Διαβάζοντας σήμερα σε διεθνές έντυπο το χαμπέρι, καλοί μου αναγνώστες, θυμήθηκα το Νικολάκη το Παππά και τα κατορθώματα του, τότε που ήταν ακόμα στην εξουσία.
Γιατί το έχω δηλώσει (και «επισήμως») ότι κατά τη μακρά και «δραματική» διαπραγμάτευση του καλοκαιριού του 2015, τότε που αναγκαστήκαμε να ρίξουμε στο τραπέζι το γεωπολιτικό μας ατού, κάθε περιθώριο άσκησης ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής εξέλιπε οριστικά. Η ήττα δηλαδή ήταν στρατηγικής σημασίας και όχι τακτική υποχώρηση, όπως σκιζόντουσαν να με πείσουν κάτι μειράκια, παρατρεχάμενοι τότε υπουργών, καθηγητάδων και βολευτάδων.
Μάλιστα όταν αυτοί όλοι τις πρώτες ώρες μετά το φινάλε κρυβόντουσαν ή συνομιλούσαν κρυφίως με τον, ακόμα πιο γελοίο, Λαφαζάνη ο γέρο στάρετς γύρναγε από πιάτσα σε πιάτσα χαμογελαστός, ήρεμος και κατασταλαγμένος. Ήξερα ότι η εναλλακτική της ρήξης θα ήταν άμεσα καταστροφική κυρίως για τη χώρα, αλλά και το κόμμα που τότε υπηρετούσα. Ήξερα ότι στη συνέχεια θα πατάμε σε σκατά, θα κάνουμε πίσω σε θεμελιακά μας πολιτικά παραδεδομένα. Ήξερα ότι θα πρέπει να διαλεγόμαστε με και ενίοτε να σκύβουμε σε κάθε τσογλάν μπόη της υπερατλαντικής μαφίας. Ήξερα τέλος ότι για όλα αυτά θα πληρώσουμε στο μέλλον ακριβό το τίμημα.
Αλλά, όπως συμβαίνει με όλες τις προβληματικές καταστάσεις, τελικά σημασία έχει η συνειδητοποίηση της θέσης και η προσεκτική διαχείριση των εξελίξεων. Η υπερατλαντική παρέμβαση στις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου τότε είχε πολλαπλή στόχευση. Ενώ κυρίως απέβλεπε στην αποφυγή μιας κρίσης αποσταθεροποίησης της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ, επεδίωκε παράλληλα να εξασφαλίσει το πάνω χέρι στη Ψωροκώσταινα, δίνοντας και μια φάπα στη μερκελική Ευρώπη, ώστε όλοι να ξέρουν ποιός είναι το πραγματικό αφεντικό. Στη χαραμάδα αυτή υπήρχε το μικρό περιθώριο ελιγμών που δεν εκμεταλλευτήκαμε ποτέ, είτε λόγω αφέλειας, είτε επειδή κάποιοι είχαν ήδη δώσει γην και ύδωρ.
Έτσι γίναμε παρατρεχάμενοι κάθε τσόγλανου, τους χτυπάγαμε παλαμάκια ανακούρκουδοι, καθώς χόρευαν πάνω σε πτώματα. Στο πτώμα της Ψωροκώσταινας και στα πτώματα των κάθε λογής φουκαράδων ανά το κόσμο. Πρόθυμοι στα κελεύσματα των φράκερς, πρόθυμοι σε επιβολή κυρώσεων, σε παρά φύση επιβεβλημένες συμμαχίες χωρίς αναστολές και κυρίως χωρίς δεύτερες σκέψεις, πισινή, μακροπρόθεσμη οπτική. Γιατί τα γεωπολιτικά κόζα που τότε φαίνονταν οριστικά και αμετάκλητα, αν δεν το προσέξατε, αλλάζουν σιγά σιγά αλλά σταθερά.
Για να τα θυμηθούμε όλα αυτά τώρα τελευταία στην αντιπολίτευση, όταν πλέον τα περιθώρια δεν υπάρχουν και αυτό που απομένει είναι χλιαρές δηλώσεις για τους Παλαιστινίους, διαμαρτυρίες του κώλου για την αποστολή της πυροβολαρχίας των Πάτριοτ στο χασάπη Μπιν Σαλμάν από τους κούληδες και καθυστερημένες ενστάσεις στη συμφωνία για το Σαχέλ. Και από πάνω Νικολάκη μου να μας κρατάνε τα μιωνίδια από το εφηβαίο με κασέτες που μυρίζουν χαλούμι.
Τώρα όμως που ο σύριζας-προοδεφτική συμμαχία θα θριαμβεύσει στας επομένως εκλογάς, ο γιόκας του Στέλιου θα έχει την ευκαιρία πάλι να συναντηθεί «θεσμικά» με το φιλαράκι του τον Άμος Χόχσταϊν, το παιδί για όλες τις καλαίς δουλειαίς. Αυτόν που κατά τη διάρκεια του «πρώτη φορά αριστερά» είχε συναντήσει επισήμως και ανεπισήμως περισσότερες φορές και από την Έλενα.
Ο εν λόγω λεβέντης με εξ απαλών ονύχων μακρά θητεία ως λομπίστας πετρελαιάδων και γκαζάδων, πανελίστας, στελεχάρα επί Κοντολέσας και Γούλφοβιτς, σύμβουλος δικτατόρων της Αφρικής, θινκ και όχι μόνο τάνκερ, εξεκιούτιβ βιπι σε διάφορα πετρελαιομάγαζα, μετέπειτα βοηθός υπουργού στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για ενεργειακή «ασφάλεια», κολλητάρι της indispensible κας Νιούλαντ, διορισμένος με άνωθεν κοπτάτσια στο συμβούλιο της …Ναφτογκάζ το 2017, επανήλθε πρόσφατα στην υπηρεσία και μεταξύ άλλων ανέλαβε να προωθήσει τις «διαπραγματεύσεις» Ισραήλ – Λιβάνου για τη θαλάσσια ΑΟΖ. Ήδη βέβαια το μοναδικό «δημοκρατικό» αππαρχάιντ της ΜΑ έχει αρχίσει τις γεωτρήσεις στην αμφισβητούμενη περιοχή.
Αναμένεται ότι ο καλός κυριούλης, ισραηλινός πολίτης, θα «εγγυηθεί» το αμοιβαία συμφέρον αποτέλεσμα, εντάσσοντας το πρότζεκτ στον τριμερή Γιούρομεντ οψέποτε και αν αυτός κατασκευαστεί. Ας αναμένει λοιπόν και ο αγαπητός Νικολάκης την ευκαιρία να συμβάλλει εν καιρώ στα θεάρεστα αυτά έργα, γιατί οι κακές παρέες δύσκολα κόβονται.
The evil witch 