Τι φοβάται ο …Ολαντρέου ;;;

Όποιος καλοί μου αναγνώστες είχε τη  δυνατότητα να γνωρίσει από κοντά τη βαθύτατη μικροαστική συντηρητικούρα  των …Γαλατών θα είχε την ευκαιρία  να αντιληφθεί ότι ο εγγενής τους φόβος ( μήπως τους πέσει ο .. ουρανός στο κεφάλι ) δεν έχει θεολογικής υφής αλλά εντελώς πρακτικού χαρακτήρα αίτια.

 

Συνδέεται άμεσα με τη δυνατότητα του Γάλλου μικροαστού , εργάτη και αγρότη να απολαύσει το Μποζωλαί ή το Μπορντώ του  συνοδευόμενο από το πετί σωσσισόν ή / και το πετί καμαμπέρ του  με σχετική ασφάλεια . Και παρά την επαναστατική του παράδοση ( 1789 … 1830 …. 1848 …. 1870 … 1968 ) ο Γαλάτης μας τελικά θα εμπιστευτεί το στρατηγό Ντε Γκώλ και όχι το Ρόλ Τανγκύ , το Μιττεράν και όχι το πρώην «γερμαναρά» Con Petit ( η ορθογραφία δικιά μου ) .

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον εξελέγη προσφάτως και ο κύριος Hollande , που προσεβλήθη βαθύτατα  όπως μας πληροφορούν τα εδώ ΜΜΕ από το τσιπρόπουλο. Ο σοσιαλδημοκράτης ηγέτης της Γαλλίας , η «ελπίδα» ενός ολόκληρου έθνους , της δημοκρατικής Ευρώπης , των προοδευτικών δυνάμεων , ακόμα και ορισμένων εδώ θιασωτών της «υπευθυνότητας» προφανώς δεν είναι τυχαίος. Ούτε οι προτάσεις του για αναθεώρηση της Ευρωπαϊκής πολιτικής είναι τυχαίες  και αθεμελίωτες.

 

Θα χρησιμοποιήσει επομένως  το βάρος της χώρας του , όχι προφανώς το προσωπικό του βάρος 😉 , ώστε να στρέψει την εφαρμοζόμενη πολιτική προς μια  ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση . Ελαφρώς διαφορετική γιατί  η χώρα του δε βρίσκεται στη καλύτερη κατάσταση από πλευράς οικονομίας , ενώ ο κύριος ανταγωνιστής , δηλαδή η Μέρκελ με τη Γερμανία  , επιμένει στη διατήρηση των πλεονεκτημάτων που  προσφέρει η συνέχιση της ίδιας κατά βάση πολιτικής.

Δεν έχει τα περιθώρια να το παίξει Ντε Γκώλ  ( ούτε καν όπως στη Καζαμπλάνκα ) , αλλά ούτε και σαν Νταλαντιέ στο Μόναχο. Πρέπει να τονίζει προς όλες τις κατευθύνσεις , με όλους τους τρόπους , με όλους τους τόνους και σε κάθε ευκαιρία ότι η σύγχρονη στα Βαλκάνια …Τσεχοσλοβακία – Ψωροκώσταινα πρέπει να «τιμήσει» τις δεσμεύσεις της με κάθε κόστος ώστε να απολαμβάνει τη «προστασία’ και τη «βοήθεια» των ισχυρών της Ευρώπης , να επωφεληθεί ( άραγε ποιός ) από το σάπιο καρότο της ..ανάπτυξης . Να το τονίζει , εκλεκτοί μου αναγνώστες , ακόμα και αν ήδη γνωρίζει ότι το μαγαζάκι της παρόδου εκεί στα Βαλκάνια δεν οδηγείται  μέσω αυτών των «δεσμεύσεων» στη σωτηρία , αλλά στο τεμαχισμό , την υποτέλεια και τη καταστροφή.

 

Όπως και τότε ο Νταλαντιέ , χρόνο προσπαθεί να αγοράσει ο καλός κυριούλης. Πολιτικό χρόνο για τον εαυτό του  ( έρχονται  εκεί βουλευτικές ) και για τη χώρα του. Ελπίζει ΚΑΙ αυτός ότι με τα τρομοκρατικά διλήμματα ο κοσμάκης εδώ στα Βαλκάνια θα δώσει εντολή σε «υπεύθυνες» δυνάμεις να κυβερνήσουν. Δυνάμεις  σαν αυτές του μπουχέσα που ασμένως υποδέχθηκε και στο προεδρικό μέγαρο εσχάτως. Και αυτό γιατί γνωρίζει ότι μόνο τα πουλημένα τομάρια – λούστροι μπορούν να αγοράσουν γι αυτόν και τη χώρα του λίγο ακόμα χρόνο , χρόνο που θα αγοραστεί με τα «κόκκαλα» ενός ολόκληρου λαού εδώ στα καθ’ ημάς Βαλκάνια.

Γιατί όμως το ζήτημα του χρόνου είναι τόσο σημαντικό ; . Γιατί όπως κάθε συντηρητικούρας  Γαλάτης ελπίζει ότι θα μπορεί ακόμα για λίγο και με σχετική ασφάλεια να  απολαμβάνει το πετί σωσσισόν του παρέα με  ένα Μπουργκινιόν και μια φλούδα από μπρί.

Γιατί στην αντίθετη περίπτωση ( αυτό φοβάται ο μεσιέ Ολαντρέου ) εφόσον εδώ οι Βαλκάνιοι ζορμπατζήδες δεν του κάνουν τη χάρη να ξαναφέρουν  τους λούστρους στο γκουβέρνο , και αρχίσουν τα τσάμικα  και τους τσαμπουκάδες εγκαταλείπωντας την «υπεύθυνη» στάση , τότε το «λόγο» δεν θα έχει ούτε ο Νταλαντιέ , ούτε ο Τσάμπερλάιν με την ομπρελλίτσα του αλλά η φράου Μέγκελε.

Και αφού θα έχει η ερίτιμος καταπιεί τη μικρή Βαλκανική Τσεχοσλοβακία , θα οδεύσει προς νέες δόξες στην Πολωνία της Ιβηρικής , οπότε πάλι πρέπει να κάνει τη «πάπια» και να αρκεσθεί στη «σιγουριά» της γραμμής Μαζινώ , μέχρι να διαπιστώσει ότι  το τραπεζικό του σύστημα θα έχει διαλυθεί , τα επιτόκια δανεισμού θα (υπερ) ίπτανται ως Heinkel 111, η οικονομία του θα βουτά ως άλλο Ju87B ,  οι αγορές θα επελαύνουν κατάφρακτες στο Σεντάν μέχρι τη Δουνκέρκη ,  για να παρελάσουν στο τέλος θριαμβικά κάτω από το Αρκ ντε Τιόμφ .

 

Ποιός μαρεσάλης θα κληθεί τότε να «ξεπλύνει» τη ντροπή , σε ποιό Βισύ και σε ποιά νερά ,  ο καλός μας σοσιαλδημοκράτης δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται. Γιατί τότε εκτός από τη «τιμή» του θα πρέπει να αποχαιρετήσει οριστικά και το σαλάμι και το τυρί και το κρασάκι του , αυτός και οι συντηρητικούρες συμπολίτες του…!

 

ΥΓ Και μετά τους φταίει ο …Τσίπρας  τους μη εισέτι αδειοδοτημένους οριστικά ΜΜΕδες . Όσοι με διαβάζετε πολύ καιρό εδώ ή στη καλύβα θα θυμάστε ότι το ζήτημα της αδειοδότησης ήταν και είναι για μένα ένα από τα εξ ών ουκ άνευ για μια στοιχειωδώς προοδευτική πολιτική. 😉