνε ; η αγορά πως σκίζει;
αχ πόσο το πεθύμησα το πουπουλένιο στρώμα
και του μασέρ τα δάχτυλα στο απαλό μου σώμα
να κάνω κι αποτρίχωση και ύστερα πιλάτες
κι ενα λικέρ στην Κηφισσιά με τους γνωστούς πελάτες
του πιο γνωστού του πλαστικού που μπότοξ έχω κάνει
λίγο σιάτσου και ρεφλέξ το άγχος να μου γειάνει
που τρέχω πια ολημερίς όλα να τα προλάβω
και στην Γλυφάδα απόγευμα ένα καφέ να πάρω
να δω και λίγο θάλασσα, που μπούχτισα στο χιόνι
και στην Εκάλη ν ανεβώ, επάνω σένα πόνυ
γιατί είναι απαραίτητη για λίγο ευεξία
εκτός απ τα υπόλοιπα ,η ..ιπποθεραπεία
εάν λοιπόν το πρόγραμμα όλο το έχω κάνει
και απουσία ουδεμιά κανείς δεν θα μου βάνει
το μανικιούρ μου αν γενεί και τα μαλλιά χτενίσω
ε είναι ολοφάνερο ,την κρίση θα ..γλεντήσω
Ορέ Νικόλα, Νίκο μας, και πρώτε καπετάνιε,
τα ίδια λέμε εσύ κι εμείς, μ’ αλλιώς τα εννοούμε.
Να σταματούμε εδωνά; Πολλά τα ειπαμέ τα.
Ποιος έχει δίκιο απ’ τους δυο μόν’ η ζωή θα δείξει!
Εάν δεν καταλάβατε και πάλι θα το γράψω
και μεταξύ μας μοναχά μία πίπα θ ανάψω
την πίπα εκείνη τη γνωστή της ζηλευτής ειρήνης
που είναι και το φάρμακο κάθε μικρής οδύνης
…………………………………………………………….
άιντε ορέ Λεφτόπουλα, παιδόπουλα καημένα,
δεν «είπα» μην αγχώνεστε, μην είστε συγχλισμένα;
…………………………………………………………………
στον όμοιο στίχο τέλειωσε το «θέμα» για εμένα! 😉
Νίκο, Νικόλα, Νικολή, ό,τι ποθείς να σού ‘βγει!
Με Ευτυχία και Χαρά μαζί να περπατήσεις
και σαν τα αψηλά βουνά Χρόνους Πολλούς να ζήσεις!
Ευχαριστώ Λεφτόπουλα κι αέρα στα πανιά σας
κερνώ και πέντε τσίπουρα να πιούμε στην υγειά σας 🙂
ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΟΥ ΤΡΑΒΑΝΕ ΖΟΡΙΑ
Αν δεν έχεις κάτι νέο να εκδόσεις,
ρίξτο, βρε κουτό, στις επανεκδόσεις!
Κι αν η έμπνευση χάθηκε μεσοστρατίς,
δήλωσε πως τηρείς στάση αναμονής!
Τέλος, ρίμα δεν σου ’ρχεται ούτε με κανό;
Πες πως αδιαφορείς για το φιλόμπλογκον κοινό!
Έτσι βολεύονται τα πάντα όλα!
Ακριβώς όπως πηγαίνουνε με Coca Cola!
ΜΙΣΟΛΟΓΟ
Δύο ποέ
ως Μαλαρμέ
μιά γρά και μιά ξεγρά
ο ένας κό κι ο άλλος ρά!
Ποίηση σε απομί
κι αυτοί νομί οι κακομοί
πως δικαιούνται και το Νό
και πως ομοιάζουν του Cocteau!
Μα δε βαριέ,
το Ιντερνέ
είναι γεμάτο από κωθώ
και περισσεύσουνε τα ψώ!
ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΣ
Μια ντιζέζ που τα ’τρωγε
από γνωστό στέλεχος της Alumil
συνήθιζε να λέει για τα όμοια
πως βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ.
Κι ένας ροδίτης ναυτικός
από το Φαληράκι
πως κύλησε ο τέντζερης
και βρήκε το καπάκι.
Μα το καλύτερο το ’λεγε
ένας γεροεμιγκρές απ’ τα Εκβάτανα:
Αχ παιδάκι μου… Όμοιος στον όμοιο
κι η κοπριά στα λάχανα!
Φίλοι να δεις πως χάνονται, παλιοί αγαπημένοι
και στήνουν τα τσαντήρια τους ,σ όλη την οικουμένη
και να ξεχνούνε μονομιάς πως γράψαν Ιστορία
σε τούτο το δω το μαγαζί που στέκεται γωνία
Εδώ που όρκους άκουσα παντοτινής αγάπης
να έρχονται από παντού ήχοι μιας αυταπάτης
πως είναι τάχα ο χωρισμός η νέα Διαθήκη
και πως είναι καλύτερο το χωριστό καθίκι
τον χάνουμε τον πόλεμο, τη χάνουμε την μάχη
το ρόδο της συνύπαρξης αν πάει πλέον στράφι
Νίκο μου μην πικραίνεσαι και μη βαρυστενάζεις
οι όρκοι που δοθήκανε για πάντα όρκοι μένουν
ακόμα κι αν καμιά φορά τα χάσματα βαθαίνουν
γρήγορα γεφυρώνονται αν υλικό τους βάζεις
Και είν’ υλικό τα ποίματα, είν’ υλικό το γέλιο
το ίδιο και τα δάκρυα μα και τα μπινελίκια
γι’ αυτό μη χάνεις σύντροφε ποτέ το χαμογέλιο
πάντα εδώ θα είμαστε ν’ αδειάζουμε καθίκια 😆 😉
—Στο έμπα αυτού του μήνα,
οι Λέφτηδες το γράψανε με Νι μα και με Σίγμα:
Οι άνθρωποι για να ‘νωθούν, να χωριστούνε πρέπει!
—Μα ποιος γαμεί τους Λέφτηδες; Μαλακιστήρια πρώτης!
—Ορέ, να πείτε ο θέλετε! Κακία δεν βαστούμε!
Μόν’ θυμηθείτε μοναχά
πως το φιλί το έδωσε Ιούδας Ισκαριώτης!
Ένα κοράκι κάνει κρα ,να πάω με προσμένει
μα η Καρακάξα με κοιτά, μου φαίνεται θλιμμένη
Βλέπω τη μαύρη φορεσιά που είναι στολισμένο
μα.. κάπου σαν να ξέκρινα πως είναι λερωμένο
υπάρχουν πάνω του καλά και πλουμιστά στολίδια
μα ποιας ανάγκης έγινε η γέννα του η ίδια;
Γυαλίζει του το φτέρωμα αστράφτει και η μύτη
μα μια σκιά απλώνεται στο νέο τούτο σπίτι
Η Καρακάξα απορεί, η Καρακάξα λέει
σαν να διαμαρτύρεται και μοιάζει και να κλαίει
-Γιατί κοράκι μου καλό ζητάς να ζεις μονάχο
τάλλα πουλιά περιφρονείς και θες να παν στον πάτο;
Ο αποκλεισμός που κήρυξες για το δικό μου σπίτι
εμπόδιο θάναι τρανό για τη δική σου τύχη
Αν ήσουνα πιο πρόσχαρο, εάν δεν είχες μίσος
τότε κιεγώ θαρχόμουνα από κοντά σου ίσως
να κελαηδούμε στα κλαδιά στ άπειρου νετ το δέντρο
και όλοι νακουγόμαστε, στην άκρη και στο κέντρο
μα τώρα που τους ποιητές τους θέλεις μονοπώλιο
ίσως να σε καθήσουνε κάποτε στο εδώλιο
η ποίηση δεν δένεται,δεν μπαίνει σε καλούπια
στις τσέπες δεν τη χώνουμε σαν να είναι χαρούπια
χρειάζεται ελεύθερο και φίνο πασαπόρτι
να συναντούν οι ποιητές, παντού τον κάθε μόρτη
να χαιρετούν ελεύθερα, να κάνουν επισκέψεις
εδώ κιεκεί ναλλάζουνε τις πιο κρυφές τους σκέψεις
Αυτά σιγοψιθύρισε η Καρακάξα η έρμη
και ύστερα με κοίταξε ,μου φάνηκε με θέρμη
-Καλά τα είπες ζηλευτό και όμορφο πουλάκι
είθε και πάλι να σκεφτεί και το τρανό κοράκι
οι ποιητές δεν συμπαθούν τα κλείθρα και τις μπάρες
και τα στιχάκια πλέκονται με ανοικτές αμπάρες
οι πόρτες νάναι ανοικτές και τα σκυλιά δεμένα
να πάμε ,να ερχόμαστε , μ αρέσει αυτό κι εμένα!
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΙΚΑΛΦΑ
Μαύρα κοράκια με νύχια κρυφά
πέσανε πάνω στην Καρακαξά.
Με τρόπο κράζουν, με κλάψες ζητούν
τους ποιητές της κοντά τους να δουν.
Τον Νίκο Άλφα, τη Μπέρνυ κι άλλους
της Καρακάξας ποιητές
μες τη φωλιά τους, της μπαμπεσιάς τους
να γίνουν χειροκροτητές.
Δεν τους φτάνει στη δική τους φωλιά
να ’ναι μονάχα, αυτά κι αυτά.
Οι ένοχοι συνενόχους ζητούν
ανάμεσά τους για να κρυφτούν.
Μα ο Νικάλφας κλείνει τ’ αυτιά του
και Ό χ ι λέει βροντερά
γιατί ’ναι ’κ ε ί ν ο ς, κι όχι αρλεκίνος
τους φίλους του για να πουλά!
Κάτστε καλά παιδόπουλα,το λέν και τα Ευαγγέλια
δεν έχουμε βρε θρίαμβο, ούτε είναι για γέλια
έχουμε μέρες δύσκολες ,προβλήματα μεγάλα
που χάνει μάννα το παιδί και δεν του δίνει ..γάλα
δεν θέλω εγώ παινέματα , ούτε και αποδείξεις
ότι… κι αν είμαι ,φαίνεται και δίχως ..υποδείξεις
Νικόλα, καμιά υπόδειξη μαθές! Πού τσ’ είδες τις ορμήνειες;
Εμείς εδά ’στορίσαμε το πώς τα βλέπουμέ τα,
αυτό που κάνει ο καθείς που πιάνει και μιλάει.
Κι αν ιστορούμε ψέματα, κι αν λέμε παραμύθια,
το κρίμα όλο είναι δικό, κι η καταφρόνια ούλη,
κουδούνια θα κρεμάσουν μας, οι σκύλοι να γελούνε…
Συνταξιδιώτες είμαστε σ ένα μικρό καράβι
και σκίζουμε τις θάλασσες από πρωί ως βράδυ
μας παρασύρουν ρεύματα και χάνουμε τη ρότα
που θα βρεθείς, που να σταθείς, τι να προσέξεις πρώτα
τα οργισμένα κύματα ή τους κρυφούς υφάλους,
τις δίνες τις ορμητικές, πούχουν ρουφήξει άλλους
απέραντη η θάλασσα κι είναι φουρτουνιασμένη
και που να είναι το νησί και ποιος να περιμένει
που θα βρεθεί απάγκιο, απάνεμο λιμάνι
για το μικρό καράβι μας, λίγο να ανασάνει
να βγούμε στην ακρογιαλιά, γλυκό νερό να πιούμε
πάλι να συνεχίσουμε τη δύναμη να βρούμε
αέναοι ταξιδευτές με χίλιους, μύριους τρόπους
το τελικό λιμάνι μας μέσ στης ζωής τους τόπους
και αν στις μπόρες τρέμουμε και είμαστε μουσκίδι
η πιο μεγάλη τύχη μας , το ίδιο το …ταξίδι
Λαιστρυγονόπουλους και Κυκλωπίδηδες,
ψεύτες και κλέφτες και παλι@ρχίδηδες
σιλικονάτες Χαρυβδοσκύλλες,
Πολυφημάκηδες παλιοξεφτίλες
Βοϊδοπρόβατα και Βαρβατούχους
σαβουρογ@μηδες προνομιούχους
βραχνοσειρήνες αιμορουφήδες
Αιολασκάκηδες αεριτζήδες
Λωτοφαγούδηδες χαζοκαπάτσους
και κακομούτσουνους γουρουνομπάτσους
όλα τα τέρατα θα βρεις μπροστά σου
κι ένα θα θέλουνε: την αφεντιά σου
να πιουν το αίμα σου, να σ’ το ρουφήξουν
από τη μύτη σου σου και να σε πνίξουν
μέσα στη μπόχα τους στη δυσωδία
και την απύθμενη την αηδία
Όμως κατάρτι για να δεθείς
ούτε χρειάζεσαι ούτε θα βρεις.
κάθε που βλέπεις να ξεπροβάλει
καινούργιο τέρας φριχτό κεφάλι
Ένα σου φτάνει για να σωθείς:
συντρόφου χέρι να κρατηθείς.
EYXΕΣ 🙂
Παπούλη μας νάσαι καλά
εσύ και οι δικοί σου
κι η σκήτη σου αθάνατη
στολίδι στη ζωή σου
Προπάτορα και Προγιαγιά
ασήμι στα μαλλιά σας
χρυσό και σμύρνα νάχετε
για πάντα στην καρδιά σας
Δήμητρα
τα άστρα να σου φέγγουνε
το δρόμο που βαδίζεις
και όλοι να σου πλέκουνε
το εγκώμιο π αξίζεις
Μπέρνυ
ψηλά εις το στερέωμα
του νετ να θριαμβεύεις
να χαίρεσαι και να γελάς
και φίλους να μαζεύεις
Αναγνώστη
να είσαι πάντα λαμπερός
σοφός και ..καινοτόμος
να χαίρεσαι το σπίτι σου
ποτέ μην είσαι μόνος
Λεφτόπουλα να ζήσετε
να γίνετε χιλιάδες
ασκέρια να ορίζετε
να ζείτε σαν …πασάδες
Καπετάνιε να γελάς
τις θάλασσες να σκίζεις
με τους αγαπημένους σου
μόνο χαρές να ορίζεις
Εσένα Μαυροπρόβατε
να σε φοβούνται οι ..λύκοι
νάσαι γερός και δυνατός
χαρά να μη σου λείπει
Νίκιπλε το ..καίκι σου
όμορφα το στολίζεις
νάσαι γοργός σαν άνεμος
τα κύματα να σκίζεις
Χρήστο
Κ.αλός να είναι ο δρόμος σου
ίσιος, φαρδύς, στρωμένος
πάντα να είσαι γελαστός
ποτέ συννεφιασμένος
Τίμιε μου φαίνεται
είσαι όνομα και πράμα
νάχεις υγεία και χαρά
όλοι σου κάνουν τάμα
Ένη να είσαι όμορφη
και καλοδιαβασμένη
και όπως μας συνήθισες
σεμνή και παινεμένη
Γερή νάναι η Μάγισσα
στην φούστα να μας βάζει
ιδέες και χαμόγελα
σ όλους μας να μοιράζει
όλα τα μαγισσόπουλα
κακό να μη τα πιάνει
και όλοι τους να χαίρονται
σε τούτο το λιμάνι
κι ο Νόσφης όταν θα φανεί
να φαίνεται …τριάντα
με δύναμη να τραγουδεί,
έπη, ως και ..σαράντα
Χρόνια πολλά και όμορφα
Ορέ νάχετε όλοι
ν αστράφτουν τα καντούνια της
σαν βγαίνετε στην πόλη
EYXEΣ
{(συνέχεια)-, διά …ασώτους)}
Νάσαι καλά Ευάγγελε
στα μάγκικα ..Βαγγέλη
που όπου και να βρίσκεσαι
για όλους στάζεις ..μέλι
Χρόνια πολλά χαρούμενα
όπου και να διαβαίνεις
και όπου βλέπεις ανοικτά
(άφησε τα παράπονα)
κοίτα καλά, ..να μπαίνεις 😉
Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες
έτσι θα δεις , αγιάζουνε χωρίς πολλές κουβέντες
οι μπίζνεσμεν ,οι τοκιστές, οι μαυροφορεμένοι
γίνονται τώρα ..μάρτυρες και καταφρονεμένοι
θα είναι νέοι Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων
προφήτες που υπέφεραν, υπέρ των …υπαρχόντων
που πρέπει να αυξάνονται, τις κάσες να γεμίζουν
σε μαύρες τσέπες άπατες, των ράσων ν ανεμίζουν
κι από κοντά θ ακούγονται αφορισμοί, κατάρες
θα κλαίνε οι συνένοχοι, θα λένε κουταμάρες
μην έρθει η στιγμή ,μην έρθει εκείνη η ώρα
που ανοίξουνε τα στόματα , για τα δικά τους τώρα
τα μαύρα ανομήματα , με ομερτά κρυμμένα
που είναι, με παραγραφή ,τα πιο βαθιά θαμμένα
εις δόξαν του ορθού του λόγου τη σοφία
ότι το πιο καλό το φάρμακο, είναι η …αμνησία
έτσι εδώ που φτάσαμε που αγκομαχεί ο χρόνος
που φτάνει όλο πιο κοντά, της πτώχευσης ο πόνος
εμείς θα ασχολούμαστε με κάθε βελζεβούλη
που ολημερίς το φούσκωνε το βρώμικο σακούλι
πουλώντας τον παράδεισο, τη θεία σωτηρία
για της ψυχής μας ,της μικρής, την κάθε ανοησία
γεμίζοντας, ω ταπεινοί, αχόρταγα την τσέπη
γιατί είναι …μακάριος, όποιος πολλά κατέχει
Ο ΚΛΑΥΣΙΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΞΑΣ
Προχθές που βγήκ’ απ’ τη φωλιά
λίγο να ξεμουδιάσω,
άκουσα μία ‘‘είδηση’’
και μου ’ρθε να τα χάσω.
Λοιπόν, according to the news
και την ειδησεογραφία,
και τα κουτσομπολιά που σέρνονται
σε σπίτια και γραφεία,
πάει τώρα λίγος καιρός
που είμαι …πεθαμένη,
ραδίκια βλέπω ανάποδα
—τι μου ’μελλε η καημένη!
Έλα Χριστέ και Παναγιά
και όλοι οι αγίοι!
Νεκρή πα’ να με βγάλουνε
ωσάν τον Χωμενίδη!
Που τάχα αυτοκτόνησε
και πήγε στο Υπερπέραν
κι ανάμνηση πια έγινε
σαν την ωραία τού Πέραν!
Τι πίνουνε οι άνθρωποι
και λένε τέτοιες μούφες,
και καραφλιάζω απ’ τα φτερά,
που πέφτουν τούφες-τούφες;
Τουλάχιστον να τα ’λεγαν
ξένοι και άγνωστοί μου,
άνθρωποι που δεν πάτησαν
ποτέ μες το τσαρδί μου…
Μ’ αλίμονο και τρισαλί…
μέχρι τα χθες δικοί μου
είναι όλοι αυτοί που θέλουνε
νεκρό ναν το κορμί μου!
Είναι αυτό που λέγεται
(λιγάκι τεχνηέντως):
ουδείς αχαριστότερος
τού ευεργετηθέντος!
Ο χρόνος είναι αίσθημα, είναι η ιστορία,
ορίζει τα ανθρώπινα, χαράζει την πορεία
περιγελά και κάθεται εις τη σκιά κρυμμένος
καθώς εμείς νομίζουμε, πως είναι ορισμένος
μετρούμε όλοι τα τικ τακ, τα βάζουμε σε στήλες
λένε πως σχηματίζουμε και της ζωής τις πύλες
μα όταν καταλάβουμε, πως έχει τελειώσει
θεούς και μάγους κράζουμε, ποιος τώρα θα μας σώσει,
από τον μέγα άρχοντα που κάνει τα δικά του
και μεις πια το ενοιώσαμε πως είμαστ έρμαιά του
γυρνάμε στο αδράχτι του σαν τρελαμένες σβούρες
μέχρι να καταντήσουμε γεροντικές φιγούρες
λοιπόν ο χρόνος το καλεί,ο χρόνος καθορίζει
πως είν η άνοιξη μικρή,γρήγορα τερματίζει
γιαυτό όσα προλάβουμε να κόψουμε λουλούδια
κοιτάξτε να γλεντήσουμε,να πούμε δυο τραγούδια
γιατί γοργά το ξέρουμε, πως έρχονται χειμώνες
και θα θαφτούμε ανήμποροι, μέσα στους παγετώνες
λοιπόν…
του χρόνου τα γυρίσματα, κάνε πως δεν τα …βλέπεις
και την ζωή μας , τη μικρή, με γέλιο να την πλέκεις
Απ’ την Κική και την Κοκό
κι από τον Νίκο τον ποιοτικό
κανείς δεν ήρθε για ποδαρικό
κι ας πάει ο μήνας κιόλας δυο!
Ούτε κι η Δήμητρα η φάιτερ
—να μοιάζει άραγε της Φάιφερ;
Όλο το έντεκα ινσάιντερ
και τώρα μας το παίζει …Εξκάλιμπερ!
Άσε τον άλλονε τον Αναγνώστη
των αραμαϊκών τον τέλειο γνώστη…
Χωμένος σε κάποιονα εξώστη
μες τα βιβλία αναζητεί φως τι…
Κι η Μπερναρντίνα η σπουδαία
γλωσσοκοπάνα και μοιραία
για ψάρια λείπει στον Περαία
με κάποιον ‘‘ψαριανό’’ παρέα…
Έτσι λοιπόν, αφού την κάναν όλοι
(σαν τα ευρώ από το πορτοφόλι)
για το ποδαρικό την ευθύνη όλη
παίρνουμ’ εμείς, οι νεαροί οι κομσομόλοι!
Αν η Δευτέρα είναι
της εβδομάδας η αρχή,
όπου να ’ναι
ο товариш Яков θα εμφανιστεί.
Κι αν σήμερα
είναι τσαγκαροδευτέρα,
δεν πειράζει!
Κι η Τρίτη είναι μέρα!
Αν περάσει όμως κι αυτή,
παραμύθια της Χαλιμάς
μας έλεγε. (Για να τα λέμε όλα
στα καθ’ ημάς…)
Σερνόμαστε ακατάπαυστα μες τις ρωγμές του χρόνου
και ψάχνουμε το φάρμακο για τις στιγμές του πόνου
που πάει να γίνει πιο πιστός, ακόμη κι απ τον Άργο
να σημαδεύει διαρκώς, το μέλλον μας το μαύρο
δεν έχει τέλος αίσιο ,δεν βρίσκεται Ιθάκη
από χαρά πια άδειασε στον ώμο το δισάκι
και αν κάποιο χαμόγελο και μια καλή κουβέντα
στηρίζει τον ταξιδευτή με λίγα κοπλιμέντα
αέναα γυρίζουμε στο άπειρο το χάος
με μια ελπίδα στην καρδιά, να βγει ο χρόνος πράος
υπάκουος, πονετικός στης μοίρας τις καμπές μας
και να χαιδεύει απαλά τις πιο βαθιές χορδές μας
Ελευθερία κι αν ποθώ
τους άλλους δεν ξεσκίζω
μον λίγο γη να περπατώ
και δρόμο να βαδίζω
Μεγάλες λέξεις χόρτασα
σας τις γυρνάω πίσω
μου φτάνουν πια, απόστασα
απλά θέλω να ζήσω
σ ένα μικρό κομμάτι γη
να βάλω το κορμί μου
σε μιά αυλή την πιο μικρή
να ζω με την καλή μου
τα όνειρα μου χάθηκαν
ο ήλιος πάει να δύσει
τα χείλη μου μαράθηκαν
και ποιος θα τα φιλήσει
βλέπω σκυφτό το γείτονα
βογγά ο αδελφός μου
ψάχνω παντού στα σκοτεινά
να ξαναβρώ το φως μου
δεν θέλω πια να δοξαστώ
δεν θέλω να πλουτίσω
μόν από κάπου να πιαστώ
για να μην ξεψυχήσω
θέλω μονάχα ν απλωθώ
όσο μετρούν τα σκέλια
και τα παιδιά μου να τα δω
να περπατούν με γέλια
αφήστε με στον πόνο μου
θέλω να τον χορτάσω
και μέσα από την δίνη του
το νιο νήμα να πιάσω
κάπου θα βρώ την άνοιξη
να πούμε δυο τραγούδια
θα σκύψω με κατάνυξη
να μυριστώ λουλούδια
αν με αυτά που αναζητώ
σας μοιάζω πλεονέχτης
βαριά κατάρα θα σας πω
και δεν θα είμαι φταίχτης
Εκμεταλλευθείς το εξαίρετο
(και στρωμένο) Νικίπλου το τραπέζι
λίγους ..μεζέδες έβαλα ,πίνων το πετιμέζι 😉
Πέντε ..σοφοί σαλπάρισαν επάνω σε μια βάρκα
εις την ωραίαν θάλασσα να κάνουν μία τσάρκα
ήταν αρκούντως έμπειροι μα και εξοπλισμένοι
για όλα τα ζητήματα πλήρως ..ετοιμασμένοι
είχαν μαζί τους πετονιές, αγκίστρια και απόχες
μα είχαν και της γνώσεως τ άροτρα και τις λόγχες
για όλα νάναι έτοιμοι, παντού και πάντα μάγκες
του στομαχιού και του ..μυαλού καλύπτοντας ανάγκες.
Καθώς λοιπόν αρμένιζαν να πιάσουνε δυο ψάρια
τους φώτισε η έμπνευση να γράψουν σε μια ..άρια
τι είναι αυτό που χάσαμε ,τι είναι αυτό που νοιάζει,
τον άνθρωπο που απασχολεί κι όλο τον σκοτεινιάζει
γιατί είμαστε πάντοτε, στον δρόμο
αναζητούμε
ποτέ δεν ησυχάζουμε αν δεν απαντηθούνε
τ αρχαία ερωτήματα ποιος είμαι και που πάμε
(με μία προυπόθεση ,πως έχουμε να φάμε) 😉
το αίνιγμα το δύσκολο της ύπαρξης να βρούμε
και όλα τα ερωτήματα ευθύς πια να λυθούνε
Αφού περιπλανήθηκαν, φτάσαν ως την Κολχίδα
το δέρας το χρυσόμαλλο πήραν από μια ..γίδα
(έτσι να δεις, γλυτώσανε καταστροφή μεγάλη
..Αρμαγιδών , δεν άκουσες, πως πάθανε οι άλλοι; )
Μα όταν στην επιστροφή τα τρόπαια κοιτούσαν
τα πλούτη που εμάζεψαν , συνέχεια μετρούσαν
οι ενοχές τους έπνιγαν, που ήταν χορτασμένοι
και στην ..ασκητική το έριξαν, να βγουν αθωωμένοι
μα ήταν κόπος μάταιος και χάνανε τη ρότα
και στην θάλασσα γύρναγαν, σαν έρμαια ,σαν πρώτα
Έτσι αφού απάντηση στα δύσκολα δεν βρήκαν
και το τιμόνι έστριβε στην θάλασσα που μπήκαν
τις ερωτήσεις έκλεισαν σφικτά σε μια μποτίλια
και το κρασί τους άλλαξαν, με μπόλικη ..τεκίλα
αμέσως τότε φάνηκε στο βάθος ένας φάρος
και η βαρκούλα άδειασε πάραυτα απ το βάρος
καθώς ήταν πια φανερό πως βρήκαν την ..Ιθάκη
και μπήκαν στον ..παράδεισο, πιάνοντας λιμανάκι 🙂
ΥΓ
Νίκιπλε, με την απάντησή σου, να περιμένεις
σφοδρή επίθεση των ..εχθρών (δογματικών)
κάθε νέας ιδέας και ..αναθεώρησης 😉
Έχω ένα νέο να σας πω ,θα το ανακοινώσω
της ιστορίας μου, στο νετ, μια στάλα θα σας δώσω
γιατί πια έκλεισα ο καψερός εν έτος
στίχους πρώτη φορά που έπλεξα,εδώ ανυπερθέτως
Εκεί που ετριγύριζα ,στα σύννεφα πετούσα
και πανταχόθεν έψαχνα, με προσοχή κοιτούσα
να βρω ,ανέστιο πουλί ,μία ζεστή φωλίτσα
που νάχει λίγη θαλπωρή και μια μικρή φωτίτσα
άνοιξα με προσοχή ετούτη εδώ τη θύρα
στης Καρακάξας το τσαρδί, με τη μεγάλη πείρα,
εστάθηκα διστακτικός μια μέρα του Γενάρη,
είπα, να δεις, ο διάολος πως τώρα θα με πάρει
που σαν τον κλέφτη χώθηκα στης ποίησης την κοίτη
μα ευτυχώς κατάλαβαν πως είχαν με σπουργίτη
να κάνουνε οι ποιητές, τ αφεντικά δω πέρα,
κι απλόχερα με δέχτηκαν, μου φύσηξαν αέρα
για να φουσκώσουνε καλά , τ αδύναμά μου στήθη
να πλέκω με στιχάκια μου κανένα παραμύθι
ω τι ωραία ήτανε, για με τα νέα ήθη
π απρόσμενα με δέχτηκαν, των ποιητών τα πλήθη!
έτσι λοιπόν ξελάφρωσα πολλές φορές ως τώρα
στιχάκια σας αμόλησα με όλη μου τη φόρα
και τώρα που εγκατέλειψα τη βρεφική ηλικία
άντε να με μαζέψετε από τα …καφενεία 🙂
Παπούλη ,Μπέρνυ ,Δήμητρα, καλές μου ..παραμάνες
ευχαριστώ που δέσατε, τις πρώτες μου τις ..πάνες! 😉
Σήμερα Αθανάσιος άραξε και γιορτάζει
τον θάνατο τον πάτησε και τώρα ..διατάζει
κι εγώ μέσα στη μοναξιά, μονολογώ και κλαίω
Επίκουρο θυμήθηκα, στον ..χάρο τι να λέω
Αχέροντα, Αχέροντα
και λίμνη Αχερουσία
το σύνορο είσαι της ζωής
αυτή ΄ναι η ουσία
Δίχως χαρά είσαι ποταμός
την έχει όλη ο χάρος
που δεν λυπάται κανενός
του θάνατου ..κουμπάρος
γόνιμη σκέψη σίγουρα
που έγινε νονά του
γέννησε από την χαρά
το κούφιο όνομα του
μη χάσκεις έτσι απορών
άνοιξε τα αυτιά σου
αμέσως φτάνω εξηγών
τα ερωτήματά σου
χαρούμενα θα άδουμε
φόβος δεν μας ταιριάζει
γιατί όσο υπάρχουμε
χάρος ..απουσιάζει
κιαυτούς που χάρος τους κρατεί
με περισσή μανία
υπάρχει τι να φοβηθεί
κάποιος ..σ ανυπαρξία;
λοιπόν
οι ένδοξοι οι πρόγονοι
έτσι σε είπαν χάρο
εκεί που πρέπει σ έγραψαν
γιαυτό και τους ..γουστάρω
Σύρε Νικόλα το χορό, διάλεξε τα τραγούδια
κι εμείς στάχτη θα κάνουμε όλα τα πελεκούδια
γιατί η γενιά μας ζόρικη είναι και τη γουστάρω
κι όταν μαζί βρισκόμαστε, ποιος τον γαμεί τον Χάρο!
O Χάρος χάνος έγινε και όλο μύγες χάφτει
ποτέ δεν θα πεθάνουμε κουφάλα νεκροθάφτη
‘τι σήμερα έχουμε γιορτή, σήμερα έχει γλέντι
γιατί γιορτάζει τ’ όνομα του Νάσου του λεβέντη.
Γιατί Θανάσης λέγεται κι έχει μεγάλη αξία
που ΄ναι γνωστή σ’ Αμερική, Ευρώπη και Ασία
και όταν έχεις φίλο σου μ’ όνομα αθανάτου
«ρε άντε πά’νε από δω» του λες και του θανάτου!
Άιντε, με τ’ άλλα τα παιδιά, τ’ ατρόμητα λιοντάρια
ρεσάλτο να τους κάνουμε, να σπάσουμε τ’ αμπάρια
να πιούμε όλα τα κρασιά, τις λιχουδιές να φάμε
κι έπειτα να χορέψουμε κι απέ… να ξαναφάμε!
Κι αφού αποδειπνήσουμε, κι αφού της Πόπης γίνει
για γούρι θε να σπάσουμε το πιο χοντρό λαγήνι
μαζί του να θρυψαλιαστούν τα βάσανα κι οι πόνοι
κι εμείς εδώ να κάνουμε τα όργιά μας μόνοι!
Μωρέ κοπέλια είδατε, πως συγκινώ τ αηδόνια
με λίγο δάκρυ που έσταξα στα άσπρα τα σεντόνια 😉
αμέσως εμφανίστηκε γλυκιά-γλυκιά κι ..αφράτη
η Μπέρνυ και ξεκίνησε το γλέντι πιο κεφάτη
ορέ θα γίνει κόλαση, εδώ της κακομοίρας
γι αυτό να είστε σίγουροι ,σας ομιλώ εκ πείρας
και του Θανάση η γιορτή θα γράψει ιστορία
και όλοι οι ιστορικοί θα γράφουν μ απορία
που βρήκανε την αντοχή που βρήκανε το κέφι
οι Έλληνες οι ..νηστικοί να το χτυπούν το ντέφι
και στον χορό το ρίξανε σφικτά αγκαλιασμένοι
να βλέπουνε οι Μερκοζί ,να μένουν τρελαμένοι
γιατί σε τούτη τη γωνιά, σε τούτο το ρημάδι
από παλιά μας μάθανε, που γράφουμε τον Άδη
η θάλασσα χαμογελά,ο ήλιος βόλτες κάνει
το γούστο μας θα κάνουμε, κακιά σκουριά δεν πιάνει!
ΔΗΜΟΤΙΚΟΤΡΟΠΟ
Γιάννη(;) μου το μαντήλι σ ο υ
τι το ’χεις λ ε ρ ω μ έ ν ο;
Πάνε πρώτα και πλύνε το
κι άσ’ το ξεχειλωμένο.
Των άλλων κι αν ξεχείλωσε,
λέρα πάντως δεν έχει.
Χίλιες φορές ξεχειλωτό
παρά φριχτά να ζέχει!
Μείον πέντε ,είναι πρωί
και ο ήλιος έχει βγει
παγερή είν η αυγή
η καρδιά μου όμως ζεστή
είναι κάπως φυλαγμένη
μες τα στήθια μου χωμένη
ένα νεύμα περιμένει
να μην είναι πια θλιμμένη
είναι μάταια η ελπίδα
γιατί θάρθει καταιγίδα
ή ο ήλιος θα σκορπίσει
και το κρύο θα νικήσει;
αχ στ αλήθεια ποιος να ξέρει
τούτη η μέρα τι θα φέρει
τι θα κουβαλά τ αγέρι
ποια απ των τυχών τ ασκέρι;
κάποια μάτια θα κοιτάξω
στην ψυχή τους για να ψάξω
εάν είναι κλειδωμένη
κι απ τους πόνους ηττημένη
αν μπορέσω να μαντέψω
το κλειδί ίσως να κλέψω
την καρδιά μου να αφήσω
στην δικιά τους ν ακουμπήσω
δώσε μου καρδιά μου θάρρος
να νικήσω πια το βάρος
που τα στήθια μας πλακώνει
και το αίμα μας παγώνει
Διασκευή από το Soldier of fortune
Στον Αναγνώστη τον αθηναίο
και όλα τα μαγισσόπουλα
Γράφω τις δικές μου ιστορίες
είναι ο δικός μου τρόπος
που με παρασύρει ο άνεμος
ναρθεί λαχταρούσα η μέρα
που θ αγγίξω το χέρι σας
για να πω τα δικά σας τραγούδια
να ορίσουμε τη δική μας αγάπη
την ελπίδα πως αντάμα θα μείνουμε
όμως ο χρόνος κυλά κι εγώ μεγαλώνω
αυτά πούχω πει τραγουδώντας
χάνονται στην απόσταση
πιάνω την ηχώ τους πια μόνο
σαν τα φτερά τ ανεμόμυλου
υποταγμένου στον άνεμο
πιστός στρατιώτης της τύχης
πήρα τους δρόμους ταξίδεψα
ψάχνω διαρκώς το καινούργιο
στα παλιά μονοπάτια ,τις μέρες που έφυγαν
στα σκοτεινά παγωμένα τα βράδια
που περιπλανήθηκα μόνος μου
με θολά κουρασμένα μάτια
που στις σκιές όλο χάνονται
σαν τυφλός σε κομφούζιο
κι όμως εδώ δεν σας βλέπω
όμως ο χρόνος κυλά κι εγώ μεγαλώνω
αυτά πούχω πει τραγουδώντας
χάνονται στην απόσταση
πιάνω την ηχώ τους πια μόνο
σαν τα φτερά τ ανεμόμυλου
υποταγμένου στον άνεμο
πιστός στρατιώτης της τύχης
την ηχώ τους στον άνεμο
πιστός στρατιώτης της τύχης