Τι έκανες τόσο καιρό ορέ Παπούλη ;;;

Αν επιχειρούσα , ελάχιστοι μου αναγνώστες , να προβώ σε μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε θα είχα ελάχιστα πράγματα να πω. Αν κρίνει μάλιστα κανείς από τη παραγωγή του υποφαινόμενου ιστολόγου , μετρημένη στα δάκτυλα του ενός χεριού , το συμπέρασμα θα ήταν απογοητευτικό .

Άλλωστε  η ισχνή , μέχρις ασιτίας , αυτή παραγωγή κυριαρχείται από τρία νεκρώσιμα ποστ που αποχαιρετούν  κατά σειράν : ένα σημαντικό  αγωνιστή  του Ντονμπάς ,  ένα φίλο που μας συνέδεε μακρά κοινή πορεία και συμβίωση  και τέλος ένα πολύτιμο   διαδικτυακό φίλο που δεν αξιώθηκα να γνωρίσω από κοντά.

Τα υπόλοιπα δύο ποστ , ένα του τέλους του 2014 που το εντάσσω  όμως λόγω θεματικής ( ένα εικαστικό  μόνο  χωρίς κείμενο ) στα αφορώντα το τρέχον έτος και ένα  ακόμα  , ομοίως μόνο εικαστικό , του  Μαρτίου , συμπληρώνουν  το λογαριασμό .

Παράλληλα με  σπάνιες παρεμβάσεις μου μέσω σχολίων  σε άλλα ιστολόγια , συνηθέστατα στη Καλύβα του αγαπητού μου Πάνου , ασκούσα το «λειτούργημα» του  συνεπούς ιστολόγου που πέρα από τη δική του παραγωγή , είθισται να παρεμβαίνει και σε άλλα όμορα ιστολόγια. Αλλά όπως προείπα η συνολική παρουσία του Παπούλη στα διαδικτυακά τεκταινόμενα υπήρξε πρακτικά ανύπαρκτη , επιεικώς οριακή σε σχέση με τα παρελθόντα.

Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα : τι έκανες ( τόσο καιρό ) ορέ Παπούλη ;;;

Να ομολογήσω λοιπόν ότι από τα τέλη του 2013 έχω εμπλακεί και πάλι , μετά από σχεδόν 35 χρόνια συνειδητής αποχής , σε πολιτικού χαρακτήρα διαδικασίες και συνεχίζω απτόητος μέχρι και σήμερα . Το κατά πόσον αυτή μου η δραστηριότητα θα  εξακολουθήσει στο ορατό ή το απώτερο μέλλον εξαρτάται από διάφορους παράγοντες . Κάποιους μπορώ να τους ελέγξω και κάποιοι εξ αυτών  λειτουργούν ανεξάρτητα από τη θέληση μου . Επ’ αυτού ίσως σε επόμενα ποστ.

Η ενασχόληση μου αρχικά με τα δημοτικά της μικρής μου πόλης και στη συνέχεια με τα δρώμενα της κεντρικής πολιτικής σκηνής αποτέλεσε μια δύσκολη , όσο και αποκαλυπτική , άσκηση και πειθαρχία. Η αντίληψη μου για την υπάρχουσα μέχρι τότε αριστερά άλλαξε ελάχιστα σε σχέση με αυτήν που είχα διαμορφώσει ήδη από τα πρώτα  σχεδόν «ηρωϊκά» χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης.

Αυτό όμως που άλλαξε μέσα μου είναι η απόφαση ότι πλέον δεν υπάρχουν περιθώρια για στρουθοκαμηλισμούς και  καταγγελτικές ευκολίες . Είτε το θέλουμε , είτε όχι , αυτή η προβληματική ,  ονειροπαρμένη , βουτηγμένη στα ίδια της τα σκατά  αριστερά είναι πλέον εκείνη που καλείται εκ των πραγμάτων  να βγάλει το λαό και τη χώρα  από το βούρκο. Δεν πρόκειται για  ηθικού χαρακτήρα  αποφθεγματική διαπίστωση , αλλά για αναγκαστική επιλογή , αφού μετά από  τουλάχιστον ( για όσους καταλαβαίνουν αυτό το τουλάχιστον ) σαράντα χρόνια η προηγούμενη διαχείριση χρεωκόπησε και πρακτικά αλλά και στη συνείδηση του κοσμάκη.

Το κατά πόσον η τρέχουσα διαχείριση  θα ακολουθήσει με τη σειρά της  τις υπόλοιπες χρεωκοπημένες εταίρες , το αν η επιχειρούμενη με κάθε τρόπο και κάθε  διαθέσιμο ( ακόμα ) μέσο ρεκονκίστα των παλαιών συστημικών λαμόγιων θα ευοδωθεί  , πρόκειται  να αποδειχθεί στο ορατό μέλλον . Αλλά σε κάθε περίπτωση  η αριστερά  θα πρέπει να προσπαθήσει , ως ελάχιστο χρέος της απέναντι στο λαό και το τόπο . Ένα λαό αχταρμά που της γύρναγε τη πλάτη επί δεκαετίες , ένα λαό ( πάντα αχταρμά ) που γαντζώθηκε απελπισμένος πάνω της  το τελευταίο διάστημα , όταν ήταν πλέον πασίδηλο το φιάσκο των γιωργάπηδων και των σαμαροβενιζέλων.

Γι αυτό και  η προσπάθεια αυτή είναι τόσο δύσκολη : από τη μία μεριά η ανεπάρκεια , η αυταρέσκεια , η απειρία στη διαχείριση και τη «βρώμικη πολιτική» , η τραγική προσκόλληση σε πτερόεσσες ιδεοληψίες ,  ο επικοινωνιακός  ερασιτεχνισμός   και από την άλλη οι πιέσεις έξωθεν ,  η βραδυκίνητη έως εχθρική κρατική νομενκλατούρα ,  η δημοσιονομική δυσπραγία , τα παλαιά κόμματα και τα νέα αποκόμματα ιδίας κοπής και ιδίων ( με τις δύο έννοιες ) συμφερόντων , το σύνολο σχεδόν των  συστημικών ΜΜΕ . Πρόκειται δηλαδή για το πιο δύσβατο και ασταθές έδαφος που περπάτησε ποτέ πολιτική παράταξη στην  Ελλάδα . Και όλα αυτά πάνω σε ένα κοινωνικό και οικονομικό υπόστρωμα που παράλληλο του γνωρίσαμε μόνο  κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τη κατοχή.

Πολλοί , η τεράστια πλειοψηφία θα έλεγα , από τους φίλους και συντρόφους  χτύπησαν «μπιέλα» το πρωί της 13ης Ιουλίου με τη «κωλοτούμπα» του τσιπρόπουλου. Μια κωλοτούμπα που ακολούθησε αμέσως μετά το εντυπωσιακό γιγανταιώρημα  του δημοψηφίσματος . Άλλοι απογοητεύτηκαν , άλλοι αποσύρθηκαν , άλλοι οργίλοι μιλούσαν για προδοσία , αρκετοί ( έτοιμοι ήδη από καιρό , όπως κάθε παροικών μπορεί  να  βεβαιώσει ) έβαλαν μπρος το δικό τους σχέδιο β(λ)ήτα , αναχωρούντες για την ονειρική εκείνη χώρα όπου ανθίζει η «αριστερά» πορτοκαλέα , για να δεχθούν την  απαξία του εκλογικού σώματος το Σεπτέμβρη αλλά και ( πρώτιστα και πρότερα  ) τη χλεύη του αποκλειστικού ( από τη πλειστόκαινο και μετά )  αντιπροσώπου που έκπαλαι εδρεύει στο γνωστό κατάστημα – μουσείο του Περισσού .

Ο υποφαινόμενος , μπορώ τώρα να το ομολογήσω , δεν είχε ήδη από το 2014 , καμμία αυταπάτη και η 13η  Ιουλίου ξημέρωσε γι αυτόν σαν κάθε άλλη μέρα , σαν φυσιολογικό και αναμενόμενο αποτέλεσμα της κίνησης της γης περί τον εαυτό της. Η προσπάθεια λοιπόν είναι δύσκολη και το αποτέλεσμα  αβέβαιο και ο Παπούλης σας συνεχίζει να θεωρεί ότι  υπάρχει έδαφος για ελπίδα  και θετικές εξελίξεις στο μέλλον , αν και υπό πολλές προϋποθέσεις. Προς επίρρωσιν των ανωτέρω υπάρχουν τα δύο υπολειπόμενα ( πλην των νεκρώσιμων ) άρθρα – εικαστικά μου του 2015 που προανέφερα , για όσους βέβαια μπορούν να αντιληφθούν τι εννοούσα.

Να σπεύσω εδώ να δηλώσω , για όσους ίσως σκεφτούν ότι  ο υποφαινόμενος  ωφελήθηκε ή έχει να  ωφεληθεί προσωπικά στο μέλλον από την εμπλοκή και την εκπεφρασμένη εδώ  «νομιμοφροσύνη» του ότι σε λάθος πόρτα χτυπάνε. Δεν αποκλείω την ύπαρξη τέτοιων φαινομένων και γνωρίζω τουλάχιστον δύο τέτοιες περιπτώσεις αλλά  θεωρώ ότι πρόκειται για αποφύσεις και όχι για συμφύσεις αν με εννοείτε….

Πέρα από τα της πολιτικής μου εμπλοκής  που απορρόφησαν ένα αρκετά σημαντικό μέρος του χρόνου και της ενέργειας μου , μη ξεχνάμε ότι σε διάστημα 18 μηνών είχαμε 4 εκλογικές μάχες ,  ο οικογενειακός κορβανάς έβγαινε με μεγάλη δυσκολία  και ανέχεια , αφού τόσο εγώ  όσο και η αξιέραστος κυρά μου  είχαμε περιστασιακή μόνο  απασχόληση. Και μπαίνει τώρα το επόμενο ερώτημα : αφού δεν έγραφες σχεδόν ποτέ στο μπλογκ , αφού ελάχιστα σχολίαζες και οι υπόλοιπες σου δραστηριότητες δεν εξαντλούσαν ολοκληρωτικά το χρόνο σου , πέρα από τις μικροδουλειές του σπιτιού , τι διάολο άλλο έκανες ;;

Όσοι με γνωρίζουν καιρό έχουν ήδη καταλάβει ότι επί χρόνια ασχολούμαι  με τις γεωπολιτικές και οικονομικές  εξελίξεις.  Η τελευταία  δεκαετία παρείχε πολλές  , δυστυχώς , ευκαιρίες  για να εντρυφήσει κάθε ενδιαφερόμενος στα ανωτέρω ζητήματα.  Η ύπαρξη του διαδικτύου δίνει ευκαιρίες για πρωτογενή πληροφόρηση , αναλυτικά βοηθήματα , αντιπαράθεση οπτικών και απόψεων και κυρίως εντοπισμό συσχετίσεων και συμφερόντων.

Έτσι , με αρχή το 2006 και μέχρι σήμερα παρακολούθησα πέρα από τα εδώ τεκταινόμενα και τις σχετικές διεθνείς αντιδράσεις και εμπλοκές μια σειρά από συρράξεις . Οι πολεμικές συρράξεις αποτελούν προφανώς συνέχεια της  πολιτικής και της διπλωματίας με πιο βίαια μέσα αλλά  συγχρόνως  δοκιμάζουν και ανασυνθέτουν με το πιό σκληρό και απαιτητικό τρόπο τις δυνάμεις του ανθρώπου και των κοινωνιών.

Από τα «πρωτόλεια» μου  με τη κρίση Ισραήλ Χεζμπολλάχ το 2006 μέχρι και σήμερα ακολουθώ κατά πόδας τη σχετική επικαιρότητα. Αμπχαζία – Γεωργία το 2008 και στη συνέχεια Ουκρανία το 2014 – 2015  και συνεχώς από το 2012 τα της Μέσης Ανατολής με έμφαση σε Συρία και Υεμένη το τελευταίο διάστημα. Η αναζήτηση μου υπήρξε αρχικά σχεδόν αφελής. Πάντα  με έτρωγε το σαράκι που μου φύτεψε σοφά ο πολύπαθος γέρο πατέρας μου : Μη μένεις μόνο  στο τί λέγεται – γράφεται … να ερευνάς ποιός το λέει – το γράφει και με τι κίνητρα – συμφέρον . Για ένα  οπαδό του αφελούς «δυτικού πολιτισμού» αυτό προφανώς αποτελεί σταλινική ύβρη , αλλά για το βαλκανικό μας DNA αποτελεί όρο επιβίωσης , αν γίνομαι κατανοητός.

Παρά λοιπόν την εδραία μου εμπιστοσύνη στη πατρώα εντολή  , αρχικά βασίστηκα στις πληροφορίες που παρείχαν τα πλέον αναγνωρισμένα μεγάλα πρακτορεία , οι διάφορες εμπλεκόμενες δυνάμεις καθώς και οι επί τόπου ανταποκριτές και το προσωπικό διαφόρων διεθνών και μη κυβερνητικών οργανώσεων. Τηρώντας κάποιες επιφυλάξεις ή διαπιστώνοντας ότι διαφορετικών συμφερόντων φορείς  έλεγαν διιστάμενα πράγματα , παρουσίαζαν αντιφατικά γεγονότα ή αναλύσεις συν τω χρόνω και βοηθούντος του συνεχώς εμπλουτιζόμενου με πηγές , πόρους , κείμενα  και βιβλία διαδικτύου απέκτησα μια ευρύτερη αντίληψη , μια έκτη αίσθηση και μια ανοχή , ακόμα περισσότερο τη γνώση των μέσων και των διαδρομών , την ανθεκτικότητα στην ωμότητα ,  την υπομονή και την επιμονή που απαιτείται για να σχηματίσει κανείς μια συνεκτική εικόνα , απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς , ιδεοληψίες , αυταπάτες και ευχολόγια.

Ήταν κυριολεκτικά εξαντλητική  , κάποια διαστήματα , αυτή η μακρά προσπάθεια όπου δια της εμπειρίας έβαλα ταφόπλακα στα «αυτονόητα» και τα παραδεδεγμένα . Δίνω ένα απλό παράδειγμα :  τα αντιτιθέμενα  και  ενδοδιαπλεκόμενα συμφέροντα από κάθε μια από τις δύο πλευρές της Ουκρανικής κρίσης αποτελούν ένα δυσεπίλυτο μίτο που μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει εντελώς να  ξεμπλέξω , ένα κουβάρι  απίστευτο , που μπροστά του οι ιστορικές καταβολές που εμποτίζουν ( συνήθως ένοχα ) τη σοβούσα αυτή κρίση φαντάζουν κόμπος κορδέλλας σε παιδικό δώρο.

Όμως η γοητεία που ασκούν αυτά τα φαινόμενα σε όποιον θα ήθελε να εμβαθύνει , τουλάχιστον καθ’ όσο με αφορά , είναι καταθλιπτική και ο υποφαινόμενος προγέρων εξακολουθεί να δαπανά σημαντικό μέρος του χρόνου του σε αυτό το αντικείμενο . Σε ελάχιστες περιπτώσεις έχω επιχειρήσει να παρουσιάσω ψήγματα αυτών  των διαπιστώσεων μου σε σχόλια στη καλύβα , αλλά κατά τα λοιπά  εδώ σωπαίνω και παρακολουθώ . Ίσως μετά το νέο έτος αξιωθώ να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις μου για τα τεκταινόμενα στη Συρία.

Μέχρι τότε ας μείνουμε σε αυτό το απολογιστικό ποστ του 2015 , τις ευχές μου για μια καλύτερη χρονιά στους αναγνώστες αυτού του ιστότοπου και στις αναμνήσεις  γι’ αυτούς που έφυγαν……..